Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XXII "Het gras verdort - de bloem valt af"
Het leven gaat voorbij, allemaal met ons, een dag in een tijd, dus het voorbij met onze vriend Tom, tot twee
jaar waren verdwenen.
Hoewel afscheid van al zijn ziel dierbaar, en hoewel vaak verlangen naar wat lay
verder, nog steeds was hij nooit positief en bewust ellendig, want, zo goed is de
harp van strung menselijk gevoel, dat niets
maar een crash die elke snaar breekt kan geheel mar de harmonie, en op zoek
terug naar seizoenen, die bij de toetsing aan ons verschijnen als die van ontbering en beproeving, we
kan me herinneren dat elk uur, als het gleed,
bracht zijn omleidingen en alleviations, zodat, hoewel niet geheel tevreden, wij niet waren,
ofwel, geheel ellendig.
Tom las, in zijn enige literaire kabinet, van iemand die had 'geleerd in welke toestand hij
was, genoegen te nemen. "
Het leek hem een goede en redelijke leer, en goed overeenkomen met de
afgewikkeld en doordachte gewoonte, die hij had verworven uit de lezing van diezelfde
boek.
Zijn brief naar huis, omdat we verbonden in het laatste hoofdstuk, is te zijner tijd beantwoord door
Meester George, in een goede, ronde, school-jongen de hand, dat Tom zei zou kunnen worden gelezen "het meest
acrost de kamer. "
Het bevatte diverse verfrissende items van thuis intelligentie, waarmee onze lezer
volledig op de hoogte: aangegeven hoe Tante Chloe had verhuurd aan een banketbakker in
Louisville, waar haar vaardigheid in het deeg
lijn was geweldig sommen geld verkrijgen, die allemaal, Tom de hoogte was, moest worden
opgelegd om te gaan om de som van zijn verlossing geld, Mose en Pete waren
bloeien, en de baby was alles draf
over het huis, onder de hoede van Sally en de familie in het algemeen.
Tom's hut was opgesloten voor de huidige, maar George schitterend stonden uitvoerig stil bij
ornamenten en aanvullingen aan te brengen wanneer Tom terug kwam.
De rest van deze brief gaf een lijst van de school George de studies, elk onder leiding van
een bloeiende hoofdstad, en vertelde ook de namen van vier nieuwe veulens die verschenen op
het pand, omdat Tom links, en verklaarde, in
dezelfde verbinding, dat vader en moeder waren goed.
De stijl van de brief was beslist beknopt en kort, maar Tom dacht dat het de
mooiste exemplaar van samenstelling, dat was verschenen in de moderne tijd.
Hij werd nooit moe van er naar te kijken, en zelfs hield een raad met Eva op de
wenselijkheid van het krijgen van het frame, op te hangen in zijn kamer.
Niets dan de moeilijkheid van het regelen van het zo dat beide zijden van de pagina zou aantonen
in een keer in de weg stonden van deze onderneming.
De vriendschap tussen Tom en Eva waren gegroeid met de groei van het kind.
Het zou moeilijk te zeggen welke plaats zij hield in de zachte, ontvankelijk hart van haar
trouwe begeleider.
Hij hield van haar als iets broos en aards, maar bijna vereerd haar als
iets hemels en goddelijk is.
Hij keek op haar als de Italiaanse matroos kijkt op zijn beeld van het kind Jezus, - met een
mengeling van eerbied en tederheid, en om haar sierlijke humor fantasieën, en voldoen aan de
duizend simpel wil die investeren
jeugd als een veelkleurige regenboog, was Chief Delight van Tom.
In de markt, 's morgens, zijn ogen waren altijd op de bloem-boxen voor zeldzame
boeketten voor haar, en de meest uitgelezen perzik of oranje was uitgegleden in zijn zak te geven
naar haar toen hij terugkwam, en de aanblik
dat beviel hem het meest was haar zonnige hoofd kijkt uit het hek voor zijn verre
aanpak, en haar kinderlijke vragen, - "Wel, Oom Tom, wat heb je voor me
vandaag? '
Evenmin was Eva minder ijverig in natura kantoren, in ruil.
Hoewel een kind, ze was een mooie reader, - een mooi muzikaal oor, een snelle poëtische
fancy, en een instinctieve sympathie voor wat er grootse en nobele, maakte haar zo
lezer van de Bijbel als Tom had nog nooit eerder gehoord.
In het begin las zij haar nederige vriendin te behagen; maar al snel haar eigen oprechte natuur
gooide haar ranken, en de wond zelf rond het majestueuze boek, en Eva vond het geweldig,
omdat hij wakker werd in haar vreemde verlangens,
en sterk, dim emoties, zoals gepassioneerde, fantasierijke kinderen graag
te voelen.
De onderdelen die haar het meest tevreden waren de openbaringen en de Profetieën, - delen
wiens vaag en wonderlijke beelden, en vurig taal, onder de indruk van haar des te meer, dat zij
tevergeefs van hun betekenis ondervraagd, - en
zij en haar eenvoudige vriend, de oude kind en de jonge, voelde net hetzelfde over
het.
Alles wat zij wisten was, dat zij sprak van een heerlijkheid geopenbaard worden, - een wonderbaarlijke
iets wat nog komen, waarin hun ziel verblijdde zich, maar wist niet waarom, en hoewel het
zijn niet zo in de fysieke, maar in morele
de wetenschap dat wat niet begrepen kan worden is niet altijd nutteloos.
Voor de ziel ontwaakt, een bevende vreemdeling, tussen twee eeuwigheden dim, - het eeuwige
verleden, de eeuwige toekomst.
Het licht schijnt alleen op een kleine ruimte om haar heen, daarom moet ze moet smachten
naar het onbekende, en de stemmen en schimmige verhuizingen, die tot haar komen van buiten
de wolkkolom van inspiratie hebben elk
een echo en antwoorden in haar eigen verwachting natuur.
De mystieke beelden zijn zo veel talismans en edelstenen gegraveerd met onbekende
hiërogliefen, ze vouwt ze in haar schoot, en verwacht ze te lezen als ze passeert
achter de sluier.
Op dit moment in ons verhaal, het hele St. Clare vestiging is, voor het moment,
verwijderd om hun villa aan het meer Pontchartrain.
De heats van de zomer had gereden allen die in staat waren om te vertrekken van de zwoele en ongezonde
stad, aan de oevers van het meer te zoeken, en de koele zee-bries.
St. Clare's villa was een Oost-Indische huisje, omgeven door licht veranda's van
bamboe-werk, en de opening aan alle kanten in de tuinen en plezier-terrein.
De gemeenschappelijke zitkamer geopend op een grote tuin, geurende met elke
pittoreske van bloemen en planten van de tropen, waar de kronkelende paden naar beneden rende naar
de zeer oevers van het meer, waarvan de zilveren
vel van het water lag daar, stijgende en dalende in de zonnestralen, - een foto nooit
voor een uur hetzelfde, maar ieder uur mooier.
Het is nu een van die intens gouden zonsondergangen die de hele horizon wakkert
in een gloed van heerlijkheid, en maakt het water een andere lucht.
Het meer lag in het roze of gouden strepen, tenzij witte gevleugelde schepen gleed
heen en weer, zoals zo vele geesten, en de kleine gouden sterren fonkelden door
de gloed, en keek naar zichzelf als zij beefden in het water.
Tom en Eva zaten op een klein bemoste stoel, in een prieel, aan de voet van de
tuin.
Het was zondagavond, en Eva's Bijbel lag open op haar knie.
Ze las, - "En ik zag een zee van glas, vermengd met vuur."
"Tom," zegt Eva, plotseling stoppen, en wijst naar het meer, "er 't is."
"Wat, Miss Eva? '
'Zie je niet, -? Er ", zei het kind, wijzend op de spiegelgladde water, die, zoals het
ging op en neer, weerspiegelde de gouden gloed van de hemel.
"Er is een 'zee van glas, vermengd met vuur.'"
"True genoeg, Miss Eva," zei Tom, en Tom zong -
"O, had ik de vleugels van de ochtend,
Ik zou wegvliegen naar de kust Kanaän's; Bright engelen moeten brengen me naar huis,
Om het nieuwe Jeruzalem. "" Waar moet je dat nieuwe Jeruzalem is,
Oom Tom? ", Zei Eva.
"O, tot in de wolken, Miss Eva." Dan "Ik denk dat ik het zie," zei Eva.
"Kijk in de wolken - ze lijken op grote poorten van parel,! En je kunt zien
daarachter - ver, ver weg - het is allemaal goud.
Tom, zingen over 'geesten helder.' "Tom gezongen de woorden van een bekend
Methodist hymne,
"Ik zie een band van sterke drank helder, dat de glorie er smaak;
Ze zijn allemaal gekleed in smetteloos wit, en het veroveren van palmen ze dragen. "
"Oom Tom, ik heb ze gezien," zegt Eva. Tom had geen twijfel in het geheel, het niet
verras hem in het minst. Als Eva had hem verteld dat ze was geweest naar de hemel,
zou hij gedacht hebben het helemaal waarschijnlijk.
"Ze komen me soms in mijn slaap, die geesten," en Eva's ogen werden dromerig,
en ze neuriede, in een lage stem, "Ze zijn allemaal gekleed in smetteloos wit, En
veroveren palmen ze dragen. "
"Oom Tom", zei Eva, "ik ben er gaan." "Waar, Miss Eva? '
Het kind stond, en wees haar handje naar de hemel, de gloed van 's avonds verlicht haar
gouden haar *** en gespoeld met een soort onaardse uitstraling, en haar ogen waren
gebogen ernstig op de hemel.
"Ik ga er heen," zei ze, "om de geesten heldere, Tom, ik ga, voordat
lang zijn. "
De gelovigen oude hart voelde een plotselinge stoot, en Tom dacht hoe vaak hij had
gemerkt, binnen zes maanden, dat handjes Eva's was mager geworden, en haar
huid transparanter, en haar adem
korter, en hoe, als ze liep of speelde in de tuin, omdat ze een keer kon voor uren,
ze werd al snel zo moe en loom.
Hij had gehoord Miss Ophelia spreken vaak over een hoest, dat al haar geneesmiddelen kon niet
genezen, en zelfs nu vurige wangen en kleine hand brandden met hectische koorts;
en toch de gedachte dat Eva's woorden dat was nog nooit gekomen om hem tot nu toe.
Is er ooit een kind als Eva geweest?
Ja, er zijn, maar hun namen zijn altijd op het graf-stenen, en hun zoete
glimlach, hun hemelse ogen, hun bijzondere woorden en wegen, behoren tot de begraven
schatten van verlangen harten.
In hoeveel gezinnen *** je de legende die alle goedheid en genade van de
leven zijn niets voor de bijzondere charmes van iemand die niet.
Het is alsof de hemel had een bijzondere band van engelen, wiens kantoor was om te vertoeven voor
een seizoen hier, en geliefd om hen de eigenzinnige menselijk hart, opdat zij dragen
deze omhoog met hen in hun naar huis vlucht.
Als je ziet dat diep, spiritueel licht in het oog, - wanneer de kleine ziel onthult
zelf in woorden zoeter en wijzer dan de gewone woorden van kinderen, - hoop het niet te
behouden dat kind, want het zegel van de hemel
is op, en het licht van onsterfelijkheid kijkt uit zijn ogen.
Zelfs zo, geliefde Eva! eerlijke ster van uw woning!
Gij zijt voorbij, maar zij die u beminnen liefste weten het niet.
Het colloquium tussen Tom en Eva werd onderbroken door een haastige oproep van Miss
Ophelia.
"Eva - Eva - waarom, kind, de dauw valt;! Je moet er niet te buiten!"
Eva en Tom haastten inch Miss Ophelia was oud, en de deskundigen in het
tactieken van de verpleging.
Ze was uit New England, en kende goed de eerste slinkse voetstappen van die zachte,
verraderlijke ziekte, die weg te vegen zo veel van de eerlijkste en mooiste, en,
voor een vezel van leven lijkt gebroken, zegels hen onherroepelijk de dood.
Ze had kennis genomen van de lichte, droge hoest, het dagelijks lichter ***, noch kan het
glans van het oog, en de luchtige drijfvermogen geboren uit koorts, bedriegen haar.
Ze probeerde haar angsten communiceren naar St. Clare, maar hij wierp haar terug suggesties
met een rusteloze nukkigheid, in tegenstelling tot zijn gebruikelijke onzorgvuldige goede humor.
"Wees niet kwaken, Cousin, - ik haat het!" Zou hij zeggen: "zie je dan niet dat het kind is
alleen maar groter. Kinderen altijd verliezen kracht als ze
groeien snel. "
"Maar ze heeft dat hoest!" "O! onzin van die hoest - het is niet
alles. Ze heeft een beetje koud, misschien. "
"Nou, dat was gewoon de manier waarop Eliza Jane werd genomen, en Ellen en Maria Sanders."
"O! stop deze tovenaar 'verpleegster legendes.
Je oude handen was zo wijs, dat een kind niet kan hoesten of niezen, maar je ziet
wanhoop en ruïne bij de hand.
Alleen zorgen voor het kind, houd haar van de nachtelijke lucht, en laat haar spel te
. hard, en ze zal goed genoeg te doen "Dus St. Clare zei, maar hij werd zenuwachtig en
onrustig.
Hij keek naar Eva koortsachtig van dag tot dag, zoals zou kunnen worden verteld door de frequentie waarmee
herhaalde hij op dat "het kind was heel goed" - dat er niet iets was in die
hoest, - het was slechts enkele kleine maag affectie, zoals kinderen hadden vaak.
Maar hij hield van haar meer dan voorheen, nam haar vaker te rijden met hem mee naar huis
om de paar dagen een ontvangst of versterking mengsel, - "niet," zei hij,
"Dat het kind het nodig had, maar dan zou het niet doen haar geen kwaad doen."
Als het moet gezegd, het ding dat een diepere steek sloeg om zijn hart dan iets anders
was de dagelijks toenemende rijpheid van de geest van het kind en gevoelens.
Met behoud van alle een kind fantasievolle genaden, maar ze vaak laten vallen,
onbewust, woorden van een dergelijke bereik van het denken, en vreemde wereldvreemde wijsheid, dat
leken ze een bron van inspiratie te zijn.
Op zulke momenten zou St. Clare voelt een plotselinge sensatie, en slotje haar in zijn armen,
alsof dat dol gesp kon haar redden, en zijn hart stond met wilde vastberadenheid
houden ze, om nooit haar laten gaan.
Van het kind hele hart en ziel leek opgenomen in werken van liefde en vriendelijkheid.
Impulsief royale had ze altijd al, maar er was een ontroerend en vrouwelijk
bedachtzaamheid over haar nu, dat een ieder opgevallen.
Ze hield nog steeds om mee te spelen Topsy, en de verschillende gekleurde kinderen, maar zij nu
leek eerder een toeschouwer dan een acteur van zijn toneelstukken, en ze zou gaan zitten voor een half
uur per keer, lachen om de vreemde trucs
van Topsy, - en dan een schaduw lijkt te gaan over haar gezicht, haar ogen werden wazig,
en haar gedachten waren verre.
"Mamma," zei ze, opeens, naar haar moeder, op een dag, "waarom niet leren we onze bedienden
om te lezen? "" Wat een vraag kind!
Mensen nooit doen. "
"Waarom niet?", Zei Eva. "Omdat het geen zin voor hen om te lezen.
Het maakt hen niet helpen aan een beter werk, en ze zijn niet gemaakt voor iets anders. "
"Maar ze moeten de Bijbel, mama, lezen om Gods wil te leren."
"O! ze kunnen krijgen, dat lezen ze alles wat ze nodig hebben. "
"Het lijkt mij, mama, de Bijbel is voor iedereen om zichzelf te lezen.
Ze dit nodig hebben een vele malen als er niemand om het te lezen. "
"Eva, je bent een raar kind," zei haar moeder.
"Miss Ophelia heeft Topsy leren lezen", vervolgt Eva.
"Ja, en je ziet hoeveel goed het doet.
Topsy is de ergste wezen ik ooit gezien heb! "" Hier is slecht Mammy, "zei Eva.
"Ze doet hou van de Bijbel zo veel, en wensen zodat ze kon lezen!
En wat zal ze doen als ik niet kan lezen aan haar? '
Marie was druk, draaien over de inhoud van een lade, zoals zij antwoordde:
"Nou ja, natuurlijk, door en door, Eva, zult u andere dingen te denken naast
het lezen van de Bijbel ronde te knechten. Niet maar dat is zeer goed, ik heb het gedaan
mezelf, toen ik de gezondheid had.
Maar als u komt te kleden en gaan in bedrijf, zal u geen tijd.
Zie hier! 'Voegde ze eraan toe, "deze juwelen Ik ga je geven als je naar buiten komen.
Ik droeg ze naar mijn eerste bal.
Ik kan je vertellen, Eva, ik maakte een sensatie. "Eva nam het juweel-case, en tilde het uit
een diamanten halsketting.
Haar grote, nadenkende blik rustte op hen, maar het was gewoon haar gedachten waren
elders. "Hoe nuchter je kind kijken," zei Marie.
"Zijn deze de moeite waard een veel geld, mamma?"
"Om zeker te zijn, ze zijn. Vader stuurde naar Frankrijk voor hen.
Ze zijn een klein fortuin waard. "
"Ik wou dat ik ze had", zei Eva, "om te doen wat ik blij met!"
'Wat zou jij doen met hen?'
"Ik zou verkopen, en kopen een plaats in de vrije staten, en daar alle onze mensen, en
verhuur van leraren, om hen te leren lezen en schrijven. "
Eva werd afgebroken door te lachen van haar moeder.
"Het opzetten van een internaat-school! Zou je niet leren ze te spelen op de
piano, en verf op fluweel? "
"Ik zou hen leren hun eigen bijbel te lezen, en schrijven hun eigen brieven, en lees
brieven die zijn geschreven om hen ", zei Eva, gestaag.
'Ik weet het, mama, doet het erg moeilijk te komen op hen dat ze niet kunnen deze dingen doen.
Tom voelt het - Mammy doet, - een groot aantal van hen doen.
Ik denk dat het verkeerd is. "
"Kom, kom, Eva, je bent maar een kind! Je weet niets over deze
dingen, "zei Marie, 'naast, je praat mijn hoofd pijn doet".
Marie had altijd een hoofdpijn bij de hand voor een gesprek dat niet precies past bij haar.
Eva stal weg, maar na dat ze ijverig gaf mama het lezen van lessen.