Tip:
Highlight text to annotate it
X
Het komt bijna nooit voor dat er niets te doen is in de stad.
Omdat het zo’n grote stad is,
gebeurt er altijd wel iets.
Om één of andere reden,
Is er altijd wel een moord.
Er is geen dag zonder.
We gaan naar een Z1 bij X13.
-Wat betekent dat?
Dood door vuurwapen.
We gaan kijken of het een overval was, of het wraak was,
of het drugsgerelateerd was.
-Gaan we naar een gevaarlijk gebied? -Ja.
Het Iztapalapa-gebied heft veel ruige en gevaarlijke buurten.
We kennen deze buurt vrij goed.
We weten dat we alert moeten zijn of we wel ons werk kunnen doen
Eerst krijgen we te maken met de politie.
Als zij de plaats delict al hebben afgezet,
dan moeten we creatief zijn met foto’s maken.
Ik heet David Alvarado Hernandez.
Ik werk twaalf jaar
als plaats delict-fotograaf.
Momenteel werk ik voor Alarma!
Ik ben Miguel Angel Rodriques Vazquez.
Ik ben de hoofdredacteur van Alarma Magazine,
dat criminaliteit behandelt, of “Nota Roja”, zoals dat hier heet.
We publiceren gewelddadige gebeurtenissen uit het hele land...
uit heel Mexico.
Ik zie Alarma als een catalogus van “de slechteriken”
Als je steelt, sta je in Alarma!
Als je met drugs te maken krijgt, wordt je vermoord en sta je in Alarma!
Als je dronken achter het stuur verongelukt, sta je in Alarma!
Daar draait het magazine om.
Alarma! staat bekend om zijn rauwe foto’s,
met onthoofde mensen,
waar je de hersenen kunt zien,
waar de darmen eruit hangen,
met een hoofd tot pulp geslagen, enzovoorts.
Het staat altijd al bekend om dit soort foto’s.
Hoe vaak komt het magazine uit? -Elke week. Elke maandag.
We concurreren niet met de krant, snap je?
We hebben onze eigen verhalen en we presenteren deze als magazine
en er zijn altijd verhalen die onze magazine kunnen vullen.
Uiteindelijk zijn wij niet diegene die deze mensen vermoorden,
en we willen ook niet dat deze dingen gebeuren,
maar als ze gebeuren, en we kunnen ze aan de kaak stellen, doen we het.
Ik denk dat wat Alarma!-lezers leuk vinden, is...
Het is niet eens het verhaal; het zijn de plaatjes.
Daarom is het werk van onze fotografen zo belangrijk
Zoals David hier doet in Mexico-Stad,
en onze geweldige fotografen in de rest van het land
die ons goed werk leveren uit heel Mexico.
-Is het rechtdoor? -Ja, we zijn er.
Ik hoop dat de familie van het slachtoffer er niet is.
En ik hoop niet dat ze de boel afgezet hebben.
-Hoe heet de Z1?
-Juan Alberto Dávilla.
Hij was een jonge gast die naar verluid bij deze winkel was...
Toen begonnen een paar gasten te schieten en vermoordden hem.
We weten nog niet of het wraak was,
of dat ze een rekening vereffenden.
-Waar is hij?
Daar. Vlakbij.
Daar, daar.
Als je daar naartoe gaat, zie je hem op de grond liggen.
Je kunt alleen zijn voeten zien.
-Hoe waren de mensen uit de buurt?
Ze waren vrij relaxt. Ze waren niet agressief.
Ik weet niet of je het weet, maar de politie heeft de boel afgezet,
en toen ik foto’s wilde maken, probeerden ze mij te blokkeren
to prevent me from taking photos. om te voorkomen dat ik foto’s zou maken.
Maar toch is het gelukt om wat goede shots te maken.
Kom, we gaan.
Kom, we gaan!
-David, hoeveel ongevallen of doden zie je gemiddeld elke nacht?
Dat verschilt.
Soms zien we wel zeven doden op één dag.
-Vind je het niet erg om zoveel doden te zien?
-Nee. Je raakt eraan gewend.
Voor ons zijn dode mensen een dagelijks ding.
We zien het als iets gewoons.
Je wordt er hard van.
Je raakt hier gewend aan.
Toen ik nog kind was,
vond ik het altijd leuk om ongevallen te zien.
Ik genoot ervan om bloed te zien.
-Dus wilde je altijd een misdaadfotograaf worden?
-Precies.
-Las je toen al Alarma!?
-Ja.
-Ik vond het heel leuk om Alarma! te lezen.
Later, toen ik journalistiek studeerde.
[DAVID ALVARADO: CRIME PHOTOGRAPHER] Ik begon te werken als taxichauffeur om mijn opleiding te bekostigen.
Ik was toen al getrouwd,
dus vroeg ik mijn vrouw of ze me kon ondersteunen.
Dus dankzij de steun van haar en mijn kinderen kon ik mijn diploma halen.
Mijn eindexamen was bij het mortuarium
om te kijken of we klaar waren om zulke ongevallen te zien.
We moesten ontbijt meenemen,
en daar voerden ze dan een autopsie uit.
We moesten eten terwijl we keken.
Veel klasgenoten moesten overgeven of vielen flauw.
Het ging prima met mij. Ik vond het altijd leuk om bloed te zien.
Ik voelde niets.
- -Weet je nog wat voor ontbijt je had?
-Ik had wat broodjes met ham en ei
en cola.
Ik ga me klaarmaken voor werk.
Laten we kijken we God ons vandaag zal brengen.
Ik ga weg tussen 9:30 en 9:45 ’s avonds.
Voor ik wegga, luister ik altijd naar deze radio,
die onze eigen interne frequentie heeft,
of naar mijn Nextel.
We hebben allerlei contacten die ons bellen en ons laten weten waar de ongevallen zijn.
Ze zeggen dan: “Daar daarheen.”
“Ken je deze al?” “Ga naar die plek.”
Soms ga ik vanuit hier direct naar het ongeluk.
Oké, ik ga schat.
-Gods zegen en bescherming.
Wees voorzichtig.
We laten altijd ons lot aan God over, omdat
We nooit weten wat er kan gebeuren op de plaats delict.
Er kan worden geschoten. Soms worden we zelfs aangevallen.
-Dus, als er geen ongevallen zijn, waar ga je dan heen?
Dan gaan we direct naar het Monument voor de Revolutie.
Dat is onze thuisbasis. We noemen het “Spot 1.”
We zijn rond vijf uur ‘s ochtends klaar.
Soms pas om zes uur als er meer ongevallen zijn.
Dit is “Spot 1”, het Monument voor de Revolutie.
We gebruiken dit als thuisbasis,
omdat het vanuit hier makkelijk is om naar elk ongeval of noodgeval in de stad te gaan.
Als er niets gebeurt,
praten we over wat we op papier hebben.
Dan praten we over onze collega’s van de dagdienst;
of ze wel of niet zijn aangevallen.
We praten over mensen die dood zijn gegaan die dag, enzovoorts.
En als er iets gebeurt, dan gaan we daar naartoe in onze auto’s.
-Kun je me vertellen hoe je collega’s van vandaag heten?
Valente Rosas, die werkt voor “El Universal.”
Gustavo Hurtado van “La Prensa”.
Juan Carolos Alarcon van “Monitor Radio”
en wat andere gasten van andere media.
We kunnen het goed vinden met elkaar.
Er is veel kameraadschap tussen ons.
Ook...
-Ze vragen om een ambulance, K5.
Oké, we komen eraan.
Als ze vragen om een ambulance, “K5”, dat betekent dat ze hem meteen nodig hebben.
Het is waarschijnlijk zeer ernstig...
Eens zien of we er op tijd bij zijn.
-Plankgas, Piti!
Ik ga verdomme al hard!
Waar is het vanuit Alfredo Molina Street?
-Noord. Noord.
We rijden heel snel.
We gaan door rood licht,
maar we zijn op onze hoede dat we geen ongelukken maken.
-Naar het “La Villa” ziekenhuis. Naar het “La Villa” ziekenhuis.
Brengen ze hem daar naartoe?
-Ja.
Ik keer om.
Ze komen eraan. Ze brengen hem daarheen.
-Het kan zijn dat hij onderweg doodgaat. -Hij heeft een kogel in zijn hart.
Het Rode Kruis neemt hem mee, toch?
-Ja!
Naar het “La Villa” ziekenhuis.
Ik ben vlak achter hem.
-Piti?
Ik ben net aangekomen.
Hij is in zijn hart geschoten door een geweer.
-Met wie ben je?
-Ik ben met de pers.
-Deze kant op!
-Mag ik er even langs, vriend?
Te laat, maat. Het is een R3. Ik heb de foto’s al genomen.
-Ja zei tegen ons dat hij al dood was, klootzak!
-Dat dacht ik eerst, maar Amarillo bracht me op de hoogte.
-Oké dan.
Ik zie jullie weer bij “Spot 1”.
-Gast, de echtgenoot van het meisje...
Het lijkt erop dat hij ze betrapte...
Nou, ik weet niet wat ze aan het doen waren,
maar hij heeft hem een lesje geleerd.
Hoorde je dat?
-Wat is er gebeurd?
Blijkbaar was het slachtoffer de minnaar van het meisje.
De man zag hen overspel plegen.
De man zag hen overspel plegen,
en schoot hem neer.
Daarom was hij naakt.
-Hij schoot hem in zijn hart?
-Precies.
Zes *** schoten in total.
Eén in het been, drie in de maag
en twee in de borst.
-Je moet voorzichtig zijn.
-Dat klopt.
Daarom moet je je nooit inlaten met getrouwde vrouwen.
Te veel problemen.
Alarma!-lezers vinden het mooi om foto’s te zien
maar natuurlijk willen ze ook weten wat er gebeurd is.
[MIGUEL ANGEL RODRIGUEZ: HOOFDREDACTEUR ALARMA!] Ze willen weten waarom het gebeurd is.
Maar als er wat dieper in duiken,
zien we dat de meest interessante verhalen met liefde te maken hebben.
“Waarom vermoordde hij haar?”
“Hij vermoordde zijn vrouw
en daarna probeerde hij zichzelf om het leven te brengen.”
Ik denk dat deze verhalen de lezer meer aanspreken.
Maar nogmaals, uiteindelijk is het de foto die ze pakt.
[DAVID ALVARADO: MISDAADFOTOGRAAF] Naar wat voor soort foto’s is Alarma! op zoek?
Normaal, in Alarma!,
zijn de foto’s...
wreder,
grotesker.
Dus dat zijn de foto’s die ik moet maken.
Dit bedoel ik,
“Verkrachtte Haar en Vermoordde Haar!”
-Is dat jouw foto? -Nee, van een collega.
-Dat is een schokkende foto.
Ze was al aan het ontbinden.
Dit gebeurde in februari, wanneer zelfmoorden vrij gewoon zijn.
Deze man verhing zichzelf nadat zijn vriendin het uitmaakte.
-Hoeveel verhalen staan in elke editie van Alarma!?
Dit zijn...
misschien tien.
Het magazine heeft misdaadverhalen,
maar er zijn ook andere delen
die je erbij krijgt, zoals de poster,
de kruiswoordpuzzel
de seksverhalen...
Zoals ik zei, in Alarma!
zit een poster. Dat is altijd zo geweest.
Deze doen we erin voor onze vrienden, de automonteurs.
Hij komt vaak voor dat je deze in carrosseriewinkels ziet hangen.
Deze pagina’s zijn belangrijk voor ons.
Ze zijn er om het oog van de lezer te vermaken.
Nadat ze zoveel misdaadfoto’s hebben gezien,
geven wij ze iets moois voor hun genot.
De paranormale sectie gaat over onverklaarbare onderwerpen
zoals UFO’s, geesten, de Chupacabra’s
We hebben ook “The Cuban Corner.”
Daar staan Cubaanse vrouwen in
die ons schrijven en foto’s sturen.
Ze schrijven ons omdat ze mannelijke vrienden willen.
Omdat ons magazine uitgegeven wordt in heel Mexico en de V.S.
helpen wij ze om in contact te komen.
Natuurlijk zijn we geen menshandelaren.
Dit is gewoon iets als een penvriend.
We krijgen ongeveer vijf brieven per dag.
En we publiceren ongeveer zeven meiden per week.
Kijk, dit is een mooie meid.
Ze lijkt net een catwalkmodel.
Sommigen hebben geluk.
Sommigen stuurden me e-mails met bedankjes.
En dat ze snel naar Mexico of de VS komen.
De meesten van hen proberen zo in de VS te komen.
Dit is grappig, omdat Alarma! niet in Cuba verkocht wordt.
Eigenlijk denk ik dat de meesten van hen
geen idee hebben waar ons magazine over gaat.
Ik denk dat sommigen van hen denken dat wij een romantisch magazine zijn,
maar dat zijn we niet.
Ze hebben geen idee.
Ze kennen het magazine niet.
Ik denk niet dat ze ons zouden schrijven als ze ons blad zouden zien.
Dan denken ze misschien dat we ze in contact brengen met moordenaars.