Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK VI: The Rev Arthur Beebe, de ds. Cuthbert Eager, Mr.Emerson, Mr.George
Emerson, Miss Eleanor Lavish, Miss Charlotte Bartlett, en Miss Lucy Honeychurch Drive
In Rijtuigen naar een View Bekijk; Italianen Drive Them.
Het was Phaethon, die dreef hen naar die gedenkwaardige dag Fiesole, een jeugd alle
onverantwoordelijkheid en vuur, roekeloos aandringen van zijn meester paarden van de steenachtige
heuvel.
De heer Beebe herkende hem meteen. Noch de middeleeuwen van het geloof, noch de leeftijd van
Twijfel had aangeraakt hem, hij was Phaethon in Toscane het besturen van een taxi.
En het was Persephone met wie hij vroeg verlaten om af te halen op de weg, zei dat ze was
zijn zus - Persephone, lang en slank en bleek, terug met de lente tot haar
moeder cottage, en nog steeds boven haar ogen uit de ongewone licht.
Tot haar heer Eager bezwaar, te zeggen dat hier was de dunne rand van de wig, en een
moeten beschermen tegen oplegging.
Maar de dames tussenbeide, en toen het was duidelijk gemaakt dat het was een zeer groot
gunst, was de godin mocht monteren naast de god.
Phaethon in een keer gleed de linkerteugel boven haar hoofd, waardoor hij om te rijden
met zijn arm om haar middel. Ze vond het niet erg.
De heer Eager, die zat met zijn rug naar de paarden, zag niets van het onwelvoeglijk
procedure en vervolgde zijn gesprek met Lucy.
De andere twee inzittenden van de wagen waren de oude heer Emerson en Miss Lavish.
Voor een iets vreselijks was gebeurd: de heer Beebe, zonder overleg met de heer Eager, had
een verdubbeling van de partij.
En hoewel Miss Bartlett en Miss Lavish gepland had al 's morgens hoe de mensen
waren, zitten op het kritieke moment dat de wagons kwamen ronde verloren ze hun
hoofden, en Miss Lavish stapte in met Lucy,
terwijl Miss Bartlett, met George Emerson en de heer Beebe, volgde op de voet.
Het was moeilijk op de arme kapelaan om zijn partie carree dus veranderd.
Thee bij een Renaissance villa, als hij ooit had gemediteerd, was nu onmogelijk.
Lucy en Miss Bartlett had een bepaalde stijl over hen, en de heer Beebe, hoewel
onbetrouwbaar, was een man van onderdelen.
Maar een slordige dame schrijver en een journalist die had zijn vrouw vermoord in de ogen van
God - ze moeten gaan geen villa bij zijn inleiding.
Lucy, elegant gekleed in het wit, zat rechtop en het zenuwstelsel te midden van deze explosieve
ingrediënten, met aandacht voor de heer Eager, repressief naar Miss Lavish, waakzaam van
de oude heer Emerson, tot nu toe gelukkig
in slaap, dankzij een zware lunch en de slaperige sfeer van de lente.
Ze keek op de expeditie als het werk van het lot.
Maar voor zij het geweest zou kunnen voorkomen George Emerson succes.
In een open manier die hij had laten zien dat hij wilde hun intimiteit voort te zetten.
Ze had geweigerd, niet omdat ze een hekel hem, maar omdat ze niet wist wat er was
gebeurd, en vermoedde dat hij wist. En dat maakte haar ***.
Voor de echte gebeurtenis - wat het ook was - had plaatsgevonden, niet in de Loggia, maar door de
rivier. Te gedragen wild bij het zien van de dood is
vergeeflijk.
Maar om daarna over praten, over te gaan van discussie in stilte, en door
stilte in sympathie, dat is een fout, niet van een geschrokken emotie, maar van de hele
stof.
Er was echt iets afkeurenswaardig (ze dacht) in hun gezamenlijke beschouwing van
de schimmige stroom, in de gemeenschappelijke impuls die hen had zich naar het huis zonder
het passeren van een blik of woord.
Dit gevoel van boosheid was gering op het eerste.
Ze had bijna lid van de partij bij de Torre del Gallo.
Maar iedere keer dat ze George vermeden werd het noodzakelijk, dat zij
weer te vermijden hem.
En nu hemelse ironie, werken via haar neef en twee geestelijken, niet
lijden ze naar Florence te verlaten tot ze gemaakt had deze expeditie met hem door de
heuvels.
Ondertussen heer Eager hield haar in de civiele praten, hun kleine tiff voorbij was.
"Dus, Miss Honeychurch, verplaatst u zich? Als een student van de kunst? "
"Oh, lieve me, nee - oh, nee"
"Misschien als student van de menselijke natuur," viel Miss Lavish, "zoals ik?"
"Oh, nee. Ik ben hier als een toerist. "
"Oh, inderdaad," zei de heer Eager.
"Ben je wel?
Als je niet denkt dat ik onbeschoft, we bewoners soms medelijden met je arme toeristen niet een
weinig - overhandigde rond als een pakket van goederen van Venetië naar Florence, van Florence naar
Rome, leven dreef samen in pensioenen of
hotels, geheel onbewust van alles wat buiten Baedeker, hun angst om een
krijgen 'gedaan' of 'door' en ga ergens anders.
Het resultaat is dat ze door elkaar halen steden, rivieren, paleizen in een onontwarbare dwarrelen.
Je weet dat het Amerikaanse meisje in Punch die zegt: 'Zeg, poppa, wat hebben we zien bij
Rome? '
En de vader antwoordt: 'Waarom, denk dat Rome was de plaats waar zagen we de yaller hond.'
Er is reizen voor je. Ha! ha! ha! "
"Ik heb wel eens, 'zei juffrouw Lavish, die had een paar keer geprobeerd om zijn onderbreken
bijtende humor.
"De beperktheid en de oppervlakkigheid van de Anglo-Saksische toerist is niets minder dan een
menace. "" Inderdaad.
Nu, de Engels kolonie in Florence, Miss Honeychurch - en is het van groot
grootte, hoewel, natuurlijk niet allemaal even - een paar zijn er voor de handel, bijvoorbeeld.
Maar het grootste deel bestaat uit studenten.
Lady Helen Laverstock is op dit moment bezig met meer dan Fra Angelico.
Ik noem haar naam, omdat we langs haar huis aan de linkerkant.
Nee, u kunt alleen zien als je stand - nee, niet staan, je zal vallen.
Ze is erg trots op die dikke haag. Binnen, perfect afzondering.
Men zou terug zijn gegaan zeshonderd jaar.
Sommige critici zijn van mening dat haar tuin was het toneel van The Decameron, die leent het
een extra belang, is het niet? '"Het is inderdaad" riep Miss Lavish.
'Vertel me eens, waar komen ze plaats het toneel van die prachtige zevende dag? "
Maar de heer Eager overgegaan tot Miss Honeychurch te vertellen dat op de juiste Mr geleefd
Iemand iets, een Amerikaan van de beste type - zo zeldzaam - en dat de Somebody elses
waren verder de heuvel af.
"Ongetwijfeld je kent haar monografieën in de reeks van 'Middeleeuwen Byways'?
Hij is werkzaam bij Gemistus Pletho.
Soms als ik een kopje thee in hun prachtige omgeving *** ik, over de muur, de elektrische
tram piepen van de nieuwe weg met haar heel veel hete, stoffige domme toeristen
die gaan 'doen' Fiesole in een uur in
opdat zij zeggen dat ze zijn er, en ik denk dat - denk - ik denk dat hoe
weinig ze denken wat er zo dicht bij hen. "
Tijdens deze toespraak van de twee figuren op de doos zijn sport met elkaar
schandelijk. Lucy had een spasme van afgunst.
Vanzelfsprekend dat zij wilden misdragen, het was prettig voor hen te kunnen doen.
Zij waren waarschijnlijk de enige mensen die genieten van de expeditie.
De wagen geveegd met een pijnlijke schokken omhoog door de Piazza van Fiesole en in de
Settignano weg. "Piano! piano! "zei de heer Eager, elegant
zwaait met zijn hand over zijn hoofd.
"Va bene, signore, va bene, va bene," zong de chauffeur, en slagroom zijn paarden
weer op.
Nu Dhr. Eager en Miss Lavish begon te praten tegen elkaar over het onderwerp
Alessio Baldovinetti. Was hij een oorzaak van de Renaissance, of was
hij een van haar verschijningsvormen?
De andere wagen werd achtergelaten. Naarmate het tempo verhoogd tot een galop van de
grote, sluimerende vorm van de heer Emerson was gegooid tegen de kapelaan met de
regelmatigheid van een machine.
"Piano! piano, "zei hij met een gemartelde blik op Lucy.
Een extra steek maakte hem boos draaien in zijn stoel.
Phaethon, die enige tijd was streven naar Persephone kussen, had net
gelukt.
Een beetje scène volgde, die, zoals Miss Bartlett zei na afloop, was het meest
onaangenaam.
De paarden waren gestopt, waren de geliefden opdracht om zichzelf, de jongen los te
was om zijn pourboire verliezen, het meisje werd onmiddellijk om aan de slag.
"Zij is mijn zuster, 'zei hij, draait rond op hen met erbarmelijk ogen.
De heer Eager nam de moeite om hem te vertellen dat hij een leugenaar.
Phaethon hingen zijn hoofd, niet op de kwestie van de beschuldiging, maar op zijn
manier.
Op dit punt de heer Emerson, die de schok van het stoppen had wakker werd, verklaard dat de
Liefhebbers mogen in geen geval worden gescheiden, en klopte ze op de rug naar zijn betekenen
goedkeuring.
En Miss Lavish, maar niet bereid om hem te bondgenoot, zich verplicht voelde om de oorzaak van ondersteuning van
Bohème. "Zeer zeker zou ik laten worden", zegt ze
riep.
"Maar ik durf zeggen dat ik zal weinig steun krijgen.
Ik heb altijd gevlogen in het gezicht van de conventies mijn hele leven.
Dit is wat ik noem een avontuur. "
"We moeten niet in te dienen," zei de heer Eager. "Ik wist dat hij probeert het op.
Hij behandelt ons alsof we een partij van Cook's toeristen. "
"Zeker niet! 'Zei juffrouw Lavish, haar zichtbaar vuur af.
De andere rijtuig had opgesteld achter, en verstandig heer Beebe riep dat na
deze waarschuwing het paar zou zijn zeker correct te gedragen zichzelf.
"Laat hen," de heer Emerson smeekte de kapelaan, van wie hij stond in een mum van ontzag.
"Hebben we geluk te vinden zo vaak dat we het uit te zetten de doos als het gebeurt
te zitten?
Worden aangedreven door liefhebbers - Een koning zou kunnen benijden ons, en als we een deel hen is het meer als
heiligschennis dan alles wat ik weet. "Hier de stem van Miss Bartlett werd gehoord
te zeggen dat een menigte begon te verzamelen.
De heer Eager, die leed aan een over-vloeiend tong in plaats van een vastberaden wil, was
vastbesloten zich verstaanbaar te maken. Hij sprak de chauffeur opnieuw.
Italiaans in de mond van de Italianen is een diepe stem-stream, met onverwachte staar
en keien om het te behoeden eentonigheid.
In Mr Eager de mond het leek op niets zozeer als een zuur fluiten fontein die
speelde steeds hoger en hoger, en sneller en sneller, en meer en meer schril,
Tot plotseling het was uitgeschakeld met een klik.
"Signorina!" Zei de man die Lucy, wanneer het scherm had opgehouden.
Waarom zou hij een beroep doen Lucy?
"Signorina!" Echode Persephone in haar glorieuze alt.
Ze wees naar de andere wagen. Waarom?
Voor een moment dat de twee meisjes keken elkaar aan.
Dan Persephone stapte uit de doos.
"Overwinning eindelijk!" Aldus de heer Eager, slaande zijn handen samen als de rijtuigen begonnen
opnieuw. "Het is niet de overwinning," zei de heer Emerson.
"Het is te verslaan.
Je hebt scheidde twee mensen die blij waren. "Mr Eager sloot zijn ogen.
Hij was verplicht om naast de heer Emerson zitten, maar hij wilde niet met hem praten.
De oude man werd opgefrist door de slaap, en nam de zaak warm.
Hij beval Lucy om met hem eens, hij schreeuwde voor steun aan zijn zoon.
"We hebben geprobeerd om te kopen wat niet kan worden gekocht met geld.
Hij heeft onderhandeld om ons te rijden, en hij doet het.
Wij hebben geen rechten over zijn ziel. '
Miss Lavish fronste zijn wenkbrauwen. Het is moeilijk als een persoon die je hebt aangemerkt
als typisch Britse spreekt uit zijn karakter.
"Hij was ons niet goed rijden," zei ze.
"Hij schokte ons." "Dat ontken ik.
Het was zo rustig als slapen. Aha! Hij is schok ons nu.
Kunt u zich af?
Hij wil graag naar ons gooien, en zeker dat hij gerechtvaardigd is.
En als ik bijgelovig zou ik *** van het meisje ook.
Het is niet te doen om jonge mensen verwonden.
Heb je ooit gehoord van Lorenzo de Medici? "Miss Lavish haren.
"Zeker ik heb.
Heeft u verwijzen naar Lorenzo il Magnifico, of om Lorenzo, hertog van Urbino, of Lorenzo
bijgenaamd Lorenzino op grond van zijn minuscule gestalte? '
"De Heer kent.
Mogelijk dat hij weet, want ik verwijzen naar Lorenzo de dichter.
Hij schreef een lijn - zo hoorde ik gisteren - die loopt als volgt: 'Ga niet vechten
tegen de lente. "
Meneer Eager kon niet weerstaan aan de mogelijkheid voor eruditie.
"Niet het lot guerra al Maggio, 'mompelde hij. "'Oorlog niet met de May' zou maken een
juiste betekenis. "
"Het punt is, hebben we streden mee. Kijk maar. '
Hij wees naar de Val d'Arno, die zichtbaar was ver onder hen, door middel van de ontluikende
bomen.
"Vijftig mijl van de lente, en we hebben bedacht om ze te bewonderen.
Denk je dat er een verschil tussen het voorjaar in de natuur en het voorjaar in de mens?
Maar daar gaan we, prees het een en het veroordelen van de ander als oneigenlijk, beschaamd
die hetzelfde werk eeuwig door beide. "Niemand moedigde hem aan om te praten.
Momenteel heer Eager gaf een signaal voor de rijtuigen om te stoppen en weer pendelen van de partij
voor hun dwalen op de heuvel.
Een holle als een groot amfitheater, vol met terrassen stappen en mistig olijven, nu leggen
tussen hen en de hoogten van Fiesole, en de weg, nog steeds na de bocht,
stond op het punt om op te vegen een kaap die uit stond in de vlakte.
Het was deze kaap, onontgonnen, nat, bedekt met struiken en af en toe bomen,
die had gevangen de verbeelding van Alessio Baldovinetti bijna vijfhonderd jaar
voorheen.
Hij was opgestegen het, dat ijverig en nogal obscure master, eventueel met een oog
om zaken, eventueel voor de vreugde van het opgaande.
Staan, had hij gezien dat uitzicht op de Val d'Arno en verre Florence, die
Hij had daarna niet erg effectief ingevoerd in zijn werk.
Maar waar precies had hij gestaan?
Dat was de vraag die de heer Gretig hoopte nu op te lossen.
En Miss Lavish, waarvan de aard werd aangetrokken door iets problematisch was geworden
even enthousiast.
Maar het is niet gemakkelijk om de foto's van Alessio Baldovinetti dragen in je hoofd, zelfs als
heb je aan gedacht om naar hen kijken alvorens te beginnen.
En de nevel in de vallei verhoogde de moeilijkheidsgraad van de quest.
De partij sprong van ongeveer bosje tot bosje van gras, hun angst om bij elkaar te houden zijn
alleen geëvenaard door hun verlangen om verschillende richtingen te gaan.
Tot slot zij opgesplitst in groepen.
Lucy klampte zich vast aan Miss Bartlett en Miss Lavish, de Emersons terug om vast te houden
moeizame praten met de chauffeurs, terwijl de twee geestelijken, die werd verwacht dat
hebben onderwerpen gemeen hebben, werden links naar elkaar.
De twee oudere dames al snel wierp het masker.
In het hoorbare fluisteren dat was nu zo vertrouwd aan Lucy begonnen ze te bespreken, niet
Alessio Baldovinetti, maar het station.
Miss Bartlett had gevraagd de heer George Emerson wat zijn beroep was, en hij had
antwoordde: "het spoor." Ze was heel jammer dat ze hem gevraagd had.
Ze had er geen idee van dat het zo'n vreselijke antwoord zijn, of zij niet zou hebben
vroeg hem.
Meneer Beebe had de conversatie zo slim, en ze hoopte dat de jonge man
was niet erg veel pijn aan haar vroeg hem. "De spoorweg!" Hijgde Miss Lavish.
"Oh, maar ik zal sterven!
Natuurlijk was het spoor! "Ze kon niet haar vrolijkheid controle.
"Hij is het beeld van een portier - op, op de Zuid-Oost."
"Eleanor, wees stil," plukken aan haar levendig metgezel.
"Stil! Ze zullen horen - de Emersons - "
"Ik kan niet stoppen.
Laat me gaan mijn heilloze weg. Een porter - "
"Eleanor!" "Ik weet zeker dat het goed is," merkte Lucy.
"De Emersons zal niet horen, en zij zouden het niet erg als zij deden."
Miss Lavish leek niet blij met dit. "Miss Honeychurch te luisteren!" Zei ze
nogal boos.
"Poef! Wouf!
Je stoute meid! Ga weg! "
"Oh, Lucy, je zou moeten zijn met de heer Eager, ik ben er zeker van."
"Ik kan nu niet vinden, en ik wil niet beide."
"De heer Eager beledigd zullen zijn.
Het is uw feestje. '"Alsjeblieft, ik zou liever hier te stoppen met jou."
"Nee, ik ben het, 'zei juffrouw Lavish. "Het is als een school feest, de jongens hebben
kreeg gescheiden van de meisjes.
Miss Lucy, je bent om te gaan. We willen praten over onderwerpen die niet geschikt hoge
voor je oor. 'Het meisje was koppig.
Als haar tijd in Florence trok de ligging was ze alleen maar op zijn gemak onder degenen aan wie
ze voelde zich onverschillig. Zo iemand was Weelderige, en dergelijke missen
het moment was Charlotte.
Ze wilde dat ze had niet de aandacht geroepen om zichzelf, ze waren beiden boos op haar
opmerking en leek vastbesloten om zich te ontdoen van haar.
"Hoe moe je krijgt, 'zei juffrouw Bartlett.
"Oh, ik wens Freddy en je moeder kon hier zijn."
Onzelfzuchtigheid met Miss Bartlett had toegeëigend geheel van de functies van
enthousiasme.
Lucy ook niet kijken naar het uitzicht. Ze zou niet genieten van alles wat tot ze
veilig bij Rome. "Dan zit je naar beneden," zei juffrouw Lavish.
"Let op mijn vooruitziende blik. '
Met veel een glimlach die ze produceerde twee van die Mackintosh vierkanten die het frame te beschermen
van de toeristen uit vochtige gras of koude marmeren trap.
Ze zat op een, wie was om te zitten op de andere?
"Lucy, zonder twijfel een moment, Lucy. De grond zal doen voor mij.
Eigenlijk heb ik niet gehad reuma jaren.
Als ik voel het aankomen zal ik staan. Stel je voor je moeder gevoelens, als ik u laten
zitten in de natte in je witte linnen. "Zij zette zich zwaar waar de grond
zag er bijzonder vochtig.
"Hier zijn we, allemaal heerlijk geregeld. Zelfs als mijn jurk is dunner zal het niet
tonen zo veel, wordt bruin. Ga zitten, schat, je bent te onbaatzuchtig, je
niet genoeg voor jezelf opkomt. "
Ze schraapte haar keel. "Nu wees niet ongerust, dit is geen koud.
Het is de kleinste hoest, en ik hebben het drie dagen.
Het is niets te maken met zitten hier bij alles. "
Er was maar een manier van omgaan met de situatie.
Aan het einde van vijf minuten Lucy vertrokken, op zoek naar Mr Beebe en de heer Eager,
overwonnen door de Mackintosh plein.
Ze gericht zich aan de chauffeurs, die languit in de rijtuigen, te parfumeren
de kussens met sigaren.
De onverlaat, een benige jongeman zwartgeblakerde door de zon, stond om haar te begroeten met
de hoffelijkheid van een gastheer en de zekerheid van een familielid.
"Dove?", Zei Lucy, na veel angstige gedachte.
Zijn gezicht klaarde op. Natuurlijk wist hij waar, Niet zo ver weg.
Zijn arm veegde driekwart van de horizon.
Hij moet gewoon denken dat hij wel weten waar. Hij zijn vingertoppen drukt het op zijn voorhoofd
en vervolgens duwde ze naar haar toe, alsof dat bol staat van zichtbare extract van kennis.
Meer leek het noodzakelijk.
Wat was het Italiaans voor "geestelijke"? "Dove buoni Uomini?" Zei ze eindelijk.
Goed? Nauwelijks het bijvoeglijk naamwoord voor die edele
wezens!
Hij toonde haar zijn sigaar. "Uno - PIU - piccolo," was haar volgende opmerking,
impliceren "Is de sigaar is aan u gegeven door de heer Beebe, de kleinste van de twee goede
mannen? '
Ze was juist zoals gewoonlijk.
Bond hij het paard aan een boom, trapte om het te laten rustig verblijf, afgestoft de wagen,
geregeld zijn haar, omgevormd zijn hoed, moedigde zijn snor, en in plaats van
minder dan een kwart van een minuut was klaar om haar gedrag.
Italianen zijn geboren kennen van de weg.
Het lijkt erop dat de hele aarde te leggen voor hen, niet als een kaart, maar als een schaak-
bord, waarop zij voortdurend aanschouwen van de veranderende stukken en de pleinen.
Iemand kan vinden plaatsen, maar het vinden van mensen is een geschenk van God.
Hij slechts een keer gestopt, op te halen haar een grote blauwe viooltjes.
Ze bedankte hem met plezier.
In het gezelschap van deze gewone man van de wereld was prachtig en direct.
Voor het eerst voelde ze de invloed van de lente.
Zijn arm veegde de horizon sierlijk, viooltjes, net als andere dingen, bestond in
grote overdaad daar, "zou ze graag willen zien?"
"Ma buoni Uomini."
Hij boog. Zeker.
Goede mannen eerste viooltjes achteraf.
Ze ging vlot door het kreupelhout, die werd dikker en
dikker.
Ze naderden de rand van de kaap, en het uitzicht was het stelen van rond
hen, maar de bruine netwerk van de struiken verbrijzelde het in ontelbare stukjes.
Hij was bezig in zijn sigaar, en in het tegenhouden van de buigzame takken.
Ze was blij haar te ontsnappen aan saaiheid.
Niet een stap, niet een takje, was onbelangrijk voor haar.
"Wat is dat?" Er was een stem in het bos, in de
afstand achter hen.
De stem van de heer Eager? Hij haalde zijn schouders op.
Een Italiaanse onwetendheid is soms meer opvallend dan zijn kennis.
Ze kon hem niet begrijpen dat ze misschien hadden de geestelijken gemist.
Het uitzicht was het vormen van eindelijk, ze kon de rivier onderscheiden, de gouden vlakte, andere
heuvels.
"Eccolo!" Riep hij uit. Op hetzelfde moment de grond gaf weg, en
met een schreeuw viel ze uit het bos. Licht en schoonheid omhulde haar.
Ze was gevallen op een beetje open terras, dat was met viooltjes betaald uit eind aan
eind. "Moed," riep haar metgezel, nu
staan ongeveer zes meter boven.
"Moed en liefde." Ze gaf geen antwoord.
Van haar voeten de grond schuin scherp in beeld, en viooltjes liep in beekjes
en beken en staar, irrigeren van de heuvel met blauwe, wervelende rond de boom
stengels verzameling in zwembaden in de holten,
met betrekking tot het gras met vlekken van azuur schuim.
Maar nooit meer werden ze in een dergelijke overvloed, dit terras was het goed hoofd,
de oerbron waaruit schoonheid gutste uit naar de aarde water.
Staande op zijn rand, als een zwemmer die voorbereidt, was de goede man.
Maar hij was niet de goede man, dat ze had verwacht, en hij was alleen.
George had zich bij het geluid van haar komst.
Voor een moment dat hij overwogen haar, als een die uit de hemel gevallen.
Hij zag stralende vreugde in haar gezicht, zag hij de bloemen sloeg tegen haar jurk in het blauw
golven. De struiken boven hen gesloten.
Hij stapte snel naar voren en kuste haar.
Voordat ze kon spreken, bijna voordat ze kon voelen, riep een stem, 'Lucy!
Lucy! Lucy! '
De stilte van het leven was gebroken door Miss Bartlett, die bruin stond tegen het uitzicht.