Tip:
Highlight text to annotate it
X
Wie kritiek heeft op godsdienst, ontmoet nu en dan iemand op z'n weg die, nogal afkeurend, zegt
"Misschien geloof je zelf niet in God, maar je kunt tenminste wat meer respect opbrengen voor gelovigen".
En je bent misschien geneigd te denken: Daar zit best wel iets in.
Het kan geen kwaad om een beetje meer respect te tonen.
Immers, niemand vindt het leuk om recht in z'n gezicht verteld te krijgen dat zijn geloof een armetierige, zelfingebeelde zooi is
aanleiding tot het kwaad op wereldschaal; en dat wat ze 'geloof' noemen slechts angst is verkleed als deugd
en dat hun puberale geloofspunten een dwangbuis voor de hele mensheid opleveren.
Daar wordt niemand echt blij van.
Dus ja, misschien zou ik wat meer respect kunnen tonen. De enige vlieg in die soep is
dat ik eigenlijk geen enkel respect voel. Ik heb het geprobeerd, echt waar,
en het spijt me meer dan ik zeggen kan, maar het gevoel is er gewoon niet.
Ik zou natuurlijk kunnen liegen tegen mezelf, en respect veinzen omwille van de gevoelens van gelovigen,
en we weten allemaal hoe delicaat en gevoelig die zijn vandaag de dag,
maar de wrede werkelijkheid is: hun gevoelens kunnen me geen ruk schelen,
niet eens een beetje. En ik begrijp natuurlijk best dat dit zwaar op mijn geweten zou moeten drukken
maar gelukkig weet mijn geweten vanzelf wanneer het geïntimideerd en gemanipuleerd wordt
dus die kan het ook al geen ruk schelen.
Mijn geweten weet dat er geen aardse reden bestaat voor wie dan ook op deze planeet
om godsdienst op welke manier dan ook respect te betuigen.
Sterker nog, kijkend naar het bewijs dat godsdienst zelf geregeld in overmaat aanlevert,
is er reden zat om godsdienst ernstig af te keuren, tot aan rechtstreekse beledigingen aan toe.
En eerlijk gezegd, het feit dat godsdienst zo weinig beledigd wordt
vergeleken met wat het eigenlijk verdient,
kan ik alleen maar toeschrijven aan de ongelooflijke tolerantie, zelfbeperking, en gewoon goede manieren
van atheïsten en secularisten wereldwijd.
Dus, mocht je een religieus persoon zijn, en je bent geneigd om
meer respect voor je geloof te verlangen,
houd dan goed in gedachten dat jij en je geloof
allang veel meer respect krijgen dan je ooit hebt verdiend.
Je geloof is een grote grap. Jouw god is een grote grap.
Hij is zo absurd dat hij zelfs een belediging vormt voor mensen die niet in hem geloven.
En hij, en jij, moeten het allemaal nog maar bewijzen.
Tot zo ver is er nooit enig bewijs getoond,
en het is niet waarschijnlijk dat het ooit nog gebeurt, zoals we allemaal best weten,
dus respect, ben ik ***, zit er niet in.
Het beste waarop je mag hopen is geamuseerde scepsis
en dat dan nog in een goede bui.
Mensen zeggen dat je het geloof alleen werkelijk kunt begrijpen als je zelf gelooft,
en daaronder versta ik dat je je kritische denkvermogen hebt opgegeven
en je zelfhypnose je heeft aangezet tot een geloof in een zooi fascistische nonsens over je eeuwigdurende ziel,
ja, dan begrijp je het geloof werkelijk. Nou, dat wil ik wel geloven.
De marskramers van het geloof stellen zichzelf graag buiten twijfel
door te claimen dat hun geloof 'de rede overstijgt',
precies datgene dus dat hen in twijfel trekt. Komt dat even goed uit.
Ja, geloof overstijgt de rede zoals een crimineel de wet overstijgt.
Het woord 'transcendent' is erg populair bij godsdienstpooiers
omdat ze nooit verantwoording afleggen over wat ze er mee bedoelen
behalve dan een of andere superieure staat van begrip
die 'dieper' is dan louter rede, die dan weer wreed en simplistisch zou zijn,
vergeleken met de subtiliteiten en diepzinnigheden van geloof zonder enig bewijs.
Als je een ervaren geestelijke het woord 'transcendent' hoort zeggen (en echt, het zal je gebeuren)
om de nonsens waarin hij zegt te geloven nader te verklaren,
dan weet je twee dingen.
Ten eerste: hij weet niet waarover hij praat.
Ten tweede: hij wil niet dat jij begrijpt waarover hij praat.
Geloof overstijgt de rede helemaal niet.
Geloof loopt om de rede heen. Geloof holt hard weg van de rede.
Omdat de rede zijn knusse luchtbel van zelfbedrog bedreigt,
dus geloof wijst de rede af
zoals een Nederlandse rechtbank de waarheid en getuigen daarvan afwijst,
en in feite om dezelfde reden.
Als je gelovig bent, dan staat je geloof jou een aantal geloofsartikelen toe
die absoluut nergens op slaan, en je geloof weet dat het toch niet afgerekend wordt
op of die ergens op slaan, maar op de mate van godsvrucht die jij vertoont ten aanzien van die geloofsartikelen.
Met andere woorden, jouw bereidheid om de werkelijkheid te ontkennen
wordt de maat van jouw deugdzaamheid. Geen wonder dat religie zo populair is.
Maar welke prijs betaal je voor die deugd.
Je bent ertoe gebracht om te geloven dat je enige hoop het geloof in het onmogelijke is.
Hoe is je dat ooit overkomen?
En dat jouw doel is om iets te aanbidden dat je niet begrijpt,
gedefinieerd door, en slechts toegankelijk door, zelfuitgeroepen tussenpersonen.
Jouw gedachten, jouw woorden en jouw identiteit
daarover beslis je niet langer zelf,
maar ze zijn afhankelijk van de goedkeuring van hen die de baas over jou spelen
door middel van je geloof.
Dat zijn dus de mensen die zeiden dat er al bij je geboorte iets mis met je was (rot op!)
in een staat van zondigheid zelfs,
een staat waarvan je alleen genezen kan worden door volledige onderwerping
en gehoorzaamheid aan hen (wat een verrassing)
vanaf het moment dat je geboren werd tot het moment van je dood.
En als dit alles je ego niet bepaald streelt (en waarom zou het?)
wees dan gerust, dan geven we er een speciale naam aan waardoor je je beter voelt,
en waardoor je je inbeeldt dat je nog iets van waardigheid over hebt.
Laten we het 'geloof' noemen, en laten we doen alsof het de hoogste deugd is,
de nobelste en diepste van alle deugden die er bestaan,
en laten we doen alsof het 'van binnenuit' komt,
terwijl we tegelijk weten dat helemaal niets met betrekking tot jouw godsdienst 'van binnenuit' mag komen
want dat zou je kracht en vrijheid verlenen,
precies de twee dingen die jouw godsdienst zo ver als mogelijk van je wil houden.
Geloof is de grip die de clerus over jou heeft.
Het is het onzichtbare touw om je nek die je voortsleept op de weg
die je van hen moet afleggen, in hun belang, niet het jouwe.
Het is een doodlopend woord. Het is een zelfketenend woord.
Het is een woord dat je doet geloven in datgene waarin men je wilt doen geloven,
zonder dat je voelt dat je daartoe gedwongen bent - maar het is wel waar.
En je kunt er mee stoppen wanneer je maar wilt.
Het is geen deugd; dat is het op de allerlaatste plaats.
Het is afstand doen van de werkelijkheid. Het is een domme vertoning van zelfhypnose.
Het is een laffe uitweg. Het is goudgerande goedgelovigheid.
En je er achter verschuilen is als voorwenden dat je invalide bent.
Dus ik begrijp niet zo goed wat ik dan nog zou moeten respecteren.
Het komt me voor dat ik een of andere moreel slangenmens zou moeten zijn
om iets te respecteren dat zo schadelijk is, iets dat voor zijn bestaan
afhangt van intellectuele zelfbeperking, en dat de mensheid
duidelijk in de verkeerde richting sleurt,
en ons onjuiste ideeën voert over onszelf en de aard van de werkelijkheid.
Ik denk dat als ik dat respecteerde, ik nodeloos zou bijdragen
aan de stupiditeit en domheid van het menselijk ras,
en dat zou ik niet graag op mijn geweten hebben. Sorry ***. Vrede.