Tip:
Highlight text to annotate it
X
Vertaald door: Faye Vogely Nagekeken door: Peter Van de Ven
Wat is het zwaarste werk dat je ooit gedaan hebt?
Werken in de zon?
Werken om eten op tafel te krijgen voor je familie?
Dag en nacht werken om levens en eigendommen te beschermen?
Was het werken in je eentje
of werken aan een project dat geen garantie op slagen had,
maar dat een mensenleven zou kunnen verbeteren of redden?
Was het werken om iets te bouwen, iets te creëren, om kunst te maken?
Was het werk waarvan je nooit zeker was
of het begrepen of gewaardeerd zou worden?
De mensen in onze samenleving die dit werk doen,
verdienen onze aandacht, onze liefde en onze allerdiepste steun.
Maar mensen zijn niet de enigen in onze samenleving
die dit soort moeilijk werk doen.
Dit werk wordt ook gedaan door de planten, de dieren
en de ecosystemen op onze planeet.
Zo ook de ecosystemen die ik bestudeer: de tropische koraalriffen.
Koraalriffen zijn boeren.
Ze voorzien in voedsel, inkomen en voedselzekerheid
voor honderden miljoenen mensen over de hele wereld.
Koraalriffen zijn bescherming.
De structuren die ze bouwen,
beschermen onze kustlijnen tegen stormen en golven,
en de biologische systemen die zij huisvesten,
filteren het water en maken het veiliger om in te werken en spelen.
Koraalriffen zijn chemici.
De moleculen die we ontdekken op koralen zijn steeds belangrijker
in de zoektocht naar nieuwe antibiotica en kankerbestrijdingsmiddelen.
En koraalriffen zijn kunstenaars.
De structuren die ze bouwen,
zijn één van de mooiste dingen op aarde.
Deze schoonheid is de basis van het toerisme
in veel landen met weinig andere natuurlijke bronnen.
Dus om al deze redenen, al deze ecosysteemdiensten,
schatten economen de waarde van de 's werelds koraalriffen
op honderden miljarden dollars per jaar.
Ondanks al dat harde werk dat ze voor ons doen
en alle rijkdommen die we hieruit putten,
hebben we bijna al het mogelijke gedaan om ze te vernietigen.
We hebben de oceanen leeggevist
en daarvoor teruggegeven: meststoffen, rioolvuil,
ziektes, olie, vervuiling en sedimenten.
We hebben de riffen beschadigd met boten, vinnen en bulldozers,
en we hebben de chemie van de hele oceaan veranderd,
het water verwarmd en stormen verergerd.
Dat is allemaal al erg genoeg op zich,
maar deze dingen verergeren elkaar,
ze intensiveren elkaars schadelijke werking.
Ik zal een voorbeeld geven.
Waar ik woon en werk, in Curaçao,
was een paar jaar geleden een tropische storm.
Op de oostzijde van het eiland,
waar de riffen intact en gezond zijn,
kon je bijna niet zien dat er een storm geweest was.
Maar in de stad, waar de koralen dood zijn van overbevissing en vervuiling,
had de storm de dode koralen opgepakt
en als knuppels gebruikt om de andere koralen te beschadigen.
Ik promoveerde op een studie van dit koraal
dus ik ken het goed.
Nadat deze storm de helft van het weefsel had beschadigd,
raakte het besmet met algen.
De algen groeiden over het weefsel en het koraal stierf.
Deze elkaar aanwakkerende bedreigingen
is wat Jeremy Jackson beschrijft als de 'gladde helling naar slijm'.
Het is niet eens een metafoor meer, want veel van de riffen tegenwoordig
zijn letterlijk bacteriën en algen en slijm.
Dit is het deel van mijn presentatie
waar je verwacht dat ik je ga vragen
om met z'n allen de koraalriffen te redden.
Maar ik moet iets bekennen:
ik heb een hekel aan die zin.
Of het nu in een tweet is, een krantenkop,
of op de pagina's van een natuurbrochure,
die zin zit me dwars.
Wij natuurbeschermers klinken het alarm voor de dood van de koraalriffen
namelijk al decennia lang.
En toch, bijna iedereen die ik ontmoet, maakt niet uit hoe intelligent,
weet niet precies wat een koraal is of waar het vandaan komt.
Hoe kan iemand zich bekommeren om de koraalriffen van de wereld,
als het iets abstracts is dat ze nauwelijks kunnen begrijpen?
Als ze niet begrijpen wat een koraal is of waar het vandaan komt,
of hoe grappig of interessant of prachtig het is,
waarom zouden ze zich er dan om bekommeren?
Dus dat gaan we veranderen.
Wat is een koraal en waar komt het vandaan?
Koralen ontstaan op een aantal manieren maar meestal door massaal paaien.
Alle individuen van een soort laten dan op één en dezelfde avond
alle eicellen die ze dat jaar gemaakt hebben los in de waterkolom,
samengepakt in pakketjes met zaadcellen.
De pakketjes gaan naar het wateroppervlak en vallen daar uit elkaar.
Hopelijk treffen ze aan het oppervlak van de oceaan
de ei- en zaadcellen van andere koralen.
Daarom heb je veel koralen nodig op een koraalrif,
zodat al die eicellen de zaadcellen kunnen treffen aan het wateroppervlak.
Wanneer ze bevrucht zijn, doen ze wat alle andere eicellen doen:
ze delen zich in twee, steeds weer opnieuw.
Met de microscoop deze foto's maken
is een van mijn favoriete en meest magische momenten van het jaar.
Aan het einde van de celdeling worden het zwemmende larven:
een klein klompje vet ter grootte van maanzaad,
maar met dezelfde zintuigstelsels als die wij hebben.
Ze herkennen kleuren en licht, structuur, chemicaliën, en pH.
Ze kunnen zelfs drukgolven voelen en dus geluid horen.
Ze gebruiken die talenten
om op de bodem van het rif op zoek te gaan naar een plek
om de rest van hun leven te leven.
Stel je voor dat je de plaats vindt waar je je hele leven zult wonen
als je pas twee dagen oud bent.
Ze hechten zich aan de meest geschikte plek,
bouwen een skelet onder zichzelf,
bouwen een mond en tentakels,
en dan begint het zware werk: het bouwen van 's werelds koraalriffen.
Een enkele koraalpoliep zal zich blijven delen, steeds opnieuw,
een kalkstenen skelet achterlaten onder zich,
en opgroeien in de richting van de zon.
Na honderden jaren en veel verschillende soorten
krijg je een enorme kalkstenen structuur
die vaak vanuit de ruimte gezien kan worden,
bedekt door een dun laagje van deze hardwerkende organismen.
Nu zijn er maar een paar honderd soorten koraal op de wereld, misschien duizend.
Maar deze systemen zijn het thuis van miljoenen andere soorten.
Door die diversiteit is het systeem zo stabiel
en juist daar vinden we nu nieuwe medicijnen.
Daardoor vinden we nieuwe voedselbronnen.
Ik heb het geluk om op Curaçao te werken,
waar de riffen er nog zo uitzien.
Maar veel van de Caraïben en van de wereld
ziet er meer zo uit.
Wetenschappers bestuderen in steeds meer detail
het verlies van 's werelds riffen
en ze zijn steeds zekerder van de oorzaken.
In mijn onderzoek heb ik geen interesse in het verleden.
Mijn collega's en ik in Curaçao kijken naar de toekomst
en naar wat er kan gebeuren.
We hebben een minuscule reden om optimistisch te zijn.
Zelfs in deze kapotte riffen,
die we waarschijnlijk jaren geleden al hadden kunnen afschrijven,
zien we soms babykoraal opduiken en toch overleven.
We beginnen te vermoeden dat babykoralen zich kunnen aanpassen
aan condities die de volwassen koralen niet konden overleven.
Ze kunnen zich misschien beter aanpassen
aan deze antropocentrische planeet.
Dus in het onderzoek dat ik doe met mijn collega's in Curaçao,
kijken we naar wat een babykoraal nodig heeft
in die kritische eerste fase,
waar het naar op zoek is
en hoe we het kunnen helpen.
Ik zal je drie voorbeelden van ons werk laten zien
waarmee we naar antwoorden zoeken.
Een aantal jaren geleden maakten we met een 3D-printer koraal-enquêtes
van verschillende kleuren en texturen.
We vroegen het koraal waar het zich wilde vestigen.
Het bleek dat koralen, zelfs zonder de nodige biologie,
nog steeds wit en roze verkiezen, de kleuren van een gezond rif.
Ze geven voorkeur aan spleten en scheuren en gaten,
waar ze niet vertrapt of opgegeten worden.
We kunnen deze kennis gebruiken
om bijvoorbeeld te zeggen dat we die factoren moeten herstellen --
dat roze, dat wit, die spleten, die harde oppervlakken --
in onze natuurbeschermingsprojecten.
We gebruiken die kennis ook
als we iets onder water bouwen, zoals een zeewering of een steiger.
We kunnen ervoor kiezen om kleuren en materialen te gebruiken
die het systeem weer in de richting van het koraal duwen.
Behalve de oppervlakte
bestuderen we ook chemische en microbische signalen
die koralen naar de riffen toe trekken.
Zes jaar geleden begon ik met het kweken van bacteriën
van plekken waar koralen zich hadden gehecht.
Ik heb ze stuk voor stuk geprobeerd
op zoek naar de bacteriën die de koralen zouden overtuigen om zich te hechten.
Nu hebben we dus veel bacteriën in onze diepvries
waarvan we weten dat ze koralen overtuigen zich te vestigen en hechten.
Dus op dit moment
testen mijn collega's in Curaçao die bacteriën
om te zien of ze helpen met het grootbrengen van koralen in het lab
en of die koralen meer overlevingskans hebben
wanneer we ze terug onder water zetten.
Naast deze gereedschappen proberen we ook de mysteries te ontrafelen
van onderbestudeerde soorten.
Dit is altijd al één van mijn favoriete koralen:
Dendrogyra cylindrus, het pilaarkoraal.
Ik vind het geweldig omdat het deze bizarre vorm maakt,
omdat het dikke tentakels heeft die er harig uitzien
en omdat het zeldzaam is.
Het is speciaal om dit koraal op een rif te vinden.
Het is zelfs zo zeldzaam
dat het vorig jaar als een bedreigde soort is benoemd
op de internationale lijst.
Dit was deels omdat in meer dan dertig jaar onderzoek
wetenschappers nog nooit een baby-pilaarkoraal hadden gevonden.
Het was onzeker of ze zich nog kónden voortplanten,
en of ze zich daadwerkelijk nog voortplanten.
Vier jaar geleden begonnen we ze 's nachts te volgen
om te zien of we erachter konden komen wanneer ze paaien in Curaçao.
We hadden tips gekregen van onze collega's in Florida,
die het gezien hadden in 2007 en in 2008.
Zo kwamen we erachter wanneer ze paaien in Curaçao
en konden we ze vangen.
Dit is een vrouwtje, links, met enkele eicellen,
klaar om ze los te laten in het zeewater,
en rechts is een mannetje dat zaadcellen loslaat.
Dit hebben we verzameld, naar het lab gebracht en bevrucht,
en we hebben nu baby-pilaarkoraal rondzwemmen in ons laboratorium.
Dankzij het werk van onze wetenschappelijke familie
en dankzij de tien jaar oefening in Curaçao
met het grootbrengen van andere koraalsoorten,
is het gelukt om enkele van die larven het proces te laten doorlopen,
zich te laten vestigen en hechten,
om uiteindelijk gemetamorfoseerde koralen te worden.
Dus dit is de eerste baby-pilaarkoraal die ooit gezien is.
(Applaus)
En ik moet zeggen, als je denkt dat babypanda's schattig zijn:
dit is schattiger.
(Gelach)
We beginnen dus te begrijpen hoe dit proces in zijn werk gaat,
de geheimen van koraal voortplanting en hoe we ze kunnen helpen.
Dit geldt over de hele wereld:
wetenschappers vinden manieren om met embryo's om te gaan,
ze te laten vestigen,
misschien zelfs hoe ze ze kunnen bewaren op lage temperatuur,
zodat we de genetische diversiteit kunnen waarborgen
en vaker met ze kunnen werken.
Maar dit is nog steeds heel low-tech.
Onze bankruimte is beperkt, net als de hoeveelheid mensen in het lab,
en de hoeveelheid koffie die we per uur kunnen drinken.
Vergelijk dat met onze andere crises
en andere zorgenkindjes van de maatschappij.
Er is geavanceerde medische technologie, defensietechnologie,
wetenschappelijke technologie,
zelfs voor kunst hebben we geavanceerde technologie.
Maar de technologie voor natuurbescherming loopt achter.
Denk terug aan het moeilijkste werk dat je ooit gedaan hebt.
Velen zullen zeggen dat dat het ouderschap is.
Mijn moeder beschrijft kinderen hebben
als iets dat het leven veel mooier en veel moeilijker maakt
dan je je ooit had kunnen voorstellen.
Ik probeer nu al meer dan tien jaar om koralen te helpen kinderen te krijgen.
De wonderen van het leven zien
heeft me zeker vervuld met een gevoel van verbazing in mijn ziel.
Maar ik heb ook gezien hoe moeilijk het voor ze is om kinderen te krijgen.
Twee weken geleden was er nog een paaiing
en we verzamelden de eicellen en brachten ze naar het lab.
Hier zie je de celdeling van een embryo,
naast veertien eicellen die niet bevrucht raakten
en dus zullen exploderen.
Ze zullen geïnfecteerd raken met bacteriën en exploderen,
en die bacteriën zullen het leven bedreigen
van het enige embryo dat wel een kans heeft.
We weten niet of onze methodes fout waren
en we weten niet
of dit koraal altijd problemen heeft met bevruchting.
Wat de oorzaak ook is,
we hebben nog veel meer werk te doen voordat we babykoralen kunnen gebruiken
om de koraalriffen te laten groeien, of zelfs te redden.
Dus vergeet dat ze honderden miljarden waard zijn.
Koraalriffen zijn hardwerkende dieren en planten en microben en schimmels.
Ze geven ons kunst en voedsel en medicijnen.
Bijna hadden we een hele generatie koralen vernietigd.
Maar een paar hebben het gered, het is ons uiteindelijk niet gelukt.
Nu is het tijd om ze te bedanken voor hun harde werk
en om alle kansen te geven aan de koraalriffen van de toekomst:
hun koraalbaby's.
Dank je wel.
(Applaus)