Tip:
Highlight text to annotate it
X
Het dorpje Tomioka, dat binnen de 20-kilometer-radius ligt van de kernreactor van Fukushima, is nu geëvacueerd gebied.
Terwijl de bijna 15.500 inwoners van de stad vandaag de dag als geëvacueerden door het leven gaan,
blijft één man alleen wonen in zijn thuisdorp:
de 53-jarige Naoto Matsumura.
Het is hier zo stil.
‘s Nachts is het doodstil.
Er zijn gebouwen, maar geen auto’s of mensen.
Het was eerst heel gek.
Geen lichten, geen geluid.
De eerste week was ik hier niet op m’n gemak.
Het was te stil.
Nu ben ik eraan gewend,
maar de emoties die ik voelde toen ik realiseerde dat ik alleen was
zijn niet te beschrijven.
‘Eenzaamheid’ dekt de lading niet helemaal.
Dat was het moeilijkste om aan te wennen.
Je kunt waarschijnlijk op deze rijden.
Met wat training kun je ze beteugelen en met ze naar het dorp rijden.
Zouden ze dat als dierenmishandeling beschouwen?
- Kan hij er een voor ons berijden?
- Kun je het ons laten zien?
Ik was eerst niet van plan om te blijven.
We vluchtten toen reactor 4 explodeerde.
Ik dacht dat alle reactoren gingen ontploffen.
Na reactor 4 wist ik dat het hier niet veilig was.
Ik vluchtte met mijn gezin.
Dus ik ben al eens weggegaan.
We gingen naar het zuiden waar het veiliger was.
Mijn vader stelde voor dat
we naar het huis van zijn jongere zus in het zuiden zouden gaan.
Maar ze liet ons niet eens binnen.
Ze zei dat we besmet waren door de straling.
Dus gingen we naar de vluchtelingencentra, maar die waren vol en ze stuurden ons weg.
Het was allemaal zo’n gedoe, dus besloot ik om terug te gaan.
Toen realiseerde ik me ook dat onze dieren nog steeds op hun voer wachtten.
Ik moest wel blijven.
Ik kon de dieren niet achterlaten.
Ze moesten gevoerd worden.
Dit is een tijdelijke woning. Ik kwam aan op 3 augustus 2011.
Wat vormt een groter risico,
straling of evacuatie?
Ons werd verteld dat evacueren gevaarlijker was dan de straling.
Dus dit is mijn woonplaats.
Dit zijn rijstvelden.
Helemaal opgedroogd.
Alles.
De hoogste straling die hier is gemeten is 8 of 9 microsievert.
Dat is mijn huis.
Dit is mijn thuis.
Dit dorpje heet Iitate.
Ik bouwde een huis en wat stallen,
en woonde hier met de 8 leden van mijn gezin.
Ik dacht altijd dat dit een geweldig dorp was.
Het ligt 45 kilometer verwijderd van de kerncentrale.
We hadden nooit gedacht dat de straling zich zo ver kon verspreiden.
Als ik terugkijk, denk ik dat de burgemeester een vreselijke fout heeft gemaakt.
Als dorpshoofd heeft hij verkeerde keuzes gemaakt.
Zelfs de wetenschappers vertelden de burgemeester dat Iitate gevaarlijk was.
Hij negeerde ze allemaal.
Hij haalde experts uit het hele land, die vertelden over
hoe veilig het hier was.
Ze zeiden dat we ons nergens zorgen over hoefden te maken.
Ze bleven ons dat vertellen.
Uiteindelijk trapten de dorpelingen erin en begonnen ze te relaxen.
En de burgemeester verwierp het idee om nog meer te evacueren.
Daarom is niemand vertrokken, ondanks dat er zo veel straling was.
Er lekten radioactieve substanties bij de Tokyo Electric Power Company (Tepco)
en die hebben de grond vervuild.
Maar Tepco claimt dat de radioactieve meltdown
‘bona vacantia’ is: een object zonder eigenaar,
waardoor ze dus niet verantwoordelijk zijn voor de schoonmaak.
Tepco is een schande voor ons allemaal.
Na de explosie rende ik naar huis.
Mijn neef werkt voor Tepco.
We zijn buren dus ik zag hem thuiskomen.
Ik vroeg wat hij aan het doen was.
Hij zei dat hij wat kleren ophaalde.
Hij vroeg of ik ging evacueren,
dus ik zei nee.
Toen boog hij en bood hij z’n excuses aan.
Ik vroeg of alles in orde was.
“Het zal in een paar dagen allemaal in orde zijn.”
Wat een leugenaar! Nadat hij zijn eigen gezin heeft laten vluchten!
Vreselijk toch?
Hij bleef liegen.
Zo erg zijn de medewerkers van Tepco gehersenspoeld.
Net als een sekte.
Ze zijn gehersenspoeld.
Ze geloven dat kerncentrales
totaal veilig en bestendig tegen ongelukken zijn.
Toen die explosie plaatsvond,
vluchtten de mannen van Tepco naar de bevingbestendige toren.
Na een tijdje,
hoorde ze daar een harde BOEM!
Daarna vroeg ik ze wat ze dachten dat het was.
Ze dachten allemaal dat het een raket was
uit Noord-Korea, omdat kerncentrales niet horen te ontploffen.
Wanneer je een stralinggebied binnen komt,
is het niet de bedoeling dat je water drinkt, laat staan iets eet.
Het idee dat iemand
woont op zo’n plek
is onvoorstelbaar.
De koeien in de stallen stierven.
Meer dan duizend.
Honderdduizenden kippen stierven hier ook in hun hokken.
Dit is mijn boerderij.
Er is hier erg hoge straling.
6 microsievert.
Voordat ik terugkwam, was het hele gebied begroeid.
De rijstvelden van de eigenaar. Nu zal niemand hier ooit nog rijst van kopen.
De eigenaar heeft besloten om nooit meer rijst te verbouwen.
Hij heeft de velden aan mij nagelaten.
Ik liet de koeien vrij rondlopen zodat ze het onkruid zouden eten.
Ik zette wat hekken neer en liet de koeien vrij.
Mijn gevoelens zijn veranderd in de 2 jaar dat ik hier nu ben.
Eerst liet ik de dieren zichzelf voeden
maar nu wil ik voor ze zorgen.
Anders zouden ze zijn afgemaakt.
Ik ben tegen het doodmaken van dieren in dit gebied.
Zo veel van hun medevee stierf een pijnlijke dood.
Deze zijn gelukkig en gezond
maar de overheid wil ze afmaken.
Als er een doel is,
als ze voor menselijke consumptie zijn, zou het me niet uitmaken.
Dat is gewoon het leven.
Maar waarom zou je ze zonder reden afmaken?
Waarom zou je ze begraven?
Gewoon omdat ze hier zijn.
Ik ben daar tegen.
Voor mij zijn dieren en mensen gelijk.
Zouden ze mensen ook zo indiscreet afmaken?
Eerst leefden we van dit water.
We verzamelden het zo. Het is schoon.
Ik ging de berg op,
groef een gat en stopte er een slang in.
Paddenstoelen zijn vervuild.
Ik pluk ze alsnog.
En verstop ze.
En dan?
Ik zal ze uiteindelijk opeten.
Blootstelling aan straling veroorzaakt schade aan cellen.
Maar de cellen zullen uiteindelijk weer herstellen.
In zeldzame gevallen blijven de cellen beschadigd, met het risico op kanker.
De dosering is irrelevant.
Of het nou 100 millisieverts is of 1 millisievert,
als cesium het lichaam binnenkomt zullen de cellen beschadigen.
We vroegen onze patiënten om potentieel besmette dingen te vermijden.
Eerst was ik bezorgd dat ik kanker of leukemie zou krijgen over 5 of 10 jaar.
Nu maak ik me geen zorgen.
Ik werd onderzocht bij de Universiteit van Tokio.
Ze hadden een ding dat leek op een verbrandingsoven.
Ik ging er in liggen.
Ze deden de deur dicht. Ik was daarbinnen voor 18 minuten.
18 minuten later openden ze de deur, en lieten ze me eruit.
De dokter staarde naar me, dus
vroeg ik hem wat er was.
Hij zei dat ik het hoogste stralingsniveau
had in Japan.
Maar dat ik de komende 30 of 40 jaar niet ziek zou worden.
Ik ben dan toch al dood.
Mijn kleinkinderen kwamen altijd langs als ze onderweg waren naar hun basisschool.
Ze keken naar het vee, liepen een rondje, en gingen naar school.
Iedere dag.
Ze hielden van de koeien.
Ik zou bijna wensen dat ik het kon vergeten.
Mijn vrouw en ik zorgden al die jaren voor het vee.
Als het vee niet wordt gemelkt worden ze ziek.
Dus melkten we ze en gooiden we het weg.
We hebben dat lange tijd gedaan.
Dit zijn de nummers die we als ons vee hebben gegeven.
Al hun individuele nummers.
Degenen die rood gemarkeerd zijn is het vee dat hier tot het einde was.
De zwarte getallen laten de volgorde zien hoe mijn zoon heeft besloten dat ze moesten worden afgemaakt.
We begonnen met de ergste.
Uiteindelijk hadden we geen andere keuze dan ze allemaal af te maken.
Iedereen ziet al het vee als hetzelfde.
Maar dat is niet waar.
Helemaal niet.
Mijn favoriete herinnering?
Die heb ik niet meer.
[Speciaal Veiligheidgebied Niet Illegaal Dumpen]
Ze stierven allemaal.
Het stinkt nog steeds een beetje.
Het was een regelrechte hel.
Sommige waren gestorven
en anderen leefden nog steeds tussen de doden.
Ze zijn allemaal verhongerd.
We hadden hier ook honden.
Toen ik de honden voerde kon ik het dode vee zien.
Maar een moeder en haar kalf waren nog in leven.
Allebei vel over been.
Ze hadden een maand geen voedsel of water gehad.
Het kalf was zo hongerig dat het bleef proberen zich te voederen bij de moeder.
Maar de moeder wist dat ze geen melk had om te geven...
dus ze schopte het weg.
Maar het kalf keerde terug,
en werd opnieuw geschopt.
Maar het gaf niet op.
Na 3 trappen snapte het kalf de boodschap.
Er hing wat touw aan de muur van het hok.
Het einde van het touw moest eruit hebben gezien als een tepel,
omdat het erheen liep en zich probeerde te voeden.
Ik kon het niet aanzien.
Ze stierven beiden een paar dagen later.
Dat soort dingen gebeurden hier de hele tijd.
Er was geen manier waarop we ze allemaal konden redden.
Ik hoopte gewoon dat ze niet lang zouden lijden.
Ze waren niet meer te redden.
De natuur is geweldig als je een kind bent.
Er zijn rivieren, oceanen, bergen.
Je hebt vis in de rivieren en oceanen, en wilde planten in de bergen.
Er is overal voedsel te vinden.
Zo genoten wij van de natuur.
Maar we zijn het allemaal kwijt geraakt.
Het is niet te zeggen hoe lang het duurt tot het hersteld is.
Ik heb geen andere keuze dan te sterven in Tomioka.
Ik heb nog iets van 30 jaar.
- Je bent nog steeds sterk. - Dat klopt.
Ik ga niet dood.
Je ziet er niet uit als iemand die snel neergaat.