Tip:
Highlight text to annotate it
X
Hoi iedereen! Markiplier hier, en bedankt dat jullie door 1000 videos heen bij me zijn gebleven.
Het is moeilijk me voor te stellen hoe we hier gekomen zijn, en ik wilde heel graag iets speciaals doen voor de 1000 subscriber mijlpaal.
Of, niet 1000 subscriber, 1000 video mijlpaal. En ik denk dat deze video goed gaat uitleggen aan jullie hoe ik van punt A naar punt B gekomen ben.
En hoe jullie me geholpen hebben mijn leven te veranderen. Omdat deze dingen heel belangrijk voor me zijn omdat ze vertellen hoe ik de persoon geworden ben die ik nu ben.
En ik waardeer het echt dat jullie bij me zijn gebleven.
Dus, HIER GAAN WE
Ik werd geboren op een eiland in het midden van de Stille Oceaan genaamd O'ahu, het derde grootste eiland van Hawaii.
Hier ligt ook de stad Honolulu, waar ik geboren ben op een militaire basis.
Mijn vader was een carrière leger man, hij zat 23 jaar lang in het leger voordat hij met pensioen ging.
Kennelijk, toen hij in Korea zat, ontmoette hij mijn moeder. Een vrij veelvoorkomend verhaal, heb ik gehoord.
Maar het resultaat van hun ontmoeting, was ik. Een prachtige baby.
Dat... is niet echt prachtig, maar mijn artistieke vaardigheden zijn wat ondermaats.
IN IEDER GEVAL, ondanks dat was ik geboren, en ik werd geweldig geboren. En gespierd.
Ik was een gigantische baby kennelijk, waaraan mijn moeder me om de zoveel tijd aan herinnert.
Ik was tien pond en drie ons, en daarom noemden ze me Mark.
Allemaal spieren natuurlijk. TWIJFEL NIET AAN ME!
Kort nadat ik geboren was ging mijn vader met pensioen om een baan op te pakken als layout artist voor een boeken bedrijf.
Maar, hoe dan ook eindigden we in Cincinnati Ohio van alle plaatsen.
Weet niet echt zeker waarom omdat we hier geen familie hebben voor zover ik weet.
Ah, hoe dan ook, we verhuisden naar een geweldig huis met een gigantische achtertuin
die leidde naar dit geweldige bos waar ik en mijn
broer veel van onze tijd doorbrachten. Ik bedoel, als we niet op de computer zaten
waren we aan het spelen bij de rivier, kikkervisjes vangen, lianen snijden, eraan slingeren.
Ik bedoel, we werden echt hecht in dat bos en dat is een van de dingen die ik het meest mis
aan dat huis, maar als we niet in het bos waren, waren we aan het spelen op dit magische
apparaat genaamd de computer die mijn vader als vroeg aan ons voorstelde.
Ik bedoel, echt, dit ding verraste me toen omdat
ik me een leven zonder niet voor kon stellen.
Ik bedoel, hij vertelde me verhalen over hoe oud computers waren en hoe ze hele kamers vulden
maar ik was gewoon verbaasd dat het kon wat het deed.
Ik wist toen nog niet eens van het internet.
Er waren een paar spellen op de computer, maar de ECHTE ervaring
die ik kreeg van gamen kwam van het Super Nintendo systeem dat mijn broer kreeg voor Kerstmis.
Ik bedoel, dit ding was de reden dat mijn broer en ik zo close zijn vandaag de dag
omdat we zoveel spellen samen speelden. Dat is mijn broer daar links.
Zijn naam is Tom, en dat ben ik daar rechts zoals je kunt zien ben ik nog steeds geweldig maar
hij is een coole gast en ik denk niet dat ik dezelfde persoon zou zijn geweest zonder hem.
Jammer genoeg waren het niet allemaal blije momenten toen. Mijn vader en mijn moeder hadden veel ruzie.
En met ruzie bedoel ik dat mijn moeder veel ruziede en mijn vader moest antwoorden.
Um, ze was niet blij waar ze was en, nou, we begrepen niet waarom maar ik en mijn broer
probeerden onszelf maar af te leiden met video games. Weet je, het proberen te negeren waar mogelijk.
Maar uiteindelijk werkte dat niet meer. Het was onvermijdelijk, maar de scheiding kwam toch.
En we waren best verdrietig maar we waren meer verdrietig toen we onze vader
in elkaar zagen zakken, ik bedoel, we zaten zonder geld.
De helft van het inkomen was weg dus we moesten uit het huis en we konden niet meer zo veel spellen kopen
als voorheen dus we konden niet veel meer gamen maar ten minste
mochten we de computer houden en dat heeft echt het begin ingeluid
van mijn voorliefde voor computers en technologie. Ik moet er ook bij zeggen
dat ik best een dom kind was. Ik en mijn broer hielden een wedstrijd
over wie het hoogste van de trap kon springen
en dan zou landen op een kussen beneden.
Ik zou eigenlijk gaan winnen, maar ik brak uiteindelijk mijn schedel op de
laatste trede. Dit zal logischer zijn later, maar zoals ik al zei
eerder, ik was een DOM kind. Toen we verhuisden,
kon ik niet langer naar de privé school waar we altijd naartoe gingen
maar dat was prima want het maakte me niet echt iets uit
maar het was alles wat ik kende. Ik begreep niet eens wat kluisjes waren toen ik naar de nieuwe school ging.
Ik bedoel, alles was gewoon helemaal vreemd voor me en ik
had geen uitweg, ik ging niet meer naar het bos, en ik verloor
praktisch al mijn vrienden en ik moest overnieuw beginnen.
Het was een vrij donkere tijd voor mij omdat ik geen idee had van wat ik aan het doen was.
Maar, hoe dan ook, ik heb uiteindelijk vrienden gemaakt maar ik heb per ongeluk
iets anders stoms gedaan en ik hield een "Hoe ver van het
klimrek kun je springen wedstrijd" en ik zou gaan winnen...
maar viel uiteindelijk op de grond... en brak mijn arm
echt, heel erg, beide botten en spul stak overal uit
MAAR dit is eigenlijk goed, (dat is mijn broer daark, geschokt)
maar dit is iets goeds omdat dit leidde tot het vinden van wat
vrienden, en je vraagt je misschien af, "Nou, hoe kwam dat dan?"
Nou het gebeurde zo, ik had gips om mijn arm
en ik kon bepaalde dingen niet doen zoals mijn potlood slijpen. Dus deze
geweldige jongen genaamd Drew besloot dat hij me zou
helpen. En Drew is een grote roodharige, maar hij was toch een coole
jongen. Hij stelde me voor aan het muziekkorps. Waar ik
nog meer vrienden maakte. En waar ik zijn gezicht eraf blief
met mijn geweldige trompet skills. HUCHA!
Uiteindelijk na een lange tijd daten vond mijn vader
iemand waar we allemaal blij mee waren, ze was gewoon
de aardigste persoon die we ooit ontmoet hadden en haar naam was Dee.
En, ik bedoel, ik was blij met haar want ze kocht een Playstation 2 voor ons,
en ik was best opgewonden toen, maar ze deed ook
iets wat wij niet konden doen en ze maakte
mijn vader blij. En dat was eigenlijk het belangrijkste
wat iemand kon doen. En, daarna werd de Middelbare School
een eitje. Ik ging door de klassen heen,
weet je, het goed doen, een goede student zijn. Ik maakte heel veel
geweldige vrienden, zowel in het muziekkorps als daarbuiten. Ik speelde een aantal
geweldige spellen, weet je. Ik was echt blij met wat ik gedaan had, zoals Half Life 2 enzo.
En ik had een paar vriendinnetjes hier en daar, weet je.
En dat is altijd best leuk als je nog een jonge tiener bent
die voor het eerste de wonderen van een relatie meemaakt en
zoenen enzo. Dat was best cool. En al met al zag alles
er goed uit in plaats van die periode waar we niet echt iets hadden
en geen games hadden, en niet blij
door het leven gingen, dus, alles ging beter helemaal
tot ik naar het HBO ging. Ik was opgewonden om eindelijk
op mezelf te gaan. Maar toen, bracht mijn vader me
slecht nieuws. Hij legde een papier voor mij en
liet het me gewoon lezen zonder iets te zeggen, en ik was best
slim dus ik begreep elk woord dat er stond, al het
technische hocus pocus, maar waar het eigenlijk in
grote vette letters op neer kwam was, "KANKER", en de hele slechte vorm
van kanker. Dus, dat was een hele zware tijd voor me omdat ik
niet meer goed wist wat ik deed. Alles leek hiervoor
helder, maar nu was alles
gewoon van me weg aan het gaan. Ik dacht dat ik precies wist wat ik
wilde doen, namelijk het maken van video games. Ik wilde het graag,
en mijn vader was het niet met me eens, maar ik dacht dat dat
was wat ik ging doen. Maar, ik begon me te realiseren dat
games misschien niet zouden werken, dus zette ik dat terzijde
en focuste ik op het gaan naar techniek. Ik zat eigenlijk in
burgerlijke techniek, maar ging over naar bio-medische techniek
omdat er een medisch school programma was, maar dat
werkte ook niet. Ik wilde dat niet doen. Dus ging ik terug naar
techniek. Toen dacht ik, "Hey, als ik ga doen
wat ik wil doen, dan moet ik games doen." En ik kon niet echt
beslissen wat ik wilde met mijn leven. Ik stond op een
kruising en ik was gefrustreerd.
Toen een jaar later waren we allemaal thuis voor de zomer en mijn vader
verslechterde steeds meer met kanker en hij was zichzelf
niet meer. Maar een ochtend weren we wakker gemaakt door mijn
stief-moeder, Dee, schreeuwend en we gingen naar beneden om te zien
dat mijn vader dood ging. En zijn laatste woorden aan mij waren
"Ik hou van je, zo veel.". En ik hield mijn vaders hand terwijl hij dood ging.
Na mijn vaders dood was ik nog meer verward dan eerst.
Omdat ik nu zo ver was met techniek dat ik dacht dat ik er
er niet meer uit kon en dat ik vast zat in geestverdovende
samenwerkings baantjes waar ik gewoon voor een computer moest zitten
acht uur per dag, terwijl ik twee uur werk deed en niets anders.
Het was vreselijk en ik wilde dat niet voor de
rest van mijn leven doen. En ik had geen tijd meer voor games. Ik had geen
uitweg. Ik had geen idee wat ik zou gaan doen, dus ik ben
een paar jaar gewoon afgedreven. En ik date in en uit van meisje tot meisje
maar uiteindelijk ontmoette ik dit ene meisje die ik wil leuk vond en
ze was heel cool en heel aardig, en haar naam zal zijn... Barbara.
Dat is wat we haar gaan noemen voor nu. Haar naam is
Barbara met een C. In ieder geval, ik bracht haar uiteindelijk naar mijn moeder
bij wie ik woonde omdat ik na mijn vaders dood geen
eigen huis had en ze vond het niet goed en toen werd ik boos.
En zij was verward. Ik was ontdaan omdat mijn
moeder zo boos werd dat ze me uiteindelijk het huis uit gooide.
Er is meer dan dat, maar dat is waar het op neer kwam.
Dus ik werd boos en zij werd boos en toen ging ik weg
en kreeg mijn eigen appartement omdat ik toen een baan had,
dat vreselijke samenwerkingsbaantje, maar het was een baan. Jammer genoeg,
nadat ik mijn nieuwe huis had vertelde mijn baas me drie dagen voordat
ik moest komen voor het nieuwe kwartaal dat ik niet
hoefde te komen. Hierdoor werd ik nog bozer, maar ik
schreeuwde niet naar mijn baas, professionaliteit enzo, maar
uiteindelijk had ik steeds minder geld en mijn vriendin hielp
me niet en toen werd zij boos op mij omdat we niet
vaak het een of het ander konden doen, ik kan me niet herinneren
waarom ze boos was, ze was vaak boos, maar uiteindelijk
zorgde dit voor een scheur in de relatie, en de stress begon
me te raken. Ik werd steeds verdrietiger dan eerst en ik
kon gewoon niet meer die relatie hebben maar, nadat we elkaar
verlieten zat ik alleen in mijn appartement en ik wist
niet wat ik moest doen. En ik had een verdachte pijn in mijn zij
die werd een vreselijke pijn in mijn zij. En deze
vreselijke pijn plaagde me een tijdje tot ik op een dag wakker werd
met zo veel pijn dat ik naar het ziekenhuis moest. Dus ik ging naar het
ziekenhuis waar ze me vertelden dat mijn appendix ongeveer
de grootte had van een volleybal en er onmiddellijk uit moest.
Ze vertelden me ook dat ik een tumor van de grootte van een vuist had in mijn bijnier
en die moest er ook uit, maar op een later tijdstip. Dus dit
was best schokkend nieuws en bovenop al het andere wat al
gebeurt was was ik eigenlijk al gestrest genoeg
maar ik heb me er op de een of andere manier doorheen geslagen, gelukkig
heb ik het goed gemaakt met mijn moeder en mijn stiefmoeder was er ook nog
voor me. De operaties gingen goed en ik moest nog
twee weken in het ziekenhuis herstellen en toen had ik veel tijd
om na te deken over wat ik gedaan had. En hoe meer ik dacht
hoe meer gefrustreerd ik werd. Gewoon, het leek alsof alles
in mijn leven volledig buiten mijn controle was en ik had geen keuze
in alles. Dus uiteindelijk besloot ik dat genoeg genoeg was en
ik zou gaan doen wat ik wilde. Maar ik zat nog steeds vast
in het ziekenhuis dus werd ik elke dag maar bozer. ARGH! Dus toen ik eindelijk
uit het ziekenhuis kwam besloot ik
mijn eigen dingen te doen en wat ik besloot was dat ik
sketch comedy videos ging doen. Dus gebruikte ik mijn belastingteruggave
om een camera te kopen. Ik deed gelijk vrij weinig met deze
camera. Toen besloot ik te focussen op een paar dingen
alvorens ik begon. Ik haalde betere cijfers in techniek.
Ik besloot om mezelf te wijden aan het spelen van games die ik wilde
spelen, en toen besloot ik uiteindelijk dat ik mijn eigen
identiteit wilde creëren, op het internet, en specifieker, op YouTube.
Waar ik een kanaal kon maken dat mij blij maakte.
Het maakte me niet eens uit dat ik niet veel subscribers had in
het begin omdat zelfs de paar mensen die me bekeken
ik was meer dan blij om alles te doen wat ik kon om hen te entertainen.
Maar toen ik bleef spelen, begonnen dingen te ontploffen. Zeg maar, het
aantal subscribers werd enorm en nu heb ik meer subscribers
dan dat ik weet wat ik mee moet doen. En ik ben gewoon blij dat wie dan ook mijn videos bekijkt.
En dat heeft mijn leven echt veranderd. En dit gebeurde vrij
recent. Zeg maar, eerst had ik helemaal geen controle over dingen.
En nu kan ik eindelijk doen waar ik van houd. Dus, bedankt iedereen.
Echt waar. Ik dank alles in mijn leven, aan de support
die jullie me hebben gegeven. Ik was verloren. Ik had geen doel.
Maar nu kunnen we de wereld veranderen, goed doen,
geld ophalen voor het goede doel, alles doen wat we kunnen om te helpen
de wereld beter te maken. En ik ben zo dankbaar dat jullie besloten
hebben dat ik waardig genoeg was om te subscriben. Dus, echt waar,
bedankt iedereen, heel erg. Ik dank alles wat ik nu heb aan jullie.
En ik zou het niet anders willen.
Jullie zijn de beste fans in de wereld. Dus, nogmaals bedankt.
Heel Erg.
En zoals altijd, I WILL SEE YOU, in the next video. BYE BYE!