Tip:
Highlight text to annotate it
X
Uitgescholden om wie je bent.
Geslagen om wie je bent.
Verkracht om wie je bent.
Vermoord omdat je bent, wie je bent.
Het gepleegde geweld in het afgelopen jaar tegen transgenders wereldwijd,
geeft helaas nog steeds aan
dat de acceptatie van de identiteit
die mensen wensen aan te nemen,
nog steeds niet vanzelfsprekend is.
In de ene krant was er een travestiet vermoord.
In de andere een transseksueel.
En in de krant waar dat niet mag,
een anonieme man.
Maar ik weet beter:
Het was een mens.
Gewone mensen, vaak "displaced persons".
Mensen die
hun weg zochten door het leven.
Maar het vaak ook niet meer wisten.
en die hun hoop op Hem gevestigd hadden
omdat Hij hen iets te zeggen had.
En omdat Hij altijd blijk gaf dat Hij
diep hen kende zoals ze waren.
en hen gaf wat ze nodiger hadden eigenlijk, dan brood:
Woorden, zoals ze zeiden, van eeuwig leven.
Hij begon over hen de hemel open te zetten
en hen zalig te spreken.
Juist jullie.
Mensen die niet zo groot spreken van zichzelf.
Aan jullie is het, is de wereld.
Voor jullie is de toekomst.
Mensen die vaak aan de kant gezet worden.
Mensen die alle reden hebben om verdrietig te zijn.
Mensen die in veel opzichten
een stuk van het leven en het levensgeluk
afgesloten blijkt, die er niet bij kunnen.
Voor jullie gaat God de hemel openen.
Onbekende persoon, uit Pakistan.
Twee weken geleden verbrand
We herdenken jou in liefde.
In Iran worden mannen opgehangen die van mannen houden.
omdat we denken te weten wie ze zijn.
Zij zijn volgens het Iraanse bewind hun geaardheid.
Hun geaardheid is voor de Iraanse regering bepalend voor wie zij zijn.
"Hun geaardheid is een bedreiging voor de Iraanse gemeenschap."
Dat vind althans het Iraanse bewind.
De Iraanse gemeenschap is namelijk volgens haar bewind de orthodoxe islam.
De orthodoxe islam is kenmerkend voor de Iraanse gemeenschap.
Er wordt niet gegraven.
Er wordt niet nagedacht.
Er wordt niet onderzocht.
Er wordt niet gevraagd, of het etiket wat men gebruikt, klopt,
en hoe de betrokkenen zichzelf zien.
We plakken een etiket hier, en we plakken een etiket daar.
De mannen worden opgehangen.
Nummerbord misbruikt.
In Brazilië zijn transseksuele prostituees hun leven niet zeker.
Die cliënten denken te weten wie ze zijn.
"Het zijn freaks."
"Vrouwen met een ***."
"Ik heb seks met een vrouw met een ***."
"Ik ben ook een freak."
De etiketten zijn geplakt.
De moord is gepleegd.
In Nederland mogen transgenders niet de identiteit van vrouw of man aannemen.
De overheid denkt te weten wie ze zijn.
"Het zijn geen vrouwen, want ze hebben geen ***."
"Het zijn geen mannen, want ze hebben geen ***."
Etiket geplakt, geen mogelijkheid tot het veranderen van de geslachtsaanduiding in het paspoort.
Op veel te veel plekken ter wereld wordt het nummerbord van mensen misbruikt.
Het is geen hulpmiddel meer.
De identiteit is geen hulpmiddel meer, die ons wijst naar het wezen binnen de persoon.
Het is een machtsmiddel geworden.
We denken op basis van enkele kenmerken te weten wie iemand is.
We denken op basis van slechts enkele kenmerken over het leven van iemand te mogen beslissen.
Nog altijd worden veel transgenders over de wereld
op basis van hun identiteit de toegang ontzegt
tot basisvoorzieningen:
Tot werk, huisvesting,
de toegang ontzegt tot onderwijs,
tot zelfbeschikking over hun lichaam.
Mijn hoop voor de toekomst van transgenders overal ter wereld
is een wereld waarin een transgender identiteit word gezien voor wat het is:
slechts een identiteit.
Ik hoop dat staten overal ter wereld
eindelijk erkennen dat een identiteit slechts bedoeld is als hulpmiddel.
Niet om mensen rechten te ontzeggen, of belemmeringen op te werpen.
Ik hoop op een wereld waarin mensen niet denken te weten wie iemand is
op basis van een aantal kenmerken.
Ik hoop op een wereld waarin mensen de moeite nemen
om te graven om elkaar beter te leren kennen.
Een wereld, waarin mensen weten dat woorden de essentie van mensen niet kunnen weergeven.
Waarin mensen durven de onzekerheid van het contact met anderen aan te gaan,
laten voor wat het is:
Een onzekerheid.
Ik wens iedereen toe, dat zij door zichzelf en anderen, gezien mogen worden als wie ze zijn:
Niet man of vrouw,
niet rijk of arm,
niet dik of dun,
niet groot of klein,
maar gewoon, als zichzelf.
... Er was ook niets te doen.
Ze liep gewoon op straat.
Hij vond haar een vent.
En sloeg haar dood.
" Wanneer het een tijdlang nacht blijft, zelfs overdag "
" Wanneer de stilte schreeuwt, van het nare dat je zag "
" Wanneer je voor je uitstaart en maar niet begrijpen kan "
" Hoe het gebeuren kon en in welk hoger plan "
" Wanneer je geen houvast hebt aan een uitgestoken hand "
" En het liefst zou vluchten naar een ver, warm land "
" Dan vecht je hart, je lieve hart "
" Wanneer geliefden zeggen, dat het nu maar klaar moet zijn "
" Omdat ze het niet meer kunnen aanzien, je tranen en de pijn "
" Wanneer je dan de enige bent die stil lijkt te staan "
" Terwijl de stomme aarde niet afwijkt van haar baan "
" Wanneer je je verzoent met de spoken in je hoofd "
" Omdat je niet meer in het lieve leven g'looft "
" Dan wacht je hart, je lieve hart "
" Wanneer dan toch, heel onverwachts je wordt aangeraakt "
" Door iets heel zachts, bijvoorbeeld een busschauffeur, die je vrolijk groet "
" Of de zee die zingt; Alles, alles komt goed "
" De grootste liefde in het kleinste gebaar "
" En er is even geen gevaar "
" Dan hoopt je hart, je lieve hart "
" Wanneer je zeker weet, dat je verder wilt "
" Wanneer elke nieuwe dag je wonden weer wat heelt "
" Wanneer je weer gewoon hardop zingen gaat "
" Ervan geniet en op je beide benen staat "
" Wanneer je iets, van wie je was, herkent "
" En nooit meer de ouwe, maar wel de nieuwe bent "
" Dan juigt je hart, je lieve hart "
Amanda Gonzalez-Andujar, in New York, Amerika
gewurgd op 27 maart dit jaar.
Dayana Nicole Castillo García uit Perú. Overleden op 22 januari 2009.
Mariah Malina Qualls, 23 jaar, in San Francisco, Amerika, Vermoord op 9 december 2009
Destiny Lauren, 29 jaar in London, Engeland Vermoord op 5 november 2009
Kelly F. Watson in New Mexico, Vermoord op 9 juni 2009
Papucha werd 25 jaar en werd in Peru doodgeschoten op 1 juni 2009
Camila Hernández Nieto, Colombia 28 januari 2009 overleden
Imperia Gamaniel Parson in Honduras Doodgeschoten op 30 augustus 2010
Vorige week ben ik op Transvisie gebeld
door een transgender jongere die ik al twee jaar ken.
Hij liep op straat, in de regen,
met in zijn rugtas wat kleine spulletjes.
Hij kwam net van een overnachting in het ziekenhuis.
Hij mocht niet in de crisisopvang blijven,
omdat hij een suicidepoging had gedaan.
Een thuisadres heeft hij niet.
De nachtopvang zat vol.
Nog afgezien van het feit, dat het zeer onveilig voor hem zou zijn
om daar met onbekende mannen samen op zaal te slapen.
Twee maanden geleden ben ik gebeld, door een moeder.
Haar kind is door de politie langs het spoor gevonden.
Hij liep alleen.
Zwierf in meisjeskleding doelloos rond.
Zijn moeder was geshocked, zij wist van niets.
Haar zoon heeft haar toen maar schuchter verteld
dat hij al jaren weet dat hij een meisje is.
Maar zich zo schaamt voor zichzelf, en *** is voor de gevolgen,
dat hij al zijn gevoelens en pijn
al jaren in eenzaamheid onderdrukt.
Van de zomer, had ik een van mijn regelmatige gesprekken met een transgender jongere.
Ook haar ken ik al twee jaar.
Dit keer waren haar moeder en haar moeder's vriend mee op gesprek.
Haar moeder's vriend had een vraag aan mij:
"Komt het vaker voor dat transgenders problemen in hun eentje proberen op te lossen?"
"En niet naar de politie gaan?"
"Niet naar de politie gaan?" vroeg ik, en keek haar aan.
"Ach, laat maar."
"Wat is er gebeurd?"
"Ik zat niet zo goed in m'n vel, die avond."
"En dat voelen mensen aan, dat zien ze."
"En ik had net bij uitzondering een leuke dag gehad."
"En dan laat ik mijn schild even zakken."
"Ik had zelf sterker moeten zijn, maar ik kon het even niet."
" Dus hebben ze me, vanaf straat, in de gracht geduwd."
"Hier, in Amsterdam."
" 's Avonds laat."
"Het zullen wel dronken jongens geweest zijn. Het ging allemaal heel snel."
"En niemand hielp."
"Dat viel me wel op." zei ze.
"Ik ben uit die gracht geklommen, en naar een kennis toegelopen."
"Ik schaamde me zo."
"Daar heb ik me afgedroogd en opgewarmd."
"Ik wil geen aangifte doen."
"Dan word ik als man aangesproken."
"En staat er man op mijn dossier."
"Ik heb ook helemaal geen energie hiervoor."
"Die daders, vinden ze toch niet."
Vorige maand hebben we op onze jongerenmiddag bij Transvisie
heel hard gelachen met elkaar.
25 jonge transgenders, in de leeftijd van 12 tot 16 jaar.
En waar moesten wij zo hard om lachen?
Om hoe gek het er uitgezien moest hebben
die woensdag,
toen een van de jongeren op school een boterham
met plakjes leverworst naar haar toegegooid had gekregen.
De leverworst bleef kleven aan haar arm.
Dat praten hielp.
Dat lachen hielp.
Want de jongeren waren even veilig onder elkaar.
Het schreeuwen en lachen gaf stem aan hun emotie.
en toonde hun kracht om met de diepe vernedering
ook het abstracte absurde te zien.
Maar liever had ik 100 euro op tafel gelegd
als ik daar die afschuwelijke gebeurtenis
van dit mooie kind
die er voor kiest om haar volledige zelf te laten zien
mee had kunnen voorkomen.
Vandaag is het Internationale Transgender Gedenkdag.
Vandaag, dat las ik gisteren in de krant,
is het ook Internationale Dag Voor de Rechten van het Kind
20 november.
De Verenigde Naties hebben vastgelegd
dat alle kinderen het universele recht hebben
op hun eigen mening,
op goede gezondheidszorg,
op bescherming tegen mishandeling en geweld
en op een veilig en gezond leven.
De jongeren zijn mijn werk.
De jongeren zijn een van mijn bronnen van inspiratie.
En met dat ik dit zeg, wil ik ook meteen zeggen,
alle volwassen transgenders die ik ken, zijn voor mij ook een grote bron van inspiratie!
Kinderen en jongeren zijn voor velen van ons
een bron van inspiratie.
En in Nederland gaat het best goed met transgender jongeren.
In vergelijking met andere landen op de wereld, in ieder geval.
Scholen hebben anti-pestbeleid,
transgender jongeren kunnen in de puberteit behandeld worden,
en een aantal van onze jongeren
durft zich te laten zien in de media.
Maar de voorbeelden die ik net schetste
gebeuren hier:
In Nederland.
Op de hoek.
En ik weet, dat velen van ons vergelijkbare dingen meemaken.
Of nog erger.
Maar velen zijn van mening dat je er niet over praat.
"Je praat niet over je leed."
"Dat los je zelf maar op."
Of: "Dat neem je er maar bij."
Of je schaamt je ervoor.
Of je nu twaalf bent
of vijfenzestig.
En de buitenwereld wil al helemaal niet horen dat het niet goed met je gaat.
Een onbekende persoon uit Dominicaanse Republiek Verkracht en vermoord op 15 mei 2010
En hier iemand uit Brazilië, die heel bekend is:
Carla Regina Bento, 30 jaar Gewurgd en overleden op 11 juni 2009
Rest in peace.
Persoon onbekend, vermoord op 3 april 2010 in Mexico.
Gisela Roni Galante, 42 jaar, Vermoord op 1 april 2009
Kanan, 42 jaar, in Maleisië, vermoord op 25 augustus 2009
Jorge Steven Lopez, 19 jaar, uit Puerto Rico Onthoofd op 14 november 2009
Angie Gonzá*** Oquendo, 24 jaar, uit Puerto Rico Gewurgd op 24 mei 2010
Luana, 22 jaar, uit Brazilië, doodgeschoten op 24 juni 2009
Wanchai Tongwijit, 35 jaar, in Thailand doodgeschoten op 21 november 2009
Irene, Amsterdam, Nederland doodgestoken in juli 2005
Hadise uit Turkije, doodgestoken op 29 juni 2009
Myra Chanel Ical, 51 jaar, Texas, USA Vermoord op 18 januari 2010
Roy Antonio Jones, 16 maanden oud, Vermoord op 1 augustus 2010...
Zijn 20 jaar jonge vader vertelde de politie dat hij zijn kind meerdere malen met zijn vuist heeft geslagen.
Hij wilde “dat zijn kind zich als een jongen ging gedragen in plaats van een meisje”.
Vandaag praten we wel. Gelukkig wel.
We fluisteren. We zingen. We hebben persoonlijke gesprekken. We dichten.
We kijken elkaar in de ogen.
En zonder dat we elkaar kennen, weten we
vandaag, dat we hier allemaal zijn, omdat we betrokken zijn bij elkaar.
Omdat we verbonden zijn.
En dat doet mij echt heel erg goed.
Laten we onze mond opentrekken.
En laten we elkaar hier vooral ook in steunen.
Laten we onzelf niet laten verdrukken.
En niet onze mond houden, als we worden uitgescholden, gepest, in elkaar geslagen of uitgelachen
Laten we ieder op onze eigen unieke manier schreeuwen om genderdiversiteit.
Door jezelf te zijn.
In veel steden wordt vandaag geschreeuwd om cultuur.
Laat jij je stem horen in je directe omgeving.
Volg je dromen, en vertel wat je bezighoudt.
En verstop, of excuseer jezelf niet.
Besta! Je bent het waard.
Wij zijn het waard.
Je hebt geen toestemming nodig om te leven omdat je transgender bent,
of naaste van een transgender bent.
En mocht dat door een ander niet geaccepteerd worden,
Dan wil ik, dat wij kunnen steunen op elkaar.
Want Hiero zei het al, om de andere dag wordt er op de wereld een transgender vermoord.
En waarschijnlijk wel iedere dag.
Dat had ik kunnen zijn. Of jij.
En dat realiseer ik me heel erg goed.
En daarom zijn we TransGender Gedenkdag begonnen. Zes jaar geleden.
Mijn vrienden en ik.
Van veel transgenders weten we niet eens DAT ze omgekomen zijn.
Vaak in het donker. Vaak in hun eigen huis.
Bijna altijd zonder getuigen.
En met veel geweld.
Wat een doodsangst moet dat zijn.
Aan hen denk ik in het bijzonder vandaag.
175 transgenders zijn we met zekerheid kwijtgeraakt, dit jaar.
Maar wat ik, als troost, met zekerheid weet,
is dat er dit jaar ook weer veel van deze mooie, unieke, genderdiverse mensen geboren zijn.
Dankjewel.