Tip:
Highlight text to annotate it
X
Howards End van EM Forster HOOFDSTUK 5
Het zal in het algemeen worden toegelaten, dat Beethoven's Vijfde symfonie is de meest
sublieme geluid dat ooit is doorgedrongen in het oor van de mens.
Alle soorten en voorwaarden is voldaan door haar.
Of je nu net als mevrouw Munt, en tik op slinkse wijze bij de muziek komen - van
Natuurlijk, niet om de anderen te storen -, of, zoals Helen, die kunnen zien helden en
scheepswrakken in de muziek van de vloed, of als
Margaret, die ziet alleen de muziek, of zoals Tibby, die diep is bedreven in
contrapunt, en houdt de volledige score te openen op zijn knie, of net als hun neef, Fraulein
Mosebach, die herinnert zich de hele tijd dat
Beethoven is "Echt Deutsch", of als jonge man Fraulein Mosebach's, die kunnen
herinner me niets anders dan Fraulein Mosebach: in ieder geval, de passie van je leven
levendiger, en bent u gebonden om toe te geven dat een dergelijk geluid goedkoop is op twee shilling.
Het is goedkoop, zelfs als je het hoort in hal van de Koningin, dreariest muziek-kamer in
Londen, maar niet zo somber als de Free Trade Hall, Manchester, en zelfs als je zit
de uiterste linkerzijde van deze hal, zodat
de koperen hobbels op je af voordat de rest van het orkest komt, is het nog steeds goedkoop.
"Wie is Margaret praten?" Zei mevrouw Munt, aan het einde van de eerste
beweging.
Ze was weer in Londen op een bezoek aan Wickham Place.
Helen keek de lange lijn van hun partij, en zei dat ze het niet wist.
"Zou het een aantal jonge man of andere wie ze neemt een belang in?"
"Ik verwacht dat dat zo is," Helen antwoordde.
Muziek omhuld haar, en ze kon niet in het onderscheid dat verdeelt
jonge mannen die men neemt een belang in van de jonge mannen die men kent.
"Je meiden zijn zo prachtig in het altijd - Oh dear! men moet niet praten. "
Voor het Andante was begonnen - erg mooi, maar met een familie gelijkenis met alle
andere mooie Andantes dat Beethoven had geschreven, en de gedachten van Helen's beter gezegd,
loskoppelen van de helden en scheepswrakken van de
het eerste deel van de helden en goblins van de derde.
Ze hoorde de tune door middel van een keer, en daarna haar aandacht dwaalde, en ze keek naar
het publiek of het orgaan, of de architectuur.
Veel heeft ze censureren de verzwakte Cupids die omringen het plafond van de Queen's
Hall, neigen elk elk met saaie gebaar, en gekleed in vaal broek, op
die van oktober zonlicht geslagen.
"Hoe vreselijk om een man als die Cupids trouwen!", Dacht Helen.
Hier Beethoven begon versieren zijn af te stemmen, dus ze hoorde hem door nog een keer, en
Ze glimlachte naar haar nichtje Frieda.
Maar Frieda, het luisteren naar klassieke muziek, kon niet reageren.
Herr Liesecke Ook zag eruit alsof wilde paarden kon hem niet onoplettend;
er waren lijnen over zijn voorhoofd, werden zijn open mond, zijn pince-nez rechts
loodrecht op zijn neus, en hij had gelegd een dikke, witte hand aan beide knie.
En naast haar tante Juley, So British, en willen aan te boren.
Hoe interessant die rij van mensen was!
Welke verschillende invloeden was gegaan om het maken!
Hier Beethoven, na neuriën en hawing met grote zoetheid, zei: "Heigho," en
het Andante kwam een einde aan.
Applaus, en een ronde van "wunderschoning" en "prachtvolleying" van de Duitse
contingent.
Margaret begon te praten met haar nieuwe, jonge man, Helen zei tegen haar tante: "Nu komt het
prachtige beweging: in de eerste plaats de goblins, en daarna een trio van olifanten
dansen, "en Tibby smeekte het bedrijf
over het algemeen om uit te kijken voor de tijdelijke passage over de trommel.
"Op het wat, lieve?" "Op de trommel, tante Juley."
"Nee, kijk uit voor het deel waar je denkt dat je hebt gedaan met de goblins en ze
kom terug, "ademde Helen, als de muziek begon met een goblin het lopen rustig op
het universum, van begin tot einde.
Anderen volgden hem. Ze waren niet agressief wezens, het was
dat ze zo vreselijk om te Helen.
Zij geven alleen waargenomen in het voorbijgaan dat er niet zoiets als pracht en heldendom
in de wereld.
Na het intermezzo van de olifanten dansen, keerden zij terug en maakte de observatie voor
de tweede keer.
Helen kon niet tegen hen, want, eenmaal in ieder geval, ze had gevoeld hetzelfde, en
had gezien de betrouwbare muren van de jeugd instorten.
Panic en leegte!
Panic en leegte! De kabouters hadden gelijk.
Haar broer stak zijn vinger: het was de overgangsperiode passage over de trommel.
Want, als dingen te ver gaan, Beethoven greep van de goblins en maakte
ze doen wat hij wilde. Hij verscheen in persoon.
Hij gaf hen een duwtje in de rug, en ze begon te lopen in de grote toets in plaats van in een kleine,
en dan - hij blies met zijn mond en zij werden verstrooid!
Windstoten van pracht, goden en halfgoden kampen met enorme zwaarden, kleur en
geur uitzending op het gebied van de strijd, prachtige overwinning, prachtige dood!
Oh, het allemaal barsten voor het meisje, en ze zelfs strekte haar gehandschoende handen alsof
het was tastbaar.
Elk lot was titanic; elke wedstrijd wenselijk; veroveraar en veroverde zou
zowel worden toegejuicht door de engelen van het grootste sterren.
En de goblins - ze hadden niet echt er op alle?
Ze waren alleen de fantomen van lafheid en ongeloof?
Een gezonde menselijke impuls zou verdrijven hen?
Mannen als de Wilcoxes, of President Roosevelt, zou ja zeggen.
Beethoven wist wel beter.
De kabouters echt was geweest. Ze zouden terug te keren - en dat deden ze.
Het was alsof de pracht van het leven zou kunnen overkoken - en afval naar stoom en schuim.
In de ontbinding hoorde men de verschrikkelijke, onheilspellende noot, en een goblin, met een verhoogde
kwaadaardigheid, liep rustig over het universum van begin tot eind.
Panic en leegte!
Panic en leegte! Zelfs de vlammende wallen van de wereld
zou kunnen vallen. Beethoven koos ervoor om alles goed in de maak
einde.
Hij bouwde de wallen op. Hij blies met zijn mond voor de tweede keer,
en opnieuw de goblins werden verspreid.
Hij bracht de windvlagen van de pracht, de heroïek, de jeugd, de pracht van
het leven en van dood, en, te midden van uitgestrekte gebrul van een bovenmenselijke vreugde, leidde hij zijn vijfde
Symphony van de sluiting ervan.
Maar de kabouters er waren. Ze konden terugkeren.
Hij had zo dapper gezegd, en dat is de reden waarom men kan vertrouwen Beethoven als hij zegt dat andere
dingen.
Helen duwde haar weg naar buiten tijdens het applaus.
Ze wilde alleen zijn. De muziek opgeteld tot haar alles wat er
gebeurd is of zou kunnen gebeuren in haar carrière.
Ze las het als een tastbare verklaring, die nooit zou kunnen worden vervangen.
De aantekeningen betekende dit en dat aan haar, en ze konden geen andere betekenis, en het leven hebben
kan hebben andere betekenis.
Ze duwde recht uit het gebouw, en liep langzaam langs de buitenkant trap,
het ademen van de herfst lucht, en toen wandelde naar huis.
"Margaret," riep mevrouw Munt, "is Helen goed? '
"Oh ja". "Ze is altijd weg te gaan in het midden van
een programma ", zegt Tibby.
"De muziek heeft duidelijk haar diep geraakt", zei Fraulein Mosebach.
"Neem me niet kwalijk, 'zei de jonge man Margaret's, die had al enige tijd in gereedheid
zin, "maar die dame heeft, heel per ongeluk, genomen mijn paraplu."
"Oh, goed genadig mij!
- Het spijt me zo. Tibby, rennen Helen. "
"Ik zal missen de Four Serious Songs als ik dat doe."
"Tibby liefde, moet je gaan."
"Het is niet van enig belang," zei de jonge man, in waarheid een beetje ongemakkelijk over
zijn paraplu. "Maar het is natuurlijk.
Tibby!
Tibby! "Tibby stond op, en opzettelijk gevangen
zijn persoon op de rug van de stoelen.
Tegen de tijd dat hij had getipt op de zitting en had zijn hoed, en had gedeponeerd zijn
volledige score in de veiligheid, was het "te laat" te gaan na Helen.
The Four Serious Songs was begonnen, en men kon niet bewegen tijdens hun prestaties.
"Mijn zus is zo onvoorzichtig," fluisterde Margaret.
"Helemaal niet," antwoordde de jonge man, maar zijn stem was dood en koud.
"Als je zou me je adres -" "Oh, helemaal niet, helemaal niet," en hij
gewikkeld zijn overjas over zijn knieën.
Dan is de Vier Serious Songs ging ondiep in Margaret de oren.
Brahms, voor al zijn gemopper en grizzling, had nog nooit geraden hoe het voelde
willen worden verdacht van het stelen van een paraplu.
Voor deze dwaas van een jonge man dacht dat zij en Helen en Tibby had gespeeld
het vertrouwen truc op hem, en dat als hij gaf zijn adres zouden ze breken in zijn
kamers aantal middernacht of andere en stelen zijn wandelstok ook.
De meeste dames zou hebben gelachen, maar Margaret echt minded, want het gaf haar een
blik in ellende.
Om vertrouwen op mensen is een luxe waar alleen de rijken kunnen hun hart ophalen, de armen niet kan
veroorloven.
Zodra Brahms had hij gromde uit, gaf ze hem haar kaartje en zei: "Dat is
waar we wonen, als je de voorkeur, je zou kunnen noemen voor de paraplu na het concert,
maar ik vond het niet leuk om je lastig als het is allemaal onze schuld. "
Zijn gezicht klaarde een beetje toen hij zag dat Wickham Place was W.
Het was triest om te zien dat hij gecorrodeerd met achterdocht, en toch niet durven zijn
onbeleefd, indien deze goed geklede mensen waren eerlijk na alles.
Ze nam het als een goed teken dat hij zei tegen haar: "Het is een mooi programma deze middag,
is het niet? "want dit was de opmerking waarmee hij oorspronkelijk had geopend, voor de
paraplu tussenbeide.
"De Beethoven prima," aldus Margaret, die geen vrouwtje van de bemoedigende type.
"Ik hou niet van de Brahms, hoewel, noch de Mendelssohn, dat kwam voor het eerst - en ugh!
Ik hou niet van dit Elgar, dat komt eraan. "
"Wat, wat?" Genoemd Herr Liesecke, afluisteren.
"De pracht en praal is niet goed?"
"Oh, Margaret, je vervelende meisje!" Riep haar tante.
"Hier heb ik de heer Liesecke overtuigen om te stoppen voor pracht en praal, en u
worden ongedaan maken van al mijn werk.
Ik ben zo *** voor hem om te horen wat we doen in de muziek.
Oh, moet je niet leeg raken onze Engels componisten, Margaret. "
"Wat mij betreft, heb ik de compositie in Stettin gehoord," zei Fraulein Mosebach.
"Bij twee gelegenheden. Het is dramatisch, een beetje. "
"Frieda, je veracht Engels muziek.
Je weet dat je te doen. En Engels art.
En Engels Literatuur, met uitzondering van Shakespeare en Hij is een Duits.
Heel goed, Frieda, kunt u gaan. "
De liefhebbers lachte en keek naar elkaar.
Gedreven door een gemeenschappelijke impuls, zij stonden op hun voeten en vluchtte van pracht en
Omstandigheid.
"We hebben deze oproep om te spelen in Finsbury Circus, het is waar", zegt Herr Liesecke, zoals
Hij randen langs haar en bereikte de loopplank net als de muziek begon.
"Margaret -" luid fluisterde door tante Juley.
"Margaret, Margaret! Fraulein Mosebach heeft verlaten haar mooie
zakje achter haar op de zitting. "
En ja ***, er was Frieda's reticule, met daarin haar adres boek, haar zak
woordenboek, haar kaart van Londen, en haar geld.
"Oh, wat een moeite - wat een gezin we zijn!
Fr-Frieda! "" Stil, "zei iedereen die dacht dat de
muziek prima. "Maar het is het aantal ze willen in Finsbury
Circus - "
"Mag ik - couldn't I -" zei de verdachte jonge man, en werd heel rood.
"Oh, zou ik zo dankbaar." Hij nam de zak - geld rinkelen erin -
en gleed de loopplank mee.
Hij was net op tijd om ze te vangen op de swing-deur, en hij kreeg een mooie glimlach
van de Duitse meisje en een boete boog van haar cavalier.
Hij keerde terug naar zijn stoel up-kant van de wereld.
Het vertrouwen dat zij rustte in hem was triviaal, maar hij voelde dat het geannuleerd zijn
wantrouwen voor hen, en dat hij waarschijnlijk niet zou worden "had" over zijn paraplu.
Deze jonge man was "had" in het verleden - slecht, misschien overweldigend - en nu de meeste
van zijn energie ging in de verdediging zich tegen het onbekende.
Maar vanmiddag - misschien op grond van de muziek - hij zag dat men moet verslappen
af en toe, of wat is het goede van het leven?
Wickham Place, W., hoewel een risico, was net zo veilig als de meeste dingen, en hij zou riskeren.
Dus toen het concert voorbij was en Margaret zei: "Wij leven vrij in de buurt, ik ga erheen
Nu.
Kunt u rond te lopen met me mee, en we zullen je paraplu te vinden? "Zei hij," Dank u, "
vrede, en volgde haar uit Hall van de Koningin.
Ze wilde dat hij niet zo graag een dame beneden geven, of om een te voeren
dame het programma voor haar - zijn klasse was in de buurt genoeg haar eigen voor zijn manieren om te kwellen
haar.
Maar ze vond hem interessant op de hele--iedereen die geïnteresseerd is de Schlegels op de
hele op dat moment - en terwijl haar lippen sprak cultuur, werd haar hart van plan om
nodigen hem uit om thee te drinken.
"Hoe moe je krijgt na de muziek! 'Begon ze.
"Vindt u de sfeer van Hall Queen's onderdrukkende?"
"Ja, vreselijk."
"Maar de sfeer van Covent Garden is nog benauwend."
"Denk je er gaan veel?" "Als mijn werk het toelaat, heb ik de galerij bij te wonen
voor, de Koninklijke Opera. "
Helen zou hebben uitgeroepen: "Ik ook. Ik hou van de galerij," en dus zijn geliefd
zich aan de jonge man. Helen kon doen deze dingen.
Maar Margaret had een bijna ziekelijke horror van de "tekenen van mensen uit," van "het maken van dingen
gaan. "
Ze was naar de galerij in Covent Garden, maar ze wilde niet "aanwezig" is,
voorkeur voor de duurdere stoelen en nog minder heeft ze er gek op.
Dus ze gaf geen antwoord.
"Dit jaar heb ik drie keer geweest - tot Faust, Tosca, en -" Was het "Tannhouser" of
"Tannhoyser"? Beter niet het risico nemen het woord.
Margaret hield niet van TOSCA en Faust.
En ja, voor een reden en een andere, liepen ze in stilte, begeleid door de
stem van mevrouw Munt, die in moeilijkheden te komen met haar neef.
"Ik doen op een manier denken aan de passage, Tibby, maar als elk instrument is zo mooi,
is het moeilijk om het uitzoeken van een ding in plaats van een ander.
Ik ben er zeker van dat u en Helen me meenemen naar het mooiste concerten.
Geen saaie nota van begin tot eind. Ik zou alleen willen dat onze Duitse vrienden zouden
zijn gebleven tot het klaar is. "
"Maar je hebt niet vergeten de trommel slaan gestaag aan de lage C, tante Juley? '
kwam Tibby's stem. "Niemand kon.
Het is onmiskenbaar. "
"Een speciaal luid deel?" Gewaagd mevrouw Munt.
"Natuurlijk heb ik niet in gaan voor zijn musical", voegde ze eraan toe, het schot niet.
"Ik heb alleen de zorg voor de muziek - een heel ander ding.
Maar toch zal ik zeggen dat dit voor mezelf - ik weet wanneer ik wil een ding en als ik dat niet doen.
Sommige mensen zijn hetzelfde over foto's.
Ze kunnen gaan in een fotogalerij - Miss Conder kan - en zeggen recht af wat ze
voelen rondom de muur. Ik nooit zou kunnen doen.
Maar muziek is zo anders dan foto's, naar mijn mening.
Als het gaat om muziek die ik ben zo veilig als een huis, en ik verzeker u, Tibby, ik ben op geen enkele
betekent tevreden over alles.
Er was een ding - iets over een faun in het Frans - dat Helen ging in extase
over, maar ik dacht dat de meeste rinkelende en oppervlakkig, en zei ja, en ik hield mijn
mening ook. "
"Bent u het eens?" Vroeg Margaret. "Denk je dat muziek is zo anders dan
foto's "?" I - Ik had dacht ik, een soort van ", zegt hij
gezegd.
"Dus moeten I. Nu, mijn zus verklaart ze zijn gewoon de
hetzelfde. We hebben veel argumenten over.
Ze zegt dat ik dicht ben, ik zeggen dat ze slordig is ".
Aan de gang, riep ze: "Nu, niet lijkt het absurd voor u?
Wat is het goede voor de Kunsten als ze onderling verwisselbaar?
Wat is het goede van het oor als het vertelt je hetzelfde als het oog?
Helen's een eerste doel is om muziek te vertalen in de taal van de schilderkunst, en afbeeldingen naar
de taal van de muziek.
Het is heel ingenieus, en zegt ze een aantal mooie dingen in het proces, maar wat is
opgedaan, zou ik graag willen weten? Oh, het is allemaal onzin, radicaal vals.
Als Monet's echt Debussy, en Debussy's echt Monet, geen van beide heren is de moeite waard
zijn zout - dat is mijn mening. Blijkbaar deze zusters ruzie.
"Nu, dit zeer symfonie die we zojuist hebben - ze zullen niet alleen laten.
Ze labelt het met betekenissen van begin tot eind, verandert het in de literatuur.
Ik vraag me af als de dag ooit zal terugkeren wanneer de muziek zal worden behandeld als muziek.
Maar ik weet het niet. Daar is mijn broer - achter ons.
Hij behandelt muziek als muziek, en oh, mijn god!
Hij maakt me bozer dan wie dan ook, gewoon woedend.
Met hem heb ik durf zelfs beweren. "
Een ongelukkige familie, als getalenteerd. "Maar, natuurlijk, de echte schurk is
Wagner.
Hij heeft meer gedaan dan iemand in de negentiende eeuw naar het vallen en opstaan van de
kunsten.
Ik voel dat muziek in een zeer ernstige toestand alleen nu, maar buitengewoon
interessant.
Zo nu en dan in de geschiedenis zijn er wel komen deze verschrikkelijke genieën, zoals Wagner, die
Roer al de putten van het denken in een keer. Voor een moment is het prachtig.
Zo'n splash als nooit was.
Maar daarna - zoals veel modder en de putjes - als het ware ze met elkaar
elkaar te gemakkelijk nu, en niet een van hen loopt heel duidelijk.
Dat is wat Wagner heeft gedaan. "
Haar toespraken fladderde weg van de jonge man als vogels.
Als hij kon praten als deze, zou hij hebben gevangen van de wereld.
Oh tot cultuur te verwerven!
Oh, correct uit te spreken buitenlandse namen! Oh, dat u goed geïnformeerd aan verhandelingen op
gemak over elk onderwerp dat een dame aan de slag! Maar het zou duren een jaar.
Met een uur bij de lunch en een paar verbrijzelde uur in de avond, hoe was het mogelijk
te halen met veel vrije tijd vrouwen, die gestaag het lezen van de kindertijd?
Zijn hersenen kunnen zijn vol met namen, zou hij zelfs hebben gehoord van Monet en Debussy, de
probleem was dat hij niet kon ze achter elkaar in een zin, kon hij niet maken
hen "te vertellen," kon hij niet helemaal vergeten zijn gestolen paraplu.
Ja, de paraplu was de echte problemen. Achter Monet en Debussy de paraplu
bleef, met de gestage ritme van een trommel.
"Ik denk dat mijn paraplu zal wel goed," dacht hij.
"Ik heb niet echt erg over. Ik zal in plaats daarvan na te denken over muziek.
Ik denk dat mijn paraplu zullen zijn in orde. "
Eerder in de middag had hij zich zorgen over zitplaatsen.
Moest hij te hebben betaald maar liefst twee shilling?
Eerder nog had hij zich afgevraagd: "Zal ik proberen te doen zonder een programma? '
Er was altijd iets voor hem zorgen sinds hij zich kon herinneren, altijd
iets dat hem afgeleid in het streven naar schoonheid.
Want hij heeft schoonheid na te streven, en daarom, Margaret's toespraken deed wapperen uit de buurt van
hem als vogels.
Margaret sprak vooruit, zo nu en dan te zeggen: "Denk je niet zo? niet voel je de
hetzelfde? "En als ze eenmaal gestopt, en zei:" Oh, doe
Onderbreek me! ", die doodsbang hem.
Ze had niet te trekken hem, hoewel ze vervulde hem met ontzag.
Haar figuur was mager, haar gezicht alle tanden en ogen, haar referenties leek haar
zus en broer waren liefdeloos.
Voor al haar slimheid en cultuur, ze was waarschijnlijk een van die zielloze, atheïstische
vrouwen die zo zijn up aangetoond door Miss Corelli.
Het verrassende was (en verontrustend) dat ze plots zou zeggen: "Ik hoop dat u zult
zijn er in en hebben een kopje thee. "" Ik hoop dat je binnen komen en hebben
een kopje thee.
We zouden zo blij zijn. Ik heb gesleept je tot nu toe uit de weg. "
Ze waren aangekomen in Wickham Place. De zon was ondergegaan, en de opstuwing, in diepe
schaduw, vulde met een zachte waas.
Aan de rechterkant van de fantastische skyline van de flats torende zwart tegen de tinten van
's Avonds, aan de linkerkant van de oudere huizen omhoog een vierkant gesneden, onregelmatige borstwering
tegen de grijze.
Margaret tastte naar haar huissleutel. Natuurlijk had ze vergeten.
Dus, grijpen haar paraplu door de ring, leunde ze over het gebied en tikte op de
eetkamer venster.
"Helen! Laat ons in! "
"Goed," zei een stem. "Je hebt het nemen van deze gentleman's
paraplu. "
"Taken Een wat?", Zegt Helen, het openen van de deur.
"Oh, wat is dat? Laat in komen!
Hoe doe je dat? '
"Helen, moet je niet zo ramshackly. U heeft deze gentleman's paraplu weg
van Hall Queen's, en hij heeft de moeite van het komen voor. "
"Oh, het spijt me zo," riep Helen, al haar haren vliegen.
Ze had trok haar hoed, zodra ze terug, en had wierp zich in de
grote eetkamer stoel.
"Ik doe niets anders dan stelen parasols. Ik ben zo heel erg!
Komt u binnen en kies een. Is uw spijbelen of een nobbly?
Mine'sa nobbly - tenminste, ik denk dat het is ".
Het licht werd ingeschakeld, en zij begonnen naar de hal, Helen, die had abrupt zoeken
afscheid van de Vijfde symfonie, commentaar met schrille kreten weinig.
"Denk je niet praten, Meg!
Je stal een oude heer zijden hoge hoed. Ja, dat deed ze, tante Juley.
Het is een positieve feit. Ze dacht dat het een mof.
Oh, hemel!
Ik heb klopte de In en Out-kaart naar beneden. Waar is Frieda?
Tibby, waarom je nooit - Nee, ik kan me niet herinneren wat ik zou gaan zeggen.
Dat was het niet, maar vertellen de meiden om thee te opschieten.
Hoe zit het met deze paraplu? "Ze maakte hem open.
"Nee, het is allemaal weg langs de naden.
Het is een verschrikkelijke paraplu. Het moet de mijne. "
Maar het was niet.
Hij nam het van haar, mompelde een paar woorden van dank, en daarna vluchtte, met het zangerige
stap van de griffier. "Maar als je stopt -" riep Margaret.
"Nu, Helen, hoe dom waar u geweest bent!"
"Wat heb ik gedaan?" "Ziet u niet dat u hem ***
weg? Ik wilde hem om te stoppen met de thee.
Je moest niet te praten over stelen of gaten in een paraplu.
Ik zag zijn mooie ogen krijgt zo ellendig. Nee, het is niet een beetje goed nu. "
Voor Helen was schoot de straat op en schreeuwde: "O, stop!"
"Ik durf te zeggen dat het allemaal voor het beste", meende mevrouw Munt.
"We weten niets over de jonge man, Margaret, en je salon is vol
. erg verleidelijk kleine dingen "Maar Helen riep:" Tante Juley, hoe kun je!
Je maakt me meer en meer beschaamd.
Ik heb liever dat hij was een dief en alle genomen de apostel lepels dan dat ik - Nou, ik
moet de voordeur dicht, denk ik. Nog een mislukking voor Helen. "
"Ja, ik denk dat de apostel lepels had kunnen gaan als huur," zegt Margaret.
Toen hij zag dat haar tante niet begreep, voegde ze eraan toe: "Herinner je je 'wilt huren.'
Het was een van de woorden vader - Huur van de ideale, om zijn eigen geloof in de menselijke natuur.
U herinnert zich hoe hij vreemden te vertrouwen, en als ze voor de gek gehouden hem dat hij zou zeggen: 'Het is
beter om voor de gek houden dan suspicious'--dat het vertrouwen truc is het werk van zijn
man, maar de behoefte-van-vertrouwen-truc is het werk van de duivel. "
"Ik herinner me nu iets dergelijks," zei mevrouw Munt, in plaats van tartly, want ze
verlangde ernaar toe te voegen: "Het had het geluk dat je vader een vrouw met geld getrouwd."
Maar dit was onvriendelijk en ze tevreden zichzelf met: "Wel, hij zou hebben gestolen
de kleine Ricketts foto ook. "" Beter dat hij had ", zegt Helen dapper.
"Nee, ik ben het met tante Juley", zegt Margaret.
"Ik heb liever dat wantrouwen mensen dan verliest mijn kleine Ricketts.
Er zijn grenzen. "
Hun broer, het vinden van het incident gemeengoed, was naar boven gestolen om te zien
of er scones voor thee.
Hij warmde de theepot - bijna te behendig - verwierp de Orange Pekoe dat de salon-
meid had gezorgd, gegoten in vijf lepels van een superieure mix, gevuld met echt
kokend water, en nu geroepen om de dames te snel of ze zouden de geur verliezen.
'Oke, tante Tibby, "riep Helen, terwijl Margaret, doordachte weer, zei:" In
een manier, ik wou dat we een echte jongen in het huis - de aard van de jongen die zorgt voor mannen.
Het zou vermakelijk zo veel makkelijker. "
'Ik ook, "zei haar zus. "Tibby zorgt alleen voor gekweekte vrouwen
zingen Brahms. "
En toen ze hem kwam zei ze nogal scherp: "Waarom heb je niet te maken dat jonge
man welkom, Tibby? U moet de gastheer een beetje te doen, weet je.
Je had moeten zijn hoed en overgehaald hem in te stoppen, in plaats van hem te laten
worden overspoeld door schreeuwende vrouwen. "Tibby zuchtte en trok een lange draad van
haar over zijn voorhoofd.
"Oh, het is geen mooi superieur. Ik bedoel wat ik zeg. "
"Alleen al Tibby Laat," zei Margaret, die kon het niet verdragen haar broer te worden uitgescholden.
"Hier is het huis een gewone kip-coop!" Mopperde Helen.
"Oh, mijn beste!" Protesteerde mevrouw Munt. "Hoe kun je zeggen dat zulke verschrikkelijke dingen!
Het aantal mannen dat je hier altijd verbaasd me.
Als er een gevaar is het andersom. "
"Ja, maar het is de verkeerde soort mannen, Helen betekent."
"Nee, ik niet," gecorrigeerd Helen.
"We krijgen de juiste soort mens, maar de verkeerde kant van hem, en ik zeg dat is Tibby's
fout. Er zou een iets over de te
huis - een - ik weet niet wat ".
"Een vleugje is de W. ', misschien?' Helen stak haar tong.
"Wie zijn de W. 's?" Vroeg Tibby. "De W. 's zijn dingen die ik en Meg en tante
Juley weten en jij niet, dus is er! "
"Ik veronderstel dat het onze is een vrouwelijke huis", zei Margaret, "en men moet gewoon accepteren
het. Nee, tante Juley, bedoel ik niet dat dit
huis is vol met vrouwen.
Ik ben op zoek naar iets veel slimmer zeggen.
Ik bedoel dat het onherroepelijk vrouwelijk, zelfs in de tijd vader.
Nu ik weet zeker dat je begrijpt!
Nou, ik geef je een ander voorbeeld. Het zal u schokken, maar kan me niet schelen.
Stel dat Koningin Victoria gaf een diner-party, en dat de gasten was Leighton,
Millais, Swinburne, Rossetti, Meredith, Fitzgerald, etc.
Denk je dat dat de sfeer van dat diner zou zijn artistieke geweest?
Heavens nee! De zeer stoelen waarop ze zitten zouden
hebben voor gezorgd.
Dus met ons huis - het moet vrouwelijk, en alles wat we kunnen doen is om te zien dat het niet
verwijfd.
Net zoals een ander huis die ik kan noemen, maar ik zal niet, klonk onherroepelijk mannelijk,
en al zijn gevangenen kunnen doen is om te zien dat het niet brutaal is. "
"Dat huis zijnde de W. 's huis, neem ik aan," zegt Tibby.
'Je gaat niet te worden verteld over is de W.', mijn kind, "Helen riep:" dat doen je niet
denk dat het.
En aan de andere kant, ik niet het minste verstand als je uit, dus vind je niet
je hebt iets gedaan slim, in beide gevallen.
Geef me een sigaret. "
"Je weet wat je kunt voor het huis", zegt Margaret.
"De salon riekt naar rook." "Als u ook gerookt, het huis zou kunnen
opeens mannelijk.
Sfeer is waarschijnlijk een kwestie van touch and go.
Zelfs aan de Queen Victoria's dinner-party - als er iets was net even anders-
-Misschien of ze gedragen zich vastklampen Liberty peignoir in plaats van een magenta satijn - "
"Met een Indiase sjaal over haar schouders -"
"Bevestigd op de boezem met een Cairngorm-pins -"
Uitbarstingen van de ontrouwe lachen - je moet niet vergeten dat ze half Duits - begroet
deze suggesties, en Margaret zei nadenkend: "Hoe onvoorstelbaar het zou zijn
als de koninklijke familie verzorgd over kunst. "
En het gesprek dreven weg en weg, en Helen sigaret wendde zich tot een plek in
de duisternis, en de grote flats tegenover zijn ingezaaid met verlichte ramen, die
verdwenen en waren relit weer en verdween onophoudelijk.
Achter hen de doorgang brulde voorzichtig--een getij dat nooit zou kunnen zijn rustig, terwijl in
het oosten, onzichtbaar achter de rook van Wapping, werd de maan stijgt.
"Dat doet me denken aan, Margaret.
We zouden kunnen hebben dat de jonge man in de eetkamer, in ieder geval.
Alleen de majolica plaat - en dat is zo stevig in de muur.
Ik ben echt verdrietig dat hij geen thee had. "
Voor dat kleine incident was onder de indruk van de drie vrouwen meer dan sommigen zouden denken.
Het bleef als een goblin voetbal, als een hint dat niet alles is voor de beste in de beste van
alle mogelijke werelden, en dat onder deze opbouwen van rijkdom en kunst er
dwaalt een slecht gevoede jongen, die is hersteld
zijn paraplu inderdaad, maar die liet geen adres achter hem, en geen naam.