Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK 7. De reis naar de Grote Oz
Zij waren verplicht om kamperen die nacht onder een grote boom in het bos, want er
waren geen woningen in de buurt.
De boom heeft een goede, dikke deklaag om deze te beschermen tegen de dauw, en het Tin
Woodman gehakt een grote stapel hout met zijn bijl en Dorothy bouwde een prachtig brand
dat verwarmde haar en maakte haar het gevoel minder eenzaam.
Zij en Toto at de laatste van hun brood, en nu ze wist niet wat ze zouden doen
voor het ontbijt.
"Als je wilt," zei de Leeuw: "Ik zal gaan in het bos en doden een hert voor je.
U kunt roosteren door het vuur, want uw smaak zijn zo eigenaardig dat u de voorkeur geeft
gekookt voedsel, en dan heb je een zeer goed ontbijt. "
'Niet doen!
Alsjeblieft niet, 'smeekte de Tin Woodman. "Ik zou zeker huilen als je dood een
arme herten, en dan is mijn kaken weer zou roesten. "
Maar de Leeuw ging het bos in en vond zijn eigen avondmaal, en niemand wist
wat het was, want hij deed het niet noemen.
En de Scarecrow vond een boom vol met noten en vulde Dorothy's mand met hen, zodat
dat ze niet hongerig voor een lange tijd.
Ze dacht dat deze was erg aardig en attent van de Scarecrow, maar ze
lachte hartelijk bij de onhandige manier waarop de arme schepsel pakte de noten.
Zijn gewatteerd handen waren zo onhandig en de noten waren zo klein dat hij bijna vallen
zo veel als hij in de mand gezet.
Maar de Scarecrow vond het niet erg hoe lang het hem naar de korf te vullen, want het staat
hem weg te houden van het vuur, omdat hij vreesde een vonk zou kunnen krijgen in zijn stro en
verbrandt hem.
Dus hield hij een goede afstand van de vlammen, en kwam slechts de buurt van Dorothy te dekken
met droge bladeren, toen ze lag te slapen. Deze hield haar erg knus en warm, en ze
degelijk sliep tot de ochtend.
Toen het daglicht, het meisje badend haar gezicht in een klein kabbelend beekje, en al snel
nadat ze begon allemaal in de richting van de Emerald City.
Dit moest een drukke dag voor de reizigers zijn.
Ze hadden nauwelijks een uur gelopen toen ze zagen voor hen een grote sloot die
stak de weg over en verdeelde het bos zo ver ze konden zien aan beide zijden.
Het was een zeer brede sloot, en toen ze sloop naar de rand en keek in het
ze konden zien was het ook erg diep, en er waren veel grote, scherpe rotsen aan de
bodem.
De zijkanten waren zo steil dat geen van hen kon klim naar beneden, en voor een moment
leek erop dat hun reis moeten eindigen. "Wat moeten we doen?" Vroeg Dorothy
wanhopig.
"Ik heb geen flauw idee," zei de Tin Woodman, en de leeuw schudde zijn ruige manen
en keek bedenkelijk. Maar de Scarecrow zei: "Wij kunnen niet vliegen,
dat is zeker.
Evenmin kunnen we naar beneden klimmen in deze grote sloot.
Daarom, als we niet kunnen springen, moeten we stoppen waar we zijn. "
"Ik denk dat ik kon springen er overheen," zei de Laffe Leeuw, na het meten van de afstand
voorzichtig in zijn geest.
"Dan zijn we allemaal goed," antwoordde de Scarecrow, "want je kunt ons dragen de hele
op je rug, een voor een tijd. "" Nou, ik zal het proberen, "zei de Leeuw.
"Wie zal eerst gaan?"
"Ik zal," verklaarde de Scarecrow, "want als je vond dat je niet kon springen op de
golf, zou Dorothy gedood worden, of de Tin Woodman slecht ingedeukt op de rotsen beneden.
Maar als ik op je rug zal het niet zoveel uit, voor de val niet zou me pijn doen bij
alles. "
"Ik ben vreselijk *** om te vallen, mijzelf," zei de Laffe Leeuw, "maar ik veronderstel
er is niets te doen, maar probeer het. Dus maak je op mijn rug en wij zullen de
poging. "
De Scarecrow zat op de rug van de Lion's, en de grote beest liep naar de rand van het
Golf en hurkte. "Waarom ga je niet rennen en springen?" Vroeg de
Vogelverschrikker.
"Omdat dat is niet de manier waarop we Lions deze dingen doen," antwoordde hij.
Dan het geven van een grote veer, schoot hij door de lucht en landde veilig aan de andere kant
kant.
Ze waren allemaal erg blij om te zien hoe gemakkelijk hij het gedaan heeft, en na de Scarecrow
had gekregen uit zijn rug van de leeuw sprong over de sloot weer.
Dorothy dacht dat ze zou gaan gaan, dus nam ze Toto in haar armen en klom op het
Leeuw is terug en hield vast aan zijn manen met een hand.
Het volgende moment leek het alsof ze vlogen door de lucht, en dan, voor
ze had tijd om na te denken, dat ze veilig was aan de andere kant.
De Leeuw ging terug voor een derde keer en kreeg de Tin Woodman, en dan zijn ze allemaal zitten voor
even de tijd om het beest een kans om rust te geven, voor zijn grote sprongen had gemaakt
adem kort, en hij hijgde als een grote hond die al te lang lopen.
Ze vonden het bos heel dik aan deze kant, en het zag er donker en somber.
Nadat de Leeuw had gerust begonnen ze langs de weg van gele baksteen, in stilte
af, elk in zijn eigen geest, als ze ooit zou komen aan het einde van de bossen en
weer bij de heldere zon.
Toe te voegen aan hun ongemak, ze al snel vreemde geluiden hoorde in de diepte van het bos,
en de leeuw fluisterde ze dat het in dit deel van het land dat de
Kalidahs woonde.
"Wat zijn de Kalidahs?" Vroeg het meisje.
"Ze zijn monsterlijke beesten met instanties zoals beren en hoofden als tijgers," antwoordde de
Leeuw, "en met klauwen zo lang en scherp, dat zij me konden scheuren in de twee net zo gemakkelijk als
Ik kon doden Toto.
Ik ben vreselijk *** voor de Kalidahs. "" Ik ben niet verbaasd dat je bent, "antwoordde
Dorothy. "Ze moeten vreselijke beesten."
De Leeuw stond op het punt te antwoorden toen plotseling kwamen ze bij een andere golf over de weg.
Maar deze was zo breed en diep dat de Leeuw wist meteen dat hij niet kon sprong over
het.
Dus ze gingen zitten om te bedenken wat ze moeten doen, en na ernstige dacht dat de
Scarecrow zegt: "Hier is een grote boom, staande nabij
de sloot.
Als de Tin Woodman kan hakken naar beneden, zodat het zal vallen naar de andere kant, we kunnen
gemakkelijk te voet over heen. "" Dat is een eerste klas idee, "zei de Leeuw.
"Men zou bijna vermoeden had je hersens in je hoofd, in plaats van stro."
De Woodman aan de slag in een keer, en zo scherp was zijn bijl die de boom al snel was
gehakte bijna door.
Dan is de leeuw zijn sterke voorpoten zetten tegen de boom en duwde met al zijn
zou kunnen, en langzaam de grote boom getipt en viel met een crash in de sloot, met
de bovenste takken aan de andere kant.
Ze was net begonnen aan deze wonderlijke brug over te steken toen een scherpe gegrom maakte ze allemaal
kijk omhoog, en tot hun grote schrik zagen zij lopen in de richting van hen twee grote dieren met
instanties zoals beren en hoofden als tijgers.
"Zij zijn de Kalidahs," zei de Laffe Leeuw, beginnen te beven.
"Snel," riep de Scarecrow. "Laten wij oversteken."
Dus Dorothy ging eerst, houdt Toto in haar armen, de Tin Woodman gevolgd, en de
Vogelverschrikker kwam volgende.
De Leeuw, hoewel hij wel *** was, wendde zich tot de Kalidahs gezicht, en dan is hij
gaf zo luid en verschrikkelijk een gebrul dat Dorothy schreeuwde en de Scarecrow viel
achterover, terwijl zelfs de wilde dieren
stopte kort en keek hem verbaasd aan.
Maar, zien ze waren groter dan de Leeuw, en herinneren dat er twee van hen
en slechts een van hem, de Kalidahs weer rende naar voren, en de leeuw gekruist
de boom en draaide zich om te zien wat ze zouden gaan doen.
Zonder te stoppen een moment dat de felle beesten begon ook aan de boom te steken.
En de leeuw zei tegen Dorothy:
"We zijn verloren, want zij zullen zeker ons verscheuren met hun scherpe klauwen.
Maar staan dicht achter me, en ik zal hen bevechten zolang ik leef. "
"Wacht eens even! 'Riep de Scarecrow.
Hij had nagedacht wat het beste was te doen, en nu vroeg hij de Woodman te hakken
weg aan het einde van de boom die rustte op hun kant van de sloot.
The Tin Woodman begon zijn bijl te gebruiken in een keer, en, net als de twee Kalidahs waren
bijna over, de boom viel met een crash in de Golf, het dragen van de lelijke, grommende
bruten mee, en beide werden verpletterd op de scherpe rotsen aan de onderkant.
"Nou," zei de Laffe Leeuw, het tekenen van een lange adem van opluchting: "Ik zie wij gaan
om een wat langer leven, en ik ben er blij om, want het moet een zeer
ongemakkelijk ding niet te leven.
Die schepsels *** me zo slecht, dat mijn hart nog klopt. "
"Ach," zei de Tin Woodman helaas, 'ik wou dat ik een hart te kloppen. "
Dit avontuur maakte de reizigers angstiger dan ooit om eruit te komen van het bos,
en ze liepen zo snel dat Dorothy werd moe, en moest rijden op de rug van de Leeuw.
Tot hun grote vreugde de bomen werd dunner hoe verder zij gevorderd, en in de
's Middags kwamen ze plotseling op een brede rivier, stroomt snel vlak voor hen.
Aan de andere kant van het water konden ze de weg van gele baksteen draaien
door een prachtig land, met groene weiden bezaaid met kleurige bloemen en alle
de weg omzoomd met bomen opknoping vol heerlijke vruchten.
Ze waren zeer blij met deze prachtige land te zien voor hen.
"Hoe zullen wij de rivier over te steken?" Vroeg Dorothy.
"Dat is goed gedaan," antwoordde de Scarecrow.
"The Tin Woodman moet bouwen we een vlot, zodat we kunnen zweven naar de andere kant."
Dus de Woodman nam zijn bijl en begon te hakken kleine bomen om een vlot te maken, en
terwijl hij bezig was dit de Scarecrow gevonden op de oever een boom vol met fijne
fruit.
Dat beviel Dorothy, die had niets gegeten, maar noten de hele dag, en maakte ze een stevig
maaltijd van de rijpe vruchten.
Maar het kost tijd om een vlot te maken, zelfs wanneer een zo ijverig en onvermoeibaar als de
Tin Woodman, en toen de nacht kwam het werk niet gedaan.
Dus vonden ze een gezellige plek onder de bomen, waar ze goed geslapen tot den morgen;
en Dorothy droomde van de Emerald City, en van de goede Wizard Oz, die spoedig zou
stuur haar terug naar haar eigen huis terug.