The Secret Garden van Frances Hodgson Burnett - Hoofdstuk 01 - Er is No One Left

HOOFDSTUK I ER IS GEEN EEN LINKS Toen Mary Lennox werd verzonden naar Misselthwaite Manor om te leven met haar oom zei iedereen Ze was het meest onaangenaam uitziende kind ooit gezien. Het was waar ook. Ze had een beetje mager gezicht en een beetje dun lichaam, dun licht haar en een zure expressie. Haar haar was geel, en haar gezicht was geel, omdat ze was geboren in India en was altijd ziek geweest in een of andere manier. Haar vader had gehouden een positie onder de Engels regering en was altijd bezig en zieke zelf, en haar moeder was een grote schoonheid, die zorgde alleen maar naar partijen en vermaken zich met ***'s. Ze had geen wilde een klein meisje helemaal niet, en toen Mary geboren werd ze gaf haar meer dan aan de zorg van een Ayah, die werd gemaakt om te begrijpen dat als ze wilde het u Mem Sahib moet ze houden het kind uit het zicht zo veel mogelijk. Dus toen ze een ziekelijk, kribbig, lelijke kleine baby die ze bleef uit de weg, en toen werd ze een ziekelijke, kribbig, toddling wat ze gehouden werd uit de weg ook. Ze heeft nooit herinnerde zien vertrouwelijk iets anders dan de donkere gezichten van haar Ayah en de andere inheemse bedienden, en zoals ze altijd gehoorzaamde haar en gaf haar haar eigen manier in alles, want de Mem Sahib zou boos worden als ze gestoord door haar huilen, tegen de tijd dat ze zes jaar oud was Ze was net zo tiranniek en egoïstisch een varkentje als ooit heeft geleefd. De jonge Engels gouvernante die kwam om haar te leren lezen en schrijven hekel aan haar, zodat veel dat gaf ze haar plaats in de drie maanden, en wanneer andere gouvernantes kwam proberen om het te vullen ze altijd gingen weg in een kortere tijd dan de eerste. Dus als Mary niet had gekozen om echt willen weten hoe je boeken die zij nooit zou hebben gelezen leerde haar brieven helemaal. Op een vreselijk hete ochtend, toen ze ongeveer negen jaar oud, ze wakker gevoel zeer kruis, en zij werd crosser nog toen ze zag dat de dienaar die stond haar bed was niet haar Ayah. "Waarom ben je gekomen?" Zei ze tegen de vreemde vrouw. "Ik zal je niet laten blijven. Stuur mijn Ayah voor mij. " De vrouw keek ***, maar ze alleen stamelde dat de Ayah niet kon komen en als Maria zelf gooide in een passie en sloeg en schopte haar, zag ze er alleen maar meer *** en herhaalde dat het niet was mogelijk voor de Ayah om te komen tot Missie Sahib. Er was iets mysterieus in de lucht die ochtend. Niets was gedaan in de reguliere bestelling en een aantal van de inheemse bedienden leek ontbreekt, terwijl degenen die Mary zag, sloop of gehaast over met grauwe gezichten en ***. Maar niemand zou vertellen haar alles en haar Ayah kwam niet. Ze was eigenlijk alleen achter als het 's ochtends ging, en ten slotte zwierf ze uit in de tuin en begon met zichzelf te spelen onder een boom in de buurt van de veranda. Ze beweerde dat ze was een bloem-bed maken, en ze stak grote scharlaken hibiscus bloeit in kleine hoopjes aarde, de hele tijd steeds meer en meer boos en mompelen in zichzelf de dingen die ze zou zeggen en dat ze de namen zouden noemen Saidie toen ze terugkwam. 'Pig! Varken! Dochter van varkens! "Zei ze, want om een ​​native een varken noemen is het ergste belediging van alles. Ze was haar tanden slijpen en dit te zeggen over en weer toen ze hoorde haar moeder komt uit op de veranda met iemand. Ze was met een eerlijke jonge man en ze stonden te praten samen in een lage vreemd stemmen. Mary wist de beurs jonge man die eruit zag als een jongen. Ze had gehoord dat hij was een zeer jonge officier die net uit Engeland. Het kind staarde hem aan, maar ze keek het meest naar haar moeder. Ze altijd deed dit toen ze een kans had om haar te zien, want de Mem Sahib - Mary gebruikt om haar dat vaker dan iets anders noemen - was zo'n een lang, slank, knap persoon en droeg zulke mooie kleren. Haar haar was als krullend zijde en ze had een fijne neusje, die leek te zijn minachtend dingen, en ze had grote lachende ogen. Al haar kleren waren dun en drijven, en Mary zei dat ze "vol van kant." Ze zagen er voller van kant dan ooit deze ochtend, maar haar ogen waren niet lachen allemaal. Ze waren groot en *** en hief smekend om het gezicht van de eerlijke jongen officier. "Is het zo slecht? Oh, is het? " Maria hoorde haar zeggen. "Awfully," de jonge man antwoordde in een trillende stem. "Awfully, mevrouw Lennox. Je moet zijn gegaan naar de heuvels twee weken geleden. " De Mem Sahib wrong haar handen. "Oh, ik weet dat ik moest!" Riep ze. "Ik bleef maar naar die domme etentje. Wat een dwaas ik was! " Op dat moment zo'n een luid geluid van gejammer brak uit van de bedienden " kwartalen dat ze greep de jonge man zijn arm, en Mary stond te rillen van kop tot voet. Het geweeklaag groeide wilder en wilder. "Wat is het? Wat is het? "Mevrouw Lennox hapte naar adem. "Iemand is gestorven," antwoordde de jongen officier. 'Je hebt niet zeggen dat het was uitgebroken onder uw dienaren. " "Ik wist niet weet!" De Mem Sahib riep. 'Kom met me mee! Kom met me mee! "En ze draaide zich om en liep in het huis. Na dat verschrikkelijke dingen gebeurd, en de geheimzinnigheid van de ochtend was uitgelegd aan Maria. De cholera was uitgebroken in zijn meest dodelijke vorm en de mensen stierven als vliegen. De Ayah was ziek in de nacht, en het was, want ze had net overleden, dat de bedienden had jammerde in de hutten. Voor de volgende dag drie andere personeelsleden waren dood en anderen was weggelopen in terreur. Er was paniek aan alle kanten, en sterven mensen in alle bungalows. Tijdens de verwarring en verbijstering van de tweede dag Mary verborg zich in de kwekerij en werd vergeten door iedereen. Niemand dacht aan haar, niemand wilde haar, en vreemde dingen gebeurd waarvan ze wist van niets. Mary afwisselend gehuild en sliep door de uren. Ze wist alleen dat mensen ziek waren en dat ze hoorde mysterieuze en angstaanjagende geluiden. Zodra ze kroop in de eetkamer en vond het leeg, hoewel een deels afgewerkt maaltijd was op de tafel en stoelen en borden zagen eruit alsof ze waren haastig geduwd terug als de eters plotseling steeg voor een of andere reden. Het kind aten wat fruit en koekjes, en wordt dorst ze dronk een glas wijn die stond bijna gevuld. Het was zoet, en ze wist niet hoe sterk het was. Al gauw maakte haar intens suf, en ze ging terug naar haar kwekerij en sluit zich weer, *** door kreten hoorde ze in de hutten en door de haastige geluid van de voeten. De wijn maakte haar zo slaperig dat ze nauwelijks kon houden haar ogen open en ze lag neer op haar bed en wist niets meer voor een lange tijd. Veel dingen gebeurd tijdens de uren waarin ze sliep zo zwaar, maar ze was niet verstoord door het gejammer en het geluid van de dingen wordt uitgevoerd in en uit de bungalow. Toen ze wakker lag ze en staarde naar de muur. Het huis was volkomen stil. Ze had nooit geweten dat het zo stil voorheen. Ze hoorde geen stemmen of voetstappen, en vroeg zich af of iedereen goed had gekregen van de cholera en alle moeite was. Ze vroeg zich af, die ook zou zorgen haar nu haar ayah dood was. Er zou een nieuw Ayah worden, en misschien zou ze weten wat nieuwe verhalen. Mary was nogal moe van de oude. Ze huilde niet omdat haar verpleegster was gestorven. Ze was niet een hartelijk kind en had nooit veel gezorgd voor een. Het lawaai en de haast over en jammeren over de cholera had *** haar, en ze was boos omdat niemand scheen te herinneren dat ze nog leefde. Iedereen was ook in paniek te denken van een klein meisje was niemand dol op. Als mensen de cholera had het leek erop dat ze niets, maar zelf bedacht. Maar als iedereen had weer goed gekregen, zeker iemand zou herinneren en komen kijken voor haar. Maar er kwam niemand, en als ze lag te wachten tot de huis leek te groeien meer en meer stil. Ze hoorde iets ritselen op de mat en toen ze naar beneden keek zag ze een beetje slang glijden langs en kijkt haar met ogen als juwelen. Ze was niet ***, want hij was een onschuldig klein ding, die zou geen kwaad kunnen haar en hij leek in een haast om eruit te komen van de kamer. Hij gleed onder de deur als ze naar hem keek. "Hoe raar en stil het is," zei ze. "Het klinkt alsof er niemand in de bungalow, maar mij en de slang. " Bijna de volgende minuten hoorde ze voetstappen in de verbinding, en dan op de veranda. Het waren mannen van de voetstappen, en de mannen ging de bungalow en sprak in een lage stemmen. Niemand ging ontmoeten of om ze te spreken en ze leken om deuren te openen en in het uiterlijk van kamers. "Wat een troosteloosheid! 'Hoorde ze een stem zeggen. "Dat mooie, mooie vrouw! Ik veronderstel dat het kind ook. Ik heb gehoord dat er een kind was, hoewel niemand ooit zag haar. " Maria stond in het midden van de kwekerij toen zij de deur opende een paar minuten later. Ze zag een lelijke, cross klein ding en was frons omdat ze begon te honger en voel schandelijk verwaarloosd. De eerste man die kwam was een grote officier ze ooit had gezien met haar te praten vader. Hij zag er moe en onrustig, maar toen hij haar zag was hij zo geschrokken dat hij bijna sprong achteruit. "Barney" riep hij uit. "Er is een kind hier! Een kind alleen! In een plek als deze! Ontferm U over ons, wie is ze! "" Ik ben Mary Lennox, "zei het meisje, het opstellen van zichzelf stijf. Ze dacht dat de man was zeer onbeleefd tegen haar vader bungalow noemen "Een plek als deze!" "Ik viel in slaap toen iedereen had de cholera en ik heb nog maar net wakker op. Waarom komt er niemand? " "Het is het kind niemand ooit gezien!" Riep de man, zich tot zijn metgezellen. "Zij heeft daadwerkelijk zijn vergeten!" "Waarom was ik vergeten? ' Maria zei, stempelen haar voet. "Waarom komt er niemand?" De jonge man, wiens naam was Barney keek haar heel verdrietig. Mary zelfs dacht dat ze hem zag knipogen zijn ogen als om weg te knipogen Tranen. "Arme klein kind!" Zei hij. "Er is niemand meer te komen." Het was in die vreemde en plotse manier waarop Mary erachter kwam dat ze geen vader had noch moeder, links, dat zij was gestorven en werd weggedragen in de nacht, en dat de weinige inheemse bedienden die niet gestorven Ook had het huis zo snel als ze konden uit te komen, geen van hen zelfs herinneren dat er een Missie Sahib. Dat was de reden waarom de plaats was zo stil. Het was waar, dat er was niemand in de bungalow, maar zelf en de kleine ritselen slang.