Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK 10
In het begin van de winter de familie had geld genoeg om te leven en een
iets meer dan hun schulden te betalen met, maar wanneer de verdiensten van Jurgis is gedaald van negen
of tien dollar per week om vijf of zes, is er
was niets meer te sparen.
De winter ging, en de lente kwam, en vond hen nog steeds zo leeft van hand tot
mond, opknoping op dag op dag, met letterlijk niet een maand loon tussen hen
en hongersnood.
Marija was in wanhoop, want er was nog geen woord over de heropening van de conservenindustrie
fabriek en haar spaargeld werden bijna volledig verdwenen.
Ze had alles op te geven idee van trouwen dan, de familie kon niet opschieten
zonder haar - maar wat dat betreft was ze waarschijnlijk binnenkort een last zelfs bij
hen, want toen haar geld was verdwenen, ze
zou moeten terugbetalen wat ze haar verschuldigd is in de raad.
Dus Jurgis en Ona en Teta Elzbieta zou houden angstig conferenties tot laat in de
's nachts, proberen te achterhalen hoe ze kunnen dit ook te beheren, zonder honger.
Dat waren de wrede voorwaarden waarop hun leven mogelijk was, dat ze misschien nooit
hebben ook niet verwachten dat een enkel moment van de onderbreking van zorgen, een enkel moment waarin ze
werden niet achtervolgd door de gedachte aan geld.
Ze zouden niet eerder, ontsnappen als door een wonder, van de ene moeilijkheid, dan een nieuwe
men zou in beeld komen.
In aanvulling op al hun fysieke ontberingen, was er dus een constante spanning
op hun hoofd, ze waren gehaast de hele dag en bijna de hele nacht door zorgen en angst.
Dit was in waarheid niet leven, het was nauwelijks nog bestaande, en ze vonden dat
het was te weinig voor de prijs die ze betaalde.
Zij waren bereid om de hele tijd te werken, en als mensen hun best deden, zouden ze niet
om te kunnen blijven leven?
Er leek nooit een eind aan de dingen die ze moesten kopen en aan de te
onvoorziene omstandigheden.
Zodra hun waterleidingen bevroren en barsten, en toen, in hun onwetendheid, ze ontdooid zijn ze
uit, ze hadden een verschrikkelijke overstroming in hun huis.
Het gebeurde terwijl de mannen weg waren, en een slechte Elzbieta rende naar buiten de straat op
schreeuwen om hulp, want ze wist niet eens of de overstroming zou kunnen worden gestopt, of
of ze waren geruïneerd voor het leven.
Het was bijna net zo slecht als de laatste, vonden ze op het einde, voor geladen de loodgieter
ze vijfenzeventig cent een uur en vijfenzeventig cent voor een andere man, die had
stond en keek hem, en inclusief alle
keer dat de twee waren gaan en komen, en ook een vergoeding voor allerlei soorten materiaal en
extra's.
En dan weer, toen gingen ze naar hun van januari tranche te betalen op het huis, de
middel verschrikt hen door te vragen of ze hadden de verzekering aanwezig nog.
In antwoord op hun vraag toonde hij hen een clausule in de akte bepaalde dat zij
moesten houden het huis verzekerd voor duizend dollar, zodra de huidige
beleid liep, dat zou gebeuren in een paar dagen.
Slechte Elzbieta, op wie opnieuw viel de klap, vroeg hoeveel het hen zou kosten.
Zeven dollar, zei de man, en die avond kwamen Jurgis, grimmig en vastberaden,
verzoek dat de agent zou zijn goed genoeg om hem te informeren over eens, voor iedereen, met betrekking tot
alle kosten die zij aansprakelijk waren voor.
De akte was nu ondertekend, zei hij, met sarcasme eigen aan de nieuwe manier van leven die hij
had geleerd - de akte werd ondertekend, en dus de agent had niets meer te winnen door
zwijgen.
En Jurgis keek de man recht in de ogen, en dus de collega-verspilde geen tijd
in conventionele protesten, maar lees hem de daad.
Zij zouden hebben om de verzekering te vernieuwen elk jaar, ze zou hebben om de te betalen
belastingen, ongeveer tien dollar per jaar, ze zou hebben om de water belasting te betalen, ongeveer zes
dollar per jaar - (Jurgis stilletjes besloten af te sluiten van de brandkraan).
Dit, naast de rente en de maandelijkse termijnen, zou alles - tenzij door
kans dat de stad moet gebeuren om te beslissen in een riool of een stoep te leggen.
Ja, de agent zei, zouden zij deze hebben, of ze hen wilde of
niet, als de stad gezegd.
Het riool kost hen over tweeëntwintig dollar, en de stoep vijftien als deze
waren hout, vijfentwintig als het cement.
Dus Jurgis weer naar huis gegaan, het was een opluchting om het ergste weten, in ieder geval, zodat hij
kon niet meer worden verrast door nieuwe eisen.
Hij zag nu hoe ze hadden geplunderd, maar ze waren in voor, er was geen weg meer
terug.
Ze konden alleen maar gaan en de strijd en win - voor de nederlaag was een ding dat zou kunnen
niet eens gedacht.
Toen de lente kwam, werden zij verlost van de vreselijke kou, en dat
was veel, maar daarnaast hadden ze gerekend op het geld dat ze zouden niet hoeven te
betalen voor steenkool - en het was juist in deze tijd dat Marija de raad van bestuur begon te mislukken.
Dan ook, het warme weer bracht studies van haar eigen, elk seizoen heeft zijn proeven, als
ze hebben gevonden.
In het voorjaar waren er koude regens, dat de straten veranderd in kanalen en moerassen;
de modder zou zo diep dat wagens zouden tot zinken naar de hubs, zodat een half dozijn
paarden niet konden verplaatsen.
Dan, natuurlijk, was het onmogelijk voor iemand om te werken met droge voeten, en dit
was slecht voor mannen die slecht gekleed en geschoeid, en nog erger waren voor vrouwen en
kinderen.
Later kwam midzomer, met de verstikkende hitte, toen de groezelige moord bedden van
Durham werd een zeer vagevuur, een keer, in een enkele dag, drie mannen vielen dood uit
zonnesteek.
De hele dag lang de rivieren van bloed hete uitgestort, tot aan, met de zon naar beneden slaan,
en de lucht roerloos, de stank was genoeg om een man omver, alle oude
geuren van een generatie zou worden getrokken uit
door deze warmte - want er was nooit wassen van de wanden en spanten en
pilaren, en zij werden aangekoekte met het vuil van een mensenleven.
De mannen die werkten aan de moord op bed zou komen te stinken met Foulness, zodat
je kon ruiken een van hen vijftig meter afstand, was er gewoonweg niet zoiets als
het houden van fatsoenlijke, de meest zorgvuldige man gaf
het op in het einde, wentelde zich in onreinheid.
Er was niet eens een plaats waar een man kon zijn handen wassen, en de mannen aten als
veel rauw bloed als voedsel rond etenstijd.
Als ze aan het werk waren konden ze niet eens afvegen hun gezichten - ze waren zo hulpeloos
als pasgeboren baby's in dat opzicht, en het lijkt misschien een kleinigheid, maar toen de
zweet begon te rennen in hun nek en
kietelen hen, of een vlieg om ze te storen, het was een marteling als levend verbrand worden.
Of het was de slachthuizen of de put dat verantwoordelijk waren, kon men niet
zeggen, maar met het warme weer er neergedaald op Packingtown een ware
Egyptische plaag van vliegen, er kunnen geen
beschrijving van deze - de huizen zouden worden zwart met hen.
Er was geen ontkomen aan, je kan al uw deuren en ramen te voorzien van schermen,
maar hun gezoem buiten zou hetzelfde zijn als het zwermen van bijen, en wanneer u geopend
de deur zouden ze rush in alsof er een storm van wind rijden waren ze.
Misschien is de zomer stelt voor om je gedachten van het land, visioenen van groene
velden en bergen en sprankelende meren.
Het was geen suggestie voor de mensen in de werven.
De grote verpakkingsmachine grond op meedogenloos, zonder te denken aan groen
velden, en de mannen en vrouwen en kinderen die deel uitmaakten van het zag nooit enige groen
ding, niet eens een bloem.
Vier of vijf mijl ten oosten van hen lag de blauwe wateren van Lake Michigan, maar voor
al het goede dat het deed hen is het misschien zo ver weg zijn als de Stille Oceaan.
Ze hadden alleen maar zon, en dan waren ze te moe om te lopen.
Ze waren gebonden aan de grote verpakkingsmachine, en gebonden aan het voor het leven.
De managers en toezichthouders en de griffiers van Packingtown waren allemaal gerekruteerd uit
een andere klasse, en nooit van de arbeiders, zij veracht de arbeiders, de zeer gemeenste
van hen.
Een slechte duivel van een boekhouder die al in Durham werkt twintig jaar bij een
salaris van zes dollar per week, macht en er werken twintig meer en doen geen
beter, zou toch overwegen zelf een
heer, voor zover verwijderd als de polen van de meest geschoolde arbeider over de moord op
bedden, hij zou anders kleden, en leven in een ander deel van de stad, en kom naar
werken op een ander uur van de dag, en in
elke manier ervoor te zorgen dat hij nooit ellebogen ingesmeerd met een werkende man.
Misschien was dit te wijten aan het weerzinwekkende van het werk, althans, de mensen die
werkte samen met hun handen waren een klasse apart, en werden gemaakt om het te voelen.
In het late voorjaar de conservenfabriek weer opgestart, en zo eens te meer Marija
te horen was om te zingen, en de liefde-muziek van Tamoszius nam een minder melancholisch toon.
Het was niet voor lang, echter, voor een maand of twee later een verschrikkelijke ramp viel op
Marija.
Slechts een jaar en drie dagen nadat ze was het werk begonnen als een kan-schilder, verloor ze haar
baan. Het was een lang verhaal.
Marija drong erop aan dat het was vanwege haar activiteiten in de Unie.
De packers, had natuurlijk spionnen in alle vakbonden, en bovendien maakten ze een
de praktijk van het kopen van een bepaald aantal van de vakbond ambtenaren, zo veel als ze
dachten ze nodig hadden.
Dus elke week kregen zij rapporteert over wat er gaande was, en vaak wisten ze
dingen voor de leden van de vakbond hen kende.
Iedereen die werd beschouwd als gevaarlijk door hen zou vinden dat hij niet was een
favoriet bij zijn baas, en Marija had een goede hand om te gaan nadat de buitenlandse
mensen en de prediking aan hen.
Maar dat zou kunnen zijn, de bekende feiten waren dat een paar weken voordat de fabriek gesloten,
Marija had bedrogen uit haar te betalen voor driehonderd blikjes.
De meisjes werkten aan een lange tafel, en achter hen liep een vrouw met potlood en
notebook, waardoor telling van het aantal ze klaar waren.
Deze vrouw was natuurlijk ook maar een mens, en soms fouten gemaakt, wanneer deze
gebeurd, er was geen verhaal - als op zaterdag heb je minder geld dan u had
verdiende, moest je de beste van te maken.
Marija maar niet begrijpen, en maakte een verstoring.
Marija's stoornissen niet iets betekenen, en terwijl ze had alleen bekend
Litouwse en Poolse, hadden zij geen kwaad gedaan, voor mensen die alleen maar lachte naar haar en
maakte haar huilen.
Maar nu Marija was in staat om namen in het Engels noemen, en zo kreeg ze de vrouw die gemaakt
de fout om haar afkeer.
Waarschijnlijk, zoals Marija beweerde, dat ze fouten gemaakt op doel na dat; op elk gewenst
rate, maakte ze hen, en de derde keer dat dit gebeurde Marija ging op oorlogspad en de
nam de zaak eerst naar de forelady, en
als ze geen voldoening daar, aan de superintendent kreeg.
Dit was ongehoord vermoeden, maar de inspecteur zei dat hij zou zien over,
die Marija was te betekenen dat ze ging om haar geld te krijgen, na het wachten drie
dag, ging ze naar de superintendent weer te zien.
Dit keer is de man fronste zijn wenkbrauwen en zei dat hij geen tijd gehad om deel te nemen aan het had, en toen
Marija, tegen het advies en de waarschuwing van een ieder, probeerde het nog eens, beval hij
haar terug naar haar werk in een passie.
Hoe dingen gebeurd na dat Marija was niet zeker, maar die middag de
forelady vertelde haar dat haar diensten niet zou worden langer nodig zijn.
Arme Marija kon niet meer verstomd had de vrouw klopte haar over
het hoofd, in het begin kon ze niet geloven wat ze hoorde, en toen ze woedend werd
en zwoer dat ze toch zou komen, dat haar plaats behoorde tot haar.
Op het einde zat ze in het midden van de vloer en huilde en huilde.
Het was een wrede les, maar dan Marija was eigenzinnig - zij moeten luisteren naar
degenen die ervaring had.
De volgende keer dat ze haar plaats kennen, zoals de forelady uitdrukte, en zo Marija
ging uit, en de familie geconfronteerd met het probleem van een bestaan weer.
Het was vooral moeilijk deze keer, want Ona was te beperkt voor lang, en Jurgis
was moeilijk probeerde te sparen geld voor.
Hij had gehoord verschrikkelijke verhalen van de vroedvrouwen, die groeien zo dik als vlooien in
Packingtown, en hij had gemaakt zijn geest dat Ona moet een man-arts.
Jurgis kan heel koppig als hij wilde, en hij was in dit geval, veel te
de ontzetting van de vrouwen, die van mening waren dat een man-arts was een laakbaar gedrag, en dat de
kwestie echt aan hen toebehoorde.
De goedkoopste dokter die ze konden vinden zouden kosten ze vijftien dollar, en misschien
meer toen de rekening kwam, was hier en Jurgis, verklaarde dat hij het zou betalen,
zelfs als hij moest stoppen met eten in de tussentijd!
Marija had slechts ongeveer vijfentwintig dollar links.
Dag na dag dat ze zwierf over de werven bedelen een baan, maar dit keer zonder hoop
van het vinden van het.
Marija kon het werk van een fysiek sterke man, toen ze was vrolijk, maar
ontmoediging droeg haar uit gemakkelijk, en ze zou naar huis komen 's nachts een beklagenswaardige object.
Ze leerde haar les deze keer, arme schepsel, leerde ze het tien keer over.
Het hele gezin geleerd samen met haar - dat wanneer je eenmaal een baan in
Packingtown, je vasthouden aan het, wat er wil.
Vier weken Marija gejaagd, en de helft van een vijfde week.
Natuurlijk is ze gestopt met het betalen haar contributie aan de vakbond.
Ze verloor alle belangstelling voor de vereniging, en vervloekte zichzelf voor een dwaas die ze ooit had
meegesleurd in een.
Ze had over de geboekte haar gedachten dat ze was een verloren ziel, als iemand haar vertelde van een
opening, en zij ging en kreeg een plaats als een "rundvlees-trimmer."
Zij kreeg dit omdat de baas zag dat ze de spieren van een man had, en hij
ontladen een mens en plaatste Marija om zijn werk te doen, waarbij haar een beetje meer dan de helft
wat hij had te betalen daarvoor.
Toen ze voor het eerst kwam Packingtown, zou Marija hebben geminacht dit werk als dit.
Ze was in een andere conservenfabriek, en haar werk was om het vlees van deze zieke trimmen
vee dat Jurgis was verteld over het niet lang voor.
Ze werd opgesloten in een van de kamers waar de mensen zelden zagen het daglicht; onder
haar waren de koel-kamers, waar het vlees bevroren was, en boven haar waren de keuken
kamers, en dus ze stond op een ijskoude
vloer, terwijl haar hoofd was vaak zo warm dat ze nauwelijks kon ademen.
Trimmen rundvlees uit de botten van de honderd-gewicht, bij het opstaan vanaf het begin
's ochtends tot laat in de nacht, met zware laarzen aan en de vloer altijd vochtig en vol
van de plassen, die kunnen worden gegooid van het werk
voor onbepaalde tijd als gevolg van een verslapping in de handel, aansprakelijk weer tot overwerk worden bewaard in
haast seizoenen, en worden uitgewerkt tot ze beefde in elke zenuw en verloor haar greep
op haar slijmerige mes, en gaf zichzelf een
vergiftigde wond - dat was het nieuwe leven dat zich ontvouwde voor Marija.
Maar omdat Marija was een mens paard dat ze alleen maar lachte en ging ernaar, het zou
in staat stellen haar om haar board weer betalen, en houdt de familie gaan.
En wat Tamoszius - goed, hadden ze gewacht een lange tijd, en ze konden wachten een beetje
langer.
Ze konden niet mogelijk in combinatie krijgt op zijn loon alleen, en de familie kon niet leven
zonder haar.
Hij kon komen en bezoek haar, en zitten in de keuken en houdt haar hand, en hij moet
lukt om content mee zijn.
Maar dag na dag de muziek van viool Tamoszius 'werd meer gepassioneerd en
hartverscheurend, en Marija zou zitten met haar handen gevouwen en haar wangen nat en
haar hele lichaam een-beven, horen in de
geweeklaag melodieën de stemmen van de ongeboren generaties die uit riep haar voor
het leven. Marija's les kwam net op tijd om op te slaan
Ona van een soortgelijk lot.
Ona was ook ontevreden met haar plaats, en had veel meer reden dan Marija.
Ze heeft niet gezegd de helft van haar verhaal thuis, omdat ze zag dat het een kwelling om Jurgis,
en ze was *** voor wat hij zou kunnen doen.
Voor een lange tijd Ona had gezien dat Miss Henderson, de forelady op haar afdeling,
hield niet van haar.
In eerste instantie dacht ze dat het was de oude-time fout die ze gemaakt had in vragen om een
vakantie te gaan trouwen.
Toen concludeerde het moet, omdat ze niet geven de forelady een cadeau
zo nu en dan - zij was de soort die presenteert nam van de meisjes, Ona geleerd en
alle soorten van discriminatie ten gunste van degenen die hen.
Op het einde echter, Ona ontdekte dat het was nog erger dan dat.
Miss Henderson was een nieuwkomer, en het was enige tijd duren voordat het gerucht maakte haar uit, maar
uiteindelijk bleek dat ze was een vrouw gehouden, de voormalige minnares van de
superintendent van een afdeling in hetzelfde gebouw.
Hij had haar daar gezet om haar rust, leek het - en dat niet helemaal met
succes, want een of twee keer waren zij gehoord ruzie.
Ze had het temperament van een hyena, en al snel de plaats liep ze was een heks pot.
Er waren enkele van de meisjes die van haar eigen soort, die bereid waren om toady
haar en haar vleien, en deze zou dragen verhalen over de rest, en dus de furies
waren Unchained in de plaats.
Nog erger dan dit, de vrouw woonde in een schuine-house centrum, met een grove, rood-
geconfronteerd Ier genaamd Connor, die was de baas van de laad-bende buiten, en zou
Maak gratis met de meisjes als zij gingen van en naar hun werk.
In de slappe seizoenen een aantal van hen zou gaan met Miss Henderson naar dit huis downtown-
-In feite zou het niet al te veel om te zeggen dat ze haar afdeling op Brown's beheerde
in combinatie met het.
Soms zijn vrouwen uit het huis zou worden gegeven plaatsen naast fatsoenlijke meisjes, en
nadat andere fatsoenlijke meisjes waren uitgezet om ruimte te maken voor hen.
Wanneer u werkt in de afdeling van deze vrouw het huis binnenstad was nooit uit uw
gedachten de hele dag - er waren altijd vleugen van te worden gevangen, zoals de geur van de
Packingtown destructiebedrijven 's nachts, toen draaide de wind plotseling.
Er zouden verhalen over de ronde, de meisjes tegenover u zou zijn
hen te vertellen en knipogen naar je.
In een dergelijke plaats Ona niet zou hebben bleven een dag, maar voor de honger, en, zoals het was,
Ze was nooit zeker van zijn dat ze kon de volgende dag te blijven.
Ze begreep nu dat de echte reden dat Miss Henderson haar haatte, was dat zij
was een fatsoenlijke getrouwde vrouw, en zij wist dat de verklikkers en de gehate Toadies
haar om dezelfde reden, waren en doen hun best om haar het leven zuur.
Maar er was geen plaats een meisje zou kunnen gaan in Packingtown, als ze was met name over
dingen van dit soort, er was geen plaats in het, waar een prostituee kon niet opschieten
beter dan een fatsoenlijk meisje.
Hier was een bevolking, laag-klasse en veelal buitenlandse, opknoping altijd op de rand van
verhongering, en afhankelijk is voor haar de mogelijkheden van het leven op de grillen van de mensen
net zo brutaal en gewetenloos als de
oud-time slavendrijvers, onder zulke omstandigheden immoraliteit was precies zoals
onvermijdelijk, en zo voorkomt, zoals het was onder het stelsel van slavernij.
Dingen die waren heel afschuwelijke ging er in de verpakking huizen de hele tijd,
en werden vanzelfsprekend door iedereen, alleen ze niet zien, zoals in de oude
slavernij tijden, omdat er geen
verschil in kleur tussen de master en slave.
Op een ochtend Ona bleef thuis, en Jurgis had de man-arts, volgens zijn grillen, en
Ze werd veilig afgeleverd van een boete baby.
Het was een enorme grote jongen, en Ona was zo'n klein schepsel zelf, dat het
leek wel ongelooflijk.
Jurgis zou staan en aan de vreemdeling blik per uur, niet in staat te geloven dat het had
echt gebeurd. De komst van deze jongen was een beslissende gebeurtenis
met Jurgis.
Het maakte hem onherroepelijk een familie man, maar doodde de laatste aanhoudende impuls die hij
kunnen hebben gehad om uit te gaan in de avonduren en en zitten praten met de mannen in de
saloons.
Er was niets dat hij verzorgd nu zo veel als om te zitten en bij de baby kijken.
Dit was erg nieuwsgierig, want Jurgis was nooit geïnteresseerd geweest in baby's voor.
Maar dan, dit was een zeer ongebruikelijke vorm van een baby.
Hij had de helderste kleine zwarte ogen en zwarte krullen over zijn hoofd, hij
was het levende beeld van zijn vader, iedereen zei - en Jurgis vond dit een
fascinerend omstandigheid.
Het was voldoende onbegrijpelijk dat dit kleine mijt van het leven moeten komen in de
wereld helemaal op de manier die het had, dat had moeten komen met een komische
imitatie van de neus zijn vader was gewoon griezelig.
Misschien, Jurgis dacht, dit was bedoeld om aan te geven dat het zijn kind is, dat het
was zijn en Ona's, om te zorgen voor zijn hele leven.
Jurgis had nog nooit iets bezeten bijna zo interessant - een baby was, toen je kwam
over na te denken, zeker een prachtig bezit.
Hij zou uitgroeien tot een man, een menselijke ziel, met een persoonlijkheid al zijn eigen, een wil worden
apart!
Zulke gedachten zouden houden rondspoken Jurgis, vul hem met allerlei vreemde en
bijna pijnlijk opwinding.
Hij was wonderlijk trots op weinig Antanas, hij was nieuwsgierig naar alle details van de
hem - het wassen en de dressing en het eten en het slapen van hem, en vroeg
allerlei absurde vragen.
Het kostte hem al een tijdje te krijgen over zijn alarm bij de ongelooflijke kortheid van de
beestje de benen.
Jurgis had, helaas, zeer weinig tijd om zijn baby te zien, voelde hij zich nooit de kettingen over
hem meer dan alleen maar dan.
Toen hij 's avonds thuis, dan zou de baby in slaap, en het zou de geringste
kans als hij wakker werd eerder Jurgis moest gaan om zich te slapen.
Dan in de ochtend was er geen tijd om te kijken naar hem, dus eigenlijk de enige kans van de
vader had was op zondag.
Dit was wreder nog voor Ona, die moest naar huis gebleven zijn en verpleegd hem, de
dokter zei, voor haar eigen gezondheid, alsmede van de baby, maar Ona moest gaan werken, en
Laat hem voor Teta Elzbieta te voeden
de lichtblauwe gif dat werd genoemd melk op de hoek kruidenierswinkel.
Ona bevalling van verloor haar enige een weekloon - ze zou gaan naar de fabriek van de
tweede maandag, en het beste dat Jurgis kon overtuigen haar was om te rijden in de auto,
en laat hem achter lopen langs en help haar om Brown's toen zij sprong.
Daarna zou het in orde, zegt Ona, het was niet druk om stil te zitten naaien hammen
de hele dag, en als ze langer wachtte ze misschien vinden dat haar verschrikkelijke forelady had
iemand anders in haar plaats.
Dat zou een grotere ramp dan ooit nu, Ona voortgezet, op grond van de baby.
Ze zouden allemaal moeten harder werken nu op zijn rekening.
Het was zo'n verantwoordelijkheid - zij moeten niet het kind opgroeien om te lijden als ze
hadden.
En dit inderdaad was het eerste ding dat Jurgis had gedacht van zichzelf - hij had
balde zijn handen en zette zich schrap opnieuw voor de strijd, ter wille van die kleine
mijt van de menselijke mogelijkheid.
En dus Ona ging terug naar Brown's en redde haar plaats en een week loon, en zodat ze
gaf zichzelf een een van de duizend kwalen die vrouwen de groep onder de titel
van "baarmoeder problemen," en werd nooit meer een goed persoon, zolang ze leefde.
Het is moeilijk om in woorden uit alles wat dit betekende voor Ona, het leek zo'n een lichte
misdrijf en de straf was zo buiten alle proporties, dat noch zij, noch enige
niemand anders ooit verbonden de twee.
"Womb moeite" om Ona betekende niet een specialist in de diagnose, en een cursus van
behandeling, en misschien een operatie of twee, maar gewoon hoofdpijn en pijn bedoeld in de
terug, en depressie en heartsickness, en
neuralgie toen ze moest gaan werken in de regen.
De grote meerderheid van de vrouwen die werkten in Packingtown geleden op dezelfde manier,
en uit dezelfde oorzaak, dus het was niet als een ding om de dokter te zien over;
in plaats daarvan Ona zou proberen gepatenteerde medicijnen, een
na de andere, zoals haar vrienden vertelde haar over hen.
Aangezien deze alle daarin alcohol, of een ander stimulerend middel, ze vond dat ze allemaal
deed haar goed, terwijl zij namen ze, en zo was ze altijd achter de fantoom van een goede
gezondheid, en te verliezen omdat ze te arm was om verder te gaan.