Tip:
Highlight text to annotate it
X
The Age of Innocence van Edith Wharton HOOFDSTUK ***.
Die avond toen Archer naar beneden kwam voor het avondeten vond hij de salon leeg.
Hij en mei werden alleen eten, na het hele gezin opdrachten uitgesteld
sinds ziekte mevrouw Manson Mingott's, en in mei was de meest stipte van de twee was hij
verbaasd dat ze had hem niet voorafgegaan.
Hij wist dat ze thuis was, want terwijl hij gekleed hij had gehoord, haar bewegen in
haar kamer, en hij vroeg zich af wat haar had vertraagd.
Hij was gevallen in de weg van de woning op dergelijke gissingen als een middel van koppelverkoop zijn
gedachten snel naar de realiteit.
Soms voelde hij zich alsof hij had gevonden de sleutel om de absorptie van zijn vader-in-law's in
kleinigheden en misschien zelfs de heer Welland, lang geleden, had ontsnapt en visioenen, en had
opgeroepen alle hosts van huiselijkheid om zich te verdedigen tegen hen.
Toen mei verscheen hij dacht dat ze moe uitzag.
Ze had op de low-hals en strak geregen diner-jurk die de Mingott
ceremoniële eiste op de meest informele gelegenheden en gebouwd had haar blonde haar in
zijn gebruikelijke geaccumuleerde spoelen, en haar gezicht, daarentegen, was bleek en bijna vervaagd.
Maar ze scheen op hem met haar gebruikelijke tederheid, en haar ogen had gehouden op de blauwe
verblinding van de dag voordien.
"Wat is er geworden van jullie, lieve?" Vroeg ze. "Ik was het wachten op oma's, en Ellen kwam
alleen, en zei dat ze je laten vallen op de weg, want je moest om af te haasten op
bedrijf.
Er is niets aan de hand? "" Slechts enkele brieven die ik was vergeten, en
wilde uitstappen voor het diner. "
"Ah -" zei ze, en een moment later: "Het spijt me u niet gekomen is om Granny's -
tenzij de brieven waren dringend. "" Ze waren, "antwoordde hij, verbaasd over haar
aandringen.
"Bovendien zie ik niet in waarom ik zou zijn gegaan om van je oma.
Ik wist niet dat u daar was. "Ze draaide zich om en verhuisde naar de spiegel
boven de schoorsteenmantel.
Terwijl ze daar stond, tilde haar lange arm om een trekje dat was gleed uit haar vast
plaatsen in haar ingewikkelde haar, werd Archer getroffen door iets wat loom en inelastische
in haar houding, en vroeg zich af of de dodelijke
monotonie van hun leven had gelegd zijn gewicht op haar ook.
Toen herinnerde hij zich dat, zoals hij het huis verliet die ochtend, ze had gebeld over de
trap dat ze hem zou ontmoeten bij haar oma is zo dat ze misschien naar huis te rijden
elkaar.
Hij had wel weer een vrolijke "Ja!" En dan, opgenomen in andere visies, had
vergeten zijn belofte.
Nu werd hij geslagen met wroeging, maar geïrriteerd dat zo een omissie onbeduidend
dient te worden opgeslagen tegen hem na bijna twee jaar van het huwelijk.
Hij was moe van het leven in een eeuwige lauwe huwelijksreis, zonder dat de temperatuur van
passie maar met al zijn afpersingen.
Als mei had uitgesproken haar grieven (hij vermoedde dat ze van de vele) die hij zou kunnen hebben
lachte ze weg, maar zij werd opgeleid aan de denkbeeldige wonden te verbergen onder een Spartaanse
glimlachen.
Om zijn eigen ergernis te verbergen vroeg hij hoe haar grootmoeder was, en ze antwoordde dat
Mevrouw Mingott was nog beter, maar was eerder verstoord door het laatste nieuws
over de Beaufort.
"Wat nieuws?" "Het lijkt erop dat ze gaan voor een verblijf in New
York. Ik geloof dat hij er aan de hand in een verzekering
bedrijf, of zoiets.
Ze zijn over het op zoek naar een klein huis. "De absurditeit van de zaak was boven
discussie, en zij gingen aan tafel.
Tijdens het diner hun gesprek verhuisde in zijn gebruikelijke beperkte kring, maar Archer merkte dat zijn
vrouw maakte geen toespeling op Madame Olenska, noch bij de receptie oude Catherine's van haar.
Hij was dankbaar voor het feit, maar toch voelde het als vaag onheilspellend.
Ze ging naar de bibliotheek voor koffie, en Archer stak een sigaar en pakte een volume
van Michelet.
Hij had genomen om de geschiedenis in de avonduren sinds mei had de neiging om hem te vragen
voor te lezen als ze zag hem met een volume van poëzie: niet dat hij de hekel
het geluid van zijn eigen stem, maar omdat hij
kan altijd voorzien haar commentaar op wat hij las.
In de dagen van hun verloving had ze gewoon (zoals hij nu gezien) herhaalde wat hij
zei tegen haar, maar sinds hij had opgehouden haar te voorzien van advies dat ze begon te
ernstig gevaar oplevert voor haar eigen, met resultaten destructief voor zijn plezier in het werk heeft commentaar geplaatst.
Toen hij zag dat hij had gekozen voor de geschiedenis haalde ze haar naaimandje, stelde een arm-
stoel om de groene-shaded student lamp, en ontdekt een kussen werd ze borduren
voor zijn bank.
Ze was niet een slimme naald-vrouw, haar grote goede handen zijn gemaakt voor het rijden,
roeien en in de open lucht activiteiten, maar omdat andere vrouwen geborduurde kussens voor hun
man ze niet wil deze laatste schakel weg te laten in haar toewijding.
Ze was zo geplaatst dat Archer, door alleen het verhogen van zijn ogen, kon haar gebogen zie hierboven
haar werk-frame, haar geplooide elleboog-mouwen glijden terug van haar stevige ronde armen, de
verloving saffier schijnt op haar linkerhand
boven haar brede gouden trouwring, en de rechterhand langzaam en moeizaam steken
het doek.
Terwijl ze zat dus, het lamplicht vol op haar heldere voorhoofd, zei hij bij zichzelf, met een
geheim ontzetting dat hij altijd zou de gedachten achter het weet, die nooit in alle
de komende jaren, zou ze hem verrassen door een
onverwachte stemmingswisselingen, door een nieuw idee, een zwakte, een wreedheid of een emotie.
Ze had haar poëzie en romantiek op hun korte hof: de functie is
uitgeput omdat de noodzaak voorbij was.
Nu was ze gewoon rijpen in een kopie van haar moeder, en op mysterieuze wijze, door de zeer
proces, in een poging om hem te veranderen in een Mr Welland.
Hij legde zijn boek neer en stond op ongeduldig, en in een keer tilde ze haar
hoofd. "Wat is er aan de hand?"
"De kamer is verstikkend: Ik wil een beetje lucht."
Hij had erop aangedrongen dat de bibliotheek gordijnen moeten naar achteren en naar voren te trekken op een stang,
zodat ze kunnen worden afgesloten in de avond, in plaats van als genageld aan een
vergulde kroonlijst, en onbeweeglijk lus omhoog over
lagen van kant, zoals in de salon, en hij trok ze terug en duwde de sjerp,
leunend uit in het ijskoude nacht.
Het enkele feit van niet te kijken naar mei, gezeten naast zijn tafel, onder zijn lamp, het feit
van het zien van andere huizen, daken, schoorstenen, het krijgen van de betekenis van andere levens buiten
zijn eigen, andere steden buiten New York, en
een hele wereld buiten zijn wereld, schraapte zijn hersenen en het gemakkelijker gemaakt om te ademen.
Nadat hij leunde in de duisternis voor een paar minuten hoorde hij haar zeggen:
"Newland!
Doe sluit het venster. Je zult vangen je dood. "
Hij trok de vleugel naar beneden en keerde terug. ! "Catch mijn dood 'herhaalde hij, en hij voelde
zoals het toevoegen van: "Maar ik heb het al gevangen.
Ik ben dood -. I've dood geweest voor maanden en maanden "
En plotseling het spel van het woord flitste een wilde suggestie.
Wat gebeurt er als het ware SHE die dood was!
Als ze gingen sterven - om snel sterven - en hem vrij laten!
De sensatie van daar stond, in dat warme vertrouwde kamer, en naar haar te kijken, en
wensen haar dood, was zo vreemd, zo boeiend en overweldigende, dat zijn
enormiteit niet meteen slaan hem.
Hij voelde gewoon dat die kans had hem een nieuwe mogelijkheid om die zijn zieke ziel
zou kunnen vastklampen.
Ja, zou kunnen sterven - mensen deden: jongeren, gezonde mensen graag zichzelf: ze
zou kunnen sterven, en zet hem plotseling vrij.
Ze keek op, en hij zag door haar ogen groter dat er iets vreemds te zijn
in zijn eigen. "Newland!
Ben je ziek? "
Hij schudde zijn hoofd en draaide in de richting van zijn arm-stoel.
Ze boog zich over haar werk-frame, en als hij voorbij legde hij zijn hand op haar haar.
"Arme mei!" Zei hij.
"Arme? Waarom slecht? 'Echode ze met een gespannen
lachen.
"Omdat ik nooit in staat zijn om een venster te openen zonder zorgen je," antwoordde hij,
lachen ook.
Even was ze stil, toen zei ze heel laag, haar hoofd gebogen over haar werk: "Ik
zal nooit zorgen te maken als u tevreden bent "" Ach, mijn lieve,. en ik zal nooit gelukkig zijn
tenzij ik kan de ramen open! "
"? In dit weer" ze protesteerde, en met een zucht hij begroef zijn hoofd in zijn boek.
Zes of zeven dagen voorbij.
Archer hoorde niets van Madame Olenska, en werd zich bewust dat haar naam niet zou zijn
vermeld in zijn aanwezigheid door een lid van de familie.
Hij probeerde niet om haar te zien, om dat te doen terwijl ze was op bewaakt bed oude Catherine's
zou vrijwel onmogelijk.
In de onzekerheid van de situatie waarin hij liet zich drijven, bewust, ergens onder
het oppervlak van zijn gedachten, van een besluit, die was gekomen om hem, toen hij leunde
uit zijn bibliotheek raam in het ijskoude nacht.
De kracht van dat streven maakte het eenvoudig om te wachten en geen teken te maken.
Op een dag kan vertelde hem dat mevrouw Manson Mingott had gevraagd om hem te zien.
Er was niets verrassend in het verzoek, want de oude dame was gestaag
het herstellen, en ze had altijd openlijk verklaard dat ze Archer voorkeur aan een
van haar andere kleinzonen-in-law.
Mei gaf het bericht met duidelijk plezier: ze was trots op oude Catherine's
waardering van haar man.
Er was een moment pauze, en dan Archer vond het de taak van hem om te zeggen: "Alle
rechts. Zullen we samen gaan vanmiddag? "
Zijn vrouw gezicht klaarde op, maar ze antwoordde meteen: "Oh, je zou veel beter
gaan alleen. Het verveelt oma al te zien dezelfde mensen
vaak. "
Archer's hart heftig kloppen toen hij belde de oude mevrouw Mingott de bel.
Hij wilde boven alles om alleen te gaan, want hij was ervan overtuigd dat het bezoek zou hem
de kans op een woord te zeggen in prive aan de gravin Olenska.
Hij was vastbesloten om te wachten tot de kans zich voordeed natuurlijk, en hier is het
was, en hier was hij op de drempel.
Achter de deur, achter de gordijnen van de gele damast ruimte naast de hal, ze
is zeker op hem te wachten, in een andere moment dat hij moet haar zien, en in staat zijn om te spreken met
haar voordat ze leidde hem naar de ziekenkamer.
Hij wilde slechts een vraag: na dat zijn zou natuurlijk duidelijk zijn.
Wat hij wilde vragen was gewoon de datum van haar terugkeer naar Washington, en dat
vraag ze kon moeilijk weigeren om te antwoorden.
Maar in de gele zitkamer was het de mulat meid, die wachtte.
Haar witte tanden stralend als een toetsenbord, ze duwde de schuifdeuren en
luidde hem in aanwezigheid van oude Catherine's.
De oude vrouw zat in een grote troon-achtige fauteuil naast haar bed.
Naast haar was een mahonie staan, voorzien van een gegoten bronzen lamp met een gegraveerde bol,
waarover een groenboek schaduw was in evenwicht.
Er was niet een boek of een krant in bereik, noch enig bewijs van vrouwelijke
werkgelegenheid: gesprek was altijd al enige streven naar mevrouw Mingott's, en ze zou
hebben geminacht om te doen alsof een belang in fraaie handwerken.
Archer zag geen spoor van de lichte vervorming achtergelaten door haar beroerte.
Ze keek alleen maar bleker, met donkere schaduwen in de plooien en uithoeken van haar
obesitas, en in de gecanneleerde maffia-cap gebonden door een gesteven strik tussen haar eerste twee kinnen,
en de mousseline hoofddoek gekruist over haar
golvende paarse kamerjas, ze leek wel een aantal slimme en vriendelijk stammoeder van
haar bezit, die zullen het ook vrij hebben overgegeven aan de geneugten van de tafel.
Ze stak een van de kleine handen die ligt in een holte van haar enorme schoot als
gezelschapsdieren, en riep de meid: "Laat je niet in iemand anders.
Als mijn dochters bellen, zeggen dat ik in slaap. "
De meid verdween, en de oude dame draaide zich naar haar kleinzoon.
"Mijn lieve, ben ik heel afschuwelijk?" Vroeg ze vrolijk, het lanceren van een hand in
op zoek naar de plooien van mousseline op haar ontoegankelijk boezem.
"Mijn dochters vertellen me het maakt niet uit op mijn leeftijd - alsof afzichtelijkheid maakte niet uit alle
hoe meer hoe moeilijker het wordt om te verbergen! "" Mijn beste, je bent mooier dan ooit! "
Archer weer verenigd op dezelfde toon, en ze gooide haar hoofd naar achteren en lachte.
"Ach, maar niet zo mooi als Ellen" zij rukte uit, fonkelende naar hem kwaadwillig;
en voordat hij kon antwoorden voegde ze eraan toe: "Was ze zo verschrikkelijk knap de dag dat u reed
haar op de veerboot? "
Hij lachte, en ze ging verder: "Was het omdat je zei tegen haar, zodat ze moest zetten
je uit op de weg? In mijn jeugd jonge mannen niet mooi in de steek
vrouwen, tenzij ze werden gemaakt om! "
Ze gaf nog een lachje, en onderbrak het aan bijna klagend zeggen: "Het is jammer
ze niet met je trouwen, ik zei altijd tegen haar dat. Het zou mij gespaard dit alles zorgen.
Maar wie er ooit aan gedacht sparen hun grootmoeder zorgen maken? "
Archer vroeg zich af of haar ziekte had wazig haar vermogens, maar plots brak ze uit:
"Nou, het is geregeld, hoe dan ook: ze gaat bij me blijven, ongeacht de rest van de
familie zeggen!
Ze was hier niet al vijf minuten voordat ik zou zijn gegaan op mijn knieën voor haar-te houden
-Al was het maar, voor de laatste twintig jaar, zou ik in staat geweest om te zien waar de vloer was! "
Archer luisterde in stilte, en ze ging verder: "Ze zouden mij sprak over, omdat er geen twijfel
je weet: overgehaald mij, Lovell, en Letterblair, en Augusta Welland, en alle
de rest van hen, dat ik moet volhouden en
afgesneden haar toestemming, tot ze werd gemaakt om te zien dat het haar plicht om terug te gaan naar
Olenski.
Ze dachten dat ze me overtuigd toen de secretaresse, of wat hij was, kwam
met de laatste voorstellen: knappe voorstellen die ik bekennen ze waren.
Immers, het huwelijk is het huwelijk, en het geld het geld - zowel nuttige dingen in hun
Zo ... en ik wist niet wat te antwoorden - "Ze brak af en haalde diep adem, alsof
spreken was geworden een poging.
"Maar het moment dat ik de ogen gelegd op haar, ik zei: 'Je lieve vogel, jij!
Sluit je op in die kooi ook alweer? Nooit! '
En nu is het geregeld dat ze is om hier te blijven en verpleegkundige haar oma zo lang als
Er is een oma naar verpleegkundige.
Het is geen *** vooruitzicht, maar ze is erg niet, en natuurlijk heb ik verteld Letterblair
dat ze te geven haar een goede uitkering. "
De jonge man hoorde haar met aderen gloeien, maar in zijn verwarring van de geest die hij nauwelijks kende
of haar nieuws bracht vreugde of pijn.
Hij had dus zeker besloten op de baan wilde hij dat na te streven voor het moment dat hij
kon het niet bijstellen zijn gedachten.
Maar gaandeweg zijn er gestolen over hem de heerlijke gevoel van uitgesteld moeilijkheden
en kansen op wonderbaarlijke wijze verstrekt.
Als Ellen had toegestemd te komen wonen met haar grootmoeder moet zeker
omdat ze had herkend de onmogelijkheid van het geven van hem op.
Dit was haar antwoord op zijn laatste beroep van de andere dag: als ze zou niet de
extreme stap die hij had aangedrongen, had ze eindelijk gezwicht voor halve maatregelen.
Hij zakte terug in de gedachte met de onvrijwillige hulp van een man die al
klaar om alles te riskeren, en plotseling smaakt de gevaarlijke zoetheid van veiligheid.
"Ze kon niet meer terug zijn gegaan - het was onmogelijk" riep hij uit.
"Ach, mijn beste, Ik heb altijd geweten dat je aan haar kant, en daarom stuurde ik vandaag voor u,
en waarom ik zei tegen je mooie vrouw, toen zij voorgesteld om te komen met u: 'Nee, mijn
lieve, ik smacht naar Newland zien, en ik
wil niet dat iemand van onze transporten te delen. '
Want zie je, mijn beste - "Ze trok haar hoofd zo ver terug als de tethering kinnen
toegestaan, en keek hem vol in de ogen-- "zie je, zullen we nog een gevecht.
De familie hier niet wil dat ze, en ze zullen zeggen dat het komt omdat ik ben ziek geweest, want ik ben
een zwakke oude vrouw, dat ze overtuigd mij. Ik ben niet goed genoeg nog om te vechten ze een
voor een, en je hebt om het te doen voor mij. "
"Ik?" Stamelde hij. "Je. Waarom niet? "Ze trok terug naar hem, haar
ronde ogen plotseling zo scherp als pen-messen.
Haar hand fladderde van zijn stoel-arm en stak op zijn met een koppeling van wat bleek
nagels, zoals vogel-klauwen. "Waarom niet?" Zei ze onderzoekend herhaald.
Archer, onder de blootstelling van haar blik, hersteld was zijn zelfbeheersing.
"Oh, ik niet mee - ik ben te gering." "Nou, je bent Letterblair's partner, wordt niet
u?
Je moet naar hen door te komen Letterblair.
Tenzij je hebt een reden, 'hield ze vol.
"Oh, mijn lieve, ik een back-u om uw eigen te houden tegen hen allen zonder mijn hulp, maar je
zal het hebben als je het nodig hebt, "stelde hij haar gerust.
! "Dan zijn we veilig zijn" zuchtte ze, en glimlachend op hem met al haar oude sluwe ze
toegevoegd, vestigde zij zich met haar hoofd onder de kussens: "Ik heb altijd geweten dat je zou ons een back-up,
omdat ze nooit halen wanneer ze praten over haar dat haar plicht om naar huis te gaan. "
Hij huiverde een beetje bij haar angstaanjagende scherpzinnigheid, en verlangde om te vragen: "En mei -
ze citeer haar? '
Maar hij achtte het veiliger om de vraag te zetten.
"En Madame Olenska? Wanneer ben ik om haar te zien? "Zei hij.
De oude dame grinnikte, verfrommeld haar oogleden, en ging door de pantomime van schalksheid.
"Vandaag niet. Een voor een, alstublieft.
Madame Olenska is weg uit. "
Hij gespoeld met teleurstelling, en ze ging verder: "Ze is weg uit, mijn kind: gegaan in
mijn rijtuig naar Regina Beaufort te zien. "Ze zweeg even voor deze aankondiging te produceren
zijn effect.
"Dat is wat ze me teruggebracht tot reeds. De dag nadat ze hier kwam ze op haar
beste motorkap, en vertelde me, zo koel als een komkommer, dat ze zou gaan doen op
Regina Beaufort.
'Ik ken haar niet;? Wie is zij', zegt I. 'Ze is je grand-nicht, en een zeer ongelukkig
vrouw, 'zegt ze. 'Ze is de vrouw van een schurk:' Ik
beantwoord.
'Nou,' zegt ze, 'en zo ben ik, en toch al mijn familie dat ik om terug te gaan naar hem toe.'
Nou, dat gevloerd mij, en ik laat haar gaan, en tenslotte ze op een dag zei dat het regende
te hard om uit te gaan te voet, en ze wilde dat ik lenen haar mijn wagen.
'Waarvoor?'
Ik vroeg haar, en zij zei: 'om te gaan en te zien neef Regina' - COUSIN!
Nu, mijn beste, ik keek uit het raam, en zag dat het geen druppel geregend, maar ik
begreep haar, en ik liet haar de wagen ....
Immers, Regina'sa moedige vrouw, en zo is ze, en ik heb altijd graag moed boven
alles. "Archer bukte zich en drukte zijn lippen op
de kleine hand die nog steeds lag op zijn.
"Eh - eh - eh!
Wiens hand heb je denkt dat je waren aan het zoenen, jonge man - uw vrouw, ik hoop dat "de oude?
dame naar buiten gesprongen zijn met haar spottende kakelen, en als hij opstond om te gaan riep ze na
hem: "Geef haar haar oma's liefde, maar
kun je maar beter niets zeggen over ons gesprek. "