Tip:
Highlight text to annotate it
X
Howards End van EM Forster HOOFDSTUK 6
Wij zijn niet bezig met de allerarmsten. Ze zijn ondenkbaar, en alleen te zijn
benaderd door de statisticus of de dichter.
Dit verhaal gaat over mensen van goede familie, of met degenen die verplicht zijn te doen alsof ze
zijn mensen van goede familie. De jongen, Leonard Bast, stond aan de uiterste
randje van deftigheid.
Hij was niet in de afgrond, maar hij kon zien, en soms mensen die hij kende had
gedaald en geteld niet meer.
Hij wist dat hij arm was, en zou toegeven: hij zou eerder dan bekennen zijn gestorven
een minderwaardigheidscomplex aan de rijken. Dit kan prachtig van hem.
Maar hij was inferieur aan de meeste rijke mensen, is er niet de minste twijfel het.
Hij was niet zo vriendelijk als de gemiddelde rijke man, noch als intelligent, noch als gezonde,
noch als beminnelijk.
Zijn geest en zijn lichaam was zowel ondervoed, omdat hij arm was, en omdat
Hij was modern waren ze altijd verlangen beter voedsel.
Had hij leefde een paar eeuwen geleden, in de felgekleurde beschavingen van de
verleden, zou hij hebben een duidelijke status, zijn rang en zijn inkomen zou hebben
overeengekomen.
Maar in zijn tijd de engel van de democratie was ontstaan, enshadowing de klassen met
lederen vleugels, en verkondigen, "Alle mensen zijn gelijk - alle mensen, dat wil zeggen, die
beschikken over paraplu's, "en dus werd hij verplicht
naar goede manieren te doen gelden, opdat hij gleed in de afgrond waar niets telt, en de
verklaringen van de democratie zijn onhoorbaar.
Toen hij uit de buurt van Wickham Place, zijn eerste zorg was om te bewijzen dat hij zo goed
als de Miss Schlegels. Onduidelijk gewond in zijn trots, probeerde hij
gewikkeld ze voor terug.
Ze waren waarschijnlijk niet dames. Zou echt dames hebben hem gevraagd om thee?
Ze waren zeker een slechte man en koud. Bij elke stap zijn gevoel van superioriteit
verhoogd.
Zou een echte dame hebben gesproken over het stelen van een paraplu?
Misschien waren zij dieven immers, en als hij was gegaan naar het huis waar ze zouden kunnen hebben
klapte een chloroform zakdoek over zijn gezicht.
Hij liep op zelfvoldaan tot aan de Houses of Parliament.
Er een lege maag deed zich gelden, en vertelde hem dat hij was een dwaas.
"Goedenavond, meneer Bast."
"Goedenavond, meneer Dealtry." "Nice 's avonds."
"Evening".
De heer Dealtry, een collega-klerk, doorgegeven, en Leonard stond af te vragen of hij zou
neem de tram voor zover een cent zou hem meenemen, of dat hij zou lopen.
Hij besloot te lopen - het is niet goed toe te geven, en hij had doorgebracht geld genoeg op
Queen's Hall - en hij liep Westminster Bridge, in de voorkant van St.
Thomas's Hospital, en door de immense
tunnel die loopt onder de Zuid-West hoofdlijn bij Vauxhall.
In de tunnel bleef hij staan en luisterde naar het gebrul van de treinen.
Een scherpe pijn schoot door zijn hoofd, en hij was zich bewust van de exacte vorm van zijn
oogkassen.
Hij duwde op voor een andere mijl, en niet verslappen snelheid totdat hij stond aan de
ingang van een weg genoemd Camelia Road, dat het momenteel zijn huis.
Hier stopte hij weer en keek argwanend naar rechts en links, zoals een
konijn dat gaat bout in zijn hol. Een flatgebouw, gebouwd met extreme
goedkoopte, torende op beide handen.
Verder op de weg nog twee blokken werden gebouwd, en dan deze een oud huis
werd gesloopt om een ander paar te passen.
Het was het soort scène die alle kunnen worden gemeten over Londen, ongeacht de
plaats - bakstenen en mortel stijgende en dalende met de onrust van het water
in een fontein, als de stad meer en meer mannen op haar grond krijgt.
Camelia Road zou al snel opvallen als een fort, en de opdracht, voor een beetje, een
weids uitzicht.
Alleen voor wat. De plannen waren uit voor de bouw van flats in
Magnolia Road ook.
En weer een paar jaar, en alle appartementen in een van beide weg kan naar beneden worden getrokken, en de nieuwe
gebouwen, van een uitgestrektheid op dit moment ondenkbaar, het zou kunnen voorkomen ze
gedaald.
"Goedenavond, meneer Bast." "Goedenavond, meneer Cunningham."
"Zeer ernstige zaak deze daling van het geboortecijfer in Manchester."
"Wat zeg je? '
"Zeer ernstige zaak deze daling van het geboortecijfer in Manchester," herhaalde de heer
Cunningham, het aanboren van de zondagskrant, waarin de calamiteit in kwestie had net
aangekondigd om hem.
"Ah, ja," zei Leonard, die was niet van plan om te laten merken dat hij niet een zondag gekocht
papier.
"Als dit soort dingen gaat de bevolking van Engeland zal stil te staan in
1960. "" Je hoeft niet te zeggen. "
"Ik noem het een zeer ernstige zaak, hè? '
"Goede-avond, de heer Cunningham." "Goede-avond, de heer Bast."
Dan Leonard ingevoerd Blok B van de flats, en draaide, niet boven, maar naar beneden, naar
zogenaamde het huis middelen een semi-kelder, en anderen een kelder.
Hij opende de deur en riep "Hallo!" Met de pseudo-gemoedelijkheid van het Cockney.
Er was geen antwoord. "Hallo!" Herhaalde hij.
De woonkamer was leeg, hoewel het elektrische licht was links branden.
Een blik van opluchting kwam over zijn gezicht, en hij stortte zich in de fauteuil.
De woonkamer bevat, naast de leunstoel, twee andere stoelen, een piano, een
driepotige tafel, en een gezellige hoek.
Van de muren, werd een bezet door het raam, de andere door een gedrapeerde schouw
vol met Cupids.
Tegenover het raam was de deur, en naast de deur een boekenkast, terwijl meer dan de
piano is er uitgebreid een van de meesterwerken van Maud Goodman.
Het was een verliefde en niet onaangenaam gaatje toen de gordijnen waren getrokken, en de
verlichting ingeschakeld, en het gas-kachel brandt.
Maar het viel dat ondiepe geïmproviseerde er rekening mee dat zo vaak gehoord in de modem
woonplaats. Het was te gemakkelijk gewonnen, en kan
te gemakkelijk laten varen.
Als Leonard werd kick-off van zijn laarzen hij Jarred de driepotige tafel, en een
foto frame, eervol klaar aan te geven, gleed zijwaarts, viel in de
open haard, en sloeg.
Hij zwoer in een kleurloze soort weg, en pakte de foto op.
Het vertegenwoordigde een jonge dame genaamd Jacky, en was genomen op het moment dat jonge
dames genaamd Jacky werden vaak gefotografeerd met hun mond open.
Tanden van verblindende witheid uitgebreid langs een van Jacky's kaken, en positief
gewogen haar hoofd opzij, zo groot waren ze en zo talrijk.
Neem mijn woord te geloven, die glimlach was gewoon prachtig, en het is alleen jij en ik, die zal
zijn veeleisend, en klagen dat de ware vreugde begint in de ogen, en dat de ogen van
Jacky was niet in overeenstemming met haar glimlach, maar waren angstig en honger.
Leonard probeerde te trekken uit de stukken glas, en zijn vingers knippen en zwoer opnieuw.
Een druppel bloed viel op het frame, de andere volgde, morsen over op de blootgestelde
foto. Hij zwoer krachtiger, en rende naar de
keuken, waar hij baadde in zijn handen.
De keuken was even groot als de woonkamer, via het was een slaapkamer.
Deze voltooide zijn huis.
Hij was het huren van de flat ingericht: van alle objecten die bezwaarde het geen was
zijn eigen, behalve de foto frame, de cupido's, en de boeken.
"Verdomme, verdomme, verdoemenis! 'Mompelde hij, samen met andere woorden als hij had
geleerd van oudere mannen.
Toen hief hij zijn hand naar zijn voorhoofd en zei: "O, het allemaal verdomme - 'Dat wil zeggen
iets anders. Hij vermande zich.
Hij dronk een beetje thee, zwarte en stil, dat nog overleefd op een bovenste plank.
Hij slikte een paar stoffige kruimels van een cent.
Toen ging hij terug naar de zitkamer, vestigde zich opnieuw, en begon een te lezen
volume Ruskin. "Zeven mijl ten noorden van Venetië -"
Hoe perfect de beroemde hoofdstuk opent!
Hoe verheven de beheersing van vermaning en van de poëzie!
De rijke man tot ons spreekt vanuit zijn gondel.
"Zeven mijl ten noorden van Venetië de oevers van zand, die dichter bij de stad stijging
iets boven de laagwaterlijn te bereiken door graden een hoger niveau, en brei zelf
eindelijk in de velden van zout moeras, verhoogde
hier en daar in de vormeloze terpen, en onderschept door smalle kreken van de zee. "
Leonard probeerde zijn stijl te vormen op Ruskin: hij begreep dat hij de
grootste meester van het Engels proza.
Hij las verder gestaag, af en toe maken van een paar notities.
"Laten we een beetje elk van deze personages in elkaar, en de eerste (voor de van
de assen is genoeg geweest al gezegd), wat is zeer eigen aan deze kerk - de
luminousness. "
Was er iets te leren worden van deze mooie zin?
Zou hij aan te passen aan de behoeften van het dagelijks leven?
Zou hij introduceren, met wijzigingen, toen hij de volgende schreef een brief aan zijn broer,
de lay-lezer? Bijvoorbeeld -
"Laten we een beetje elk van deze personages in elkaar, en de eerste (voor de van
gebrek aan ventilatie voldoende is al gezegd), wat is heel bijzonder om te
Deze flat - de onduidelijkheid ".
Iets vertelde hem dat de wijzigingen niet zou doen, en dat er iets, had hij
bekend, was de geest van het Engels proza. "Mijn flat is donker en benauwd."
Dat waren de woorden voor hem.
En de stem in de gondel rolde op, leidingen melodieus van inspanning en Self-
Sacrifice, vol hoge doel, vol schoonheid, vol zelfs van sympathie en de liefde
van de mannen, maar toch een of andere manier ontwijken alles wat de werkelijke en vasthoudend was in het leven van Leonard's.
Want het was de stem van iemand die nog nooit was geweest vuil of honger, en had niet geraden
succes wat vuil en honger zijn.
Leonard luisterde naar hem met eerbied.
Hij voelde dat hij werd goed gedaan, en dat als hij bleef met Ruskin, en de
Queen's Hall Concerten, en enkele foto's door Watts, zou hij op een dag te duwen zijn hoofd uit
van de grijze water en zie het universum.
Hij geloofde in plotselinge bekering, een geloof dat kan gelijk hebben, maar dat in het bijzonder
aantrekkelijk voor een halfbakken geest.
Het is de bias van veel populaire religie: op het gebied van zakelijke domineert het
Stock Exchange, en wordt dat "beetje geluk", waarbij alle successen en mislukkingen
worden toegelicht.
"Als ik had een beetje geluk, zou de hele zaak recht te komen ....
Hij heeft een zeer prachtige plek neer op Streatham en een 20 H.-P.
Fiat, maar dan, let wel, hij had geluk ....
Het spijt me de vrouw is zo laat, maar ze nooit heeft een beetje geluk meer dan het vangen van treinen. "
Leonard was superieur aan die mensen, hij geloofde in de inspanning en in een stabiele
voorbereiding op de verandering die hij wenst.
Maar van een erfgoed dat geleidelijk kunnen uitbreiden, had hij geen idee: hij hoopte
plotseling komen tot cultuur, net zoals de Revivalist hoopt te komen tot Jezus.
Die Miss Schlegels was gekomen om het, ze hadden gedaan de truc, hun handen waren op
de touwen, eens en voor altijd. En ondertussen zijn flat was donker, maar ook
als benauwd.
Op dit moment was er een ruis op de trap.
Hij zwijgen Margaret's kaart in de pagina's van Ruskin, en opende de deur.
Een vrouw ingevoerd, van wie is het het eenvoudigst om te zeggen dat ze niet respectabel was.
Haar optreden was geweldig.
Ze leek alle snaren en bel-trekt - linten, kettingen, kralen kettingen die
rinkelden en ving - en een boa van azuur veren hing om haar hals, met de uiteinden
ongelijk.
Haar keel was kaal, gewikkeld met een dubbele rij van parels, haar armen waren bloot aan de
ellebogen, kan opnieuw worden gedetecteerd op de schouder, door middel van goedkope kant.
Haar hoed, die was bloemig, leken op die schaaltjes, bedekt met flanel, die we
zaaide met mosterd en waterkers in onze jeugd, en die hier ontkiemd ja,
en er geen.
Ze droeg het op de achterkant van haar hoofd.
Wat betreft haar haar, of liever haren, ze zijn te ingewikkeld om te beschrijven, maar een systeem
ging op haar rug, liggend in een dikke pad daar, terwijl een ander, gemaakt voor een lichtere
lot, golfde om haar voorhoofd.
Het gezicht - het gezicht is geen sprake van. Het was het gezicht van de foto, maar
ouder, en de tanden waren niet zo talrijk als de fotograaf had voorgesteld, en
zeker niet zo wit.
Ja, Jacky voorbij was haar belangrijkste, wat dat ook premier kunnen zijn.
Ze was sneller dan de meeste vrouwen af te dalen in de kleurloze jaren, en de blik in
haar ogen bekend is.
"Wat ho!", Zegt Leonard, begroeting die verschijning met veel geest, en het helpen van het
af met de boa. Jacky, in schorre tonen, antwoordde: "Wat ho!"
"Uit geweest?" Vroeg hij.
De vraag klinkt overbodig, maar kan niet echt zijn voor de vrouw
antwoordde: "Nee," toe te voegen: "Oh, ik ben zo moe."
"Je moe?"
"Eh?" "Ik ben moe," zei hij, opknoping de boa op.
"Oh, Len, ik ben zo moe." "Ik ben naar dat klassieke concert zei ik tegen
u over ", aldus Leonard.
"Wat is dat?" "Ik kwam terug zodra het voorbij was."
"Iedereen was rond naar onze plaats?" Vroeg Jacky.
"Niet dat ik heb gezien.
Ik ontmoette de heer Cunningham buiten, en kwamen we langs een paar opmerkingen. "
"Wat, niet meneer Cunnginham?" "Ja."
"Oh, je bedoelt de heer Cunningham."
"Ja. De heer Cunningham. "
"Ik ben al uit om thee te drinken bij een vriendin van."
Haar geheim wordt eindelijk aan de wereld gegeven, en de naam van de dame-vriend
er is een nog aangestipt, Jacky geen verdere experimenten gedaan in de moeilijke en
vermoeiend kunst van het converseren.
Ze heeft nooit was een grote prater. Zelfs in haar fotografische dag had ze
vertrouwd haar glimlach en haar figuur aan te trekken, en nu dat ze -
"Op de plank, op de plank, Jongens, jongens, ik ben op de plank," ze was waarschijnlijk niet
vind haar tong.
Af en toe uitbarstingen van de song (waarvan het bovenstaande is een voorbeeld) nog steeds uitgegeven van haar
lippen, maar het gesproken woord was zeldzaam. Ze ging op de knie Leonard, en begon
om hem te strelen.
Ze was nu een enorme vrouw van drieëndertig, en haar gewicht deed hem pijn, maar hij
kon niet goed zeggen.
Toen zei ze: "Is dat een boek dat je leest?" En hij zei: "Dat is een boek," en
trok het uit haar unreluctant greep. Margaret's kaart viel van te maken.
Het viel gezicht naar beneden, en mompelde hij, "Bookmarker."
"Len -"
"Wat is het?" Vroeg hij, een beetje vermoeid, want ze hadden maar een onderwerp van gesprek
toen ze zat op zijn knie. "Je hoeft mij lief? '
"Jacky, je weet dat ik doe.
Hoe kun je vragen stellen! "" Maar je van me houdt, Len, vind je niet? '
"Natuurlijk doe ik dat." Een pauze.
De andere opmerking was nog steeds te wijten.
"Len -" "Nou?
Wat is het? "" Len, zal je het goed? '
"Ik kan niet, dat u het mij vraagt dat nog een keer," zei de jongen, oplaaien tot een plotselinge passie.
"Ik heb beloofd met je trouwen als ik van de leeftijd, en dat is genoeg.
Mijn woord is mijn woord.
Ik heb beloofd met je trouwen, zodra ik ooit ben eenentwintig, en ik kan niet blijven op het zijn
bezorgd. Ik heb zorgen genoeg.
Het is niet waarschijnlijk dat ik je gooien, laat staan mijn woord, als ik dit alles besteed
geld. Trouwens, ik ben een Engelsman, en ik nooit
terug op mijn woord.
Jacky, wees redelijk. Natuurlijk zal ik met je trouwen.
Alleen doen stoppen met pesten me. "" Wanneer ben je jarig, Len? '
"Ik heb u gezegd opnieuw en opnieuw, de elfde van november volgende.
Nu stapt u uit mijn knie een beetje, iemand moet krijgen eten, denk ik ".
Jacky ging door naar de slaapkamer en begon te zien op haar hoed.
Dit betekende blazen er met korte scherpe trekjes.
Leonard opgeruimd de zitkamer, en begonnen hun avondeten te bereiden.
Hij zette een cent in de gleuf van de gas-meter, en al snel de flat werd stinkende met
metallic dampen.
Een of andere manier kon hij niet herstellen zijn humeur, en al de tijd dat hij het koken was hij
bleef bitter klagen. "Het is echt jammer als een collega niet
vertrouwd.
Het maakt men zo wild, als ik deed alsof hier om de mensen die je bent mijn
vrouw - oke, jij zult mijn vrouw - en ik heb kocht je de ring om te dragen, en ik heb
genomen deze vlakke ingericht, en het is veel
meer dan ik kan veroorloven, en toch ben je niet tevreden, en ik heb ook niet de waarheid verteld
als ik naar huis. geschreven: "Hij liet zijn stem.
"Hij zou stoppen."
Op een toon van afgrijzen, dat was een beetje luxe, herhaalde hij: "Mijn brother'd stop
het. Ik ga tegen de hele wereld, Jacky.
"Dat is wat ik ben, Jacky.
Ik neem geen acht op wat iemand zegt. Ik ga er gewoon recht naar voren, dat doe ik.
Dat is altijd mijn manier. Ik ben niet een van je zwakke x-benen chaps.
Als een vrouw is in de problemen, ik laat haar in de steek.
Dat is niet mijn straat. Nee, dank je.
"Ik zal je nog iets vertellen ook.
Ik geef een goede deal over het verbeteren van mezelf aan de hand van literatuur en kunst, en zo
het krijgen van een bredere kijk. Bijvoorbeeld, wanneer je binnen kwam was ik
het lezen van Ruskin's STENEN van Venetië.
Ik zeg dit niet om op te scheppen, maar gewoon om te laten zien de aard van de man die ik ben.
Ik kan je vertellen, ik genoot van dat klassieke concert vanmiddag. "
Om al zijn stemmingen Jacky bleef net zo onverschillig.
Toen het eten klaar was - en niet eerder - ze kwam uit de slaapkamer en zei: "Maar je
hou van me, hè? '
Ze begonnen met een soep plein, dat Leonard net was opgelost in een beetje heet
water.
Het werd gevolgd door de tong - een sproeten cilinder van vlees, met een beetje gelei op
de top, en een groot deel van gele vetten aan de onderkant - eindigend met een ander veld
opgelost in water (gelei: ananas),
die Leonard had eerder op de dag voorbereid.
Jacky at tevreden genoeg, af en toe op zoek naar haar man met die angstige ogen,
waaraan niets anders in haar uiterlijk overeengekomen, en die nog leek te
weerspiegelen haar ziel.
En Leonard slaagde erin om zijn maag te overtuigen dat het een voedzame maaltijd hebben.
Na het avondeten zij rookten sigaretten en wisselden een aantal uitspraken.
Ze merkte op dat haar "gelijkenis" was gebroken.
Hij vond gelegenheid om opmerking, voor de tweede keer, dat hij meteen terug naar huis te komen
na het concert in Queen's Hall.
Op dit moment zat ze op zijn knie.
De inwoners van Camelia Road stampte heen en weer buiten het raam, gewoon op een niveau
met hun hoofd, en de familie in de flat op de begane grond begon te zingen,
"***, mijn ziel, het is de Heer."
"Dat tune vrij geeft me de bult", aldus Leonard.
Jacky volgde dit, en zei dat op haar beurt, ze dacht dat het een mooie melodie.
"Nee, ik zal spelen je iets mooi.
Sta op, schat, voor een minuut. "Hij ging naar de piano en rinkelde een
weinig Grieg.
Hij speelde slecht en vulgair, maar de prestaties waren niet zonder effect, voor
Jacky zei dat ze dacht dat ze zou gaan naar bed.
Toen ze verdween, een nieuwe reeks van belangen bezat de jongen, en hij begon te denken aan
wat er is gezegd over de muziek van die vreemde Miss Schlegel - degene die haar gedraaid
te maken over zo als ze sprak.
Dan is de gedachten groeiden triest en jaloers.
Er was het meisje met de naam Helen, die had geknepen zijn paraplu, en het Duitse meisje
die had glimlachte naar hem aangenaam, en Herr iemand, en tante iemand, en de broer-
-Allen, allen met hun handen op de touwen.
Ze waren allemaal voorbij op dat smalle, rijk trap aan Wickham Place, tot op zekere ruime
kamer, waar Hij kon nooit hen te volgen niet, als las hij voor tien uur per dag.
O, het was niet goed, deze voortdurende aspiratie.
Sommige zijn geboren gekweekt, de rest had beter in te gaan op alles gemakkelijk.
Om het leven gestaag te zien en om te zien het in zijn geheel niet voor de wil van hem.
Vanuit de duisternis achter de keuken riep een stem, "Len? '
"Je in bed?" Vroeg hij, zijn voorhoofd trillen.
"M'M." "Goed."
Op dit moment riep ze hem weer.
"Ik moet mijn laarzen klaar voor 's ochtends schoon te maken," antwoordde hij.
Op dit moment riep ze hem weer. "Ik heb liever om dit hoofdstuk gedaan."
"Wat?"
Hij heeft zijn oren gesloten tegen haar. "Wat is dat?"
"Oke, Jacky, niets, ik ben het lezen van een boek."
"Wat?"
"Wat?" Antwoordde hij, het vangen van haar afgebroken doofheid.
Op dit moment riep ze hem weer.
Ruskin had bezocht Torcello tegen die tijd, en werd het bestellen van zijn gondeliers om hem te nemen
naar Murano.
Het viel hem, als hij gleed over het fluisteren lagunes, dat de kracht van
De natuur kon niet worden verkort door de dwaasheid, noch haar schoonheid geheel bedroefd door de
ellende, van zoals Leonard.