Tip:
Highlight text to annotate it
X
PROFESSIONELE ATLETEN. PROBEER DIT NIET UIT.
Stilte
Opwinding
Het komt m'n ziel binnen
Geluk
Mijn pendelroute naar het kantoor.
Nu gaan we inklokken.
Ben je opgefokt?
Ja.
Nu kan ik de film starten. Hier een film starten
EEN FILM DOOR
NIKE SNOWBOARDING
MET IN DE HOOFDROLLEN
DEEL 2
AKTE EEN: AANPASSING
Klaar?
Het is gek, je kunt echt overal geïnspireerd worden.
Een architect kan iets bouwen en dat kan het beste zijn wat jou ooit overkomt.
Miljoenen mensen lopen er dagelijks langs, maar wanneer jij er langsloopt wordt je gek.
Dat vind ik een grappige gedachte.
Alle dingen die skateboarders en snowboarders zien. Die niemand anders zien.
Ik denk niet dat er een manier is, dat er ooit een tijd in m'n leven was, dat ik niet naar spots zocht.
Ik ben altijd op zoek naar spots. Zelfs wanneer ik het niet probeer.
Ik kan op een date gaan of uit eten gaan met mijn oma, en dan denken 'verdomme er is hier een helling die ik
moet onthouden!' Dus er een foto van maken.
Weet ik niet. Het zal altijd zo zijn. Ik weet zeker dat als ik 90 ben, of hoe oud dan ook, ik nog steeds naar
die dingen kijk.
Wat, dat was echt zo ziek!
Ik denk dat snowboarders, tenminste street- snowboarders, iets in hun hoofd hebben dat anders dan
een gemiddeld mens is.
Dat is best cool, omdat we naar dingen moeten kijken waar de gemiddelde persoon geen reden voor heeft om
naar te kijken
Ik doe geen wedstrijden en parken en doe niet die hele kant van snowboarden, omdat dat echt niet de reden i
s waarom ik begon met snowboarden.
Om een groep mensen te hebben die me vertellen hoe goed ik ben vergeleken met een ander groepje mensen.
Dat is totaal niet wat snowboarden voor mij is. Ik begon met snowboarden om mezelf uit m'n huis te krijgen e
n weg van iedereen.
Om rond te hangen met m'n vrienden en te klooien. En, ik hou van filmen omdat dat hetzelfde is als toen
ik 16 was.
In je auto stappen, rondrijden en proberen iets te vinden waar je goed op kunt snowboarden.
En dat is geweldig.
Dat is best vet.
Het filmen, dat is meer, het is geen wedstrijd, het is aan jou.
Als je een goed stuk video wil, ga je erop uit en doe je het.
Je gaat rond, je vindt dingen die je wil doen, je doet een trick die je wil doen.
Mensen zouden echt verbaasd zijn als ze zagen hoeveel zooi er in één shot gaat.
We zijn klaar.
Heeft er iemand een mes vandaag?
Het is vandaag zo verdomde koud hier, er zit geen vocht in de sneeuw. We warmen het een beetje op.
Het is gek dat ik 26 jaar ben en er zeker van ben dat elke keer dat ik op werkreis ga, ik moet rennen
of schuilen of moet slijmen bij de politie, iets moet regelen. Ze zover krijgen dat we dingen mogen doen.
Dat is het leuke ervan, proberen slimmer te zijn dan de politie en beveiliging.
We hopen gewoon, er in en weer uit te gaan, als dat kan?
Natuurlijk helpen we iedereen die de trap opkomt als ze om onze sprong heen moeten.
Er is een enorm stigma over, over kinderen die alleen rails kunnen en kinderen die alleen
snowboarden in de stad.
Maar niet elk kind groeit op tussen de bergen.
En ik denk niet dat mensen begrijpen hoe moeilijk sommige dingen zijn die kinderen in de stad doen.
Dat kan net zo technisch zijn als een lijn op een grote berg uitvoeren.
Er spelen veel factoren een rol, het is best gevaarlijk.
Het is zo enorm vooruit gegaan dat er een veel consequenties zijn bij de meeste dingen waar je een
trick op doet. Nog voordat je het ding raakt, moet je jezelf moed inpraten om het te doen.
Ja, ik moet opgefokt raken.
Er is een veel geestkracht nodig om jezelf te vertellen dat je het kunt. Soms denk je 'is dit het waard?'
Ik heb m'n gezicht op vier plekken gebroken en dat heeft me mijn carrière wel opnieuw laten overwegen.
-Ben je er klaar voor? -Klaar!
Wissel het erin!
***!
Ahhhh, ***!
Dat was zo eng.
De rush of hoe je het wil noemen, adrenaline, dat gevoel om met iets te overwinnen.
Dat hele proces wordt gecombineerd en je loopt weg met een shot. Je krijg er best een krankzinnig gevoel bij.
Waarvan ik niet denk dat een gemiddeld persoon zich zo ooit gaat voelen.
Het gevoel dat je een trick landt, die je al tijden probeert,
dat is echt een goed gevoel. Je wordt zo blij en opgewonden.
Bedankt man! Godverdomme wat wil ik dat graag uit de weg krijgen.
Eerste dag terug na twee weken, na m'n val bij de X-Games. Dus ik ben opgewonden man, twee shots.
Enorm veel zin in!
Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Als je er niet in zit zul je het nooit begrijpen.
Ik denk dat het ultieme is, om de clip aan het eind van de dag te hebben. Drop!
Hell yeah, baby! Dat is wat ik bedoel!
Vierde blessure-dag, ik kan me niet beter voelen! Ik maakte net het shot, waar ik drie jaar naar toe
heb geleefd. Ik ben zo opgewonden. Ik maakte het met een helikopterhoek die alles filmde met de backflip.
Camera precies daar.
AKTE TWEE: AMBITIE
Zijn jullie er klaar voor?
Hou op met spelen, we gaan!
Mensen laat je horen voor Sage Kostenburg, hier is ie! Het is een ander soort mens, weet je.
De persoon die wedstrijden doet, is iemand die, ze proberen iets te bewijzen voor zichzelf of de wereld.
En, ze zijn niet *** om het aan iedereen te laten zien.
Ze doen hun, hun best en het is te zien door werkelijk iedereen in de wereld.
Het is niet zoals, waar je filmt en je kunt je soort van verstoppen, je kunt 30 runs doen.
Maar de keerzijde is, in een wedstrijd, zijn er geen 30 pogingen. Je hebt één kans om indruk te maken op
iedereen, om de jury te overtuigen, en om de run waarvoor je kwam te landen.
En dat is de lijn, dat is de lijn die alles verdeelt. Eén kans.
Applaus voor Louie Vito.
Hij is geconcentreerd en hij gaat ervoor.
Hij is opgefokt, dat kun je zien.
Ik denk niet echt ergens aan, ik concentreer me en luister naar muziek. Omdat ik denk dat muziek een
groot deel van mij uitmaakt, helpt het me de rest te blokken, gefocust te raken, en me te concentreren.
Ik *** de aankondigers niet, *** niemand schreeuwen, ik focus me op wat ik wil doen.
Het voelt het meest als werk, op de dagen dat het niet goed gaat en je doet mee aan een wedstrijd en de
condities zijn slecht en je moet snowboarden.
Je bent beland in een situatie waar elke andere dag, je daar niet zou zijn, je niet buiten zou zijn om
je moeilijkste tricks op een slecht parcours te doen.
Het is niet leuk, het is klote, het is eng, maar je weet dat je het echt in jezelf moet zoeken om het voor
elkaar te krijgen.
Het voelt alsof ik kan spreken voor veel mensen die wedstrijden doen. Het zijn de zenuwen die horen
bij competitie. Ik krijg vlinders in m'n buik, zweethanden, je krijgt er echt de zenuwen van en een
naar gevoel. Je wil gewoon je ding doen en er klaar mee zijn
Hoe ik de druk overwon? Omdat ikzelf jarenlang mijn grootste vijand was.
Ik heb een goede run bij het voorbereiden en zodra de wedstrijd er is, val ik tijdens een simpele air,
eerste poging. Ik brokkelde letterlijk af onder druk.
En soms heb ik nog steeds twijfels, en ik denk dat iedereen dat heeft.
Snowboarden nu, er zijn zoveel verschillende tricks en zoveel lastige met grote gevolgen. En ik denk dat een
deel van snowboarden is, dat je weet dat er een risico is, en dat je er zeker van bent dat het een
berekend risico is. Wanneer je sommige van deze grote doubles doet, of groter gaat en ze dan doet, dat is
zeker vager, dat is zeker enger.
Ik snowboard 19 jaar en ik heb 25 botten gebroken. Weet je wat dat betekent? Het is als,
sleutelbeen gebroken, allebei m'n armen, polsen, 3 botten in mijn hand, mijn neus, mijn borstbeen, mijn
kaak, mijn voet. Je wordt gemangeld.
Wedstrijden worden tegenwoordig ook telkens idioter.
Je moet bijna zeker een triple doen, als er een springwedstrijd is, anders red je het nooit.
Deze jongen doet het allemaal voor de lol
Een, twee, drie
Oh, mijn god!
Je moet het echt sturen als je het echt ergens gaat maken.
-Herinner je je iets? -Ja, ik herinner me alles.
Mijn nek is zo lui dat ik m’n hoofd zo rechtop moet houden.
Ik ben helemaal weg.
Wedstrijden kunnen of het slechtste, of het beste in je naar boven halen.
In die stijlvolle frontside five. Hij heeft de mooiste backside nine in het veld. Meteen daarachter aan
een frontside nine double nose grab.
Methode.
Finished hier met een grote frontside ten.
Oh mijn god!
Inkomend van zijn hakken, de melon grab vasthoudend.
Snowboarden gaat elke dag vooruit en daarom zie je het in snowboarders als Scotty Lago en Louie Vito.
Deze jongens dwingen zichzelf tot hun uiterste grenzen.
Hij doet het opnieuw.
We zagen hoe snel Mark McMorris in staat was twee grote sprongen te landen. Hij deed het snel.
Je kan zien dat hij daar klaar is.
Hij gooit die daar heel diep.
Het is een goed gevoel als je een slope-style afmaakt of te gekke big-air tricks landt.
Als je ze echt landt en iedereen kijkt, dat is een van de meest krankzinnige gevoelens.
Iedereen is gewoon heel blij voor je en jij bent blij voor al je vrienden op het podium.
Winnen is, dat is grappig, het is echt heel erg emotioneel.
Er is heel veel adrenaline en het is zo'n krankzinnig gevoel, het is ergens heel verslavend.
Of zelfs gewoon op je allerbest snowboarden, het voelt zo goed en je hebt zoveel adrenaline en zoveel emoties
door je lichaam gieren.
Het is gewoon zo'n goed gevoel, het is gewoon een euforie.
Alle druk verdwijnt. Het voelt alsof je net klaar bent met... Ik weet het niet eens.
Het voelt gewoon geweldig, het voelt absoluut geweldig.
Als je veel stopt in een sport of iets anders, zou school kunnen zijn, wanneer je een nieuwe trick landt, je
het goed doet op een wedstrijd, je een goede video maakt, je een goed cijfer voor een test krijgt.
Alles wat daarop lijkt, ik denk dat zo'n gevoel is waar je het voor doet. En hoe meer ik dat gevoel krijg, hoe
meer ik dat wil.
Ja, alles goed.
Ik vind het fijn om naar huis te gaan en te filmen na wedstrijden en met vrienden te boarden, om soort van
weg te raken uit de wedstrijdsfeer. En niet altijd zo serieus te zijn. Weet je, gewoon plezier met vrienden.
AKTE DRIE: VERKENNING
Toen ik evenementen en alles deed, wilde ik naar elk evenement, wilde ik elke trick leren en zodra je
daar geweest bent en dat gedaan hebt, is het van oké, wat nu?
Ik begon te realiseren, dat ik gewoon in de natuur wilde zijn en de bergen te nemen zoals ze zijn. Zoals de
wind het vormde, toen het sneeuwde, met de elementen en daarop afstemmen. En aan het eind van de
dag, dat gevoel, dat is het beste.
Daarom denk ik dat freeriden het mooist is. Je stemt af op de elementen, je bent meer in harmonie met jezelf.
Je speelt met de elementen, je rolt als een bal van de berg af.
Alles is mogelijk, het is alles wat je menselijkerwijs kunt doen.
Een paar mensen willen naar de X-Games en een triple-cork doen, dat is prima, maar er zijn ook een
veel mensen die gewoon in poedersneeuw willen snowboarden.
Nu komen we weer bij tricks, wat niet eens uitmaakt. Er is maar één trick, weet je?
Wat is die ene trick?
De enige trick?
De enige trick, is gewoon je schrap zetten.
In droppen.
Ja, mijn truck is soort van mijn huis drie a vier maanden per jaar.
Ik vertrek in december en vanaf daar ben ik eigenlijk constant onderweg.
Ik rijd waarschijnlijk 32,000 kilometer per winter.
Rijden naar Whistler, rijden door het binnenland, terugrijden naar Oregon, terugrijden naar Idaho,
terugrijden naar Washington. Soort van zigzaggend door het noordwesten, maar gewoon proberen goede
sneeuw en mooi weer te vinden.
Een gewone dag filmen hier in het achterland, opstaan rond 6. Dan rijd je normaal gesproken 30 minuten naar
een parkeerplek voor sneeuwscooters.
Je sneeuwscooters uitladen en al je spullen verzamelen, je rugzak met je sneeuwschoenen en je
lunch en je water en je transceiver.
Dan spring je op de sleeën, je start ze op en je racet over de route.
Soms weet je waar je heen gaat, heb je een idee van waar en wat je gaat doen.
Maar meestal rijd je gewoon rond. Naar links kijken, naar rechts kijken, omhoog kijken naar de bergen,
en totdat je het vindt weet je eigenlijk niet waar je naar op zoek bent.
En als je het vindt, gaat de filmer aan de slag en stelt zich op. Dan ga je naar boven en neem je meestal
een minuut om jezelf op te peppen en mentaal voor te bereiden. Dan ga je ervoor.
Echt een schot in het donker hier. Denk niet dat ik te snel kan gaan, maar wil ook niet te langzaam.
-Alles goed? -Ja.
-We kunnen als jij kan, Austin. -Drop!
Drie... Twee... Een...
Het is altijd een strijd met jezelf. Als het goed gaat voel je jezelf goed en als het fout gaat voel je
jezelf klote.
Naar Alaska gaan, is heilige grond. Het is zeker het ultieme doel om elk seizoen om hier te komen
De eerste keer dat ik naar Alaska kwam was werkelijk met Nicolas en dat was precies 10 jaar geleden.
2003, veranderde voor mij het snowboarden.
Je hebt het hele terrein en alles om uit te kiezen. Het maakt je een betere snowboarder.
Vertelde m'n moeder dat ik hierheen ging en ze zei "Dat moet als thuiskomen voelen." Ik zei ja en dat is ook
wel een beetje zo.
Het is telkens weer nieuw omdat hoewel ik wat runs in die bergen daar ken, je nooit weet wat je
kunt verwachten.
Er zijn zeker angstige momenten.
Er is nooit echt een maatstaf, het is je persoonlijke angst die je moet overwinnen door daar boven te zijn.
Sodemieters!
De enorme diversiteit in aanzichten, als je ze vanuit de elikopter ziet zie je hoe netjes in rijen ze staan,
maar zodra je op de top bent is het gewoon wow.
Je bent alleen, je bent ermee begaan en als er problemen komen ben je er klaar voor.
Om het echt goed te doen in Alaska moet je er comfortabel mee worden.
Je kunt niet in paniek raken en je hebt de hele dag en uiteindelijk voel je jezelf goed over je lijn.
Jouw uitgang, jouw ingang, het gevoel vertelt je dat dit leuk en veilig is, doe het.
Je bent boven en je innerlijke groene licht is aan, en dan kun je gewoon gaan. Geen zorgen. Geen angst. Er
gebeurt niets
Je zet jezelf schrap en je denk wow, dit is geweldig. Je vergeet al je kleine problemen en je dropt in,
je denkt wow!
Ik vlieg.
Ja Gigi!
Man, dat was zo ziek.
Dat was ziek.
Wow, potdomme. Dat was geweldig.
De *** of hoe je ze ook wil noemen, weten niet wat snowboarden is. Ze kijken twee dagen per jaar, of het
nou de X-Games zijn of de Olympische Spelen.
EPILOOG: VIERING
En ze worden ermee vermaakt maar dat is niet wat snowboarden is. Dat is gewoon de show.
Eigenlijk, wat snowboarden voor mij is, is iets totaal anders dan dat.
Het gaat niet om de X-Games of over hoeveel respect.
Het gaat over hoe opgewonden je 's morgens bent, heel vroeg opstaat en naar de bergen rijdt en
gaat snowboarden met je vrienden. De mensen waarmee je omgaat. Het gejoel en geschreeuw dat
ontstaat als je naar beneden suist. Dat is waarom je het blijft doen. Dat is waarom je vroeg opstaat.
Dit hele ding is de droom van een 12-jarige, iedereen in deze video en iedereen die meedoet.
Ze bereiken dat punt als kind en het is een kunstvorm, het is wat ze willen nastreven.
Dat is waar ze achteraan gaan.
Ik denk dat het allemaal om de reis gaat, het gaat niet om de bestemming.
Het gaat over de ervaringen onderweg en wat ervoor nodig is om daar te komen.
Van de gloriemomenten, van wedstrijden, tot de ruigste kerel op de berg zijn.
Je hebt mijn fles gebroken.
Snowboarden of skateboarden, je bouwt de mooiste relaties op met mensen en het behelst zoveel meer dan
het doen zelf. Het is lastig te verwoorden.
Hier in de BC zijn er een paar dingen om rekening mee te houden. Een daarvan is blootstelling.
Gewoon klaar om in m'n natuurlijke habitat te komen. Vette step down gedaan. Eerste dag, ik hou van step
downs. Zo opgewonden ook man. Rammen. Lawine.
Ik bedoel we gaan nu van Gigi and Nicholas een treetje hoger.
Ze hebben geen idee wat er gebeurt in het achterland. Ik bedoel zie dit.
Het lijkt op een quarterpipe.
Dat is wat we proberen. Quarterpipes in de poeder. Ik wil echt niet als eerste bij deze. Nee, ik ook niet.
Oké, vreemde man eerst. Klaar? Een, twee, drie.
Kom op!
Drie... Twee... Eén...
Een andere reden waarom ik van snowboarden houd is als ik er echt over nadenk, je echt in het moment
moet zijn. Je bent daarbuiten aan het genieten in het moment, en dat is echte vrijheid.
Op een dag zat ik in de cabinelift en een meisje zegt: "Ik wil vandaag echt de backflip leren, maar het park is
zo verdomde ijzig", ik denk, "zal ik iets zeggen? Ik had daar net een perfecte plek gevonden, ik had net
een backflip gedaan." Het is zo makkelijk om vrienden te vinden en contact te maken, het is niet meer normaal.
Probeer mensen te vertellen ik ik zie, wat jij ziet, het is echt makkelijk. Je hebt hier niet dat door
mensen gemaakte ding nodig. Je kunt gewoon je creativiteit gebruiken.
Snowboarden is een sport op het volgende niveau.
Je vliegt van een berg af. Je kunt erop en daar gaan. Ik kan dat doen.
Er is geen veld of 45 minuten of een score,het is gewoon zoveel meer.
Ik hou er niet van dat mensen zeggen dat ik mazzel heb. Ik heb geen mazzel. Ik heb dit voor mezelf opgebouwd.
Iedereen kan dat doen.
Elke dag dat je het doet, elke dag dat je een nieuwe trick leert, elke dag dat je een nieuwe run vindt, er i
s niets beter dan dat.
Als je hard genoeg werkt aan waar je echt om geeft en waar je echt in gelooft, zul je beloond worden.
Ik had de grote droom, die ik volgde.
Ik pakte die kans, stap voor stap en er waren tijden dat mensen van links en rechts kwamen, zoals leraren: "Je
zult dit nooit kunnen doen, je kunt nooit op deze manier een familie onderhouden. Je eindigt in een fabriek. J
e moet zo zijn. Je moet dat doen." Weet je wat. Ik hoef helemaal niets.
Wat mij gelukkig maakt. Snowboarden maakt me gelukkig.
Ik kan niets aan iemand beloven maar ik vertel je dat als we samen gaan snowboarden, we aan het eind van
de dag tevreden zijn en een grote glimlach op ons gezicht hebben en we zeggen dat het geweldig was.