Tip:
Highlight text to annotate it
X
0:00:02.970,0:00:05.180 Wat me het meest is opgevallen
bij het bekijken van alle clips die zijn binnengekomen,
is hoe gelijk we allemaal zijn.
Je kijkt naar onbewerkte, persoonlijke beelden
die je nooit in een gewone documentaire zou zien.
Deze clips gaan over geboorte, en over liefde,
kinderen, ziekte en dood.
De meeste clips vallen eigenlijk
in die categorie.
Na een dag waarop je iets van 200 clips had bekeken,
vijf of zes uur materiaal, voelde je je zoals een therapeut
zich misschien zou voelen aan het eind van een dag
waarop mensen eindeloos over sterke gevoelens
en persoonlijke dingen hebben verteld: je bent gewoon uitgeput.
Om gewone mensen te horen vertellen over die algemene emoties
en ideeën is heel indrukwekkend en heel direct.
En ik denk dat dat het mooie is aan de film,
dat er een soort eerlijkheid in zit,
een directheid.
Datgene wat de film verbindt, is het gevoel van tijd,
en dat was ook een logisch iets om je op te richten,
maar het werkt ook echt, en je krijgt het gevoel
dat de dag aanbreekt en iedereen over de hele wereld opstaat.
Je gaat van een tiener in zijn slaapkamer in New York die vertelt
over waar hij het meest van houdt naar een prachtige Masai-vrouw
met haar kettingen die voor haar hut staat
en vertelt waar zij het meest van houdt,
en dat contrast is echt geweldig.
Je kunt een scène opbouwen alsof er één ding gebeurt,
maar dat samenstellen uit verschillende clips.
Een man in India pakt de krant
uit zijn krantenmand.
Een krantenjongen loopt de trap op in Canada.
Hij duwt de krant door een brievenbus in Italië,
een man in Spanje pakt hem op en iemand in Peru slaat hem open en leest hem.
Je kunt het volgen als één verhaal,
maar het bestaat uit verschillende Frankenstein-onderdelen.
Het is een film waarin we op een serieuze manier kijken
hoe het is om nu te leven, hoe het was om te leven
op 24 juli met alle pijn en geweld en verschrikkingen,
maar ook liefde, geluk en hoop
en verwachtingen die mensen voelden op deze dag,
zoals dat elke dag gaat.