Tip:
Highlight text to annotate it
X
Howards End van EM Forster HOOFDSTUK 11
De begrafenis was voorbij. De wagens rolde door het zachte
modder, en alleen de armen bleven.
Ze benaderd om de nieuw gegraven schacht en zag hun laatste bij de kist, nu bijna
verborgen onder de spades van klei. Het was hun moment.
De meeste van hen waren vrouwen uit wijk de dode vrouw, aan wie zwarte kleding
werd geserveerd door de heer Wilcox orders. Pure nieuwsgierigheid had anderen.
Ze blij met de opwinding van een dood, en van een snelle dood, en stond in
groepen of verplaatst tussen de graven, als druppels inkt.
De zoon van een van hen, een houthakker, was hoog boven hun hoofd, knotten
een van de kerkhof iepen.
Van waar hij zat, zag hij het dorp van Hilton, geregen op het North Road, met
het beeldveld voorsteden, de ondergaande zon buiten, scharlaken en oranje met een knipoog naar hem onder
wenkbrauwen van grijs, de kerk, de plantages;
en achter hem een onbedorven land van velden en boerderijen.
Maar ook hij, rolde het evenement luxe in zijn mond.
Hij probeerde zijn moeder te vertellen beneden alles wat hij had gevoeld toen hij zag dat de kist
naderen: hoe hij niet kon zijn werk te verlaten, en toch niet graag op gaan met
het, hoe hij bijna had glipte de
boom, was hij zo van streek, de torens had kraste, en geen wonder - het was alsof torens wist ook.
Zijn moeder beweerde dat de profetische kracht zelf - ze had gezien een vreemde blik over
Mevrouw Wilcox voor bepaalde tijd.
Londen was het kwaad gedaan, gezegd anderen. Ze was een vriendelijke dame, haar grootmoeder
was zo vriendelijk geweest, ook - een duidelijker persoon, maar erg aardig.
Ah, werd de oude soort sterven uit!
De heer Wilcox, hij was een soort gentleman. Ze schoof op naar het onderwerp opnieuw en opnieuw,
dof, maar met verhoging.
De begrafenis van een rijk persoon was om hen wat de begrafenis van Alcestis of Ophelia is
aan de hoger opgeleiden.
Het was kunst, hoewel ver van het leven, het verrijkt het leven van de waarden, en ze getuige
het gretig.
De doodgravers, die had gehouden van een onderstroom van afkeuring - ze een hekel aan
Karel, het was niet een moment om te spreken van zulke dingen, maar ze hield niet van Charles
Wilcox - de doodgravers af van hun
werken en opgestapeld de kransen en kruisen erboven.
De zon boven Hilton: de grijze wenkbrauwen van de avond gespoeld een beetje, en waren
gekliefd met een scharlaken frons.
Kletsen helaas aan elkaar, de rouwenden doorgegeven via de lych-poort en
doorkruist de kastanje wegen die naar beneden leidde tot het dorp.
De jonge houthakker bleef wat langer, klaar boven de stilte en
zwaaien ritmisch. Eindelijk de tak viel onder zijn zaag.
Met een grom, hij daalde, zijn gedachten woning niet meer op de dood, maar op liefde,
want hij was paren.
Hij stopte toen hij op de nieuwe graf, een bundel tawny chrysanten had gevangen
zijn oog. "Ze hebben niet behoort te gekleurde bloemen hebben
op buryings, "dacht hij.
Ploeteren op een paar stappen, stopte hij weer, keek steels naar de schemering, keerde terug,
gewrongen een chrysant uit de schoof, en verborg het in zijn zak.
Na hem kwam de stilte absoluut.
Het huisje dat abutted op het kerkhof was leeg, en er geen andere huis stond in de buurt.
Uur na uur de plaats van de begrafenis bleef zonder een oog om het te aanschouwen.
Wolken dreven over het vanuit het westen, of de kerk kan zijn geweest van een schip, high-
prowed, sturen met al zijn onderneming naar oneindigheid.
Tegen 's morgens de lucht werd kouder, de lucht helderder, het oppervlak van de aarde harde
en sprankelende boven de prostaat dood.
De houthakker, terugkerend na een nacht van vreugde, die tot uitdrukking: "Ze lelies, ze
chrysants, het is een jammer dat ik niet ze allemaal ".
Up bij Howards End ze probeerden ontbijt.
Charles en Evie zat in de eetkamer, met mevrouw Charles.
Hun vader, die kon het niet verdragen om een gezicht te zien, ontbeet boven.
Hij leed acuut.
Pijn kwam over hem heen in spasmen, alsof het fysieke, en zelfs terwijl hij stond te
eten, kon hij zijn ogen vullen zich met tranen, en hij zou vast de bete onaangeroerd.
Hij herinnerde zich van zijn vrouw, zelfs goedheid gedurende dertig jaar.
Niet alles in detail - geen verkering of begin vervoering - maar alleen het onveranderlijke
deugd, dat leek hem een vrouw edelste kwaliteit.
Zoveel vrouwen zijn grillig, het inbreken in vreemde gebreken van passie of frivoliteit.
Nog niet zo zijn vrouw.
Jaar na jaar, zomer en winter, als bruid en moeder, had ze hetzelfde geweest, hij
had altijd vertrouwen in haar. Haar tederheid!
Haar onschuld!
De prachtige onschuld, dat haar was door de gave van God.
Ruth wist niet meer van het wereldse kwaad en wijsheid dan heeft de bloemen in haar tuin,
of het gras op haar vakgebied.
Haar idee van het bedrijfsleven - "Henry, waarom mensen die genoeg geld hebben proberen om meer te halen
geld? "
Haar idee van de politiek - "Ik weet zeker dat als de moeders van verschillende volkeren elkaar kunnen ontmoeten,
zouden er geen oorlogen meer "Haar idee van religie -. ach, dit was een
wolk, maar een wolk die voorbij is.
Ze kwam van Quaker voorraad, en hij en zijn familie, voorheen Dissenters, waren nu
leden van de Kerk van Engeland.
De rector van de preken had op het eerste afgestoten haar, en ze had de wens geuit voor "een
meer naar binnen licht, "toe te voegen," niet zozeer voor mezelf als voor baby "(Charles).
Actieve licht moet zijn verleend, want hij geen klachten gehoord, in latere jaren.
Zij brachten hun drie kinderen, zonder geschil.
Ze hadden nooit betwist.
Ze lag onder de aarde nu. Ze was weg, en als om haar te gaan
de meer bittere, was gegaan met een vleugje mysterie dat alles was in tegenstelling tot haar.
"Waarom heb je me niet vertellen dat je wist ervan? 'Had hij kreunde, en haar zwakke stem had
antwoordde: "Ik wilde niet, Henry - ik zou verkeerd zijn geweest - en iedereen heeft een hekel aan
ziekten. "
Hij had te horen gekregen van de horror door een vreemde dokter, had wie ze geraadpleegd tijdens zijn
afwezigheid van de stad. Was dit helemaal alleen?
Zonder volledig uit te leggen, had ze stierf.
Het was een fout van haar kant, en - tranen stortte zich in zijn ogen - wat een beetje fout!
Het was de enige keer dat ze hem had bedrogen in die dertig jaar.
Hij stond op en keek uit het raam, want Evie was gekomen bij de
brieven, en hij kon aan niemand in de roos. Ah ja - ze was een goede vrouw - ze had
gestaag.
Hij koos voor het woord bewust. Voor hem standvastigheid inbegrepen alle lof.
Hij zelf, starend naar de winterse tuin, is qua uiterlijk een vaste man.
Zijn gezicht was niet zo vierkant als zijn zoon, en inderdaad, de kin, maar stevig genoeg
in grote lijnen, trokken zich terug een beetje, en de lippen, dubbelzinnig, waren gordijn door een
snor.
Maar er was geen externe spoor van zwakte. De ogen, zo staat vriendelijkheid en
goodfellowship, als blozend voor het moment met tranen, waren de ogen van iemand die kan
niet worden aangedreven.
Het voorhoofd, was ook net als Charles. Hoog en recht, bruin en gepolijst,
samenvoegen abrupt in tempels en de schedel, het heeft het effect van een bastion van beschermd
zijn hoofd uit de hele wereld.
Soms was het effect van een blinde muur. Hij had woonde achter de rug, intact en gelukkig,
voor vijftig jaar. "De post is gekomen, Vader," zei Evie
onhandig.
'Bedankt. Zet hem neer. "
"Is het ontbijt is goed? '" Ja, dank je. "
Het meisje keek naar hem en er met beperking.
Ze wist niet wat te doen. "Charles zegt krijg je de TIMES wilt?"
"Nee, ik later wilt lezen."
"Bel als je iets wilt, Vader, niet waar?"
"Ik heb alles wat ik wil."
Na gesorteerd de brieven van de circulaires, ging ze terug naar de eet-
kamer.
"Vader is niets gegeten," kondigde ze aan, zitten met gerimpelde voorhoofd achter de
theepot -
Charles gaf geen antwoord, maar na een moment dat hij rende snel naar boven, opende de deur,
en zei: "Kijk hier, Vader, je moet eten, weet je", en hebben onderbroken voor een antwoord
die niet kwam, stal weer naar beneden.
"Hij gaat eerst te lezen zijn brieven, denk ik," zei hij ontwijkend: "Ik durf te zeggen dat hij
zal op de daarna te gaan met zijn ontbijt. "
Daarna nam hij de tijd, en enige tijd was er geen geluid, behalve het gerinkel van
kop tegen de schotel en van de mes op de plaat.
Arme mevrouw Charles zat tussen haar stille metgezellen, doodsbang in de loop van
evenementen, en een beetje vervelen. Ze was een beerput beestje, en ze
wist het.
Een telegram had sleepte haar van Napels naar het sterfbed van een vrouw die ze had
nauwelijks bekend. Een woord van haar man had gestort haar
in rouw.
Ze wilde naar binnen rouwen ook, maar zij wilde dat mevrouw Wilcox, omdat gedoemd om
sterven, zou zijn gestorven voor het huwelijk, want dan minder zou worden verwacht van
haar.
Afbrokkelende haar toast, en te zenuwachtig om te vragen om de boter, bleef ze bijna
onbeweeglijk, dankbaar alleen voor dit, dat haar vader-in-law werd zijn ontbijt met
naar boven.
Eindelijk Charles sprak. "Ze hadden niets te knotten
die iepen gisteren, "zei hij tegen zijn zus.
"Nee inderdaad."
"Ik moet een aantekening van te maken," vervolgde hij. "Ik ben verbaasd dat de rector toegestaan
het. "" Misschien is het niet de rector van de
zaak. "
'Van wie zou het anders kunnen zijn? "" De heer van het landgoed. "
"Onmogelijk." "Boter, Dolly?"
"Dank u, lieve Evie.
Charles - "" Ja, lieverd? "
"Ik wist niet dat men zou kunnen iepen Pollard. Ik dacht men alleen knotwilgen. "
"Oh nee, kan men pollard iepen."
"Waarom moest niet de iepen op het kerkhof te worden geknot? '
Charles fronste een beetje, en keerde weer naar zijn zus.
"Een ander punt.
Ik moet spreken Chalkeley "" Ja, in plaats van;. Je moet klagen bij
Chalkeley. "Het heeft geen zin hem te zeggen dat hij niet
verantwoordelijk zijn voor die mensen.
Hij is verantwoordelijk. "" Ja, nogal. "
Broer en zus waren niet ongevoelig.
Ze spraken dus, mede omdat zij wilden Chalkeley te houden tot de streep - een
gezonde verlangen in de weg - deels omdat zij de persoonlijke noot in het leven voorkomen.
Alle Wilcoxes deed.
Het leek niet om hen van het grootste belang.
Of het kan zijn als Helen verondersteld: ze beseften het belang ervan, maar waren *** voor
het.
Paniek en leegte, kon men achter kijken.
Ze waren niet ongevoelig, en ze verliet de ontbijt-tafel met pijn in hart.
Hun moeder nooit komen om te ontbijten.
Het was in de andere kamers, en in het bijzonder in de tuin, dat zij voelde dat haar verlies
meeste.
Zoals Charles ging naar buiten naar de garage, werd hij herinnerd bij elke stap van de vrouw die had
hield van hem en die hij nooit zou kunnen vervangen. Wat vecht hij gevochten had tegen haar
zachte conservatisme!
Hoe had ze een hekel aan verbeteringen, maar hoe loyaal ze had aanvaard, mits dit wordt uitgebracht!
Hij en zijn vader - wat problemen hadden zij tot op de garage te krijgen!
Met wat moeite hadden ze haar overgehaald om ze te geven aan de paddock voor het - de
paddock dat ze meer hield zielsveel dan de tuin zelf!
De wijnstok - ze had gekregen haar weg over de wijnstok.
Het is nog bezwaard de zuidelijke muur met zijn onproductieve takken.
En dus met Evie, terwijl ze stond te praten met de kok.
Hoewel ze kon nemen van haar moeder werk in het huis, net als de man kon
neem het op zonder, voelde ze dat er iets uniek was gevallen uit haar leven.
Hun verdriet, zij het minder aangrijpend dan hun vader, groeide uit diepere wortels, voor de
een vrouw kan worden vervangen, een moeder nooit. Charles zou terug gaan naar het kantoor.
Er was weinig te doen op Howards End.
De inhoud van de wil van zijn moeder was al lang bekend bij hen.
Er waren geen legaat geen annuities geen van de postume drukte waarmee een deel van
de doden verlengen hun activiteiten.
Vertrouwen haar man, had verliet zij hem alles, zonder voorbehoud.
Ze was een arme vrouw - het huis was al haar bruidsschat, en het huis zou
komen aan Charles in de tijd.
Haar aquarellen heer Wilcox bedoeld om reserve voor Paul, terwijl Evie zou de
sieraden en kant. Hoe gemakkelijk gleed ze uit het leven!
Charles dacht dat de gewoonte prijzenswaardig is, hoewel hij niet voornemens zijn te nemen het zelf,
terwijl Margaret zou hebben gezien in het een bijna verwijtbare onverschilligheid voor aardse
roem.
Cynisme - niet de oppervlakkige cynisme dat snauwt en spot, maar het cynisme dat
kunnen gaan met hoffelijkheid en tederheid - dat was de nota van de wil van mevrouw Wilcox.
Ze wilde niet te kwellen mensen.
Dat bereikt, zou de aarde te bevriezen over haar voor altijd.
Nee, er was niets voor Charles te wachten.
Hij kon niet verder gaan met zijn huwelijksreis, dus hij zou gaan naar Londen en werk - hij voelde
Ook ellendig opknoping over.
Hij en Dolly zou de gemeubileerde flat terwijl zijn vader lag rustig in de
land met Evie.
Hij kon in de gaten houden ook op zijn eigen kleine huis, dat werd geschilderd en
ingericht voor hem in een van de Surrey voorsteden, en waarin hij hoopte te installeren
zich kort na Kerstmis.
Ja, hij zou gaan na de lunch in zijn nieuwe motor, en de stad bedienden, die gekomen was
naar beneden voor de begrafenis zou gaan met de trein.
Hij vond zijn vader chauffeur in de garage, zei: "Morning", zonder te kijken naar
de man het gezicht, en, buigen over de auto, ging verder: "Hallo! mijn nieuwe auto is geweest
aangedreven "
"? Heeft het, meneer" "Ja," zei Karel, het krijgen van eerder rood;
"En wie er gereden heeft niet schoongemaakt het goed, want er is modder op de as.
Doe het uit. "
De man ging voor de doeken zonder een woord.
Hij was een chauffeur zo lelijk als de zonde - niet dat dit deed hem slechte dienst bewezen met Charles, die
gedachte charme in een mens in plaats rotten, en had al snel verlost van de kleine Italiaanse beest
met wie ze was begonnen.
"Charles -" Zijn bruid het trippen was na hem over de rijp, een sierlijke zwarte
kolom, haar kleine gezicht en uitgebreide rouw hoed die de hoofdstad ervan.
"Het ene moment, ik heb het druk.
Nou, Crane, die al het rijden, denk je dat? '
"Ik weet het niet, ik ben er zeker van, meneer.
Niemand heeft het gereden sinds ik terug ben geweest, maar natuurlijk is er de twee weken heb ik
zijn weg met de andere auto in Yorkshire. "De modder kwam gemakkelijk uit.
"Karel, je vader is naar beneden.
Er is iets gebeurd. Hij wil dat je in het huis in een keer.
Oh, Charles! "" Wacht, lieve, wacht eens even.
Wie had de sleutel van de garage, terwijl je weg was, Crane? '
"De tuinman, meneer." "Bedoel je om me te vertellen dat de oude Penny kan
rijden met een motor? "
"Nee, meneer, niemand heeft gehad de motor uit, meneer." "Hoe verklaart u de modder op de
as? '"Ik kan natuurlijk niet, zeggen de tijd die ik heb
geweest in Yorkshire.
Geen modder nu, meneer. "Charles was verdrietig.
De man werd behandelen hem als een dwaas, en als zijn hart was niet zo zwaar dat hij zou
hebben gemeld dat hij zijn vader.
Maar het was niet een ochtend voor klachten. Bestellen van de motor rond te zijn na de lunch,
trad hij toe tot zijn vrouw, die had al die tijd is het gieten een aantal onsamenhangende verhaal
over een brief en een Miss Schlegel.
"Nu, Dolly, kan ik deelnemen aan u. Miss Schlegel?
Wat wil ze? "Als mensen een brief Charles altijd
vroeg wat ze wilden.
Wil was voor hem de enige oorzaak van de actie. En de vraag was in dit geval juist is,
voor zijn vrouw antwoordde: "Ze wil Howards End."
"Howards End?
Nu, Crane, niet zomaar vergeten om op de Stepney wiel. "
". Nee, meneer", "Nu, let wel niet, want ik vergeet - Kom,
kleine vrouw. "
Toen ze uit het zicht van de chauffeur dat hij sloeg zijn arm om haar middel en drukte
haar tegen hem.
Al zijn liefde en de helft van zijn aandacht - het was wat hij haar zijn toegekend gedurende hun
gelukkig getrouwde leven. "Maar je hebt niet geluisterd, Charles -"
"Wat is er mis?"
"Ik blijf op je te vertellen - Howards End. Miss Schlegels heb het. "
"Heb je wat?" Vroeg Charles, unclasping haar. "Wat het Dickens heb je het over? '
"Nu, Charles, je hebt het beloofd niet met die ondeugende zeggen -"
"Kijk hier, ik ben niet in de stemming voor de dwaasheid. Het is geen ochtend voor het ook niet. "
"Ik zeg u - Ik blijf op je te vertellen - Miss Schlegel - She's Got It - je moeder is links
het aan haar - en je hebt allemaal om te verhuizen "" Howards End? '!
"Howards End" schreeuwde ze, het nabootsen van hem, en als ze dat deed Evie kwam stormen uit
de struiken. "Dolly, ga terug in een keer!
Mijn vader is veel geërgerd met je mee.
Charles "- sloeg ze zich wild -" komen meteen naar Vader.
Hij had een brief die is te erg. "Charles begon te rennen, maar hield zich in,
en stapte zwaar over het grindpad.
Daar was het huis - de negen ramen, de unprolific wijnstok.
Hij riep uit: "opnieuw Schlegels!" En als om complete chaos, Dolly zei: "O nee, de
matrone van het verpleeghuis heeft plaats geschreven voor haar. "
"Kom binnen, alle drie van je!" Zei zijn vader, niet langer inert.
"Dolly, waarom ben je ongehoorzaam mij?" "Oh, meneer Wilcox -"
"Ik zei je niet om uit te gaan naar de garage.
Ik heb gehoord dat jullie allemaal schreeuwen in de tuin. Ik zal het niet hebben.
Kom binnen "Hij stond in de veranda, getransformeerd, brieven
in zijn hand.
"In de eetkamer, een ieder van u. We kunnen niet praten over prive-aangelegenheden in de
midden van alle knechten. Hier, Charles, hier, lees deze.
Zie wat je maakt. "
Charles nam twee brieven, en las ze als hij volgde de processie.
De eerste was een begeleidende briefje van de matrone.
Mevrouw Wilcox had gewenst haar, wanneer de begrafenis zou moeten zijn dan, door te sturen van de
gesloten. De gesloten - het was van zijn moeder
zelf.
Ze had geschreven: "Aan mijn man: Ik wil Miss Schlegel (Margaret) om
Howards End. "" Ik denk dat we gaan een gesprek over hebben
dit? "merkte hij op, onheilspellend rustig.
"Zeker. Ik kwam naar je als Dolly - "
"Nou, laten we gaan zitten." "Kom, Evie, verspil geen tijd, ga zitten."
In stilte zij trokken tot aan de ontbijttafel.
De gebeurtenissen van gisteren - inderdaad, van deze ochtend - plotseling teruggetrokken in een verleden, zodat
op afstand, dat zij nauwelijks leek te hebben geleefd.
Zware ademhalingen werden gehoord.
Ze kalmerende zelf. Charles, de gestadige ze verder, lees dan de
behuizing hardop: "Een opmerking in het handschrift van mijn moeder, in een envelop gericht aan mijn
vader, verzegeld.
Binnen: 'Ik wil Miss Schlegel (Margaret) naar Howards End hebben.'
Geen datum, geen handtekening. Doorgestuurd wordt via de matrone van die
verpleeghuis.
Nu, de vraag is - "Dolly onderbrak hem.
"Maar ik zeg dat kennis niet legaal is. Huizen zou moeten gebeuren door een advocaat,
Charles, zeker. "
Haar man werkte zijn kaak ernstig. Kleine klonten verscheen voor een
oor - een symptoom dat ze nog niet had geleerd om te respecteren, en ze vroeg of ze misschien
zie de opmerking.
Charles keek naar zijn vader om toestemming, die zei verstrooid, "Give it
. haar "Ze pakte hem en meteen riep:" Waarom,
het is slechts met potlood!
Ik zei zo. Potlood telt nooit. "
"We weten dat het niet juridisch bindend is, Dolly," zei de heer Wilcox, spreken vanuit
van zijn fort.
"We zijn ons bewust van dat. Juridisch gezien zou ik gerechtvaardigd zijn scheuren
het op en gooien het in het vuur.
Natuurlijk, mijn beste, wij beschouwen u als een van de familie, maar het zal beter zijn als u
niet bemoeien met wat je niet begrijpt. "
Charles, gekweld zowel met zijn vader en zijn vrouw, daarna herhaald: "De vraag is -" Hij
had maakte een plek vrij van het ontbijt-tafel van borden en messen, kon zodat hij
trekken patronen op het tafelkleed.
"De vraag is of Miss Schlegel, tijdens de twee weken waren we allemaal weg,
of ze ten onrechte - "Hij stopte. "Ik denk niet dat denken," zei zijn vader,
waarvan de aard was edeler dan van zijn zoon
"Denk niet dat wat?" "Dat ze zou hebben - dat het een geval van
ongepaste beïnvloeding. Nee, naar mijn mening de vraag is het - de
ongeldige toestand op het moment dat ze schreef. "
"Mijn lieve vader, een deskundige raadplegen als je wilt, maar ik weet niet toegeven dat het van mijn moeder
het schrijven. "" Waarom, gewoon je zei dat het was! "riep Dolly.
"Het maakt niet uit als ik dat deed", zegt hij brandde uit, "en houd je tong."
Het arme vrouwtje gekleurd bij dit, en, tekenen haar zakdoek uit haar zak,
wierp een paar tranen.
Niemand zag haar. Evie werd boos als een boze jongen.
De twee mannen werden geleidelijk aan de veronderstelling dat de wijze van de commissie-kamer.
Ze waren beiden op hun best als die zitting hebben in commissies.
Ze hebben niet de fout maken de verwerking van menselijke zaken in de bulk, maar verwijderd
ze stuk voor stuk sterk.
Kalligrafie was het item voor hen nu, en er op ze hun goed opgeleide
hersenen.
Charles, na een beetje aarzelen, nam het schrijven als echte, en ze doorgegeven aan
het volgende punt. Het is de beste - misschien wel de enige - manier van
ontwijken emotie.
Zij waren de gemiddelde mens artikel, en hadden ze beschouwd als de notitie als geheel
zou hebben gedreven hen ongelukkig of boos.
Beschouwd stuk voor stuk, is de emotionele inhoud tot een minimum beperkt, en alles ging naar voren
soepel.
Tikte de klok, de kolen brandde hoger, en stelde met de witte uitstraling die
gegoten in door de ramen.
Onopgemerkt, de zon bezig zijn hemel, en de schaduwen van de boom stamt,
buitengewoon solide, viel als loopgraven van paars over de bevroren gazon.
Het was een prachtige winterse ochtend.
Evie's fox terrier, die voorbij was voor wit, was maar een vuile grijze hond nu, dus
intens was de zuiverheid die hem omringden.
Hij werd in diskrediet gebracht, maar de merels dat hij achter gloeide met Arabische
donker waren alle gebruikelijke kleur van het leven is gewijzigd.
Binnen de klok sloeg tien met een rijk en vol vertrouwen noot.
Andere klokken bevestigd, en de discussie verplaatst naar zijn dichtbij.
Het volgen behoeft.
Het is eerder een moment dat de commentator naar voren moeten stappen.
Moest de Wilcoxes te hebben aangeboden hun huis aan Margaret?
Ik denk het niet.
Het beroep was te dun.
Het was niet legaal, het was geschreven in ziekte, en in de ban van een plotselinge
vriendschap, het was in strijd met de bedoelingen van de dode vrouw in het verleden, in tegenstelling tot
haar aard, voor zover dat de natuur werd door hen begrepen.
Voor hen Howards End was een huis: ze konden niet weten dat voor haar was het een geest,
waarvoor ze gezocht naar een geestelijke erfgenaam.
En - een druk op stap verder in deze nevels - mogen ze niet eens hebben besloten
beter dan zij verondersteld? Is het geloofwaardig dat de bezittingen van de
geest kan helemaal worden nagelaten?
Heeft de ziel nakomelingen? Een Wych-iep, een wijnstok, een bosje hooi met
dauw op het - kan passie voor zulke dingen worden doorgegeven als er geen band van
bloed?
Nee, de Wilcoxes zijn niet verantwoordelijk worden gehouden. Het probleem is te geweldig, en ze konden
niet eens zien een probleem.
Nee, het is natuurlijk en passend dat na de nodige discussie moeten ze het briefje verscheuren en
gooi het aan hun eetkamer vuur. De praktische moralist kan vrijspreken hen
absoluut.
Hij, die streeft naar dieper kijken kan vrijspreken ze - bijna.
Voor een harde feit blijft. Ze deden verwaarlozen een persoonlijk beroep.
De vrouw die was overleden zei wel tegen hen: 'Doe dit, "en zij antwoordden:" Wij niet. "
Het incident maakte een zeer pijnlijke indruk op hen.
Verdriet gemonteerd in de hersenen en werkte daar disquietingly.
Gisteren hadden ze klaagde: "Ze was een lieve moeder, een echte vrouw: in onze afwezigheid
Ze verwaarloosde haar gezondheid en stierf. "
Vandaag zijn ze dacht: "Ze was niet zo waar, zo dierbaar, zoals we verondersteld."
Het verlangen naar een meer naar binnen licht was uitdrukking eindelijk gevonden, het ongeziene had
invloed op het gezien, en alles wat zij kon zeggen was "Verraad".
Mevrouw Wilcox was verraderlijke aan de familie, aan de wetten van eigendom, tot haar eigen
geschreven woord. Hoe is ze verwachten dat Howards End te zijn
overgebracht naar Schlegel Miss?
Was haar man, aan wie het juridisch eigendom, om het te maken naar haar toe als een gratis
cadeau? Is het zei juffrouw Schlegel om een leven te hebben
belangstelling voor, of geheel bezitten het?
Was er geen compensatie voor de garage en andere verbeteringen die ze hadden zijn
gemaakt onder de veronderstelling dat alle zou toekomen op een dag?
Verraderlijke! verraderlijk en absurd!
Als we denken dat de dood zowel verraderlijke en absurd, hebben we ver naar gegaan
verzoenen ons tot hun vertrek.
Deze nota, gekrabbeld met potlood, verzonden via de matrone, was onzakelijk als
maar ook wreed, en verminderde in een keer de waarde van de vrouw die had geschreven.
"Ah, goed!" Zei de heer Wilcox, een stijging van de tafel.
"Ik zou gedacht hebben dat het mogelijk is." "Moeder kon het niet bedoeld hebben", zegt Evie,
nog steeds fronsen.
". Nee, mijn meisje, natuurlijk niet" "Moeder geloofde dus in voorouders ook - het
is niet zoals haar iets te laten aan een buitenstaander, dan zou die nooit waarderen. "
"De hele zaak is in tegenstelling tot haar," kondigde hij aan.
"Als Miss Schlegel was slecht, als ze had gewild een huis, kon ik begrijp het een
weinig.
Maar ze heeft een huis van haar eigen. Waarom zou ze willen een ander?
Ze zou niet het gebruik van Howards End hebben. "" Die tijd kan blijken, 'mompelde Karel.
"Hoe?" Vroeg zijn zus.
"Waarschijnlijk weet ze - moeder zal hebben tegen haar.
Zij twee of drie keer stapte in het verpleeghuis.
Vermoedelijk is ze in afwachting van de ontwikkelingen. "
"Wat een vreselijke vrouw!" En Dolly, die hersteld was, riep: "Waarom,
ze kunnen komen tot ons blijken nu! "Charles legde haar recht.
"Ik wou dat ze zou doen," zei hij onheilspellend.
"Ik zou dan kunnen gaan met haar." "Zo kon ik," herhaalde zijn vader, die was
voelen en niet in de kou.
Charles was zo vriendelijk geweest bij de uitvoering van de begrafenis regelingen en in het vertellen van hem
eet zijn ontbijt, maar de jongen als hij opgroeide was een beetje dictatoriaal, en veronderstelde
de post van voorzitter te gemakkelijk.
"Ik kon gaan met haar, als ze komt, maar ze zullen niet komen.
Jullie zijn allemaal een beetje moeilijk op Miss Schlegel. "" Dat Paul bedrijf was vrij schandalig,
wel. '
"Ik wil niets meer van het Paul bedrijf, Charles, zoals ik al zei in die tijd, en
trouwens, het is nog afgezien van dit bedrijf.
Margaret Schlegel is officieus en vermoeiende tijdens deze verschrikkelijke week, en we
hebben allemaal geleden onder haar, maar op mijn ziel is ze eerlijk.
Ze is niet in samenspanning met de matrone.
Ik ben er absoluut zeker van. Ook was zij met de arts.
Ik ben ook zeker van dat.
Ze had niets te verbergen voor ons, want tot die middag was ze zo onwetend
zoals we zijn. Zij, net als wij, was een dupe - "Hij
gestopt voor een moment.
"Zie je wel, Karel, in haar vreselijke pijn je arme moeder bracht ons allemaal in valse
posities.
Paulus zou niet Engeland zijn vertrokken, zou je niet zijn gegaan naar Italië, noch Evie en ik in
Yorkshire, als we hadden geweten. Nou, Miss Schlegel de positie van zijn
net zo vals.
Neem al met al is ze niet slecht af te komen van. "
Evie zei: "Maar die Chrysanten -" "Of naar beneden naar de begrafenis op alle -"
herhaalde Dolly.
"Waarom zou ze niet naar beneden komen? Ze had het recht om, en zij stond toe
terug bij het Hilton vrouwen.
De bloemen - we zeker niet moeten gezonden zoals bloemen, maar ze kunnen hebben geleken
het juiste ding om haar, Evie, en voor alles wat je weet zij de gewoonte in zijn
Duitsland. "
"Oh, ik vergeet ze is niet echt Engels," riep Evie.
"Dat zou een hoop verklaren." "Zij is een kosmopolitische," zegt Charles,
te kijken naar zijn horloge.
"Ik geef toe dat ik ben nogal neer op kosmopolieten. Mijn fout, zonder twijfel.
Ik kan niet tegen hen, en een Duitse kosmopolitische is de limiet.
Ik denk dat dat over gaat, is het niet?
Ik wil lopen naar beneden en Chalkeley te zien. Een fiets zal doen.
En, tussen haakjes, ik wou dat je spreken enige tijd Crane.
Ik ben er zeker van dat hij mijn nieuwe auto had uit. "
"Heeft hij het gedaan geen kwaad?" "Nee."
"In dat geval zal ik laten passeren. Het is niet de moeite waard terwijl het hebben van een rij. "
Charles en zijn vader soms niet mee eens.
Maar ze altijd afscheid met een verhoogde aandacht voor elkaar, en elke gewenste geen
doughtier kameraad toen het nodig was om te reizen voor een beetje voorbij de emoties.
Dus de matrozen van Ulysses reisden langs de Sirenen, na eerst gestopt met elkaars
oren met wol.