Tip:
Highlight text to annotate it
X
[Grenzen overschrijden]
Heel hartelijk dank.
Ik hou van jullie allemaal.
Bedankt.
(Applaus)
Ik kom uit Soedan.
Achter mij zie je
typische beelden die je vindt als je op Google zoekt.
Tik 'Soedan' in, en je krijgt dit soort beelden.
Dit is Soedan zoals het in de media overkomt.
Dit is het Soedan dat ik ontwikkel.
De gemeenschappen van het intellect in beweging.
Als mensen samenkomen,
veranderen ze de situatie van punt A naar punt B.
In Soedan zijn er een paar grenzen
die we zo snel mogelijk moeten doorbreken.
Om te kunnen gaan waar de toekomst heenleidt.
We hebben grenzen in het onderwijs.
Er is veel ongeletterdheid.
We hebben een probleem van toegang tot informatie.
We hebben een probleem met talen.
We hebben meer dan 70 talen in Soedan.
Ik meen het!
70 talen, om van de dialecten nog te zwijgen.
Arabisch is toevallig de dominante
en de officiële taal in Soedan.
Dus communiceren mensen in het Arabisch:
zelfs in Zuid-Soedan, het nieuwe land,
is er een versie van het Arabisch, Juba-Arabisch genaamd.
De Zuidelijke stammen communiceren met elkaar
in deze taal, het Juba-Arabisch.
Ik ben zelf leraar.
Onderwijs is mijn passie.
Ik weet hoe belangrijk het is
voor de ontwikkeling van elke natie,
en hoe cruciaal het is om onderwijs
centraal te stellen in de ontwikkeling.
In 2009 was ik in Zuid-Korea.
Dit is inderdaad Koreaans, Chungbuk Daehakgyo.
Ik werkte aan een doctoraat in de computerwetenschappen.
De cultuur was dat we alles deelden
dat we in handen kregen.
Ik stuur een vriend een video,
hij stuurt me een link, enzovoort.
En op zekere dag ...
We focusten op datamining
en multidisciplinair onderzoek en zo.
Op zekere dag stuurt Ibrahim Musa,
die toen zijn master deed in Zuid-Korea,
me een link naar deze talk.
Het kwam in die tijd van YouTube.
"Hoe statistieken jury's om de tuin leiden".
Ik vond het zo interessant.
Ik ben onderzoeker.
Ik doe veel presentaties.
Je weet hoe academische presentaties eruit zien.
Zo saai!
Niet? Echt saai.
(Gelach)
Maar ziedaar een pak informatie over statistiek,
met een verhaal errond.
Dat vond ik zo interessant!
De neuronen van het onderzoek deden dus --
(Ontploffingsgeluid)
Ik moest weten waar deze video vandaan kwam.
Dus ging ik naar TED.com, de website.
Op één van de links stond
dat er een Open Vertaalproject was.
Door die video,
bereikte de gedachte mijn innere zelf
dat deze video en deze inhoud gedeeld moesten worden
met mijn vrienden,
mijn onderzoeksmedewerkers,
mijn collega's, mijn vrienden,
mijn broers, mijn zussen,
mijn natie.
Hoe kan ik dat doen?
Toen vond ik het Open Vertaalproject,
waar ik de ondertitels kan vertalen naar het Arabisch
en ze gratis aan mijn vrienden geven, als geschenk,
aan mijn dochter, als een wissel op haar toekomst,
om de spreker zelf te bedanken,
die de talk gratis gaf.
Sinds juni 2009
ben ik op een wonderlijke reis,
waarin ik diep duik
in allerlei wetenschappen.
Van de ruimte tot de diepe blauwe zee,
van de kleuterschool tot het professoraat.
Allerlei verhalen.
Het was fantastisch.
Dat is het nog, en het zal een wondermooi verhalen blijven.
Ik heb fascinerende mensen ontmoet,
verbluffende mensen, uitzonderlijke mensen,
via dit Open Vertaalproject.
We hielden verschillende workshops hier en daar.
We bespreken hoe we dit kunnen verbeteren,
hoe we het project
naar een hoger niveau kunnen tillen.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet,
twee keer in de Verenigde Staten. en twee keer in het Verenigd Koninkrijk.
En we zitten voortdurend samen op Facebook.
Ja.
Ja.
Ik ben één van de actiefste vrijwillige TED-vertalers.
En ja, ik heb er meer dan twee werkjaren aan besteed.
(Applaus)
Ik doe dit
omdat het uit zichzelf de grenzen overschrijdt.
We overschrijden de grenzen van de taal,
de grens van de ideeën,
de grens van de nationaliteit,
de grens van de religies.
Welke grens het ook is.
Twee werkjaren.
Ik heb het eerlijk gezegd niet uitgerekend.
Dat heeft een vriendin van me gedaan.
(Gelach)
Ze zei: "Je hebt twee jaar aan TEDTalks vertalen besteed."
Ik zei: "Dat was het waard."
Maar dat was niet het enige waar het om ging.
Het ging niet alleen om vertalen en grenzen overschrijden.
Er komt meer aan te pas.
Ik vertaalde de talk van JD Schramm.
Hij had het over het voorkomen van een tweede zelfmoordpoging.
De talk is echt prachtig.
Het idee van mensenlevens redden.
Je deed een zelfmoordpoging. Je werd gered.
Je zal het opnieuw doen.
Het is dus belangrijk om dit te kunnen voorkomen.
Toen ging ik naar de TEDActive-conferentie.
Ik zag hem spreken op het podium.
Live, zoals ik hier, voor jullie.
Terwijl hij sprak, zei hij:
"Mijn echtgenoot en ik waren ..."
Ik keek naar mijn vriend, een collega-vertaler, en zei:
"Zei hij 'mijn echtgenoot'?"
(Gelach)
Hij zei ja.
"Hij is ***."
Op dat moment had ik tegenstrijdige gevoelens.
Door mijn sociale opvoeding,
als moslim, opgevoed en opgegroeid in Soedan,
ik weet dat er ***'s zijn. Ik weet dat er homosexualiteit is.
Maar dit was de eerste keer voor mij
dat ik iemand openlijk hoorde zeggen: "Ik ben ***",
en "mijn echtgenoot".
En ik was bij de vertaling van zijn TEDTalk betrokken!
(Gelach)
(Applaus)
Voor mij was het een moment van conflict.
Het ging niet om het overschrijden van de grenzen van de taal.
Nu ging het over het overschrijden van mijn innerlijke grens.
Mijn geloof ...
Mijn culturele achtergrond ...
Zal ik dit aan mijn vriend vertellen?
Zal ik dit delen met de mensen die de talks bekijken,
de Arabisch-sprekende wereld?
300 miljoen mensen spreken de Arabische taal.
TEDTalks zijn 1 miljard keer bekeken.
Een grote hap daaruit
kwam uit de Arabisch-sprekende landen.
Ik ben er zo trots op.
Maar zal ik dit met mijn gemeenschap delen?
Er is nog een punt.
Het gaat niet om "hij is atheïst",
of Joods, of Christelijk.
Ik heb de talks van allerlei sprekers vertaald.
Het gaat over *** zijn in mijn cultuur,
hoe mijn cultuur dit specifieke concept bekijkt.
Maar hier moet een grens worden overgestoken.
Niet?
De talk die ik vertaalde, is nog steeds dezelfde.
Het idee dat ik vertaalde, is nog steeds hetzelfde.
Het enige dat anders is, is mijn perceptie.
Niet?
Niet?
Wat dan nog?
(Gelach)
Wat dan nog?
Wat dan nog?
Ik moest mijn innerlijke grens oversteken.
Ik moest dit met de gemeenschap delen.
Met iedereen.
Mijn innerlijke grens oversteken.
De idee was nog steeds dezelfde.
De les?
Wat heb ik uit deze ervaring geleerd?
Het gaat niet om hoeveel vertalingen ik gepubliceerd heb,
het gaat om hoe ik de essentie begrijp van wat ik doe.
De essentie van wat ik doe?
Ik vertaal ideeën.
Ik verspreid kennis.
Ik personaliseer geen dingen.
Dus heb ik mijn innerlijke grens verlegd.
Ik heb mijn innerlijke grens verlegd.
En jij?
En jij?
En jij?
En jij?
Dankuwel.
(Applaus)