Tip:
Highlight text to annotate it
X
Ik kan met dit licht niet filmen. - Is het tè?
Dominicaanse Republiek Maart 1999
Uit de weg. Hier gaan we.
Goedemorgen, Wereld. Goedemorgen, Evan.
Mikey. Een mooi shot van Mike. Goedemorgen, Mike.
Goedemorgen, D. - Goedemorgen, Michael.
Waar moet ik staan?
Hier? - Een beetje achteruit.
Een stap achteruit. Eén grote stap.
Nu ben ik boos.
Tot straks.
Kijk naar de lucht.
Ik interview je, Mam.
Hoe vind je de reis?
Ik vind de reis geweldig, maar niet meer dan jij doet.
Weet je het zeker? - Paradijs. - Ik houd van het paradijs.
Papa, wat vind jij van de reis?
Ik ben blij, dat je me dat vraagt, Evan.
Ik vind het zo leuk. Weet je wat het met me doet?
Wat? - dat ik over je heen wil springen.
Heel indrukwekkend
Nu gaan we het huis erop zetten.
Dit is Michaels kamer.
Close-up van Michael. Een slapende baby.
Wat vind je van de reis, Michael?
En daar ben ik, Uw cameraman
Ben ik goed of slecht?
Ik weet het in 5,5 seconden.
Ik was in mijn kamer op mijn kostschool
toen mijn vader belde en zei dat Evan uit het raam was gesprongen.
In de derde schoolweek liet hij al merken, dat hij zichzelf wilde doden.
Ik ging naar de kamer van mijn moeder.
Ik besefte me wat ik moest gaan zeggen.
Ik moest hun zeggen, waarom ik daar was
Ik moest zeggen 'Evan heeft zelfmoord gepleegd.'
Een van de dingen die je doet, althans ik, onbewust
om dingen te vermijden, die te pijnlijk zijn om onder ogen te zien.
is er niet aan denken.
Hoe kun je zoiets begrijpen? Het lijkt onmogelijk.
Wat is er gebeurd, dat je zoon zich zo ellendig voelt, dat hij niet meer wil leven?
Het onderbroken leven van Evan
St. John's Begraafplaats Barrytown, New York
We zullen nooit weten wat er in Evan omging, toen hij zelfmoord pleegde.
Het zal altijd een raadsel blijven wat hij dacht, toen hij op die rand stond.
toen hij één voet buiten het raam zette en dat besluit nam.
Misschien besefte hij dat z'n psychische ziekte zo sterk was
en dat hij die niet kon verslaan.
Hij, die Jezus opwekte uit de dood zal ook ons sterfelijk lichaam leven schenken.
In de zekerheid van de opstanding en het eeuwige leven door Jezus Christus
geven we onze broeder Evan over aan de almachtige God
We leggen zijn lichaam in de aarde. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren
Amen
Hoe was het mogelijk, dat ik op zijn begrafenis ben
en m'n kind voor het laatst vasthoud?
15 jaar eerder
De dag dat Evan werd geboren, was de gelukkigste van mijn leven.
Het is onbeschrijfelijk
Het was een onbeschrijfelijke blijdschap om hem uiteindelijk te zien
want als je zwanger bent, krijg je een band met je kind. Het beweegt.
Klop, klop, wie is daar?
En dan komt hij eruit. En Evan was uitgesproken knap.
Ik was meteen verliefd op hem
Ik heb de geboorte van Evan gefilmd.
Ik was erg opgewonden. Ik weet nog dat ik de camera aan de dokter gaf
en dat hij ook opnames heeft gemaakt.
Ik was 26 jaar toen Evan werd geboren.
Hart was 42. Hij had al een zoon uit een vorige relatie.
maar Evan was mijn eerste kind.
Hart en ik zijn filmmakers en Hart werkte toen ver weg en hij was er vaak niet.
Evan en ik waren bij elkaar.
Hij was jong, ik was jong. Twee mensen die elkaar wat proberen bij te staan.
We gaan mama interviewen. Mama, wat denk je van je kind?
Kind? O ja. Dit geval.
Het aller-leukste is volgens mij dat je dit dikke kussen kan geven
Dat vind ik het leukste
Ik weet nog, dat ik Evan voor het eerst zag.
Dana was naar het ziekenhuis gekomen. Ik was op reis met mijn moeder.
Mijn vader kwam me ophalen.
Ik woon met mijn mam aan Mercer Street.
Mijn vader zei: 'Laten we een kijkje gaan nemen bij je kleine broertje.
Er is een foto van m'n eerste ontmoeting met Evan.
Mijn gezichtsuitdrukking zegt alles:
'Wat krijgen we nou?'
Ik hield de baby in mijn armen en dacht: 'Waar komt hij vandaan?'
Wie is je broer? - Nicky.
Hou je van je broer Nicky?
Hoe oud ben je, Evan? - Ik ben ouder.
Hoe oud? - Ik ben heel oud.
Kijk naar papa's camera als je dat zegt. - Ik ben heel oud.
Hoe oud is hij? - Grote oude.
Ben je groot? Hoe groot?
Een echt groot, als een dinosaurus.
Het eerste woord dat hij telkens zei, was 'nee'.
We zeiden als grapje dat dat kwam doordat hij het zo vaak hoorde,
want zodra hij kon lopen probeerde hij van alles uit.
O, wat schattig.
Nee, Evan.
Nee, zachtjes.
Ah, laat me hem op z'n neus stompen
Ik begreep al snel, dat het een moeilijk kind was.
Het aankleden 's morgens was moeilijk. Voordat z'n kleding compleet was.
Het kostte heel wat tijd, voordat we konden vertrekken.
We waren in Nantucket. Aan het eind van de dag wilden we het strand verlaten.
Het duurde drie kwartier voor we alles hadden opgeborgen
en we naar huis konden
want Evan wilde dat de handdoeken op een speciale manier werden opgevouwen
en opgeborgen en als dat niet het geval was
gooide hij ze op het strand en moet het opnieuw. Dat kwam telkens terug.
Dat is wat hij de hele tijd bleef zeggen
Hij was een perfectionist, gedurende zijn hele leven.
Hij raakte gefrustreerd, als hij ergens niet de beste in was.
Disciplinair was dat bijna onmogelijk.
We zeiden: Okè, je hebt een time-out en we zetten hem in z'n kamer.
Daar gedroeg hij zich als Keith Moon in een hotelkamer.
De TV vloog uit het raam, boekenplanken vielen.
Wanneer je de kamer binnenkwam was die volledig vernield.
Zou Evan er mee zitten?
Hij zei: Oké, stop me maar in de gevangenis.
Zonder enige twijfel had hij psychische problemen.
Je zou kunnen zeggen dat hij emotionele schokdempers miste.
Daarom reageerde hij op situaties die jij en ik onbelangrijk zouden vinden
op een heel heftige manier
Het leek alsof er twee Evans waren.
Soms kon hij in woede uitbarsten en was dan volkomen onbereikbaar
Op andere momenten was het een leuk, levendig joch
Hè. Hoe heet jij? - Robocop.
Hoe heet jij? - Niemand.
Je rijdt te hard, Niemand, je zal gas terug moeten nemen.
Oké, Welterusten, droom maar fijn.
Het was zo leuk om bij hem te zijn.
Toen Michael werd geboren, was Evan opgetogen.
Eindelijk kon hij met iemand spelen. Ze deelden een kamer. Hij was dol op Michael
Ik ben het, Evan. Dat is m'n broertje en dat is mijn moeder.
En wat doen ze?
Mama probeert met iemand te praten.
Michael zit te zuigen aan z'n speen.
Ik krijg niet deze open.
Wat zegt Michael?
Hij zegt: 'Ik wil die hond.'
Evan, wil jij filmen?
Dat is een zuigfles.
Groen shirt. Raad eens van wie? Het is van papa.
De po. Onder het bed. Laten we eens kijken.
Rode handschoenen en sokken.
Ik ben klaar. Oké, Actie.
Hij leerde snel lezen.
Hij hield van boeken Hij sprak graag over wat hij las.
Hij was een prima metgezel. Wanneer je een tocht ging maken
Hij was altijd in voor een avontuur.
Hè Hart, het put je uit.
Het is een grote.
De winnende visser. Nicholas.
Evan, wat zeg je? - Goed! Mijn camera.
Och, kleine baby. Mama moet helpen.
Evan was erg teder, heel fysiek erg knuffelig. Hij wilde altijd knuffelen
Bent jij de kleine baby in de buik van mama?
Je bent nog niet eens geboren, hé?
Die intense beminnelijkheid en gevoeligheid
veranderde in het compleet tegenovergestelde duister, meest enge
Eng, heel eng. Anders kan ik het niet noemen.
De enge meest duistere ziel
Toen Evan op de kleuterschool zat,
werd door de naschoolse opvang gezegd
dat Evan over zelfmoord had gesproken. Zij was er erg ongerust over
Ik heb Evan leren kennen toen hij vijf was. en op toneelles ging
Hij was het leukste kind dat ik ooit heb meegemaakt.
Je probeert niemand voor te trekken maar hij was de lieveling iedere leraar.
Hij was een van de liefste, creatiefste kinderen die ik ooit heb leren kennen.
Hij vond altijd dat alles eerlijk moest gaan.
Als iemand werd uitgedaagd door een ander
sprong Evan ertussen en vroeg, of dan het wel eerlijk was.
Maar als vijfjarige in de jongste groep, was hij geobsedeerd door doodgaan.
Uit het raam springen: Ik dood mezelf. Een familielid deed dat al eerder.
Elke dag bracht hij dat in de groep ter sprake.
Hij zei: Ik wil uit het raam springen. Het maakte hem niet uit als hij doodging.
Ik vroeg: En ik dan?
Hij zei: Ik zou het naar vinden voor jou of m'n ouders,
maar ik vind het niet erg, want ik voel toch niets.
Hij zat op mijn schoot en hield z'n arm om me heen en hij zei:
Ik zou uit het raam springen.
Zonder overstuur te zijn, hij bleef lief en aanhalig.
Ik zei: Evan, dat zijn rare praatjes. Dat is gewoon raar.
Ik heb depressieve kinderen gezien Ik heb hyperactieve kinderen gezien
maar nooit kinderen die het over doodgaan hebben.
Hij was benieuwd naar de dood en was er door geobsedeerd.
Dood was voor Evan een obsessie.
Het was zo zakelijk Vaak kwam het terloops
Wij zijn in Hawaï. We waren gewoon aan het snorkelen.
We zagen een paling.
Nu gaan we naar de walvissen kijken.
Misschien krijgen we de zoon van Moby *** te zien.
We waren een keer in Hawaï
tijdens het snorkelen zegt hij ineens, dat hij een geweer heeft.
Zeg dat niet thuis.
Wat? - Ik heb een geweer.
Waar heb je een geweer voor nodig? - Om jou neer te schieten.
Wat? Wat bedoel je? Mij neerschieten.
Het was niet grappig
Hij zei het niet om aandacht te krijgen.
Hij zei alleen: Ja, dit is waar ik over nadenk.
1997, Evan Perry.
Perfectionistisch. Obsessief
Wil niet dat er dingen... Toen ben ik opgehouden met schrijven.
Goed in sport, populair.
Op zijn vijfde zochten we een psychiater.
Doet het goed op school. Vorig jaar: vechten, enzovoort.
De diagnose luidde al snel: depressie. Hij kreeg Prozac.
We hadden het op 25 september 1997 over Prozac.
In die tijd begon men depressies in kinderen te ontdekken.
Toen ik begon, was de opvatting dat het bij kinderen niet voorkwam.
Men geloofde niet dat kinderen aan depressie konden lijden.
Kinderen krijgen geen depressies, punt uit.
Ik keek ervan op toen u Prozac. voorschreef. Dat kende ik niet.
Het was nogal wat.
Ernstige depressies komen in beide families voor.
Zal ik dit zeggen of moet ik het overslaan
Oom pleegde zelfmoord op de leeftijd van 21
Je broer, ja. Praat over dood en moord.
Het was eng.'Hij heeft al een poging tot zelfmoord gedaan.'
Wanneer was dat?
'Rende raam en dreigde te springen waar ouders bij zijn.' Dat schreef ik.
'Opstandig, sloeg met z'n hoofd, dreigde ouders en broer te vermoorden'
'Ik wil kanker.'
In het begin was het zo'n kind, hij had zo'n kinderlijk gezicht.
Het was nog zo'n kind.
En dan had je het visuele contrast tussen de demonen in hem
en die lieve blik.
Op een keer, toen Evan zeven of acht was, waren hij en ik thuis.
Hij begon er weer over dat hij zelfmoord wilde plegen.
Vaak vertelde hij wat hij zou doen: uit het raam springen
van een gebouw springen of zijn polsen doorsnijden.
en die dag wilde hij zich ophangen.
Hij pakte een kussen met een band eraan en klom op z'n stapelbed.
Hij maakte de band vast.
Hij deed 'm om zijn nek en liet zien hoe hij van het stapelbed zou springen.
Hij laat mama zien hoe hij zich gaat ophangen. Waar ze bij is.
Ik hield hem tegen. Maar ik was het zat om dit anderen te vertellen.
En ik wilde het vastleggen.
Ik voelde me schuldig dat ik die foto's nam.
Maar ik was het zat om aan anderen uit te leggen dat hij zelfmoord wilde plegen.
Ik wilde een bewijs hebben dat dit echt gebeurde.
Want het was zo ongelofelijk.
Oh, mijn God. - Is dit van toen hij zich wilde ophangen?
Er werd ooit gedacht dat kinderen niet suïcidaal konden zijn.
omdat ze niet begrijpen, dat de dood onomkeerbaar is.
Ik heb het idee dat ik Evan niet echt gekend heb.
Hij was de engste jongen die ik ooit heb ontmoet.
Ik heb nog nooit een kind gezien, die zoveel aan de dood dacht.
Ik had altijd het gevoel dat hij een masker op had.
En ik weet nog dat hij die blik kreeg, die onbereikbare blik
Als Evans stemming veranderde, veranderde z'n lichaam, z'n gezicht
Z'n houding veranderde, z'n vermogen om te communiceren.
Je zag het letterlijk in z'n gezicht. Hij werd onbereikbaar.
Hart en ik noemden het de de vluchttoestand.
Z'n gezicht verslapte. Het deed gewoon niet mee. Iets trok zich terug.
Hij was niet meer betrokken. Iets verdween.
Wat er overbleef was dit. Een façade.
Sommige walvissen zijn nieuwsgierig en komen naar de boot.
Anderen verlaten het toneel.
Ook z'n stem veranderde. Die werd heel vlak.
Heb je de walvis te zien? - Daar was een, en daar.
Het is heel spannend om de walvissen te zien.
Hij kon erg nors zijn.
Wat vind je hiervan?
Wat bedoel je?
Ben je blij voor oom Chris? - Ja.
Naar hoeveel bruiloften ben je geweest?
Dit is de zesde
Hij gedroeg zich op een zeer jonge leeftijd als een tiener.
Heb je honger?
Ik wil graag een boterham met pindakaas
Waar is mijn afstandsbediening, Godverdomme.
Wat zei jij? - God.
Hij was alsof hij een fase overgeslagen had en meteen een puber was geworden.
Hoe was je football wedstrijd gisteren? - Waardeloos
Dat verwacht je van een 15-jarige.
Je bent de baas niet Kom op, geef me de autosleutels.
Waar ga je heen? - Weg. Wat heb je op school gedaan? - Niks.
Dat is normaal. Bij een 7-jarige is dat niet normaal.
Hij was echt een tiener maar ook erg geraffineerd.
Hij sloeg Britney Spears en de Backstreet Boys over.
Hij ging meteen naar Dylan, Neil Young, Nirvana.
Hij schreef veel losse nummers.
Zijn teksten gingen over dingen waar geen kind van die leeftijd zich mee bezig hield.
je zou denken dat het alles bevrijdt.
als ik me in m'n hals zou kunnen snijden.
jou bedreigen met mijn mes en zingen dat je vanavond doodgaat.
Hou op.
dat komt omdat ik depressief ben.
niets minder nieuwsgierig, woedend.
maak me dood, alsjeblieft
Ik zit op mijn knieën.
maak me dood alsjeblieft.
Als je Als je blieft Ik zit hier op mijn knieën.
het komt omdat ik depressief ben.
Oké, dat was het.
Toen hij acht of negen was, hield hij een dagboek bij.
Ik pakte het en begon erin te lezen.
Er stonden gedichten in met als inhoud:
Ik ben bereid om te sterven, Ik ben niet *** voor de dood.
Diepzinnige gedichten.
Ik was 15 of 16 en zat in mijn sombere fase.
Ik weet nog dat ik dacht: dat soort gedachten heb ik nu ook.
Ik had het gevoel, dat er iets heel krachtigs in hem omging.
dat hij blijk gaf van een gevoeligheid en volwassenheid
die ver uitsteeg boven z'n leeftijd
Evan schreef een toneelstuk.
Zijn rol was een depressief jongen, die alles negatief inzag.
He, jongen. - Wat?
Het regent niet meer.
Wacht even. Binnenkort zal het opnieuw beginnen.
Op z'n tiende wilde hij een toneelstuk opvoeren over een jongen die doodgaat
Ik vroeg: Hoe gaat dat dan?
Hij zei: Gewoon, een kind dat doodgaat. En al z'n vrienden missen hem.
Hoe moet ik leven zonder jou? Je bent mijn grote broer.
Wie gaat er voor me zorgen? Wie loopt mee naar school?
Wie kalmeert me als ik overstuur ben?
Laat me niet alleen. - Wij zijn bij je.
Ik zal je naar school brengen. - Ik kan hem niet achterlaten.
Evans verhaal sloeg nergens op.
Iemand ging alleen maar dood en er werd gehuild.
Je zei dat je er altijd voor mij zou zijn.
Ik heb je nu meer nodig dan ooit.
Hij wilde dat het stuk over een jongen ging die dood gaat
een afsplitsing van hem
En in een toneelstuk te zien dat iedereen van hem houdt.
Als je overlijdt, komen ze allemaal bij elkaar. Ze missen je en bewijzen je eer.
Hij is altijd bij ons. Je hoeft niet te kijken of in de hemel.
Kijk in je hart en hij is er.
We besloten om het stuk op te voeren en toen
scheelde het maar weinig of Evan had zelfmoord gepleegd op school.
In de herfst van 2000 toe Evan in groep vijf zat
vertelde hij het schoolhoofd dat hij zelfmoordneigingen had.
Hij raadde ons aan om een psychologisch onderzoek te laten doen.
Hij was al in therapie
Ik ging al met hem naar een psychiater. Ik wist niet wat ik moest.
Drie weken later deed hij een poging op school.
Ik werd op kantoor gebeld door Mr. DelManaco van Evans school.
Hij zei: Het is erg ernstig. U moet komen. Ik wilde weten wat er aan de hand was.
Hij zei: Hij staat op het dak van de school. Het is zes verdiepingen.
Hij had een steen gepakt zo groot als een hamburger
en die op het speelterrein gegooid waar de andere kinderen waren.
Een van de leraren ging het dak op. Daar zat Evan op de rand.
Hij zei dat hij zelfmoord wilde plegen, dat hij ging springen.
De leraar zei dat het leven de moeite waard was en dat hij talenten had.
en dat mensen van hem hielden.
Evan kwam ten slotte zelf naar beneden.
Toen ik aankwam, zat hij in het kantoor van het schoolhoofd.
We besloten om meteen naar de Eerste Hulp te gaan.
Een van de artsen vroeg hem: Weet je hoe het is om dood te zijn?
Hij zei: Ja, dan komt iedereen bij elkaar en zegt hoe geweldig je was.
Mijn grootste angst is waarheid geworden. Hij was net als mijn broer.
Mijn broertje Scott pleegde zelfmoord door het inademen van uitlaatgassen.
Door de ervaring met mijn broer ging ik niet meteen op vilt.
We hebben Evan gedwongen laten opnemen in een psychiatrische kliniek
want we maakten ons ernstig zorgen over z'n poging tot zelfmoord.
We namen het heel serieus.
Hij ging naar Four Winds Dat is even buiten New York.
Het is een gesloten psychiatrische inrichting.
Evan kwam bij ons nadat er iets op school was gebeurd.
Hij werd naar Deerfield gebracht, de afdeling waar ik toen werkte.
voor kinderen van 8 tot 12 jaar. Hij werd meteen onderzocht.
We ontdekten een patroon
Hij voldeed aan de criteria van een bipolaire stoornis.
Vroeger heette dat manisch-depressief.
Het is een chemisch gebrek aan evenwicht in de hersenen.
Sommigen neigen meer naar depressie, anderen vooral naar manie.
Evan ging meer richting depressie.
Een bipolaire depressie is veel ernstiger dan een gewone depressie.
Daarom komen zelfmoordpogingen bij dit soort kinderen vaker voor.
Daarom is het enger.
Want je weet niet hoe ver zo'n kind zal gaan.
Je weet niet of hij echt van het dak van de school zou zijn gesprongen.
Hij had de neiging om te wijzen naar andere mensen en situaties.
Hij kon niet zeggen: Ja, ik heb iets gedaan wat niet goed was.
Ik heb mensen *** gemaakt en daarom ben ik hier.
Hij zei dat hij alleen wilde dat er iemand zou luisteren.
Hij begreep niet dat de stappen die hij had genomen, mensen *** maakten.
Hij had niet het idee dat er iets zou gebeuren toen hij op dat dak stond.
Hij belandde in een gesloten afdeling waar ze je steeds in de gaten wordt houden
en je alleen maar dingen mag doen die in het schema passen.
Er waren andere patiënten en z'n ouders mochten maar af en toe komen.
Hij gevolg was dat hij instortte.
Hij maakte dingen kapot op de afdeling. Hij was heel erg boos.
Op een keer tekende hij de muren van z'n kamer vol. Dat moest hij schoonmaken.
Hij had vaak woedeaanvallen.
Hij sloeg met z'n hoofd en z'n armen tegen de muur.
In een manische of een depressieve episode, kon je niet met 'm praten.
Je kunt niet praten met een bipolair kind.
Evan in Four Winds bezoeken was een kwelling.
Je kind zit in een gesloten psychiatrische inrichting
voor ernstig geesteszieke kinderen
Wanneer je uiteindelijk aanneemt,
dat je kind gedragsproblemen heeft, maar dat kon net zo goed de puberteit zijn.
want hij had zo veel innemende en intelligente eigenschappen.
Four Winds was echt een dreun voor me.
Evan kreeg een hele reeks medicijnen.
onder andere Depakote. Hij kwam duidelijk gedrogeerd over.
Toen stelde ze voor dat hij lithium zou proberen.
Lithium stabiliseert je stemming. Het. reguleert de serotonine in de hersenen.
De chemische uitschieters worden afgevlakt.
Hij reageerde goed op lithium. Dat was opmerkelijk.
Hij was en bleef ernstig ziek.
Dus toen rees de vraag: Wat doen we hierna?
Hij kon niet terug naar school
Hij kon nergens heen, behalve naar een heel dure school.
waar z'n leven volgens mij nog een aantal jaren is gered.
Zijn therapeut Suzanne Hanna raadde dit aan: Wellspring.
Zij passen de zogeheten 'milieutherapie' toe.
Ze gebruiken alles om je te leren leven in een groep.
Afwassen, koken, dieren verzorgen
voor jonge kinderen zorgen, karweitjes in huis en zo
Evan kwam na Four Winds bij ons.
Volgens hen was z'n bipolaire stoornis goed te behandelen met medicijnen
en kreeg hij de juiste dosering.
Dat leek ook zo te zijn.
Na enkele dagen besloot Evan buiten het terrein uit wandelen te gaan.
De eerste vraag was of hij dit echt gecontroleerd deed.
Nadat drie dagen, besloot hij niet te pikken
dat volwassenen de baas waren. Dat was niets voor hem
Hij maakte het iets moeilijker dan nodig door een dramatisch effect in te bouwen
door via het raam weg te gaan in plaats van door de deur.
De deuren zitten hier niet op slot.
Hij ging het raam uit en via het dak op de grond.
Dat zijn maar weinig stappen.
Dana werd door Evan gebeld.
Hij was via een raam uit Wellspring ontsnapt en zit in een vreemd huis.
We moesten naar de Kinderrechter, omdat
de persoon in wiens huis hij inbrak, aangifte deed.
Ik denk, dat de buurman, waar Evan inbrak, niet zo vergevingsgezind was.
Gelukkig, deed Evan die dag verder niets in dat huis.
Hij wilde een actie van zijn ouders om hem te komen redden
omdat te laten zien hoe moeilijk hij het had.
Hij zou naar huis gaan, de boel weer opporren
en binnen een jaar weer terug zijn in het ziekenhuis
Voor hem was het een spel.
Die gebeurtenis was belangrijk.
Het maakte duidelijk dat er iets moest veranderen.
Evan moest afgerekend worden voor hetgeen
hij zijn dierbaren aandeed.
Het was zijn leven tot dan toe samengepakt in miniatuur.
Hij werd niet afgerekend voor wat hetgeen hij jullie aandeed.
Hier waren we op de eerste avond. We zaten hier.
U had eerst een gesprek met ons.
Toen kwam Evan binnen. Hij zat bij ons op schoot.
U zei dat u eerlijk met hem wilde praten.
Ik voelde me enorm opgelucht
want ik mocht zeggen wat ik voelde zonder *** te zijn hem te beschadigen
Dat weet ik nog
Als ik hem vertel dat ik *** ben om hem dood aan te treffen, ontploft hij
Dat is het einde van de wereld en dan komt alle ellende eruit.
Dat overleven we niet maar tot onze verassing
begon er zelfs een fase van opbouw..
Uiteindelijk werkte hij mee met de therapie op Wellspring
en langzamerhand paste hij zich aan aan hun filosofie.
We gingen regelmatig naar sessie
waar we leerden praten als een gezin. Met Evan en zijn eigen behoeften.
Alsof je een nieuwe taal moet leren.
Nou Wellspring, gaat ervan uit
dat de kinderen verantwoordelijk zijn voor hun daden.
Als je rotzooi maakt, ruim je het zelf op.
Zoals een fysieke puinhoop, die zal moeten worden opgeruimd.
Voor een emotionele puinhoop geldt hetzelfde.
Eenmaal hier aangekomen zien we
Evans werk aan die stenen muur
Het kind, dat denkt, zijn rommel opgeruimd te hebben,
en iets een beetje beter gemaakt te hebben.
Het is beter dan het gevoel hebben gestraft te zijn of dat er consequenties waren.
Hier denk je, dat hij werkelijk iets gerepareerd heeft,
en het zelfs beter gemaakt heeft.
Wellspring, moedigde Evan aan om kind te zijn.
Een deel van de filosofie is: laat kinderen kinderen zijn.
Toen hij hier kwam, bepaalde hij de gang van zaken.
Hij mengde zich in volwassen gesprekken.
en was liever in het gezelschap van het personeel
dan bij de andere kinderen.
Hij had het nodig weer kind te zijn,
plezier hebben, ontspannen en loslaten van de grotere vragen.
Evan was een jonge leeftijd gedroeg zich als een tiener.
Het was een wonder om te zien, hoe hij achter die façade vandaan kwam
en hij was dan gewone kleine jongen.
Ik zag hem een keer in de tuin van Wellspring spelen. Jongensachtig
met jongens essentie. wat je op die leeftijd nodig hebt.
Het is een mooie dag, Je speelt met de bal met je vrienden.
Al snel, in de eerste maand, begon hij weekendpasjes te verdienen.
Toen Michael jarig was, mocht hij weg en hij was op de verjaardag.
Ik weet nog, dat ik naar hem keek en dacht: Net een gewoon jongetje.
Vroeger zou Evan hier z'n neus voor hebben opgehaald.
Hij zou zich nooit hebben laten schminken door een clown. Nooit.
Nu mocht hij van zichzelf een kind zijn.
Ik zag, dat er lagen van hem afvielen.
Het had te maken met hoe strikt de begeleiders zijn
Evan kon zich overal onderuit proberen te praten.
En Dan zei: Ik ga nergens in mee.
Bipolaire stoornis is niet alleen een stemmingsstoornis
maar ook een stoornis van inschattingsvermogen
Voor een kind is het destructief als volwassenen hen niet dichtbij zich houden
en hen geen verantwoordelijkheid geven.
Wat hij moest weten, dat jullie de leiding hebben.
en hij verder kan met jullie zienswijze.
Dat is wat hij ons eerst liet doen.
Hij keek rond en zag, dat hij met ons geen schijn van kans had.
Toen hebben we dat aan jullie overgedragen.
Het was een van de kortste opnames van iemand met zoveel levensgebeurtenissen
Drie maanden is zeldzaam
om zoveel voor elkaar te krijgen.
Toen Evan Wellspring verliet, deed lithium zijn werk.
Samen met de therapie werkte het.
Het een kon niet zonder het andere.
Evan leek gezond genoeg voor ons gezinsleven.
Het hele gezin ging naar Wellspring en leerde ervan.
Toen het voorbij was was hij weer bij ons thuis.
Wat moesten we met hem?
We wilden dat hij naar een gewone school ging
die rekening hield met zijn problemen.
Evan kwam naar de basisschool in York.
Nu was alles anders.
Hij kreeg z'n rapport en was een van de beste leerlingen.
De leraren zeiden: Waren alle leerlingen maar zoals Evan.
Hij kreeg een prijs voor een werkstuk.
Wat is dit? - M'n wetenschapsstal.
Het gaat om het maken van een hologram.
Heb je een lintje gekregen?
Een lintje.
De nieuwe school Evan was echt goede vrienden.
Vertrouwen is geleidelijk ontstaan,
maar het duurde niet lang ik was in staat om
praat met hem over alles.
We vonden dat we waren zowel geïnteresseerd in het speelgoed.
Wij beiden vonden het speelgoed, en stripboeken ook.
Hij was heel anders Anders dan onze groep.
Hij had een uitgesproken mening.
Hij had zijn eigen manier,
en als hij iets in zijn hoofd had, liet hij het niet los.
Op school zeggen velen maar wat alleen maar om populair te zijn.
Evan ging erop in en zei wat hij dacht.
Evan was creatief en geïnteresseerd in heel veel dingen
en niet alleen maar TV.
Een hoop kinderen kijken alleen TV. Hij maakte TV.
Evan had veel film ideeën.
Toen hij jonger was haalde hij me over ze te filmen.
Mannen, koppen dicht.
Ben je klaar? Drie, twee, een, go.
Ik ben Adam Lupe
en dit is een nieuwe reality tv-serie 'Hoe wordt je een astronaut? '
Tijdens het maken was er een behoorlijke dosis chaos.
Gabe, nu jij. Jij bent een Chinese ADD-er.
Ik ga naar luimte al die tijd. In ruimte is geen zwaalteklacht.
Ik ben geen Chinees. Te moeilijk. - Je hebt ADD? Hoe gaat dat dan?
Hoelang zijn we bezig met deze drie?
Laten we nu serieus. - Wie ben jij?
Op dit punt, maakt het niet uit.
Ik wil alles nog een keer doen vanaf het begin.
Hoe bedoel je alles? - Omdat...
Onze films waren verschrikkelijk.
We waren te enthousiast microfoons, en een prachtige camera.
We praatten en praatten en het kwam nooit af.
Een zomer ging ik naar Evan New York Film Academy -
en vroeg me om in èèn van die films te spelen.
De opdracht was om een zwartwit stomme film te maken.
In Evans film werd ik wakker met de wereld,
zonder geluiden of kleuren.
Ik wist niet dat hij ziek was en medicatie nam.
Hij sprak er nooit over.
Soms waren we wat achterdochtig,
omdat hij een lange tijd erg rustig kon zijn.
We wenden eraan, want hij deed het vaak.
Zo nu en dan was hij niet op school.
Ik kon zien wanneer hij in zo'n periode zat
Hij liep dan een maand kniezend rond en was dan weer een maand zó gelukkig.
Hij zei: Hoe gelukkiger ik nu word, des te kwader word ik later.
Een keer waren we op het dak.
Ik weet nog, dat hij op de rand zat.
Het maakte me angstig. Hij was onbevreesd.
Hij zag eruit alsof hij op de rand zou gaan lopen.
Ik riep: 'Wegwezen. Kom eraf.' Niet iets dat je zou doen.
Hij was afwezig, -
bijna alsof hij mij wilde laten merken dat het hem kon niet schelen.
Hij sprak er altijd even over en nam dan was die afstand er weer.
Wij vonden, dat hij best wel goed was en altijd uitstekend acteerde.
Er waren geen echte tekenen van depressie.
Ik was heel optimistisch over z'n gezondheid en de kant waar die opging.
Als ik in de vakantie thuis was
vond ik dat er thuis een veel warmere sfeer heerste
dan twee jaar eerder.
Dat merkte ik na Wellspring.
Dana en m'n vader lieten hem zien
dat ons gezin een sterke basis had waar hij op kon vertrouwen.
In die tijd leek het ook echt alsof alles onder controle was.
In de jaren na Wellspring bleef hij de beste leerling van z'n klas.
Hij had goede vrienden. Er waren geen grote problemen.
Ik dacht dat hij misschien wel genezen was
dat hij een gewoon leven kon leiden.
Ik ging met Evan naar z'n oudere broer op de universiteit.
Evan keek daar rond en dacht: Dat kan ik ook.
Ik kan ook zo leven.
Jaren gingen voorbij en ik wachtte niet meer tot de telefoon te rinkelen.
Ik dacht, dit kind is niet zoals mijn broer.
Hij krijgt een kans.
Mijn broer nooit kreeg een diagnose.
Zijn zelfmoord was succesvol.
dat was mijn grote angst met Evan.
Toen ze klein waren, zijn Scott en Evan overweldigd door hun emoties.
Ik heb geleerd om de gids van mijn broer te zijn.
We gingen naar dezelfde school, en we waren heel close.
Ik was in mijn broeders hoeder,
totdat hij introk bij Martine, zijn vriendin.
Scott was grappig en slim.
Hij is creatief en atletisch en een geweldige skiër.
We gingen samen skiën.
We hadden veel plezier en ik werd meteen verliefd op hem.
Ik wist vanaf het begin dat hij de medicatie nam.
Ik wist dat hij een psychiater had.
Ik had helemaal geen ervaring met depressie
voordat ik Scott leerde kennen.
Ik wist, dat er een probleem was, maar ik zag het niet echt.
omdat Scott altijd optimistisch en gezellig was.
Ik begon tekenen te zien na het eerste jaar.
Hij had stemmingswisselingen, up en downs
In het tweede jaar
probeerde hij een paar keer zelfmoord te plegen
waar ik bij was.
Het was de bedoeling, dat ik hem 's morgens
dood naast mij zou vinden
Hij was verbaasd, dat hij wakker werd
Ik neem aan, dat hij niet genoeg had genomen
Hij had medicijnen genomen en misschien heroïne.
Na twee pogingen hij was in staat om erover te praten.
Ik begreep zijn wanhoop zo het was veel mogelijk.
Hij zei dat hij in de put, of tunnel was.
Er was geen uitweg.
De pijn was zo diep.
Hij kon zich niet indenken door te leven, zelfs niet als ik er was.
Ik en mijn familie waren niet genoeg reden om in leven te blijven.
In momenten van pijn en wanhoop was de dood de enige uitweg.
Ik wil niet graag geloven dat ik niet wist wat er gaande was
maar waarschijnlijk was dat niet zo.
want ik wilde het feit accepteren,
dat er iets voor mij angstaanjagends te gebeuren stond.
Zeker omdat Scott geen ongelukkig mens leek.
Wat zegt is, dat er zoveel meer te ontrafelen valt bij je dierbaren
dan je ooit bloot zal kunnen leggen.
Wat is er met u gebeurd in het weekend toen Scott stierf?
Ik weet het niet.
Ik heb geen flauw idee. Werkelijk geen idee.
Je hebt hem gevonden.
Wie ben gevonden? - Je hebt hem gevonden.
Ik vond hem? Ik weet niet dat dat zo is.
Ik denk, dat ik zonder herinnering verder kan.
Ik herinner me het helemaal niet.
Ik denk, dat het een zaterdag was.
We kwamen hier voor het 4th of July weekend.
Scott was helemaal normaal, leuk en aardig.
Het was een mooie middag. Plotseling merkten we dat Scott ontbrak.
Scott was er niet. Ik wist dat er iets mis was.
Ik zei tegen Beati-
ik ga naar de beheerderswoning om te zien of het vuurwapen er nog was.
Ik wist dat de man wapens in huis had. Scott wist dat ook.
Ik ging daarheen. Beati ging een andere kant op.
Ik kon het huis niet in. De deur was op slot.
Ik weet niet meer precies, maar ik wist dat hij de wapens niet meer had.
Ik ging terug naar en dus Beati.
Haar lippenstift was uitgesmeerd en zij zei: 'Ik heb Scott gevonden'.
Zij had Scott gevonden in de Jeep in buurt van het koetshuis.
Hij had de stofzuigerslang
aan de uitlaatpijp gekoppeld en in de auto gehangen.
Toen mijn broer stierf, besloot ik om een film te maken.
Het was te pijnlijk om met zijn zelfmoord om te gaan.
Ik maakte een film over een beeldhouwster, een vriendin van mijn moeder,
die uit Spanje kwam om een beeld voor het graf te maken.
Ik documenteerde de totstandkoming en de plaatsing
Ik dacht, dat ik in de loop van het maken van de film misschien
wat betekenis kan vinden in de zelfmoord van mijn broer.
Het kostte me 7 a 8 jaar over zijn dood heen te komen.
Zijn dood verlamde me. De helft van mij was dood.
Helemaal dood.
Mijn ouders waren kapot. Als gebroken glas.
Wat is er met hem gebeurd?
Hij pleegde zelfmoord.
Waarom heeft hij het gedaan? - Waarom is dat?
Hij was diep depressief.
Wat de oorzaken voor die depressie weet ik niet.
Ik weet het niet. Ik weet het niet.
Ik weet het niet.
Er zijn geen woorden om een ander te vertellen
hoe kapot ik was.
Er zijn geen woorden,
maar ik weet wel dat je er nooit overheen zult komen.
De waarheid is dat het leven gaat door -
maar niet zo als ik had gehoopt of gepland.
maar je herstelt niet, denk ik.
Ik dacht dat als Evan zelfmoord zou plegen,
het overeen zou komen met mijn ervaring met mijn broer.
Het zou een langzaam verval zijn.
Maar Evan leek het behoorlijk goed te doen.
Geef me een biertje. - Light?
Waarom ben je zo laat nog uit? - Ik was naar een Kiss concert.
Hij heeft niet betaald. - Hij nam het gewoon mee.
Evan was nooit een overdreven enthousiaste, blije jongen
maar er waren geen signalen die erop wezen dat hij problemen zou krijgen.
Kan jij de vis doen?
Ik kan de slang doen. - Ik kan dit.
Vóór Wellspring hebben we een aantal keren de politie op bezoek gehad.
Dat was voorbij.
Evan het uitstekend. Het leek wel een wonder. Het was niet te geloven.
Was dit dezelfde jongen?
Hij groeide op, had vrienden met wie hij veel plezier had.
Gezichtshaargroei, sterke kin, en hij was groter dan ik.
Hij was een jonge man.
Hij was heel knap, populair bij meisjes,
maar hij was niet erg in ze geïnteresseerd.
Het geluid is lager geworden.
Hij haatte ziek zijn.
Hij wilde niet opvallen, net als elke tiener.
Laatste video opname van Evan
Reunie met klasgenoten Prep School
Die keer op het dak. - Gaat het daar weer over?
Evan heeft het erover. Hij zegt: Ik ben niet meer zo.
Gaat het nu beter? - Veel beter.
Ik had vaak het idee dat hij er niet bij was.
Dat kwam volgens mij door de medicijnen.
Op een keer wilde ik met hem door een draaideur.
Hij bleef staan Hij lette niet op z'n omgeving.
Ik zei: Wat heeft die jongen toch?
Tot ik besefte: O ja, hij gebruikt lithium.
We hebben het gehad over stoppen met de medicatie.
Het werd er moe van en kreeg een droge mond. Hij wilde echt stoppen.
We zeiden: Goed. Wil je het echt proberen?
Hij wilde het echt. De psychiater vond het goed.
In de loop van vier tot zes weken kreeg hij een steeds lagere dosis lithium.
30 maart 2005
Lithium.56
Nu subtherapeutisch. 1200 milligram.
Gebruikt al enkele dagen geen medicijnen, praat meer.
eerst was minder lithium moeilijk, nu gaat het goed.
Hij voelt zich beter met een lage dosis.
Na een tijdje heb ik getwijfeld hij wel een stoornis had.
Het leek zo goed met hem te gaan.
We vroegen hem ronduit: Denk je aan zelfmoord?
'Wil je jezelf iets aandoen? Hij zei: Nee.
Hij zei dat hij niet wilde.
6 weken voor Evans zelfmoord
Kinderen weten dat ze tegengehouden worden als ze bepaalde dingen zeggen.
Vooral als hun ouders hen goed in de gaten houden.
Dus als een kind niet wil worden tegengehouden, zegt het niets.
Evan slaagde er steeds beter in om het naar buiten toe te verhullen
maar innerlijk leed hij erg.
En dit was nog maar het begin. Het was begonnen toen hij jonger was
en het ging niet weg.
We gingen op vakantie in Nantucket.
Hij maakte een gedeprimeerde, stille indruk.
Hij leek niet gelukkig. Het ging niet goed.
Toen begon de school. Hij was nors, gedeprimeerd.
In september begon hij zich zorgen te maken over z'n huiswerk.
Op een keer kwam hij bij me en zei heel ernstig: Mama je moet me helpen.
Je moet bij me blijven.
We wilden zo snel mogelijk een afspraak met z'n psychiater maken
om z'n dosis lithium te verhogen.
We zeiden: Hij gaat weer aan de lithium. dit experiment is mislukt.
We kregen een afspraak met de psychiater voor dinsdag 4 oktober.
30 september 2005 2 dagen voor Evans dood
We hingen wat rond op vrijdagavond.
We wilden naar een andere tiener, die mij en Nick belde
We vroegen Evan, maar hij wilde niet.
Misschien had hij een avondklok of zo. Hij wilde niet mee.
We zochten er niets achter.
Wij dachten, dat hij thuis wilde blijven en luieren.
We konden niet vermoeden wat komen ging.
Als iemand zo zeker is van zijn zaak om het te doen
verbergt hij het voor anderen.
De avond, dat hij stierf, was ik er voor het avondeten.
Het was zondagavond.
We aten samen.
Evan had nog wat huiswerk.
Hij was een beetje dwars om geen huiswerk willen doen.
Hij legde zijn benen op tafel en dat soort dingen.
Dana vitte op hem vanwege het niet doen van zijn huiswerk.
Ze hadden ruzie en Evan was boos.
De ruzie was hevig, zoals het vroeger vaak was.
Heel intens.
Ik deed de afwas en ik had het warm. Ik wilde niet meer.
Evan ging de trap op en zei: 'Mam, ik haat je.'
Hij deed de deur op slot.
Toen ik wegging zocht ik er niets achter.
Hij gedroeg zich niet op een manier waarvan ik zou denken
'Dit kind gaat vanavond een einde aan zijn leven maken'
Dat zou in geen eeuwigheid in me opgekomen zijn.
Op goede dagen, gedraag ik me tijdens het eten veel erger dan hij.
Het was tegen tienen.
Ik ging met de Mikey naar onze slaapkamer om te lezen.
Ik bladerde wat en ging toen ik even bij Evan kijken.
De deur was niet meer op slot.
Hij zat in z'n ondergoed op bed met z'n computer.
Ik vroeg: 'Hoe gaat het?'
Hij zei: 'Ik ben oké. Ik doe huiswerk.'
De computer was aan en het leek dat hij zijn huiswerk deed.
Ik ging terug naar Mikey en las nog zo'n vijf minuten met hem,
tot het Mikey's bedtijd was.
Ik bracht Mickey naar de jongenskamer. Evan was er niet.
Ik dacht meteen dat hij uit het raam was gesprongen.
Er zat een ventilatieschacht, dus je kon eigenlijk niets zien.
Mikey kwam aanzetten met een penlight. Ik scheen langs de schacht.
Ik dacht dat ik iets zag, maar ik was niet zeker.
Ik werd heel erg bezorgd.
Ik rende naar beneden om de beheerder te halen.
Hij had toegang tot de ventilatieschacht.
Ik was op de beneden.
Ik stond op het punt de tv uit te zetten. Ik denk, dat ik half in slaap was.
Er was niet bijzonders, maar ik hoorde een geluid.
Ik dacht er verder niets bij.
Ik dacht, dat het meisje boven misschien iets had laten vallen.
Ik weet niet hoeveel minuten later ramde er iemand op mijn deur.
We waren met Roger en we hadden een lamp.
Ik had een mobiele telefoon en sleutels.
We gingen naar dit 'labyrint'. Hart was er als eerste.
Evan was er.
Hij lag op zijn rug en er was bloed.
Ik dacht dat hij misschien nog leefde.
Ik voelde zijn pols. Hij was niet meer in leven.
Het was nogal chaotisch.
Ik schreeuwde, 'Evan. Evan.'
Hart stond voor me. Hij zei:
'Ga aan de kant. Ik wil mond-op-mond beademing toepassen.'
Hij schreeuwde: 'Uit de weg.'
Hart zei, 'De ambulance is onderweg.'
'Ga naar boven. Zorg voor Mikey.' Hij was heel kalm.
Ik belde Nick om te komen,
om voor Mikey en Dana te zorgen.
Ik moest met Evan naar het ziekenhuis.
Ik troostte Michael en we baden.
Ik dacht misschien leeft Evan
heeft ie alleen breuken en overleeft hij het misschien.
Op een gegeven moment, kwam Nick.
We stopten aan de voorkant van het huis. Er waren politiewagens.
Ik dacht:'Dit is *** echt.'
Ik ging naar het appartement. Beneden was de politie.
Ze kwam naar me toe en vroeg wie ik ben.
Ik duwde ze opzij en rende naar Dana.
Michael was ongelooflijk.
Hij bleef zeggen: 'Mam, alles komt goed.'
We zaten in en omhelsden elkaar.
Hart belde toen. Ik wist meteen dat Evan was overleden.
Ik kon het niet geloven.
Jean nam me mee naar de St. Vincent's ziekenhuis.
Evan daar al eerder geweest.
Ik werd naar een kamer, waar hij lag op de brancard.
Hij was niet eens koud. Hij droeg boxershort.
Ik trok de lakens weg, en nam hem in mijn armen.
en sloot zijn ogen.
Dat is het.
Ik werd in de auto gebeld. Het was Nick.
Hij zei: 'Ik heb zijn boodschap gevonden.'
De agenten vroegen me, of er een afscheidsbrief was.
Daar had ik niet eens aan gedacht.
In z'n kamer lag niets. Toen wees hij naar de computer.
Hij maakte 'm open en raakte het scherm aan.
Er verscheen een brief.
Eerlijk gezegd was de kern van de brief
wat iedereen van 15 van zichzelf vindt:
'Ik ben niet goed genoeg.' 'Niemand vindt me aardig.'
'Het wordt niet beter.'
Het verschil is: Evan voelde het 20.000 keer sterker.
dan iedere normale 15-jarige.
Hij was er meer van overtuigd
dat het niet beter werd en er geen toekomst was.
en dat het leven te pijnlijk was, te moeilijk was
en dat de dood voor hem de enige oplossing was.
Maar ik had die lijst stuk voor stuk kunnen doornemen.
Als hij mij dat briefje had laten zien vóór hij dat besluit had genomen
had ik het met hem kunnen doornemen en zeggen: Dat en dat en dat ken ik ook.
Het gaat niet op voor mij en al helemaal niet voor jou.
Je hebt bepaalde eigenschappen waardoor je je nu anders voelt.
Over vijf jaar blijken dat je beste eigenschappen te zijn.
Daardoor onderscheid je je van mensen en ben je interessant
en voelen anderen zich tot je aangetrokken.
Maar
die kans heeft zich niet voorgedaan.
Evans afscheidsbrief
Wat maakt u eruit op?
Ik denk dat hij voorzag
Hij moet een blik op het volwassen leven hebben geslagen
en hebben voorzien dat hij het niet zou redden
op de manier waarop hij wilde
De Bipolaire Stoornis is de kanker van de psychiatrie.
Mensen gaan eraan dood..
Sommige mensen kunnen niet worden gered.
We hadden hem beslist een tijdje kunnen redden.
Maar hij zou met z'n medicijnen zijn gestopt. Dat doen al deze kinderen.
Toen hij ermee was gestopt, ging het erg snel.
Misschien veranderde zijn ziekte
in de vorm dat je echt gek wordt.
Hij heeft het er nooit over gehad, hè? Hij ontkende dat hij dit voelde?
Hij ontkende gevoelens.
Heeft hij nooit gezegd dat hij z'n vrienden niet vertrouwde?
Maar zo praat een gek - Ja, maar hij brengt 't heel normaal
met die genummerde regels, heel precies.
Daarom word ik zo boos als ik zie
hoe een geestesziekte op TV of de film wordt voorgesteld.
Geraas en getier en schuim op de lippen.
Niet iemand die heel 'normaal' in een stoel zit, hypernormaal
en dan zoiets afschuwelijks intypt.
Heel methodisch, in de wetenschap dat hij het gaat doen.
Dan ben je geestelijk ziek.
Namens de gemeente
heet ik u welkom bij de rouwdienst voor Evan.
Toen ik ging naar de begrafenis van Evan's -
Ik ervoer dezelfde dingen steeds opnieuw.
Het was als een replay. Dezelfde kerk, dezelfde familie.
De kleine jongen, 35 jaar later.
Beati was bij me.
Scott's moeder, Evans grootmoeder en Hart's moeder.
zat naast me en leunde op me.
Tijdens de ceremonie vraagt ze
'Martine, waarom stierf Scott? Waarom heeft hij zelfmoord gepleegd? '
Zij wist dat haar zoon zelfmoord had gepleegd,
maar zij kon zich dat niet herinneren.
Ik probeerde uit te leggen, dat de ziekte hetzelfde was.
dat Scott en Evan dood zijn om dezelfde reden.
Ik ben opgelucht dat Evan vrede heeft gevonden, hoe verdrietig wij ook zijn.
Als we aan hem denken, beseffen we hoe onzeker en hoe kostbaar het leven is.
Laten we ons leven koesteren en de relaties die we hebben
en wel zoveel mogelijk en zo lang mogelijk.
Vaak, voor ik ga slapen
Denk ik onwillekeurig aan hem.
Je wil niet alles steeds somber maken door er elke dag over te praten.
maar het is er altijd en je kan er niet niet over spreken.
Toen ik zijn boodschap las, realiseerde ik me
dat op het moment geschreven.
Ik hoop dat hij niet alles meende, dat hij zei.
Het bericht was niet van de Evan, die ik kende.
Depressief.
Hij zei verschrikkelijke dingen -
bv., dat hij geen vrienden had.
Ik weet het, Hij meende het niet.
In Uw handen, genadige Verlosser, geven wij uw dienaar Evan.
Neem hem aan in uw genade en gezegende rust in eeuwige vrede
en het heerlijke gezelschap van de heiligen in licht.
Amen.
Wat is het probleem?
Ze zijn vergeten om het gat te graven.
Alles is er, behalve het gat
Ze zijn vergeten om het gat te graven.
Wie had hen moeten vertellen waar het moest komen?
Ik weet niet hoe die dingen gaan. Dat weet ik niet
Iemand moet aangeven waar het komt. - Wij doen het wel.
O, Jij.
Hij is aan het lachen. - Zeker weten.
Hij is aan het schateren
Hij die Jezus opwekte uit de dood zal ook ons sterfelijk lichaam leven schenken.
In de zekerheid van de opstanding en het eeuwige leven door Jezus Christus
geven wij onze broeder Evan over aan de almachtige God.
Wij leggen zijn lichaam in de aarde. Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren.
Amen
Wanneer iemand zo diep en ver in depressie zit
en zo enorm lijdt, kan je niets doen.
Overleven is heel moeilijk.
Maar je maakt er toch het beste van.
Wat kan je doen?
Er is geen keuze.
Als je een mogelijkheid vindt, geef hem door aan anderen.
Er is geen keuze.
Er is geen keus om ermee om te gaan Er is geen keuze.
Ik heb een gezin en mensen van wie ik hou en die van mij houden,
Er is geen andere keus dan de ene voet voor de andere zetten.
Waar ik het meest aan denk, is dat ik het niet kan geloven.
Ik kan het niet geloven. Ik kan niet geloven dat ik hier zit.
Ik kan het niet geloven
dat ik ben bevallen van die jongen, hem heb grootgebracht
en hem heb begraven. Dat kan ik niet geloven.
Ik weet niet of ik ooit zal beseffen dat het waar is.
Ik kan niet geloven dat echt is gebeurd. Zeg dat het een droom is.
Ik kan het niet geloven. En ik kan niet geloven dat de dagen gewoon voorbijgaan
en de wereld blijft ronddraaien zonder hem.
Planten van de Herdenkingsboom
Ik hoop dat deze boom zal groeien, sterk, trots en prachtig,
en ons herinnert aan Evan
en altijd schoonheid en schaduw biedt voor komende generaties.
en elke keer als we hem zien, we denken aan hoeveel wij van Evan hielden
en hem altijd zullen herinneren.
Dat is het deel, dat zal veranderen
Nu de tijd verstrijkt, begin ik te geloven, dat dat waar is.
Wat ik in feite nog van hem heb, zijn die vijftien jaar samen.
en de mooie momenten die er zijn geweest
en de vrolijke momenten
en dat we hier misschien iets van kunnen leren of overbrengen.
Maar je hebt geen keuze: Je moet ermee leren omgaan.
Ik heb geen keus. Er is geen keuze.
14 maanden na Evans dood.
We hebben de slag verloren
maar we zullen de ervaring van Wellspring nooit vergeten.
Ik heb aangeboden om balken te maken voor de schuur van Wellspring.
Ik heb een boerderij en een houtzagerij.
We wilden iets teruggeven aan Wellspring dat ons zoveel heeft gegeven.
Het wordt een gebouw waar kinderen de therapie krijgen die Evan heeft gekregen.
Die balken zijn van ons. Al die zijbalken.
En kijk eens naar die inscriptie.
Hier konden we iets tastbaars maken ter nagedachtenis aan Evan.
Als mensen niet meer weten wie Evan was maakt dat niet uit.
Waar het om gaat is dat
iemand voldoende van Evan heeft gehouden
om te willen dat z'n naam wordt onthouden.
Nederlandse ondertiteling: BABL