Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK XIV. Anne's Confession
Op de maandag avond voor de picknick Marilla kwam uit haar kamer met een
bezorgd gezicht.
"Anne", zei ze tegen dat kleine personage, die erwten beschietingen door de smetteloze tafel
en zingen, "Nelly van de Hazel Dell" met een kracht en expressie die krediet heeft gedaan om
Diana's leer, did "zie je iets van mijn amethist broche?
Ik dacht dat ik stak het in mijn speldenkussen, toen ik thuis kwam uit de kerk gisteren avond,
maar ik kan het nergens vinden. "
"I - Ik zag het vanmiddag toen je weg bij de Aid Society", zegt Anne, een
weinig langzaam. "Ik was langs de deur, toen ik zag het op
het kussen, dus ik ging naar kijken. "
"Heb je het aanraakt?", Zei Marilla streng. "Yees," Anne toe, "Ik nam het op en
Ik geprikt op mijn borst gewoon om te zien hoe het eruit zou zien. "
"Je had geen zaken om iets van de soort te doen.
Het is heel erg verkeerd in een klein meisje te bemoeien.
Je moet niet zijn gegaan in mijn kamer op de eerste plaats en je moet niet aangeraakt
een broche die niet aan u horen in de tweede.
Waar heb je het? "
"Oh, ik zet het terug op het bureau. Ik had het niet op een minuut.
Echt, ik wilde niet te bemoeien, Marilla.
Ik dacht niet over haar op het verkeerde te gaan in en op de broche te proberen, maar ik zie nu
dat was het en ik zal het nooit meer doen. Dat is een goed ding over mij.
Ik heb nooit hetzelfde doen stoute dingen twee keer. "
'Je hebt het niet weer terug ", zei Marilla. "Dat broche is niet overal op het bureau.
. Je hebt het gehaald of zoiets, Anne "," Ik heb het weer terug ", zei Anne snel -
parmantig, Marilla gedachte.
"Ik heb niet alleen herinneren of ik het vast op het speldenkussen of legde het in de Chinese
lade. Maar ik ben volkomen zeker van dat ik het terug te zetten. "
'Ik ga nog eens kijken, "zei Marilla, het bepalen van rechtvaardig te zijn.
"Als je die broche weer het is er nog steeds.
Als het niet ik weet dat je niet, dat is alles! "
Marilla ging naar haar kamer en maakte een grondig onderzoek, niet alleen over het bureau
maar op elke andere plek waar ze dacht dat de broche kan mogelijk worden.
Het was niet te vinden en ze terug naar de keuken.
"Anne, is de broche verdwenen. Door uw eigen opname was je de laatste
persoon om te gaan.
Nu, wat heb je ermee gedaan? Vertel me de waarheid in een keer.
Heb je het uit en verliest het? "" Nee, ik niet ", zegt Anne plechtig, vergadering
Boze blik Marilla's vierkant.
"Ik heb nooit nam de broche uit je kamer en dat is de waarheid, als ik zou worden geleid
op het blok voor het - hoewel ik niet weet zeer zeker wat een blok is.
Dus er, Marilla. "
Anne's "zodat er" was alleen bedoeld om haar bewering te benadrukken, maar Marilla nam
het als een weergave van verzet. "Ik geloof dat je me vertelt een leugen,
Anne, "zei ze scherp.
"Ik weet dat je bent. Er nu, zeg niets meer, tenzij
u bereid bent om de hele waarheid te vertellen. Ga naar je kamer en blijf daar totdat u
zijn klaar om te belijden. "
"Zal ik de erwten meenemen?", Zegt Anne gedwee.
"Nee, ik af beschietingen ze zelf. Doe wat ik bid je. "
Toen Anne weg was Marilla ging over haar 's avonds taken in een zeer verwarde toestand van de
geest. Ze was bezorgd om haar waardevolle broche.
Wat als Anne had verloren?
En hoe slecht het kind ontkennen dat hij genomen, het, als iemand kon zien dat ze moeten
hebben! Met zo'n een onschuldig gezicht, ook!
"Ik weet niet wat ik niet zou eerder hebben gehad gebeuren," dacht Marilla, zoals ze
nerveus beschoten de erwten. "Natuurlijk, ik niet dat ze bedoeld om te
stelen of iets dergelijks.
Ze is gewoon genomen, het om te spelen met of langs dat de verbeelding van haar te helpen.
Ze moet hebben genomen het, dat duidelijk is, want er is niet een ziel in die kamer, omdat
Ze was in het, door haar eigen verhaal, totdat ik ging vanavond.
En de broche is verdwenen, er is niets zekerder.
Ik neem aan dat ze heeft verloren en is *** om op eigen angst voor ze zal worden gestraft.
Het is een vreselijk ding om te denken dat ze vertelt onwaarheden.
Het is een veel erger dingen dan haar vlaag van woede.
Het is een angstige verantwoordelijkheid om een kind te krijgen in uw huis kun je niet vertrouwen.
Sluwheid en leugenachtigheid - dat is wat ze heeft getoond.
Ik verklaar ik voel me slechter over die dan over de broche.
Als ze alleen de waarheid verteld over het Ik zou het niet erg zo veel. "
Marilla ging naar haar kamer met tussenpozen gedurende de hele avond en zocht naar de
broche, zonder het te vinden. Een bedtijd bezoek aan het oosten gevel geproduceerd
geen resultaat.
Anne volhardde in te ontkennen dat ze iets over de broche wist, maar Marilla was
alleen de meer vast van overtuigd dat ze deed.
Ze vertelde Matthew het verhaal de volgende ochtend.
Matthew was verbijsterd en verbaasd, hij kon niet zo snel vertrouwen te verliezen in Anne, maar
Hij moest toegeven dat de omstandigheden waren tegen haar.
"Je bent zeker dat het niet viel achter het bureau?" Was de enige suggestie die hij kon
aan te bieden.
"Ik heb verhuisde het bureau en ik heb genomen uit de laden en ik heb gekeken in elke spleet
en gaten "was positief antwoord Marilla's. "De broche is verdwenen en dat kind heeft
genomen, het en over gelogen.
Dat is de vlakte, lelijke waarheid, Matthew Cuthbert, en kunnen we net zo goed uit te zien in
het gezicht. "" Welnu, wat ga je doen
het? "
Matthew vroeg wanhopig, het gevoel stiekem dankbaar dat Marilla en niet hij moest
omgaan met de situatie. Hij voelde geen behoefte om zijn roeispaan zetten in deze
tijd.
"Ze slaapt in haar kamer tot ze bekent", zegt Marilla grimmig,
herinnering aan het succes van deze methode in het eerste geval.
"Dan zien we wel.
Misschien zullen we in staat om de speld te vinden als ze je alleen vertellen waar ze nam hem, maar in
ieder geval zal ze moeten streng gestraft worden, Matthew. "
"Welnu, u zult moeten om haar te straffen", aldus Matthew, het bereiken van zijn hoed.
"Ik heb niets mee te maken, te onthouden. U waarschuwde me niet op jezelf. "
Marilla voelde zich verlaten door iedereen.
Ze kon niet eens naar mevrouw Lynde voor advies.
Ze ging naar het oosten gevel met een zeer ernstig gezicht en liet het met een gezicht meer
ernstig stil.
Anne standvastig weigerde te bekennen. Ze volhardde in te beweren dat ze niet had
genomen van de broche.
Het kind was klaarblijkelijk huilen en Marilla voelde een steek van medelijden die ze
streng onderdrukt. 'S Nachts werd ze, zoals ze het uitdrukte,
"Beat out."
'Je verblijft in deze kamer totdat je bekennen, Anne.
U kunt uw geest, dat, "zei ze stevig vast.
"Maar de picknick is morgen, Marilla," riep Anne.
"Je zult niet houden me uit te gaan dat, wil je?
Je zult maar laat me uit voor de middag, niet waar?
Dan zal ik hier blijven zolang als je achteraf wilt opgewekt.
Maar ik moet naar de picknick. "
"Je zult niet naar picknicks, noch ergens anders totdat je hebt beleden, Anne. '
"Oh, Marilla," hijgde Anne. Maar Marilla was uitgegaan en sloot de deur.
Woensdag morgen aanbrak zo helder en eerlijk als uitdrukkelijk op bestelling gemaakt voor de
picknick.
Vogels zongen in Green Gables, de Madonna lelies in de tuin gestuurd vleugen van
parfum dat in ingevoerd op zichtloos wind bij elke deur en raam, en wandelde
door de zalen en kamers als geesten van zegening.
De berken in de holle zwaaide vreugdevol handen alsof het kijken voor Anne's gebruikelijke
's morgens groet vanuit het oosten gevel.
Maar Anne was niet bij haar raam. Toen Marilla nam haar ontbijt naar haar
vond ze het kind zat stijf op haar bed, bleek en vastberaden, met goed gesloten
lippen en glanzende ogen.
"Marilla, ik ben klaar om te belijden." "Ah!"
Marilla vastgelegd haar lade. Opnieuw haar methode was geslaagd, maar
haar succes was erg bitter voor haar.
"Laat me horen wat je moet dan zeggen, Anne. '
"Ik nam de amethist broche," zegt Anne, alsof het herhalen van een les die ze geleerd had.
"Ik heb het net zoals je zei.
Was niet mijn bedoeling om het te nemen toen ik ging naar binnen, maar het zag er zo mooi, Marilla, wanneer
Ik geprikt op mijn borst dat ik overvallen door een onweerstaanbare verleiding.
Ik stelde me hoe perfect opwindend het zou zijn om het naar Idlewild en te spelen ik was
de Lady Cordelia Fitzgerald.
Het zou zo veel makkelijker voor te stellen dat ik de Lady Cordelia als ik een echte amethist
broche op.
Diana en ik maak kettingen van roseberries, maar wat zijn roseberries in vergelijking met
amethist? Dus nam ik de broche.
Ik dacht dat ik kon weer terug te leggen voordat je thuis kwam.
Ik ging helemaal rond door de weg te verlengen van de tijd.
Toen ik was gaan over de brug over het meer van Shining Waters nam ik de broche
uit om nog eens naar te hebben. Ach, hoe het schijnen wel in het zonlicht!
En dan, als ik leunde over de brug, het is gewoon glipte door mijn vingers,
-Zo - en ging naar beneden - naar beneden - naar beneden, alle purperachtig-mousserende en zonk voor eeuwig onder de
Meer van Shining Waters.
En dat is het beste wat ik kan doen belijden, Marilla. "
Marilla voelde hete woede golf omhoog in haar hart weer.
Dit kind had en verloor haar dierbare amethist broche en nu zat er rustig
het reciteren van de details daarvan, zonder de minste zichtbare wroeging of berouw.
"Anne, dit is vreselijk, 'zei ze en probeerde rustig te spreken.
"U bent de zeer slechtste meisje dat ik ooit gehoord van."
"Ja, ik denk dat ik ben," stemde Anne rustig.
'En ik weet dat ik zal moeten worden gestraft. Het zal uw plicht is om mij te straffen, Marilla.
Wil je niet neem het over rechts af, want ik wil graag naar de picknick gaan met
niets op mijn hoofd. "" Picnic, inderdaad!
Je gaat geen picknick vandaag, Anne Shirley.
Dat zal uw straf zijn. En het is niet half ernstig genoeg hetzij voor
wat je hebt gedaan! "" niet naar de picknick! "
Anne sprong overeind en greep Marilla's hand.
"Maar U beloofde me dat ik zou kunnen! Oh, Marilla, moet ik naar de picknick.
Dat was de reden waarom ik bekend.
Mij straffen welke manier je wilt, maar dat. Oh, Marilla, alsjeblieft, alsjeblieft, laat me gaan
de picknick. Denk aan het ijs!
Voor alles wat je weet dat ik misschien nooit een kans om ijs weer te proeven. "
Marilla uitgeschakeld vasthouden handen van Anne ijzig.
'Je hoeft niet pleiten, Anne.
U bent niet van plan om de picknick en dat is definitief.
Nee, niet een woord. "Anne besefte dat Marilla niet zou worden
verplaatst.
Ze sloeg haar handen ineen, gaf een doordringende gil, en dan wierp zich
het gezicht naar beneden op het bed, huilend en kronkelend in een volkomen verlaten van de
teleurstelling en wanhoop.
"Want het land ter wille!" Hijgde Marilla, haastte zich uit de kamer.
"Ik geloof dat het kind gek is. Geen enkel kind in haar zintuigen zich zouden gedragen als ze
Als ze niet dat ze volkomen slecht. O jee, ik ben *** dat Rachel werd vanaf
de eerste. Maar ik heb mijn hand aan de ploeg slaat en ik
niet terug te kijken. "
Dat was een sombere ochtend. Marilla werkte fel en geschrobd de
veranda vloer en de zuivel-planken, toen ze kon niets anders te doen vinden.
Noch de planken, noch de veranda nodig had - maar Marilla wel.
Toen ging ze naar buiten en harkte de werf. Toen het eten klaar was ging zij naar de
trap en riep Anne.
Een betraand gezicht verscheen, op zoek tragisch over de trapleuning.
"Down Kom naar uw diner, Anne. '" Ik heb geen eten willen, Marilla, "zegt
Anne, snikkend.
"Ik kon niets eten. Mijn hart is gebroken.
Je zult wroeging van het geweten op een dag voelen, verwacht ik, voor het breken van het, Marilla, maar ik
vergeef het je.
Weet je nog dat de tijd komt dat ik vergeef het je.
Maar alsjeblieft vraag me niet om iets, in het bijzonder gekookt varkensvlees en groenten te eten.
Gekookt varkensvlees en greens zijn zo unromantic wanneer men in de verdrukking. "
Geërgerd, Marilla terug naar de keuken en stortte haar verhaal wee
Matthew, die, tussen zijn gevoel voor rechtvaardigheid en zijn onwettige sympathie met Anne, was een
ellendig mens.
"Welnu, zou ze niet hebben genomen van de broche, Marilla, of vertelde verhalen over,"
gaf hij toe, treurig landmeetkundige zijn bord van unromantic varkensvlees en greens als
als hij, net als Anne, dacht dat het een levensmiddel
ongeschikt om crises van gevoel ", maar ze is zo'n klein ding - bijvoorbeeld een interessante
kleine ding.
Denk je niet dat het is vrij ruig niet om haar te laten gaan naar de picknick als ze zo ingesteld
erop? "" Matthew Cuthbert, ik ben verbaasd over je.
Ik denk dat ik laat haar af volledig te gemakkelijk.
En ze lijkt niet te beseffen hoe slecht ze is al helemaal - dat is wat
me het meest zorgen. Als ze had echt medelijden zou het niet
zo slecht.
En je hoeft niet lijken te beseffen, noch, je maakt excuses voor haar de hele tijd
jezelf. - Ik kan dat zien "" Welnu, ze is zo'n klein ding, "
zwakjes herhaalde Matthew.
"En er moet worden toelagen gemaakt, Marilla.
Je weet dat ze nooit gehad opvoeden. "" Nou, ze is het hebben van het nu "antwoordde
Marilla.
De retort zwijgen Matthew als het niet te overtuigen hem.
Dat diner was een zeer sombere maaltijd.
Het enige vrolijke ding over het was Jerry Buote, de gehuurde jongen, en Marilla kwalijk
Zijn vrolijkheid als een persoonlijke belediging.
Toen haar gerechten waren gewassen en haar brood spons te stellen en haar kippen gevoed Marilla
herinnerde zich dat ze had een kleine huur in haar beste zwarte kanten sjaal merkte toen ze
had het uit op maandag middag op de terugkeer van de Ladies 'Aid.
Ze zou gaan repareren. De sjaal was in een doos in haar kofferbak.
Als Marilla tilde het uit, het zonlicht, vallen door de wijnstokken die geclusterd
dik over het raam, sloeg op iets gevangen in de sjaal - iets
wat er blonk en schitterde in de facetten van violet licht.
Marilla rukte er met een snik. Het was de amethist broche, opknoping aan een
schroefdraad van de kant van haar te vangen!
"Beste leven en hart", zegt Marilla wezenloos, "wat betekent dat?
Hier is mijn broche veilig en gezond dat ik dacht was op de bodem van vijver Barry's.
Wat deed dat meisje zeggen door te zeggen dat ze nam het aan en verloren?
Ik verklaar ik geloof dat Green Gables is behekst.
Ik herinner me nu dat toen ik mijn sjaal maandagmiddag ik het gelegd op de
bureau voor een minuut. Ik neem aan dat de broche verstrikt geraakt in het
een of andere manier.
Goed! "Marilla begaven zich naar het oosten gevel,
broche in de hand. Anne had gehuild zelf uit en zat
neerslachtig door het raam.
"Anne Shirley", zei Marilla plechtig, "Ik heb zojuist mijn broche gevonden opknoping aan mijn
zwarte kanten sjaal. Nu wil ik wat die rompslomp weet dat je
vertelde me vanmorgen betekende. "
"Waarom, je zei dat je zou me hier te houden tot bekende ik," antwoordde Anne vermoeid, "en zo
Ik besloot te bekennen, want ik moest naar de picknick.
Ik dacht een bekentenis gisteravond nadat ik naar bed ging en maakte het zo interessant als
Ik kon. En ik zei het over en over, zodat ik
zou het niet vergeten.
Maar je niet zou laten gaan naar de picknick na alles, dus al mijn problemen was verspild. '
Marilla moest lachen, ondanks zichzelf. Maar haar geweten prikte haar.
"Anne, sla je alles!
Maar ik had het mis - dat zie ik nu. Ik had niet moeten twijfelen uw woord toen ik
nooit geweten dat je een verhaal te vertellen.
Natuurlijk, het was niet goed voor je te bekennen tot een ding dat je niet had gedaan - het was
heel erg verkeerd om dat te doen. Maar ik reed je aan.
Dus als je me vergeven, Anne, ik vergeef je en we zullen opnieuw beginnen plein.
En nu jezelf klaar voor de picknick. "Anne vloog als een raket.
"Oh, Marilla, is het niet te laat?"
"Nee, het is maar twee. Ze zullen niet meer dan goed nog verzameld
en het zal een uur worden voordat ze thee. Was je gezicht en kam je haar en zet
op uw gingham.
Ik zal vullen een mand voor je. Er is genoeg van alles gebakken in het huis.
En ik krijg Jerry om kink in de kabel van de zuring en rijdt u naar de picknick grond. "
"Oh, Marilla," riep Anne, die naar de wastafel.
"Vijf minuten geleden was ik zo ellendig ik wenste dat ik nooit geboren was nu en ik
zou niet van plaats wisselen met een engel! "
Die nacht een goed gelukkig, volledig moe-out Anne terug naar Green Gables in
een staat van zaligverklaring onmogelijk te beschrijven.
"Oh, Marilla, ik heb een perfect heerlijk tijd.
Zalige is een nieuw woord heb ik geleerd vandaag. Ik hoorde Mary Alice Bell gebruiken.
Is het niet zeer expressief?
Alles was prachtig. We hadden een prachtige thee en daarna de heer Harmon
Andrews nam ons allen voor een rij op het Meer van Shining Waters - zes van ons op een moment.
En Jane Andrews viel bijna overboord.
Ze leunde naar waterlelies plukken en als de heer Andrews niet had betrapt haar bij haar
sjerp net op het nippertje dat ze was gevallen in en prob'ly is verdronken.
Ik wou dat het mij had geweest.
Het zou zo romantisch ervaring om bijna zijn verdronken.
Het zou zo'n spannend verhaal te vertellen zijn. En we hadden het ijs.
Woorden schieten tekort ik dat ijs te beschrijven.
Marilla, ik kan u verzekeren het was subliem. 'Die avond Marilla het hele verhaal verteld
Mattheüs over haar kous mand.
"Ik ben bereid om eigen up die ik een fout gemaakt", concludeerde ze openhartig, "maar ik heb
een les geleerd.
Ik moet lachen als ik denk aan Anne's 'bekentenis', hoewel ik denk dat ik
mag niet want het was echt een leugen.
Maar het lijkt niet zo slecht als de andere zou zijn geweest, een of andere manier, en hoe dan ook ik ben
verantwoordelijk voor. Dat kind is moeilijk te begrijpen in een aantal
opzichten.
Maar ik geloof dat ze zal blijken nog goed.
En er is een ding is zeker, zal geen huis ooit saai dat ze binnen "