Tip:
Highlight text to annotate it
X
Deze ondertitels zijn onafhankelijk samengesteld
om de inhoud van de documentaire gemakkelijker beschikbaar te maken
voor mensen voor wie Engels niet hun moedertaal is.
Ze zijn te vinden via het internet, net zoals de video.
Wees ervan bewust dat deze tekst
auteursrechtelijk beschermd is, net als de video.
Daarom is ongeautoriseerde verspreiding illegaal.
Niettemin, gezien het belang van de boodschap,
is het zeer wenselijk dat het zoveel mogelijk mensen bereikt.
Een manier om bij te dragen zou zijn om deze
ondertiteling te vertalen in andere talen,
en ze beschikbaar te maken.
De Geld Meesters: Hoe Internationale Bankiers Macht Over Amerika Kregen.
Wat is er gaande in Amerika vandaag de dag?
Waarom zitten we tot aan onze nek in de schulden?
Waarom lukt het politici niet schuld onder controle te brengen?
Waarom zijn zoveel mensen - vaak beide ouders nu
werkzaam in laag-betalende, doodlopende banen
en moeten ze het alsnog met minder doen?
Wat is de toekomst van de Amerikaanse economie en de manier van leven?
Waarom vertelt de regering ons dat de inflatie laag is
terwijl de koopkracht van onze loonstrookjes
daalt in een alarmerend tempo?
Slechts een generatie geleden, kostte brood een kwartje
en kocht je een nieuwe auto voor $1995!
Het probleem is dat sinds 1864, we een op schuld-gebaseerd banksysteem hebben.
Al ons geld is gebaseerd op overheidsschuld.
We kunnen overheidsschuld niet teniet doen zonder onze geldhoeveelheid teniet te doen.
Daarom is praten over het aflossen van de staatsschuld,
zonder de hervorming van ons bancair systeem, een onmogelijkheid.
Daarom ligt de oplossing niet in de discussie
over de omvang van de nationale schuld
maar in plaats daarvan ligt in de hervorming van ons banksysteem.
Dit is het Federal Reserve hoofdkwartier in Washington, DC.
Het bevindt zich op een zeer indrukwekkend adres
recht op Constitution Avenue, recht tegenover het Lincoln Memorial.
Maar is het 'Federaal'?
Is het echt een deel van de overheid van de Verenigde Staten?
Nou, wat we op het punt staan u te laten zien
is dat er niets federaal is aan de Federal Reserve,
en er zijn geen reserves.
De naam is een misleiding
gemaakt voordat de Fed Reserve Act in 1913 werd aangenomen
om ervoor te zorgen dat Amerikanen denken dat de nieuwe centrale bank van Amerika
opereert in het algemeen belang.
De waarheid is dat de Fed een private bank is,
in handen van particuliere aandeelhouders,
en gerund wordt, puur voor hun prive-winst.
" Dat is precies juist,
de Fed is prive-eigendom, een 'for-profit' organisatie die geen reserves heeft,
in ieder geval geen reserves als "onderliggende waarde" voor de Federal Reserve notes.
wat onze gemeenschappelijke munt is.
Nou ja, absoluut. De Fed is noch federaal en heeft twijfelachtige reserves.
Het is een private bank die eigendom is van aangesloten banken
en het werd gecharterd onder vermomming en bedrog
door een Wetsaanname van het congres in 1913.
Als er nog enige twijfel bestaat of de Federal Reserve
een onderdeel van de Amerikaanse regering is,
controleer dan uw lokale telefoonboek.
In de meeste steden, is het niet te vinden in de blauw vermelde "overheid pagina's."
Het wordt vermeld in de "business", zakelijke witte pagina's,
vlak naast Federal Express, een andere besloten vennootschap.
Maar meer direct, Amerikaanse rechtbanken hebben keer op keer geoordeeld
dat de Fed een private onderneming is.
Waarom kan het Congres niets aan de Fed doen?
De meeste leden van het Congres begrijpen het systeem gewoonweg niet,
en de weinige die dit wel doen zijn *** om zich uit te spreken.
Bijvoorbeeld, een in eerste instantie veteraan Congreslid van Chicago
vroeg ons of hij kon worden geļnterviewd voor deze video.
Echter, beide keren dat onze cameraploeg arriveerde
op zijn kantoor om het interview te doen,
was dit alles wat we konden filmen.
Het Congreslid is nooit verschenen,
en uiteindelijk besloot hij dat hij niet meer wilde deelnemen.
Maar een paar anderen in het Congres waren moediger in de loop der jaren.
Hier zijn drie snelle voorbeelden.
In 1923, zei vertegenwoordiger Charles A. Lindbergh, een Republikein uit Minnesota,
en vader van de beroemde vliegenier, "Lucky" Lindy, het op deze manier:
Het financiele systeem... is overhandigd aan... The Federal Reserve Boartd.
Die directie bestuurt het financiele systeem in het belang van...
een zuiver winstzoekende groep.
Het systeem is privaat, uitgevoerd met als enig doel
het verkrijgen van een zo groot mogelijke winst uit het gebruik van andermans geld.
Een van de meest uitgesproken critici in het Congres van de Fed
was de voormalige voorzitter van het House Banking and Currency Committee
tijdens de Grote Depressie jaren, Louis T. McFadden. Hij zei in 1932:
"We hebben in dit land een van de meest corrupte instellingen die de wereld ooit heeft gekend.
Ik verwijs naar de Federal Reserve Board...
Deze kwade instelling heeft de inwoners van deze Verenigde Staten verarmd en geruļneerd...
en onze overheid nagenoeg tot failliessement gebracht.
Het heeft dit gedaan middels de corrupte praktijken
van de welgestelde gieren die het controleren."
Senator Barry Goldwater was een frequente criticus van de Fed:
"De meeste Amerikanen hebben geen echt begrip van de werking van de internationale geldschieters.
de rekeningen van de Federal Reserve zijn nooit gecontroleerd.
Het werkt buiten de controle van het Congres-en ... manipuleert het krediet van de Verenigde Staten."
De Fed, in werkelijkheid, ook al is het niet een deel van de federale overheid,
is krachtiger dan de federale overheid.
Het is krachtiger dan de president, het Congres of de rechtbank.
Veel mensen bestrijden me hier op. Maar laat me mijn zaak presenteren:
De Fed bepaalt wat de gemiddelde persoon zijn auto afbetalingen gaan worden
wat hun huis betaling gaat worden
en of ze een baan of niet hebben.
En ik verzeker u - dat is totale controle.
De Fed is de grootste schuldeiser van de Amerikaanse regering.
Wat zegt Spreuken ons? De lener is bediende aan de uitlener.
Wat men moet begrijpen is dat, vanaf de dag van de grondwet werd aangenomen,
de mensen die profiteren van particuliere centrale banken,
of zoals president Madison hen noemde, de " Geldwisselaars ",
een lopende strijd hebben gevoerd voor de controle over wie
het recht om Amerika's geld te drukken in handen krijgt.
Waarom is het zo belangrijk wie het geld drukt?
Denk aan geld als koopwaar.
Als je een monopolie op een product dat iedereen nodig heeft, iedereen wil,
en niemand genoeg van heeft, er veel manieren om winst te maken zijn
en ook een enorme politieke invloed uitoefenen.
Dat is waar deze strijd over gaat.
Door de geschiedenis van de Verenigde Staten heen,
is de macht over het geld heen en weer gegaan tussen het Congres
en een soort van particuliere centrale bank.
De grondleggers wisten het kwaad van een particuliere centrale bank.
Allereerst hadden ze gezien hoe de particuliere Britse centrale bank,
de Bank of England, de Britse staatsschuld had doen oplopen
zodanig dat het Parlement gedwongen werd
om oneerlijke belastingen te leggen op de Amerikaanse koloniėn.
In feite, zoals we later zullen zien, claimde Ben Franklin
dat dit de echte oorzaak was van de Amerikaanse Revolutie.
De meeste van de grondleggers realiseerde de potentiėle gevaren van het bankwezen,
en vreesden voor accumulatie van rijkdom en macht door bankiers.
Jefferson zegt het zo:
"Ik geloof oprecht dat bankinstellingen gevaarlijker zijn voor onze vrijheden dan staande legers.
De uitgevende bevoegdheid moet bij de banken worden weggenomen
en hersteld naar de mensen, aan wie het goed toebehoort.
Die beknopte verklaring van Jefferson is, in feite,
de oplossing voor al onze economische problemen van vandaag.
Het is goed te herhalen: de uitgevende
bevoegdheid moet worden afgenomen van de banken
en hersteld aan de mensen aan wie het goed toebehoort.
James Madison, de belangrijkste auteur van de Grondwet, was het hier mee eens.
Interessant genoeg, noemde hij degenen achter het centrale bank systeem de" Geldwisselaars ".
Madison bekritiseerde hun acties sterk:
"De geschiedenis vermeldt dat de geldwisselaars elke vorm van misbruik
intrige, bedrog, en gewelddadige middelen mogelijk hebben gebruikt
om hun controle over overheden te handhaven door het beheersen van geld en de uitgifte."
De strijd over wie het recht krijgt om ons geld uit te geven
is de cruciale kwestie geweest door de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Oorlogen worden erover uitgevochten.
Depressies worden veroorzaakt om dit recht te verwerven.
Maar na de Eerste Wereldoorlog, werd deze strijd zelden genoemd
in kranten of geschiedenisboeken.
Waarom?
Met de Eerste Wereldoorlog, hadden de Geldwisselaars met hun dominante rijkdom,
controle over de meeste van de pers van de natie in beslag genomen.
Door de Amerikaanse geschiedenis heen,
heeft de strijd over wie de macht krijgt om ons geld uit te geven gewoed.
In feite is deze macht acht keer over en weer, van hand tot hand gegaan, sinds 1764.
Toch is dit feit vrijwel verdwenen uit
het zicht van het publiek voor meer dan drie generaties
achter een rookgordijn opgetrokken door Fed voorstanders in de media.
Totdat we stoppen met praten over "overheidstekorten" en " overheidsuitgaven"
en beginnen te praten over wie bepaalt hoeveel geld we hebben,
is het gewoon een leeg spel, een shell game - een volslagen misleiding.
Het maakt niet uit als we een waterdichte wijziging van de Grondwet zouden aanbrengen
waarin we een sluitende begroting verplicht maken.
Onze situatie wordt alleen maar erger totdat
we de oorzaak bij de bron, met wortel en tak uitroeien.
Wat is de oplossing voor ons nationale probleem?
Allereerst, onderwijs.
Dit is waar deze presentatie om draait.
Maar ten tweede, moeten we handelen,
we moeten de macht te terug grijpen om ons eigen geld uit te drukken.
Uitgifte van ons eigen geld is geen radicale oplossing.
Het is dezelfde oplossing voorgesteld op
verschillende punten in de Amerikaanse geschiedenis
door mannen als Benjamin Franklin, Thomas Jefferson, Andrew Jackson,
Martin Van Buren en Abraham Lincoln.
Dus, om samen te vatten: in 1913, gaf het Congres een onafhankelijke centrale bank,
bedrieglijk de Federal Reserve genoemd,
een monopolie op de afgifte van Amerika's geld,
en de schuld die door deze quasi - private onderneming wordt gegenereerd,
is wat de Amerikaanse economie om zeep helpt.
Hoewel de Federal Reserve nu de machtigste centrale bank ter wereld is
was het niet de eerste.
Dus waar komt dit idee vandaan?
Om echt de omvang van het probleem te begrijpen,
moeten we terug reizen naar Europa.
Wie zijn deze " Geldwisselaars" over wie James Madison sprak?
De Bijbel vertelt ons dat tweeduizend jaar geleden,
Jezus Christus de Geldwisselaars de Tempel uit dreef.
Het was de enige keer dat Jezus geweld gebruikte tijdens zijn dienst.
Wat deden de Geldwisselaars in de tempel?
Toen joden naar Jeruzalem kwamen om hun tempel belasting te betalen,
konden ze alleen betalen met een speciale
munt, de halve shekel van het heiligdom.
Dit was een halve - ounce puur zilver, ongeveer van deze grootte.
Het was de enige munt in die tijd
dat van puur zilver was en van een verzekerd gewicht
zonder het beeld van een heidense keizer.
Daarom was voor Joden de halve shekel de enige voor God aanvaardbare munt.
Maar deze munten waren niet overvloedig.
De Geldwisselaars hadden de markt gemonopoliseerd.
Dan verhoogden ze de prijs - net als ieder ander product
naar wat de markt zou dragen.
Met andere woorden, maakten de Geldwisselaars
exorbitante winsten omdat zij feitelijk een monopolie op geld hadden.
De Joden moesten betalen wat ze eisten.
Voor Jezus, was dit een totale schending van de heiligheid van Gods huis.
Maar de geldwisselings-oplichting stamde niet uit Jezus 'dagen.
Tweehonderd jaar voor Christus,
had Rome al problemen met Geldwisselaars.
Twee vroege Romeinse keizers hadden geprobeerd
om de kracht van de Geldwisselaars te verminderen
door hervorming van woeker wetten en grondbezit te beperken tot 500 hectare.
Beiden werden vermoord.
In 48 voor Christus, nam Julius Caesar
de macht om muntgeld te maken terug van de Geldwisselaars
en sloeg munten voor het profijt van allen.
Met dit nieuwe, overvloedige aanbod van geld,
bouwde hij grote openbare projecten.
Door het slaan van muntgeld in overvloed, won Caesar de liefde van de gewone man.
Maar de Geldwisselaars haatten hem.
Sommigen geloven dat dit een belangrijke factor was in de moord op Caesar.
Een ding is zeker: met de dood van Caesar
kwam de ondergang van overvloedig geld in Rome.
Belastingen namen toe, evenals de corruptie.
Net als in het geval van Amerika vandaag: woeker en het ontwaarden van de munt werd de regel.
Uiteindelijk werd de Romeinse geldhoeveelheid met 90% verlaagd.
Als gevolg daarvan, verloren de gewone mensen hun land en huizen
evenals snel gaat gebeuren in Amerika.
Met de ondergang van overvloedig geld,
verloor de *** het vertrouwen in de Romeinse
overheid en weigerde het om deze te ondersteunen.
Rome werd ondergedompeld in de duisternis van de Middeleeuwen.
Duizend jaar na de dood van Christus,
waren Geldwisselaars - zij die geld uitlenen,
creėren en de hoeveelheid geld manipuleren
actief in het middeleeuwse Engeland.
In feite waren ze zo actief dat met gezamenlijk optreden
zij de gehele Engels economie konden manipuleren.
Dit waren geen bankiers, op zich.
De Geldwisselaars waren in het algemeen de goudsmeden.
Zij waren de eerste bankiers omdat ze begonnen
het goud van andere mensen in bewaring in hun kluizen te houden.
Het eerste papiergeld in West-Europa
waren alleen ontvangstbewijzen voor goud in bewaring bij de goudsmeden.
Papiergeld sloeg aan want het was handiger en veiliger
dan rondlopen met veel zware gouden en zilveren munten.
Uiteindelijk merkten goudsmeden dat slechts een klein deel van de spaarders
ooit langskwam, en hun goud eisten op een bepaald moment.
Goudsmeden begonnen misbruik van het systeem te maken.
Ze ontdekten dat ze meer geld konden drukken dan ze goud in hun kuis hadden
en meestal niemand dit op zou merken.
Daarna konden ze dit extra papiergeld uitlenen en er rente op incasseren.
Dit was de geboorte van fractional reserve kredietverlening: dat is,
vele malen meer geld uitlenen dan je activa in deposito hebt.
Dus, bijvoorbeeld, wanneer iemand $1000 in goud heeft weggelegd bij hen,
zij ongeveer $ 10.000 in papier geld konden uitlenen
en er rente op vorderen
en niemand zou het bedrog ontdekken.
Op deze manier, vergaarden goudsmeden geleidelijk meer en meer welvaart
en gebruikten deze rijkdom om meer en meer goud te vergaren.
Vandaag is deze praktijk van meer geld uitlenen dan dat er reserves zijn
bekend als fractioneel reserve bankieren.
Elke bank in de VS mag ten minste
tien keer het geld uitlenen dan dat ze eigenlijk hebben.
Dat is waarom ze rijk worden aan het vragen van pakweg 8 % rente.
Het is niet echt 8 % per jaar, dat is hun winst. Het is 80 %.
Daarom zijn bankgebouwen altijd de grootste in de stad.
Maar betekent dat dat alle rente of alle bankieren illegaal zou moeten zijn?
Nee, in de Middeleeuwen, verbood Canon wet, de wet van de Katholieke Kerk,
het vragen van rente op leningen.
Dit concept volgde de leer van Aristoteles
alsook van de heilige Thomas van Aquino.
Zij leerden dat het doel van het geld was om de leden van de samenleving te dienen
om de uitwisseling van goederen die nodig zijn om
een deugdzaam leven te leiden te vergemakkelijken.
Rente, in hun opvatting, belemmert dit doel
door de onnodige belasting of druk op het gebruik van geld.
Met andere woorden, de rente was tegen de rede en rechtvaardigheid.
Gelijk aan de kerkelijke wetten in de Middeleeuwen,
verbood Europa het vragen van rente op leningen en maakte het een misdaad: woeker genoemd.
Toen commercie groeide en daarmee ook mogelijkheden voor investeringen
kwam men in de late Middeleeuwen,
tot het inzicht dat
lenen een kostprijs had voor de kredietgever
zowel in het risico als gemiste kansen.
Zo werden sommige lasten toegestaan, maar niet het vragen van rente op zich.
Maar alle moralisten, ongeacht hun religie, veroordelen fraude,
onderdrukking van de armen en onrecht als duidelijk immoreel.
Zoals we zullen zien, is fractional reserve kredietverlening geworteld in een fraude,
resulteert het in wijdverspreide armoede
en vermindert het de waarde van het geld van iedereen.
De oude goudsmeden ontdekten dat extra winst zou kunnen worden gemaakt
door het "roeien" van de economie tussen makkelijk geld en 'strak' geld.
Wanneer ze geld gemakkelijker te lenen maakten,
nam de hoeveelheid geld in omloop toe.
Geld was er in overvloed.
Mensen namen meer leningen om hun bedrijven uit te breiden.
Maar toen zouden de geldwisselaars de geldhoeveelheid doen krimpen.
Ze zouden leningen moeilijker verkrijgbaar maken.
Wat zou er gebeuren?
Net wat vandaag gebeurt.
Een bepaald percentage van de mensen
konden hun eerdere leningen niet terugbetalen,
en konden niet nieuwe leningen aangaan om de oude te betalen.
Daarom gingen ze failliet en moesten hun activa verkopen aan de goudsmeden
voor een fractie van de eerdere waarde.
Hetzelfde gebeurt vandaag nog steeds,
alleen vandaag noemen we dit roeien van de economie,
- op en neer - de " Business Cycle" (of conjunctuur).
5. Kerfstokken.
Zoals Caesar, nam Henri I van Engeland zich eindelijk voor
om de geldmacht van de goudsmeden af te nemen, omstreeks 1100.
Henri had alles kunnen gebruiken als geld, schelpen, veren, of zelfs yak-poep
zoals vaak gebeurt in afgelegen provincies.
Maar hij bedacht een van de meest ongebruikelijke geldsystemen uit de geschiedenis.
Het werd het "tally-stick" (kerfstok) -systeem genoemd.
Hier heb ik een van de weinige overgebleven voorbeelden van deze vorm van Britse geld
dat 726 jaar aanhield, tot 1826:
een kerf stok.
Dit systeem werd aangenomen om de monetaire manipulatie van de goudsmeden te voorkomen.
Kerfstokken waren geld vervaardigd uit een stok van gepolijst hout.
Inkepingen werden gesneden langs een rand van de stok om de waarden aan te geven.
Dan werd de stok in de lengte gesplitst door de inkepingen heen
zodat beide stukken de markeringen van de inkepingen behielden.
De koning hield een helft ter bescherming tegen namaak.
Dan zou hij de andere helft "besteden" in de economie
en ze zouden circuleren als geld.
Deze bijzondere kerfstok is enorm en vertegenwoordigde £ 25.000.
Een van de oorspronkelijke aandeelhouders van de Bank of England
kocht zijn originele aandelen met deze stok.
Met andere woorden, kocht hij aandelen in 's werelds rijkste
en meest krachtige corporatie, met een stok van hout.
Het is ironisch dat na de oprichting in 1694
de Bank of England het kerfstok systeem aanviel
omdat het geld buiten de controle van de Geldwisselaars werd uitgegeven
precies zoals koning Henri het had beoogd.
Waarom zouden mensen stokken hout als geld accepteren?
Dat is een geweldige vraag.
Door de geschiedenis heen hebben mensen alles verhandeld
waarvan ze dachten dat het waarde had en als geld gebruikt kon worden.
U ziet, het geheim is dat geld alleen is
wat mensen samen besluiten te gebruiken als geld.
Wat is ons papieren geld vandaag?
Het is eigenlijk gewoon papier.
Maar hier is de truc: Koning Henry beval dat kerfstokken
moesten worden gebruikt om belastingen van de koning te betalen.
Deze ingebouwde vraag naar kerfstokjes
bracht ze direct in circulatie en maakten deze geaccepteerd als geld.
En ze werkten goed.
In feite geen ander geld werkte zo goed en zo lang als kerf stokken.
Houd in gedachten: het Britse rijk werd gebouwd onder het tally -stick -systeem.
Het tally-stick -systeem slaagde ondanks het feit
dat de geldwisselaars het constant aanvielen
door het metalen munt systeem als concurrentie aan te bieden.
Met andere woorden, metalen munten gingen nooit helemaal uit de roulatie
maar kerfstokken hielden stand omdat ze goed zijn voor de betaling van belastingen.
Uiteindelijk, in 1500,
versoepelde Koning Henry VIII de wetten inzake woeker
en de Geldwisselaars verspilden geen tijd om hun positie opnieuw te claimen.
Ze maakten hun goud en zilver geld overvloedig voor een paar decennia.
Maar toen Queen Mary de troon besteeg en de woeker wetten weer verscherpte
hernieuwden de Geldwisselaars het hamsteren van gouden en zilveren munten,
waarmee ze de economie in vrije val dwongen.
Toen Maria 's halfzus, koningin Elizabeth I, de troon nam
was ze vastbesloten om de controle over Engels geld terug te krijgen.
Haar oplossing was om gouden en zilveren munten uit te geven uit de staatskas
en daarmee controle over de geldhoeveelheid neemt, weg van de Geldwisselaars.
Hoewel de controle over geld niet de enige
oorzaak van de Engelse Revolutie in 1642 was
- Religieuze verschillen wakkerde het conflict aan -
heeft monetair beleid een belangrijke rol gespeeld.
Gefinancierd door de Geldwisselaars
wierp Oliver Cromwell uiteindelijk King Charles om
zuiverde het Parlement, en bracht de koning ter dood.
De Geldwisselaars werden onmiddellijk toegestaan om
hun financiėle macht te consolideren.
Het resultaat was dat de volgende vijftig jaar
de Geldwisselaars Groot-Brittanniė
in een reeks van dure oorlogen stortten.
Zij namen een vierkante mijl land in bezit in het centrum van Londen
bekend als De Stad.
Dit gebied is vandaag nog steeds bekend
als een van de drie belangrijkste financiėle centra van de wereld.
Conflicten met de Stuart koningen leidde de Geldwisselaars in Engeland
om samen te zweren met die in Nederland
om de invasie van Willem van Oranje te financieren
die de Stuarts omverwierp in 1688 en de Engelse troon besteeg.
Tegen het einde van de jaren 1600, was Engeland in de financiėle ondergang.
Vijftig jaar min of meer continue oorlogen met
Frankrijk en Nederland had haar uitgeput.
Wanhopige ambtenaren hadden een ontmoeting met de Geldwisselaars
om te bedelen voor de leningen die nodig waren om hun politieke doeleinden na te streven.
De prijs was hoog:
een door de overheid gesanctioneerde, particuliere bank
die geld gecreėerd uit het niets kon uitgeven.
Het zou de eerste particuliere, centrale bank van de moderne wereld worden:
de Bank of England.
Hoewel het bedrieglijk de naam Bank of England droeg
om de bevolking te laten denken dat het onderdeel van de overheid was
was dat het niet.
Net als elke andere prive-onderneming
verkocht de Bank of England aandelen om te kunnen starten.
De investeerders, van wie de namen werden nooit onthuld,
zouden 1,25 miljoen pond in gouden munten storten
om hun aandelen in de Bank te kopen.
Maar slechts £ 750,000 werd ooit ontvangen.
Ondanks dat, werd de Bank of England naar behoren gecharterd in 1694
en begon haar zaken van het meerdere malen het bedrag
dat het zogenaamd in reserve had uit te lenen, dit alles tegen rente.
In ruil daarvoor zou de nieuwe bank Britse politici
zoveel als ze wilden uitlenen,
zolang ze verzekerd werden van de schuld door directe belastingen van het Britse volk.
Dus, legalisatie van de Bank of England bedroeg niets minder
dan juridische namaak van een nationale valuta voor persoonlijk gewin.
Helaas, heeft bijna elke natie nu
een eigen, gecontroleerde centrale bank
met behulp van de Bank of England als het basismodel.
Zo groot is de kracht van deze centrale banken
dat ze binnenkort totale controle over een economie van het land verkrijgen.
Het mond al snel uit op niets minder dan plutocratie: geregeerd door de rijken.
Het is als het plaatsen van controle over het leger
in de handen van de maffia.
Het gevaar van tirannie zou extreem zijn.
Ja, we hebben centrale banken nodig
maar nee, we hebben ze niet nodig in particuliere handen!
De centrale bank-list is in werkelijkheid een verborgen belasting.
De natie verkoopt obligaties aan de centrale bank
om te betalen voor dingen waarvoor de overheid geen
politiek draagvlaak heeft om belastingen voor te verhogen, om ervoor te betalen.
Maar de obligaties worden gekocht met geld van de centrale bank, dat het creėert uit het niets.
Meer geld in omloop maakt uw geld minder waard.
De overheid krijgt zo veel geld als het nodig heeft
en de mensen betalen ervoor met inflatie.
De schoonheid van het plan is dat niet een persoon op de duizend het kan achterhalen
omdat het meestal verborgen gaat achter complex klinkende economie wartaal.
Met de oprichting van de Bank of England,
werd de natie al snel overspoeld met geld.
Prijzen in het hele land verdubbelden.
Enorme leningen werden verschaft voor zowat elk wild plan.
Eén onderneming stelde het droogleggen van de Rode Zee voor om goud te hervinden
dat vermoedelijk verloren ging toen het Egyptische leger verdronk
in de achtervolg van Mozes en de Israėlieten.
Na 1698, groeide de overheidsschuld van de eerste 1,25 miljoen pond
tot 16 miljoen.
Uiteraard werden belastingen verhoogd en
vervolgens weer, om te betalen voor dit alles.
Met de Britse geldhoeveelheid stevig in hun greep,
begon de Britse economie een wilde achtbaan van bubbels en depressies,
precies hetgeen een centrale bank
beweert dat het is ontworpen om te voorkomen.
" Er zijn twee dingen die intrinsiek zijn
aan niet alleen de Bank of England, maar aan centrale banken in het algemeen.
De eerste is een betrokkenheid bij het formuleren van het monetaire beleid
met de specifieke doelstelling van het bereiken van monetaire stabiliteit."
Echter, sinds de Bank of England de controle nam,
is de Britse pond zelden stabiel geweest.
Nu, laten we eens een kijkje nemen naar de rol van de Rothschilds familie,
de familie waarvan gezegd wordt de rijkste van de wereld te zijn.
Dit is Frankfurt, Duitsland.
Vijftig jaar nadat de Bank of England haar deuren opende,
opende een goudsmid genaamd Amschel Moses Bauer
een munt winkel (een tel-huis) in 1743,
en boven de deur plaatste hij een bord met een Romeinse adelaar op een rood schild.
De winkel werd bekend als de Rode Schild firma,
of, in het Duits, Rothschild.
Toen zijn zoon, Amschel Meyer Bauer, het bedrijf erfde
besloot hij om de naam te veranderen in Rothschild.
Meyer had snel geleerd dat geld lenen aan overheden en koningen
winstgevender was dan uitlenen aan particulieren.
Niet alleen werden de leningen groter
maar ze werden gedekt door belastingen van de natie.
Meyer Rothschild had vijf zoons.
Hij trainde ze allemaal in de vaardigheden van geldschepping,
Vervolgens stuurde hij ze naar de belangrijkste hoofdsteden van Europa
om filialen van het familie bankbedrijf te openen.
Zijn eerste zoon, Amschel, bleef in Frankfurt om de geboorteplaats bank te besturen.
Zijn tweede zoon, Salomon werd verzonden naar Wenen.
Zijn derde zoon, Nathan was duidelijk de slimste.
Hij werd honderd jaar na de oprichting gestuurd
naar Londen op 21 jarige leeftijd in 1798,
100 jaar na de oprichting van de Bank of England.
Zijn vierde zoon, Karl, ging naar Napels.
Zijn vijfde zoon, Jakob, ging naar Parijs.
In 1785, verhuisde Meyer Amschel zijn hele gezin naar deze grotere woning,
een woning met vijf verdiepeing dat hij deelde met de familie Schiff.
Dit huis werd bekend als het "Green Shield", Groene Schild huis.
De Rothschilds en de Schiffs zouden een centrale rol spelen
in de rest van de Europese financiėle geschiedenis
en die van de Verenigde Staten.
De Rothschilds maakte zijn debuut met de Europese royalty hier bij Wilhelmshohe,
het paleis van de rijkste man in Duitsland
in feite, de rijkste monarch in heel Europa,
prins Willem van Hessen - Kassel.
In eerste instantie hielpen de Rothschilds William alleen
te speculeren met kostbare munten.
Maar toen Napoleon prins William in ballingschap joeg, stuurde hij £ 550.000
- Een gigantisch bedrag in die tijd -
naar Nathan Rothschild in Londen
met de instructies van hem om Consols te kopen -
Britse staatsobligaties, ook wel 'overheidsobligaties'.
Maar Rothschild gebruikte het geld voor zijn eigen doeleinden.
Met Napoleon op het oorlogspad
waren de mogelijkheden van de oorlogstijds- investeringen bijna onbeperkt.
William kwam hier terug, voorafgaand aan de Slag bij Waterloo in 1815.
Hij riep de Rothschilds bijeen en eiste zijn geld terug.
De Rothschilds retourneerden William's geld,
met de rente van 8 % die de Britse Consoles hem zou hebben betaald
had de investering daadwerkelijk zijn gemaakt.
Maar de Rothschilds hielden al de gemaakte winsten die
zij hadden gemaakt met behulp van Wilhelm ' s geld.
Nathan Rothschild zou later opscheppen dat
in de zeventien jaar dat hij in Engeland was geweest,
hij zijn oorspronkelijke £ 20.000 geding
aan hem gegeven door zijn vader, was toegenomen
met 2.500 maal deze waarde.
Door samen te werken binnen de familie, groeiden de Rothschilds snel ongelooflijk rijk.
Tegen het midden van 1800, beheersten ze alle Europese bankieren,
en waren zeker de rijkste familie van de wereld.
Zij financierden Cecil Rhodes,
waardoor het voor hem mogelijk werd om een monopolie te vestigen
over de diamant en goud gebieden van Zuid-Afrika.
In Amerika, financierden ze de Hermans in spoorwegen,
Van Der Bilt in spoorwegen en de pers,
en Carnegie in de staalindustrie,
onder vele anderen.
In feite, tijdens de Eerste Wereldoorlog, werd
JP Morgan de rijkste man in Amerika gedacht.
Maar na zijn dood, werd ontdekt
dat hij eigenlijk slechts een luitenant van de Rothschilds was.
Zodra Morgan 's wil openbaar werd, werd ontdekt
dat hij slechts 19% van JP Morgan's bedrijven bezat.
Tegen 1850 zou James Rothschild, de erfgenaam van de Franse tak van de familie,
600 miljoen Franse frank waard zijn, 150 miljoen meer
dan alle andere bankiers in Frankrijk bij elkaar.
Hij bouwde dit herenhuis, genaamd Ferričres,
19 mijl ten noordoosten van Parijs.
Wilhelm I, op het zien ervan, riep uit
"Koningen zouden dit niet kunnen betalen. Het zou slechts tot een Rothschild kunnen behoren."
Een andere 19 -eeuwse Franse commentator zou het zo zeggen ;
" Er is maar een macht in Europa en dat is Rothschild ."
Er is geen bewijs dat hun overheersende staat
in Europese of internationale financiėle wereld is veranderd.
Laten we nu eens kijken naar de gevolgen
die de Bank of England had op de Britse economie
en hoe dat later de oorzaak was van de Amerikaanse Revolutie.
Tegen het midden van 1700
naderde het Britse Rijk zijn hoogtepunt van macht over de hele wereld.
Groot-Brittanniė had vier oorlogen in Europa gevochten sinds de creatie
van zijn particuliere centrale bank, de Bank of England.
De kosten waren hoog.
Om deze oorlogen te financieren, had het Britse parlement zwaar geleend van de bank.
Tegen het midden van 1700, bedroeg de schuld van de overheid £ 140.000.000
een duizelingwekkend bedrag voor die tijd.
Bijgevolg is de Britse regering begonnen met een programma
van het proberen om de inkomsten te verhogen van haar Amerikaanse koloniėn
om de rentebetalingen aan de bank te maken.
Maar in Amerika, was het een ander verhaal.
De gesel van een particuliere centrale bank had haar nog niet geraakt.
Dit is de Onafhankelijkheids Zaal in Philadelphia
waar de onafhankelijkheidsverklaring en de grondwet werd ondertekend.
In het midden van 1700, was pre - revolutionair
Amerika nog relatief arm.
Er was een groot tekort aan edele metalen munten om te ruilen voor goederen,
zodat de vroege kolonisten werden gedwongen om te experimenteren
met het afdrukken van hun eigen, zelfgemaakt papiergeld.
Sommige van deze experimenten waren succesvol.
Franklin was een groot voorstander van de koloniėn die hun eigen papiergeld drukten.
In 1757, werd Franklin naar Londen gestuurd.
Hij zou hier uiteindelijk voor de komende 18 jaar verblijven,
bijna tot aan het begin van de Amerikaanse Revolutie.
Tijdens deze periode, begonnen de Amerikaanse kolonies
hun eigen geld uit te geven.
Genoemd Colonial Scrip, het streven bleek erg succesvol.
Het bood een betrouwbaar ruilmiddel
en hielp ook een gevoel van eenheid tussen de kolonies te verschaffen.
Vergeet niet, de meeste koloniale Scrip was gewoon papier geld
- Schuldenvrij geld -
gedrukt in het algemeen belang en niet gedekt door goud of zilveren munt.
Met andere woorden, het was een totaal fiat valuta.
Op een dag, vroegen ambtenaren van de Bank of England aan Franklin
hoe hij de nieuw gevonden welvaart van de kolonies zou verklaren.
Zonder aarzeling antwoordde hij:
"Dat is eenvoudig. In de koloniėn geven we ons eigen geld uit. Het heet Colonial Scrip.
We geven het uit in de juiste verhouding tot de eisen van de handel en industrie
om de producten makkelijk van producent tot consument te laten gaan.
Op deze manier creėren we voor onszelf ons eigen papiergeld,
controleren we de koopkracht, en hebben we geen rente te betalen aan iemand. "
Dit was gewoon gezond verstand voor Franklin
maar u kunt zich de impact voorstellen die het had op de Bank of England.
Amerika had het geheim van geld geleerd
en de genie moest zo snel mogelijk weer in zijn fles.
Als gevolg hiervan, nam het Parlement haastig de Munt Wet van 1764 aan.
Deze verbood koloniale ambtenaren de uitgifte van hun eigen geld
en beval hen om alle toekomstige belasting te betalen in goud of zilveren munten.
Met andere woorden, het dwong de kolonies op een gouden of zilveren standaard.
Voor degenen die nog steeds geloven dat een gouden standaard het antwoord is
voor het huidige monetaire problemen van Amerika,
doet er goed aan te kijken wat er hierna met Amerika gebeurde.
Iin zijn autobiografie, zei Franklin:
"In een jaar tijd waren de omstandigheden dusdanig omgekeerd,
dat het tijdperk van welvaart eindigde en een depressie intrad,
in dergelijke mate dat de straten van de koloniėn waren gevuld met werklozen."
Franklin beweert dat dit zelfs de fundamentele
oorzaak was van de Amerikaanse Revolutie.
Zoals Franklin zet het in zijn autobiografie:
"De koloniėn hadden graag de kleine belasting op thee en andere zaken gedragen,
ware het niet dat Engeland de koloniėn hun eigen geld afnam,
wat tot werkloosheid en ontevredenheid leidde.
Het onvermogen van de kolonisten om de macht om hun eigen geld uit te geven
en permanent uit de handen van George III en de internationale bankiers te krijgen
was de belangrijkste reden voor de Revolutionaire Oorlog."
Tegen de tijd dat de eerste schoten werden afgevuurd
in Lexington, Massachusetts op 19 april 1775
waren de koloniėn ontdaan van gouden en zilveren
munten door de Britse belastingheffing.
Als gevolg, had de Continentale regering geen andere keuze
dan om zijn eigen papieren geld te drukken om de oorlog te financieren.
Aan het begin van de revolutie, stond de
Amerikaanse geldhoeveelheid op $ 12.000.000.
Tegen het einde van de oorlog, het was bijna 500 miljoen dollar.
Dientengevolge, was de munt vrijwel waardeloos.
Schoenen werden verkocht voor $ 5.000 per paar.
Colonial scrip had gewerkt omdat net genoeg werd
uitgegeven om de handel mogelijk te maken.
Zoals G. Washington betreurde, een wagonlading van geld
was nauwelijks genoeg voor aankoop van een wagonlading van voorzieningen.
Vandaag de dag, wijzen zij die een door goud gedekte munt ondersteunen
op deze periode tijdens de Revolutie
om het kwaad van een fiat munt te tonen.
Maar vergeet niet, dezelfde munt had zo goed gewerkt,
twintig jaar eerder in tijden van vrede,
dat de Bank of England via het Parlement het bij wet moest verbieden.
Tegen het eind van de Revolutie, kwam het Continentale Congres
hier op Independence Hall samen, met groeiende wanhoop op zoek naar geld.
In 1781, lieten zij Robert Morris, hun financiėle toezichthouder
toe een particuliere centrale bank te openen.
Overigens, Morris was een rijke man
die rijker was geworden tijdens de Revolutie
door de handel in oorlogsmateriaal.
Genoemd de Bank van Noord-Amerika, werd de nieuwe bank nauw gemodelleerd
naar het voorbeeld van de Bank of England.
Het mocht fractional reserve banking bedrijven
- Dat is, het kon geld uitlenen dat het niet had
en er dan rente over vragen.
Als u of ik dat zou doen, zouden we worden beschuldigd van fraude, een misdrijf.
Het handvest van de Bank riep particuliere beleggers op
om $ 400.000 aan startkapitaal beschikbaar te stellen.
Maar toen Morris niet in staat was om het geld in te zamelen
gebruikte hij schaamteloos zijn politieke invloed om goud te laten storten in de bank
dat uitgeleend was aan Amerika door Frankrijk.
Hij leende dit geld vervolgens aan zichzelf en zijn vrienden
om te herinvesteren in aandelen van de bank.
En, net als de Bank of England, werd de bank
een monopolie over de nationale munt gegeven.
Binnenkort, zouden de gevaren duidelijk worden.
De waarde van de Amerikaanse munt bleef dalen
zodat vier jaar later, in 1785
het handvest van de Bank niet verlengd werd.
De leider van de succesvolle inspanningen om de Bank te doden
William Findley, van Pennsylvania
legde het probleem op deze manier uit:
"Deze instelling, die geen principe kent, maar dat van de hebzucht,
zal nooit wijken in zijn doel...
om alle rijkdom, macht en invloed van de staat te absorberen."
De mannen achter de Bank van Noord-Amerika
- Alexander Hamilton, Robert Morris, en president van de Bank, Thomas Willing
gaven niet op.
Slechts zes jaar later, zouden Hamilton - toenmalige secretaris van de Schatkist
en zijn mentor, Morris
een nieuwe particuliere centrale bank door het nieuwe Congres drukken.
Genoemd de Eerste Bank van de Verenigde Staten,
Thomas Willing diende wederom als president van de Bank.
De spelers waren hetzelfde, alleen de naam van de bank werd veranderd.
In 1787, werden de koloniale leiders geassembleerd in Philadelphia
om de noodlijdende Confederatie Artikelen te vervangen.
Zoals we eerder zagen, waren zowel Thomas Jefferson en James Madison
onveranderlijk tegen een particuliere centrale bank.
Ze hadden de problemen, veroorzaakt door de Bank of England gezien.
Ze wilden er niets van.
Zoals Jefferson later zegt:
"Als het Amerikaanse volk ooit prive banken toestaat om de uitgifte van hun munt te controleren,
eerst door inflatie, dan door deflatie, zullen de banken en de bedrijven
die opgroeien om hen heen, de mensen van alle eigendom ontnemen
totdat hun kinderen dakloos wakker worden op het continent dat hun vaders veroverden. "
Tijdens het debat over het toekomstige monetaire systeem,
hekelde een andere Amerikaans grondlegger, Gouverneur Morris,
de motivaties van de eigenaren van de bank van Noord-Amerika.
Gouverneur Morris leidde de commissie die
het definitieve ontwerp van de grondwet schreef.
Morris kende de motivaties van de bank goed.
Samen met zijn oude baas, Robert Morris,
waren Gouverneur Morris en Alexander Hamilton degenen
die het oorspronkelijke plan voor de Bank van Noord-Amerika hadden gepresenteerd
aan het Continentale Congres in het laatste jaar van de revolutie.
In een brief die hij aan James Madison schreef, op 2 juli 1787
onthulde Gouverneur Morris wat er werkelijk aan de hand was:
"De rijken zullen ernaar streven om heerschappij te vestigen en de rest tot slaaf te maken.
Dit deden ze altijd, en zullen ze altijd blijven doen.
Ze zullen hier hetzelfde effect hebben als elders,
als wij ze niet, door [de kracht van] de overheid, in hun invloed beperken."
Ondanks het overlopen van Gouverneur Morris uit de rangen van de Bank
stonden Hamilton, Robert Morris, Thomas Willing, en hun Europese geldschieters
niet op het punt om op te geven.
Ze overtuigden het grootste deel van de afgevaardigden aan de Grondwettelijke Conventie
het Congres de bevoegdheid om papier geld uit te geven, niet terug te geven.
Het grootste deel van de afgevaardigden waren nog aan het bijkomen
van de wilde inflatie van het papiergeld tijdens de Revolutie.
Ze was vergeten hoe goed Colonial Scrip vóór de oorlog had gewerkt.
Maar de Bank of England was dit niet vergeten.
De Geldwisselaars konden niet toestaan
om Amerika weer haar eigen geld te laten drukken.
De Grondwet zweeg dus op dit punt.
Dit defect liet de deur wijd open voor de Geldwisselaars
net zoals ze hadden gepland.
In 1790, minder dan drie jaar na de Grondwet werd ondertekend
sloegen de Geldwisselaars opnieuw toe.
De nieuw benoemde eerste minister van Financiėn, Alexander Hamilton
stelde aan het Congres een wetsvoorstel voor
dat opriep tot een nieuwe particuliere centrale bank.
Toevallig, was dit het jaar dat Amschel Rothschild
zijn uitspraak deed vanuit zijn vlaggenschip bank in Frankfurt:
"Laat mij het geld van een natie uitgeven en controleren
en ik geef niet om wie haar wetten schrijft ."
Alexander Hamilton was een instrument van de internationale bankiers.
Hij wilde de Bank van de Verenigde Staten creėren, en deed dat.
Interessant genoeg, was een van de eerste banen van Hamilton
na zijn afstuderen aan de school voor rechten in 1782
een baan als assistent van Robert Morris, het hoofd van de Bank van Noord-Amerika.
In feite, had hij in het jaar daarvoor, Hamilton Morris een brief geschreven, zeggende:
" Een nationale schuld, als het niet overdreven is,
zal ons een nationale zegen zijn".
Een zegen voor wie?
Na een jaar van intens debat, in 1791
nam Congres het wetsvoorstel aan en gaf het een 20 - jaar charter.
De nieuwe bank zou worden genoemd de Eerste Bank van de Verenigde Staten, of BUS.
Hier zijn we voor de eerste bank van de Verenigde Staten in Philadelphia.
De bank kreeg een monopolie op het drukken van de Amerikaanse munt
zelfs al zouden 80 % van haar aandelen worden gehouden door particuliere beleggers.
De overige 20 % werd gekocht door de Amerikaanse regering
maar de reden was niet om de overheid een deel in de winsten te geven:
het was om het kapitaal te verschaffen voor de overige 80% van de eigenaars.
Net als bij de oude bank van Noord-Amerika en de Bank of England vóór haar,
betaalden de aandeelhouders nooit het volledige bedrag van hun aandelen.
De Amerikaanse regering stortten hun eerste $ 2.000.000 in contanten
waarna de bank, door de oude magie van fractional reserve leningen,
leningen verstrekt werden aan haar handvest- investeerders zodat ze konden komen
aan de resterende $ 8.000.000 van het startkapitaal,
dat nodig was voor deze risicoloze belegging.
Net als de Bank of England
werd de naam van de Bank van de Verenigde Staten bewust gekozen
om het feit dat zij particulier werd gecontroleerd te verbergen.
En net als de Bank of England, werden de namen van de investeerders in de bank
nooit onthuld.
Vele jaren later was het een bekend gezegde
dat de Rothschilds de macht achter de oude Bank van de VS waren
De bank werd verkocht aan het Congres als een manier om stabiliteit te brengen
aan het bankwezen en de inflatie te elimineren.
Dus wat is er gebeurd?
Over de eerste vijf jaar, leende de Amerikaanse regering $ 8.200.000
van de Bank van de Verenigde Staten.
In dezelfde periode stegen de prijzen met 72 %.
Jefferson, als de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken,
zag het lenen met verdriet en frustratie aan,
niet in staat om het te stoppen.
"Ik wou dat het mogelijk was om één amendement op onze Grondwet te verkrijgen
het afnemen van de Federale overheid de mogelijkheid om geld te lenen."
Miljoenen Amerikanen voelen zich vandaag op dezelfde manier.
Ze kijken toe in hulpeloze frustratie hoe de federale regering
de Amerikaanse economie de vergetelheid in leent.
Dus, hoewel het de Eerste Bank van de VS werd genoemd,
was het niet de eerste poging tot een particuliere centrale bank in dit land.
Net als bij de Bank van Noord-Amerika,
verschafte de regering het geld om deze private bank te beginnen
waarna de bankiers dat geld aan elkaar leenden
om de resterende aandelen te kopen in de bank.
Het was een list, gewoon en eenvoudig.
En ze zouden niet in staat zijn om er voor lange tijd mee weg te komen,
maar eerst moeten we terug reizen naar Europa om te zien
hoe een enkele man in staat was om de gehele Britse economie te manipuleren
door het verkrijgen van het eerste nieuws over Napoleons definitieve nederlaag.
Hier in Parijs, werd de Bank van Frankrijk in 1800 georganiseed
net als de Bank of England.
Maar Napoleon besloot dat Frankrijk vrij moest breken uit haar schulden
en hij vertrouwde de Bank van Frankrijk niet.
Hij verklaarde dat wanneer een overheid afhankelijk is van bankiers voor het geld,
de bankiers, niet de leiders van de overheid de controle hebben:
"De hand die geeft is boven de hand die neemt.
Geld kent geen vaderland; Financiers zijn zonder patriotisme en zonder fatsoen:
hun enige doel is winst."
Terug in Amerika, was onverwachte hulp aanstaande.
In 1800 vesloeg Thomas Jefferson John Adams nipt,
en was de derde president van de Verenigde Staten geworden.
Tegen 1803, hadden Jefferson en Napoleon een deal gesloten.
De VS zou Napoleon $ 3.000.000 geven in goud
in ruil voor een flinke portie van het
grondgebied ten westen van de Mississippi rivier
- De Louisiana Purchase.
Met die drie miljoen dollar, had Napoleon snel een leger gesmeed
en ging op weg in heel Europa, alles op zijn pad te veroverend.
Maar de Bank of England kwam snel op in verzet.
Zij financieerden elk volk op zijn pad, en plukten de enorme winsten van de oorlog.
Pruisen, Oostenrijk en tenslotte Rusland
gingen allen zwaar in de schulden in een vergeefse poging om Napoleon te stoppen.
Vier jaar later, met het belangrijkste Franse leger in Rusland,
nam 30 -jarige Nathan Rothschild
- Het hoofd van het Londense kantoor van de familie Rothschild -
persoonlijk de leiding van een gedurfd plan
om een broodnodige lading goud recht door Frankrijk te smokkelen
om een aanval van de hertog van Wellington uit Spanje te financieren.
Nathan schepte later op tijdens een etentje in Londen
dat het de beste zaken waren die hij ooit had gedaan.
Hij wist op dat moment niet dat hij veel betere zaken zou doen in de nabije toekomst.
Wellington's aanvallen uit het zuiden, en andere nederlagen,
dwongen Napoleon uitendelijk af te treden,
en Lodewijk XVIII werd koning gekroond.
Napoleon werd verbannen naar Elba, een klein eiland voor de kust van Italiė,
zogezegd voor altijd te zijn verbannen uit Frankrijk.
Terwijl Napoleon op Elba was,
tijdelijk verslagen door Engeland met de financiėle hulp van de Rothschilds
probeerde Amerika zich ook te bevrijden van haar centrale bank.
In 1811, werd een wetsvoorstel voorgelegd aan het Congres
om het handvest van de Bank van de Verenigde Staten te vernieuwen.
Het debat groeide zeer verhit
en de wetgevers van zowel Pennsylvania en Virginia
namen resoluties aan waarin zij het Congres vroeg om de Bank te doden.
Het pers korps van de dag vielen de Bank openlijk aan,
noemde het "een grote zwendel", een "gier", een "adder", en een "cobra".
Oh, om weer een onafhankelijke pers in Amerika te hebben!
Een congreslid genaamd P.B. Porter
viel de bank aan op de vloer van het Congres,
zeggend dat als charter van de bank werd vernieuwd,
het Congres "zal hebben geplant in de schoot van deze Grondwet, een adder,
die een of andere dag de vrijheden van dit land in het hart zal steken."
De vooruitzichten leken niet goed voor de bank.
Schrijvers hebben zelfs beweerd dat Nathan Rothschild had gewaarschuwd
dat de Verenigde Staten zich betrokken zou vinden in een meest rampzalige oorlog
als het charter van de Bank niet zou worden verlengd.
Maar het was niet genoeg.
Toen de rook was opgetrokken,
werd het vernieuwingsvoorstel verslagen door een enkele stemming in het Huis
en was het vastgelopen in de Senaat.
Tegen die tijd was de vierde president van Amerika, James Madison, in het Witte Huis.
Vergeet niet, Madison was een fervent tegenstander van de Bank.
Zijn vice-president, George Clinton, brak een gelijkspel in de Senaat
en stuurde de Bank de vergetelheid in.
Binnen 5 maanden viel Engeland de VS aan
en begon de Oorlog van 1812.
Maar de Britten waren toen nog bezig Napoleon te bevechten,
en zo eindigde de oorlog van 1812 in een gelijkspel in 1814.
Hoewel de Geldwisselaars tijdelijk in slecht weer waren, waren ze verre van verslagen.
Het zou hen nog maar twee jaar kosten hun bank terug te brengen
- Groter en sterker dan ooit.
Maar laten we nu terugkeren naar Napoleon.
Omdat er niets anders in de geschiedenis meer treffend
de sluwheid van de Rothschild familie aantoont, dan hun controle
van de Britse aandelenmarkt na Waterloo.
In 1815, een jaar na het einde van de oorlog van 1812 in Amerika,
ontsnapte Napoleon uit zijn ballingschap en keerde terug naar Parijs.
Franse troepen werden gestuurd om hem in gevang te nemen,
maar zulks was zijn charisma dat de soldaten samenkwamen rond hun oude leider
en hem opnieuw als hun keizer begroetten.
In maart van 1815 voorzag Napoleon een leger van materieel
dat de Britse hertog van Wellington versloeg
minder dan 90 dagen later, in Waterloo.
Sommige schrijvers beweren dat Napoleon £ 5.000.000 leende
van de Bank of England om te herbewapenen.
Maar het lijkt dat deze fondsen eigenlijk kwamen van het Ouvrard bancaire huis in Parijs.
Niettemin was het vanaf dit moment
niet meer ongebruikelijk voor privaat - gecontroleerde centrale banken
om beide zijden te financieren in een oorlog.
Waarom zou een centrale bank beide tegenstanders in een oorlog financieren?
Omdat oorlog de grootste schuld - generator van allemaal is.
Een natie zal elk bedrag nodig voor de overwinning lenen.
De uiteindelijke verliezer wordt net genoeg uitgeleend
om de ijdele hoop van de overwinning te houden,
en de uiteindelijke winnaar wordt genoeg gegeven om te winnen.
Trouwens, dergelijke leningen bestaan meestal op de voorwaarde van de garantie
dat de overwinnaar de schulden van de overwonnen eert.
Dit is het slagveld van Waterloo ongeveer 200 mijl ten noordoosten van Parijs,
in wat vandaag Belgiė is.
Hier leed Napoleon zijn laatste nederlaag,
maar niet voordat duizenden Franse en Engels mannen
hun leven gaven op een stomende zomerdag in juni van 1815.
Daar, op 18 juni 1815,
ontmoetten 74.000 Franse troepen, 67.000 troepen
van Groot-Brittanniė en andere Europese landen.
Het resultaat was zeker nog niet beslist.
In feite, had Napoleon een paar uur eerder aangevallen
dan zou hij waarschijnlijk de strijd hebben gewonnen.
Maar ongeacht wie er won of verloor, had in Londen
Nathan Rothschild gepland om van de gelegenheid
gebruik te maken om te proberen om de controle te grijpen
over de Britse aandelen-en obligatiemarkten,
en misschien zelfs de Bank of England.
Rothschild had een vertrouwde informant, een man genaamd Rothworth gestationeerd,
aan de noordzijde van het slagveld - dichter bij het Engels Kanaal.
Zodra het gevecht was besloten, vertrok Rothworth naar het Kanaal.
Hij bracht het nieuws een volle 24 uur eerder aan Nathan Rothschild
vóór Wellington 's eigen koerier.
Rothschild haastte zich naar de Beurs en nam zijn gebruikelijke positie
op de voorkant van een oude pijler.
Alle ogen waren op hem gericht.
De Rothschilds hadden een legendarisch communicatienetwerk.
Als Wellington was verslagen en Napoleon opnieuw weer los was op het contintent,
zou de financiėle situatie van Groot-Brittanniė inderdaad zwaar worden.
Rothschild keek bedroefd.
Hij stond daar roerloos, met neergeslagen ogen.
Dan opeens, begon hij de verkoop.
Andere nerveuze beleggers zagen dat Rothschild verkocht.
Het kon maar een ding betekenen. Napoleon moet
hebben gewonnen. Wellington moet hebben verloren.
De markt kelderde.
Al snel was iedereen hun Consols - hun Britse staatsobligaties
aan het verkopen en daalden de prijzen scherp.
Maar toen begon Rothschild stiekem met het opkopen van de Consols
middels zijn agenten tegen een fractie van hun waarde, die het enkele uren ervoor had.
Mythen, legenden, zegt u?
Honderd jaar later, had de New York Times een verhaal
die zei dat Nathan's kleinzoon had geprobeerd
om een gerechtelijk bevel te verkrijgen om een
boek met dit beurs verhaal er in te onderdrukken.
De familie Rothschild beweerde dat het verhaal onwaar en lasterlijk was.
Maar de rechtbank verwierp het verzoek van de Rothschilds '
en beval de familie om alle gerechtelijke kosten te betalen.
Wat nog interessanter over dit verhaal is
is dat sommige auteurs beweren dat de dag na de Slag van Waterloo,
binnen enkele uren, Nathan Rothschild niet alleen de obligatiemarkt kwam te overheersen,
maar de Bank of England ook.
Of de familie Rothschild werkelijk controle had genomen van de Bank of England
- De eerste particuliere centrale bank in een grote Europese natie, en de rijkste -
is één ding zeker:
tegen het midden van de jaren 1800, waren de Rothschilds
de rijkste familie van de wereld, zonder uitzondering.
Ze domineerden de nieuwe markten voor overheidsobligaties
en waren vertakt in andere banken en industriėle bedrijven.
In feite werd de rest van de 19e eeuw bekend als de "Eeuw van de Rothschilds".
Ondanks deze overweldigende rijkdom,
heeft de familie over het algemeen een aura van onzichtbaarheid gecultiveerd.
Hoewel de familie scalas aan industriėle, commerciėle, mijnbouw
en toeristische bedrijven behelst, dragen slechts een handvol de naam Rothschild.
Tegen het einde van de 19e eeuw, schatte een deskundige
dat de familie Rothschild de helft van de rijkdom van de wereld beheersten.
Ongeacht de omvang van hun enorme rijkdom,
is het redelijk te veronderstellen dat hun percentage van de rijkdom in de wereld
sindsdien is toegenomen.
Maar sinds de eeuwwisseling, hebben de Rothschilds het begrip gekweekt
dat hun macht of andere manier is afgenomen, zelfs als hun welvaart toeneemt.
Ondertussen in Washington, in 1816
precies een jaar na Waterloo en Rothschilds '
vermeende overname van de Bank of England,
nam het Amerikaanse Congres een wetsvoorstel aan
waarmee het nog een particuliere centrale bank toestond.
Deze bank werd genoemd de Tweede Bank van de Verenigde Staten.
Het Charter van de nieuwe bank was een kopie van de vorige banken.
De Amerikaanse regering zou 20 % van de aandelen bezitten.
Natuurlijk, werd het Federale aandeel betaald door de
schatkist, van te voren, in de schatkist van de Bank.
Dan, door de magie van fractional reserve leningen,
werd het omgezet in leningen aan particuliere beleggers
die er vervolgens de resterende 80 % van de aandelen mee kochten.
Net als voorheen, bleven de belangrijkste aandeelhouders geheim.
Maar het is bekend dat het grootste gedeelte
aandelen - ongeveer een derde van het totaal
werd verkocht aan buitenlanders.
Zoals een waarnemer opmerkte:
" Het is zeker niet overdreven te stellen dat de Tweede Bank van de Verenigde Staten
evenzo diep geworteld was in Groot-Brittanniė als in Amerika ."
Dus tegen 1816, beweerden sommige auteurs dat de Rothschilds
controle over de Bank of England hadden genomen
en de nieuwe particuliere centrale bank in Amerika ook steunden.
Na 12 jaar van manipulaties van de Amerikaanse economie
aan de zijde van de 2e bank van de VS,
had het Amerikaanse volk er genoeg van.
Tegenstanders van de Bank droegen
een waardige senator uit Tennessee voor, Andrew Jackson
de held van de Slag van New Orleans, om verkiesbaar te zijn voor het presidentschap.
Dit is zijn huis, " The Hermitage ".
Niemand gaf Jackson in eerste instantie een kans.
De Bank had lang geleden geleerd hoe het politieke
proces zou kunnen worden gecontroleerd met geld.
Tot verbazing en ontzetting van de Geldwisselaars,
werd Jackson met een zwiepende overwinning het Witte Huis in gestemd in 1828.
Jackson was vastberaden de Bank te doden bij de eerste gelegenheid,
en verspilde geen tijd in het proberen om dit te doen.
Maar het 20 jaar charter van de Bank zou niet toe zijn aan een verlenging tot 1836,
het laatste jaar van zijn tweede termijn - als hij zo lang kon overleven.
Tijdens zijn eerste termijn, hield Jackson zich bezig
met het uitroeien van de vele handlangers van de Bank uit overheidsdienst.
Hij ontsloeg 2.000 van de 11.000 werknemers van de federale overheid.
In 1832, zijn herverkiezing naderend, bracht de Bank een vroege klap toe,
hopend dat Jackson geen controverse zou willen aanwakkeren.
Ze vroeg het Congres om een vernieuwing van het charter vier jaar vroeger aan te nemen.
Congres stemde toe, en stuurde het naar de president voor ondertekening.
Maar Jackson woog in met beide voeten.
" Old Hickory, " nooit een lafaard, vetode het wetsvoorstel.
Zijn veto boodschap is een van de grote Amerikaanse documenten.
Het legt duidelijk de verantwoordelijkheid van de Amerikaanse regering
ten aanzien van haar burgers uit - rijk en arm.
"Het zijn niet alleen onze eigen burgers die de overvloed van onze regering ontvangen.
Meer dan acht miljoen van de aandelen van deze bank zijn in handen van buitenlanders.
Is er geen gevaar voor onze vrijheid en onafhankelijkheid
in een bank die in zijn karakter zo weinig heeft dat het bindt aan ons land ?
Controle van onze munt , het ontvangen van onze publieke gelden
en duizenden van onze burgers in afhankelijkheid houden...
zou formidabeler zijn en gevaarlijker dan een militaire macht van de vijand.
Als [ regering ] zich zou beperken tot gelijke bescherming,
en, gelijk de Hemel met haar regens, haar gunsten op de hogen en lagen doet neerkomen
de rijken en de armen, zou het een onbetwiste zegen zijn...
In de daad voor mij lijkt er een brede en onnodige afwijking
van deze rechtvaardige principes.
Later dat jaar, in juli 1832, was het Congres niet in staat om Jackson's veto te bestrijden.
Nu moest Jackson zijn herverkiezing tegemoet gaan.
Jackson nam zijn argument rechtstreeks naar de mensen.
Voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis,
ging Jackson met zijn presidentiėle campagne de weg op.
Voor die tijd, bleven presidentskandidaten thuis en stelden zich daar presendentieel op.
Zijn campagneslogan was "Jackson en geen bank!"
De Nationale Republikeinse Partij voerde Senator Henry Clay op tegen Jackson.
Ondanks het feit dat de bankiers meer dan $ 3.000.000 stortten in Clay 's campagne,
werd Jackson herkozen met een grote overwinning in november van 1832.
Ondanks zijn presidentiėle overwinning, wist Jackson
dat de strijd nog maar net was begonnen:
"De druk van de corruptie is slechts geschampt, niet dood,"
zei de nieuwgekozen president.
Jackson gaf zijn nieuwe minister van Financiėn, Louis McLane, opdracht
om te beginnen overheidsstortingen uit de Tweede Bank te verwijderen
en om te beginnen deze te plaatsen in de staatsbanken.
McLane weigerde dit te doen.
Jackson ontsloeg hem en benoemde William J. Duane
als de nieuwe minister van Financiėn.
Duane weigerde ook om te voldoen aan verzoeken van de President,
en zo ontsloeg Jackson hem evengoed,
en benoemde vervolgens Roger B. Taney voor de functie.
Taney nam de overheidfondsen op van
de bank, te beginnen op 1 oktober 1833.
Jackson was jubelend:
" Ik heb het geketend. Ik ben klaar met schroeven
om elke tand te trekken en vervolgens de stronken"
Maar de bank was nog niet klaar met vechten.
Zijn directiehoofd, Nicholas Biddle,
gebruikte zijn invloed in de Senaat om Taney's voordracht af te wijzen.
Dan, in een zeldzaam vertoon van arrogantie, dreigde Biddle
een depressie te veroorzaken als de bank niet opnieuw werden gecharterd.
"Deze waardige president denkt dat omdat hij Indianen heeft gescalpeerd
en rechters gevangengezet, hij kan doen wat hij wil met de Bank. Hij vergist zich."
Vervolgens, in een ongelooflijke bui van eerlijkheid voor een centrale bankier,
gaf Biddle toe dat de bank geld schaars zou gaan maken
om het Congres te dwingen om de bank te herstellen:
Niets dan wijdverspreid lijden zal een effect hebben op het Congres
Onze enige veiligheid is in het nastreven van een vaste koers van stevige beperking
[van de geldhoeveelheid] - en ik heb geen twijfel dat een dergelijke koers uiteindelijk
zal leiden tot het herstel van de munt en de recharter van de bank."
Wat een prachtige openbaring!
Hier was de zuivere waarheid, onthuld met schokkende duidelijkheid.
Biddle was voornemens om het geldkrimpend mechanisme van de Bank te gebruiken
om een enorme depressie te veroorzaken totdat Amerika opgaf.
Helaas is dit keer op keer gebeurt in heel de Amerikaanse geschiedenis,
en staat opnieuw te gebeuren in de wereld van vandaag.
Nicholas Biddle maakte zijn dreigement waarheid.
De Bank had de geldhoeveelheid fors doen afnemen
door oude leningen in te trekken en weigeren nieuwe te bieden.
Een financiėle paniek volgde, gevolgd door een diepe depressie.
Op voorspelbare wijze beschuldigde Biddle Jackson voor
de crash, zeggend dat het werd veroorzaakt
door de terugtrekking van de federale fondsen van de bank.
Helaas, zijn plan werkte goed.
Lonen en prijzen zakten.
Werkloosheid steeg samen met zakelijke faillissementen.
De natie ging snel in rep en roer.
Krantenredacties opende het vuur op Jackson in opiniestukken.
De bank dreigde om betalingen in te houden
die vervolgens direct konden worden gemaakt
aan de belangrijkste politici voor hun steun.
Binnen enige maanden werd Congres samengebracht in wat de " Panic Session " werd genoemd.
Zes maanden nadat hij geld van de bank had teruggetrokken,
werd Jackson officieel berispt door een besluit
dat de Senaat door kwam in een stemming van 26 naar 20.
Het was de eerste keer dat een president ooit was veroordeeld door het Congres.
Jackson haalde uit naar de Bank.
" Je bent een hol van adders. Ik ben van plan om je met wortel en tak
te verwijderen, en bij de Eeuwige God, ik wil zal je met wortel en tak verwijderen.
Amerika 's lot wankelde op een mes rand.
Als het Congres genoeg stemmen tegen Jackson's veto kon opbrengen,
zou de Bank nog eens 20 - jaar monopolie
of meer over Amerika's geld worden toegekend
- Tijd genoeg om zijn toch al grote macht te consolideren.
Vervolgens gebeurde er een wonder.
De gouverneur van Pennsylvania kwam uit in ondersteuning van President Jackson
en uitte felle kritiek op de Bank.
Daar kwam bij dat Biddle opscheppend werd gezien in het openbaar
over het plan van de Bank om de economie te crashen.
Plotseling verschoof het tij.
In april van 1834, stemde het Huis van Afgevaardigden met 134-82
tegen het opnieuw charteren van de Bank.
Dit werd gevolgd door een nog sterker gewogen stemronde
om een speciale commissie aan te stellen om te onderzoeken
of de Bank de crash had veroorzaakt.
Toen de onderzoekscommissie aankwam bij de deur van de Bank in Philadelphia,
gewapend met een dagvaarding om de boeken te
onderzoeken, weigerde Biddle deze af te geven.
Ook zou hij inspectie van correspondentie met Congresleden niet toestaan
met betrekking tot hun persoonlijke leningen en voorschotten.
Biddle weigerde te getuigen voor de commissie, in Washington.
Op 8 januari 1835, had Jackson de laatste termijn afbetaald
op de nationale schuld die uberhaupt noodzakelijk was doordat de banken
de uitgifte van betaalmiddelen voor staatsobligaties hadden gekregen,
in plaats van simpelweg overheidsgeld uit te geven zonder dergelijke schulden.
Hij was de enige president die ooit de staatsschuld volledige afloste.
Een paar weken later, op 30 januari 1835,
zou een moordenaar met de naam Richard Lawrence
President Jackson proberen neer te schieten.
Beide pistolen gingen niet goed af.
Lawrence werd later niet schuldig bevonden wegens ontoerekeningsvatbaarheid.
Na zijn vrijlating, schepte hij op bij vrienden dat machtige mensen in Europa
hem tot de taak hadden gezet en beloofden hem te beschermen als hij gepakt werd.
Het volgende jaar, toen haar handvest afliep,
werd de Tweede Bank van de Verenigde Staten gestaakt
in haar functie als centrale bank van de natie.
Biddle werd later gearresteerd en beschuldigd van fraude.
Hij werd berecht en vrijgesproken, maar stierf kort daarna,
toen nog steeds in civiele procedures gebonden.
Na zijn tweede termijn als president,
trok Jackson zich terug in The Hermitage buiten Nashville om zijn leven uit te leven.
Hij wordt nog steeds herinnerd om zijn vastberadenheid om "de Bank te doden".
Sterker nog, hij doodde de bank zo goed dat het de
Geldwisselaars 77 jaar kostten om de schade ongedaan te maken.
Op de vraag wat zijn belangrijkste prestatie was geweest, antwoordde Jackson
"Ik heb de bank gedood."
Helaas was zelfs Jackson er niet in geslaagd om het hele beeld en de oorzaak te begrijpen.
Hoewel Jackson de centrale bank had gedood,
bleef het meest verraderlijke wapen van de Geldwisselaars - fractioneel reserve bankieren
in gebruik bij de vele staat - gecharterde banken.
Dit was olie op het vuur voor economische instabiliteit in de jaren vóór de Burgeroorlog.
Toch waren de centrale bankiers buitenspel gezet
en als gevolg bloeide Amerika op terwijl het uitreidt naar het westen.
Gedurende deze tijd hadden de belangrijkste Geldwisselaars
moeite om hun verloren gecentraliseerde macht te herwinnen, zonder succes.
Uiteindelijk keerden zij terug naar de oude
centrale bankiers-formule: financiering van een oorlog,
om schuld en afhankelijkheid te creėren.
Als ze hun centrale bank niet konden krijgen op een andere manier,
kon Amerika aan de knieėn worden gebracht door haar in burgeroorlog te storten,
net zoals ze in 1812 hadden gedaan, na de Eerste
Bank van de VS niet opnieuw werd gecharterd.
Een maand na de inauguratie van Abraham Lincoln,
werden de eerste schoten van de Amerikaanse Burgeroorlog afgevuurd
bij Fort Sumter, South Carolina op 12 april 1861.
Zeker was slavernij één oorzaak voor de
Burgeroorlog, maar niet de primaire oorzaak.
Lincoln wist dat de economie van het Zuiden afhing van slavernij
en was dus ( vóór de Burgeroorlog ) niet van plan het te elimineren.
Lincoln had het, slechts een maand eerder in zijn inaugurele rede, zo gesteld:
"Ik heb geen doel, direct of indirect, mij te bemoeien met het instituut van de slavernij
in de staten waar het nu bestaat. Ik geloof dat ik geen wettig recht heb
om dat te doen, en ik heb niet de neiging om dat te doen."
Zelfs nadat de eerste schoten werden afgevuurd op Fort Sumter,
bleef Lincoln volhouden dat de Burgeroorlog niet over de kwestie van de slavernij ging:
"Mijn grootste doel is om de Unie te redden,
en het is niet om de slavernij te redden of te vernietigen.
Als ik de Unie kon redden zonder enige slaaf te bevrijden, zou ik het doen."
Dus waar ging de Burgeroorlog over?
Er waren veel factoren in het spel.
Noordelijke industriėlen hadden beschermende tarieven gebruikt
om hun zuidelijke staten te verhinderen goedkopere Europese goederen te kopen.
Europa nam wraak met het stoppen van de invoer van katoen uit het zuiden.
De zuidelijke staten bevonden zich in een financieel knelpunt.
Zij werden gedwongen om meer te betalen voor de
meeste noodzakelijkheden van het leven
terwijl hun inkomsten uit de uitvoer van katoen daalde. Het Zuiden was boos.
Maar er waren andere factoren aan het werk.
De Geldwisselaars voelden nog steeds de steek van de
Amerikaanse terugtrekking uit hun controle
25 jaar eerder.
Sindsdien had Amerika's wildgeaarde economie het land rijk gemaakt:
een slecht voorbeeld voor de rest van de wereld.
De centrale bankiers zagen nu een kans om de rijke nieuwe natie te splitsen,
te verdelen en veroveren door de oorlog.
Was dit gewoon een soort van wilde complottheorie?
Nou, laten we eens kijken naar wat een goed geplaatst
waarnemer van de scčne te zeggen had op het moment.
Dit was Otto von Bismarck, kanselier van Duitsland,
de man die de Duitse staten een paar jaar later had verenigd.
"De verdeling van de Verenigde Staten in twee federaties van gelijke kracht
was lang voor de burgeroorlog door de hoge financiėle bevoegdheden van Europa besloten.
Deze bankiers waren *** dat de Verenigde Staten, als zij als één blok en één natie bleef,
economische en financiėle onafhankelijkheid zou bereiken,
die hun financiele overheersing over de gehele wereld zou destabliseren."
Binnen enkele maanden na de eerste schoten hier bij Fort Sumter,
leenden de centrale bankiers Napoleon III van Frankrijk
( de neef van de Waterloo Napoleon )
210 miljoen frank om Mexico in te nemen, en om troepen te stationeren
langs de zuidelijke grens van de VS,
gebruik makend van de oorlog om de Monroe Doctrine te schenden
en Mexico terug te brengen naar koloniale overheersing.
Ongeacht de uitkomst van de Burgeroorlog,
zou een verzwakt Amerika, en een zware schuldenlast aan de Geldwisselaars,
Midden-en Zuid -Amerika opnieuw openstellen
aan Europese kolonisatie en overheersing
juist datgene dat Amerika's Monroe Doctrine had verboden in 1823.
Op hetzelfde moment, verplaatst Groot-Brittanniė 11.000 troepen naar Canada
en positioneert ze dreigend langs de noordelijke grens van Amerika.
De Britse vloot ging op een staat van oorlogs- paraatheid mocht snelle interventie nodig zijn.
Lincoln wist dat hij in een tweespalt zat.
Dat is waarom hij over het lot van de Unie werd gekweld.
Er kwam veel meer bij kijken dan alleen de
verschillen tussen het Noorden en het Zuiden.
Daarom lag zijn nadruk altijd op de "Unie" en niet alleen op de nederlaag van het Zuiden.
Maar Lincoln had geld nodig om te winnen.
In 1861, gingen Lincoln en zijn minister van Financiėn, Salmon P. Chase,
naar New York toe om de noodzakelijke leningen aan te vragen.
De Geldwisselaars, beducht om de Unie te zien falen,
boden leningen tegen 24-36 % rente.
Lincoln zei dank u, maar ik bedank ervoor, en keerde terug naar Washington.
Hij liet een oude vriend oproepen, kolonel *** Taylor van Chicago,
en zette hem op het probleem van de financiering van de oorlog.
Tijdens een bijeenkomst, vroeg Lincoln Taylor wat hij ontdekte.
Taylor zei het op deze manier:
"Wel, Lincoln, dat is makkelijk,
laat gewoon het Congres een wetsvoorstel aannemen
waarbij het afdrukken van volledig wettig betaalmiddel wordt bekrachtigd
en betaal je soldaten ermee en ga je gang en win ook de oorlog met hen."
Toen Lincoln vroeg of de mensen van de Verenigde Staten de biljetten zouden aanvaarden,
Taylor antwoordde:
"De mensen of iemand anders zal geen enkele keuze hebben in de zaak,
als je ze volledig wettig betaalmiddel maakt.
Zij zullen de volledige sanctie van de overheid hebben en net zo goed zijn als elk geld ...
daar het Congres dit recht expliciet is gegeven in de Grondwet."
Dus dat is precies wat Lincoln deed.
In 1862-1863, drukte hij $432.000.000 van de nieuwe biljetten.
Om ze te onderscheiden van andere bankbiljetten in omloop,
drukte hij ze in groene inkt op de achterzijde.
Dat is de reden waarom de biljetten "Greenbacks" werden genoemd.
Met dit nieuwe geld, betaalde Lincoln de troepen, en kocht hij hun voorraden.
In de loop van de oorlog, werd bijna 450 miljoen dollar aan Greenbacks
gedrukt tegen geen enkele rente aan de federale overheid.
Lincoln realiseerde wie echt de touwtjes in handen had
en wat er op het spel stond voor het Amerikaanse volk.
Dit is hoe hij verklaarde over zijn beweegredenen:
"De regering moet maken, uitgeven, en circuleren...
alle valuta en krediet nodig om te voorzien
in de koopkracht van de regering en de koopkracht van de consumenten...
Het voorrecht van het creėren en uitgifte van geld is niet alleen
het opperste voorrecht van de regering,
maar het is de grootste creatieve kans van de regering...
Door de aanname van deze principes
zullen de belastingbetalers immense sommen rente worden bespaard.
Geld zal ophouden meester te zijn en wordt de dienaar van de mensheid. "
Een werkelijk ongelooflijk opiniestuk in de London Times
verklaarde de houding van de Bank of England ten aanzien van Lincoln's Greenbacks.
"Als dit kwaadaardig financieel beleid, dat zijn oorsprong in Noord-Amerika heeft,
zal worden verhard tot een vaste waarde, zal de regering haar eigen geld verstrekken zonder kosten.
Het zal schulden aflossen en zijn zonder schuld.
Het zal al het geld hebben, noodzakelijk voor de uitvoering van haar handel.
Het zal voorspoedig zonder precedent in de geschiedenis van de wereld worden.
De hersenen, en de rijkdom van alle landen zal naar Noord-Amerika gaan.
Dat land moet worden vernietigd of het zal elke monarchie vernietigen op de aardbol."
Het plan was effectief.
Zo effectief dat het volgend jaar, 1863, toen federale en confederatie troepen
zich opmaakten voor de beslissende slag van de Burgeroorlog,
en de Schatkist verdere Congressionele autoriteit nodig had
om meer Greenbacks uit te geven,
liet Lincoln de bankiers de Nationale bankwet doordrukken.
Deze nieuwe nationale banken zouden onder een
zo goed als belastingvrije status opereren,
en collectief de exclusieve monopolie macht behouden
om de nieuwe vorm van geld te maken - Bank Notes.
Hoewel Greenbacks bleven circuleren, werd hun aantal niet verhoogd.
Maar het belangrijkste is, dat vanaf dit punt, de gehele Amerikaanse geldhoeveelheid
zou worden gecreėerd uit schuld door
bankiers middels het kopen van Amerikaanse staatsobligaties,
en deze uitvaardigt voor reserves tegen de Bank Notes.
Zoals historicus John Kenneth Galbraith het uitlegde:
"In tal van jaren na de oorlog, had de federale overheid een zwaar budgetoverschot.
Het kon [echter] haar schuld niet afbetalen,
haar obligaties uit roulatie nemen, want dat zou betekenen
dat er geen obligaties meer waren om de Bank Notes te voorzien van waarde.
Het betalen van de schuld was gelijk aan de geldhoeveelheid te vernietigen. "
In 1863, kreeg Lincoln enige onverwachte
hulp van Tsaar Alexander II van Rusland.
De tsaar, zoals Bismarck in Duitsland,
wist wat de internationale Geldwisselaars aan het doen waren
en had standvastig geweigerd om hen een centrale bank in Rusland te laten opzetten.
Als Amerika overleeft en in staat was om uit hun klauwen te blijven,
zou zijn positie veilig blijven.
Als de bankiers succesvol waren bij het verdelen van Amerika
en de twee helften terug zouden geven aan Groot-Brittanniė en Frankrijk
( beiden naties onder de controle van hun centrale banken )
zouden de Geldwisselaars uiteindelijk Rusland opnieuw bedreigen.
Dus, de tsaar gaf opdracht dat als Engeland of Frankrijk
actief tussenbeide kwam en steun gaf aan het Zuiden,
Rusland een dergelijke actie zou beschouwen als een oorlogsverklaring.
Hij stuurde zijn Pacifische vloot naar de haven in San Francisco.
Lincoln werd herkozen in het volgende jaar, 1864.
Had hij nog geleefd, zou hij zeker een eind hebben gemaakt
aan het Nationale banken-monopolie op geld, aan hem onttrokken tijdens de oorlog.
Op 21 november 1864 schreef hij een vriend het volgende:
"De macht van het geld aast op de natie in tijden van vrede
en spant tegen haar samen in tijden van tegenspoed.
Het is despotischer dan monarchie, onbeschaamder dan autocratie
egoļstischer dan bureaucratie."
Kort voordat Lincoln werd vermoord,
beklaagde zijn voormalige minister van Financiėn, Salmon P. Chase,
zich over zijn rol in het helpen beveiligen van de aanname
van de Nationale Bank Act slechts een jaar eerder:
"Mijn rol in het bevorderen van de aanname van de Nationale Bank Act
was de grootste financiėle fout van mijn leven.
Het heeft een monopolie positie opgebouwd dat alle nationale belangen beinvloedt."
Op 14 april 1865, 41 dagen na zijn tweede inauguratie,
en vijf dagen na Lee zich overgaf aan Grant in Appomattox,
werd Lincoln neergeschoten door John Wilkes Booth, in het Ford-theater.
Bismarck bondskanselier van Duitsland betreurde de dood van Abraham Lincoln:
"De dood van Lincoln was een ramp voor het christendom.
Er was geen man in de Verenigde Staten groot genoeg om zijn laarzen te dragen ...
Ik vrees dat buitenlandse bankiers met hun sluwheid en bochtige trucs
de uitbundige rijkdom van Amerika volledig zal beheersen
en het systematisch zal gebruiken om de moderne beschaving te corrumperen.
Ze zullen niet aarzelen om het gehele christendom te storten
in oorlog en chaos, opdat de aarde hun erfdeel zou worden."
Bismarck begreep het plan van de Geldwisselaars goed.
Beschuldigingen dat internationale bankiers
verantwoordelijk waren voor de moord op Lincoln
waren opgedoken in Canada 70 jaar later, in 1934.
Gerald G. McGeer, een populaire en gerespecteerde Canadese advocaat,
openbaarde dit overweldigende betoog in een 5 uur durende speech
voor het Lagerhuis
waar hij Canada's op schuld-gebaseerde geldsysteem op de korrel nam.
Vergeet niet, het was 1934, het hoogtepunt van de Grote Depressie
die ook Canada verwoestend trof.
McGeer had bewijs, dat verwijderd was uit de openbare gegevens, verkregen,
aan hem verstrekt door geheim agenten,
van het proces van John Wilkes Booth, na de dood van Booth.
McGeer zei dat het bleek dat Booth een huurling was
werkend voor de internationale bankiers.
Volgens een artikel in de Vancouver Sun van 2 mei 1934:
"Abraham Lincoln, vermoord bevrijder van de slaven,
werd vermoord door de machinaties van een groep vertegenwoordigers van de internationale bankiers
die de nationale krediet ambities van de Amerikaanse president vreesden.
Er was slechts een groep in de wereld op dat moment,
die enige reden hadden om de dood van Lincoln te verlangen.
Zij waren de mannen in tegenstand tot zijn nationale munt-programma
en die hem de hele burgeroorlog op zijn beleid van de Greenback munt had bevochten. "
Interessant genoeg, beweerde McGeer dat Lincoln niet alleen werd vermoord
omdat de internationale bankiers opnieuw een centrale bank wilden in Amerika,
maar omdat ze ook Amerika's munt op goud wilden baseren.
Goud dat zij controleerden.
In andere woorden, zet Amerika op een "gouden standaard".
Lincoln had net het tegenovergestelde gedaan door
de uitgifte van Amerikaanse Notes - Greenbacks
die puur op het goede vertrouwen en krediet van de Verenigde Staten waren gebaseerd.
Het artikel citeerde McGeer:
"Zij waren de mannen geļnteresseerd zijn in de oprichting van de gouden standaard
en het recht van de bankiers om de valuta- en kredietrisicos van elke natie te beheren in de wereld.
Met Lincoln uit de weg waren ze in staat om door te gaan met het plan
en ze zijn ermee doorgegaan in de Verenigde Staten.
Binnen acht jaar na de moord op Lincoln, werd zilver ont-geld
en het gouden-standaard geld systeem opgezet in de Verenigde Staten."
Niet sinds Lincoln heeft Amerika
schuldenvrije Verenigde Staten Notes uitgegeven.
Deze rood - verzegelde biljetten, die in 1963 werden uitgegeven,
waren geen nieuwe uitgave van president Kennedy,
maar alleen de oude Greenbacks heruitgegeven jaar na jaar.
In een andere daad van dwaasheid en onwetendheid, gaf de Reigle Act van 1994
daadwerkelijk toestemming voor de vervanging van
Lincoln's Greenbacks met op schulden gebaseerde Notes.
Met andere woorden, Greenbacks waren in omloop in de Verenigde Staten tot 1994.
Waarom was zilver slecht voor de bankiers en goud goed?
Eenvoudig. Omdat zilver overvloedig was in de Verenigde Staten,
was het erg moeilijk te controleren.
Goud was en is altijd schaars geweest.
Door de geschiedenis heen was het relatief eenvoudig om goud te monopoliseren,
maar zilver is historisch gezien 15 keer meer overvloedig.
Met Lincoln uit de weg, was het volgende doel van de Geldwisselaars
om volledige controle over Amerika's geld te winnen.
Dit was geen gemakkelijke taak.
Met de opening van het Amerikaanse Westen, werd zilver ontdekt in grote hoeveelheden.
Daar kwam bij dat, Lincoln's Greenbacks over het algemeen populair waren.
Ondanks de Europees centrale bankiers' doelbewuste aanvallen op Greenbacks,
bleven ze circuleren in de Verenigde Staten, tot een paar jaar geleden.
Volgens historicus W. Cleon Skousen:
"Direct na de Burgeroorlog was er veel praat over de heropleving van Lincoln's korte experiment
met het Grondwettelijk monetair systeem.
Had de Europese geld-trust niet ingegrepen, zou het zonder twijfel zijn uitgegroeid tot een gevestigde instelling."
Het is duidelijk dat het concept van Amerika
dat haar eigen schuldenvrije geld drukte
schokgolven door de gehele Europees privaat- centrale bank-elite stuurde.
Ze keek met afgrijzen toe terwijl de Amerikanen meer Greenbacks eisten.
Zij kunnen Lincoln gedood hebben, maar steun voor zijn monetaire ideeėn groeide.
Op 12 april 1866, bijna een jaar na de dag van de moord op Lincoln,
begon Congres te werken voor de Europese centraal-bankieren belangen.
Het nam de samentrekkings-Wet aan, dat de minister van Financiėn machtigde
te beginnen met de Dollars uit omloop te halen
en daarmee de geldhoeveelheid te krimpen.
Auteurs Theodore R. Thoren en Richard F. Warner
legde de resultaten van de geld krimp uit in hun boek over het onderwerp,
"Het Waarheid in Geld Boek":
"De harde tijden die zich na de Burgeroorlog voordeden
hadden kunnen worden vermeden indien de Greenback wetgeving was voortgezet
zoals President Lincoln had bedoeld.
In plaats daarvan waren er een reeks van
geld-panieken - wat wij noemen 'recessies'
die druk uitoefenden op het Congres om wetgeving uit te vaardigen
om het banksysteem onder gecentraliseerde controle te plaatsen.
Uiteindelijk werd de Federal Reserve Act aangenomen op 23 december 1913."
Met andere woorden, de Geldwisselaars wilde twee dingen:
1 ) de herinstelling van een centrale bank onder hun exclusieve controle,
en, 2 ) een Amerikaanse munt gesteund door hun goud.
Hun strategie was tweeledig:
eerst, om een reeks van panieken te veroorzaken om te
proberen om het Amerikaanse volk te overtuigen
dat alleen gecentraliseerde controle van de geldhoeveelheid
economische stabiliteit kon bieden ;
en ten tweede, om zoveel geld uit het systeem te verwijderen
dat de meeste Amerikanen zo wanhopig arm zouden zijn
dat ze er zich niet om zouden bekommeren, of te zwak zouden zijn om
zich te verzetten tegen de bankiers.
In 1866, was er $ 1,8 miljard in omloop in de Verenigde Staten
ongeveer $ 50,46 per hoofd van de bevolking.
In 1867 alleen al, werd $ 500.000.000
verwijderd uit de Amerikaanse geldhoeveelheid.
Tien jaar later, werd in 1876, de Amerikaanse geldhoeveelheid
teruggebracht tot slechts $ 600.000.000.
Met andere woorden, tweederde van Amerika's geld was door de bankiers teruggeroepen.
Slechts $ 14,60 per hoofd bleef in omloop.
Tien jaar later, was de geldhoeveelheid teruggebracht tot slechts $ 400.000.000,
hoewel de bevolking explosief was gestegen.
Het resultaat was dat slechts 6,67 $ per hoofd in omloop bleef,
een daling van 84% van de koopkracht in slechts 20 jaar.
Vandaag, proberen economen het idee te verkopen dat recessies en depressies
een natuurlijk onderdeel zijn van iets wat zij noemen de "business cycle ".
De waarheid is, onze geldhoeveelheid wordt nu gemanipuleerd,
net zoals het was vóór en na de Burgeroorlog.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Hoe heeft geld zo schaars kunnen worden?
Eenvoudig - bankleningen werden teruggeroepen en geen nieuwe verschaft.
Daarnaast werden zilveren munten omgesmolten.
In 1872, werd een man genaamd Ernest Seyd £ 100.000 gegeven
( ongeveer 5.000.000 dollar in die tijd )
door de Bank van Engeland en naar Amerika gestuurd
om de nodige Congresleden om te kopen voor het "ontgelden" van de zilver munt.
Hij kreeg te horen dat als dit niet voldoende
was, om een extra £ 100.000 te gebruiken
"of meer als dat nodig was".
Het volgende jaar, nam het Congres de Muntwet van 1873 aan
en het slaan van zilveren dollars werd abrupt gestopt.
In feite, Rep. Samuel Hooper, die het
wetsvoorstel in het Huis van Afgevaardigden had geļntroduceerd
erkende dat de heer Seyd de wetgeving daadwerkelijk had opgesteld.
Maar het wordt nog erger dan dat.
In 1874 heeft Seyd zelf toegegeven, wie er achter de list zat:
"Ik ging naar Amerika in de winter van 1872-1873, bevoegd om te verkrijgen, als ik kon,
de aanname van een wetsvoorstel om zilver te ontgelden.
Het was in het belang van degenen die ik vertegenwoordigde,
de gouverneurs van de Bank of England om het gedaan te krijgen."
Tegen 1873, waren gouden munten de enige vorm van muntgeld."
Maar de wedstrijd over de controle van Amerika's geld was nog niet gelopen.
Slechts drie jaar later, in 1876,
met een derde van de Amerikaanse beroepsbevolking werkloos,
groeide de bevolking onrustig.
Mensen riepen om een terugkeer naar
het Greenback geldsysteem van President Lincoln,
of een terugkeer naar zilvergeld
alles wat het geld maar overvloediger zou maken.
Dat jaar, riep het Congres een United States Silver Commissie
in het leven om het probleem te bestuderen.
Hun rapport gaf duidelijk de schuld van de
monetaire krimp aan de Nationale Bankers.
Het rapport is interessant omdat het vergelijkingen maakt
met de opzettelijke geld samentrekking van de Nationale Bankers na de Burgeroorlog,
en de val van het Romeinse Rijk.
"De ramp van de Middeleeuwen werd veroorzaakt door een krimp in geld en dalende prijzen
Zonder geld, kon beschaving niet beginnen, en met een daling van het geldaanbod
moet het wegkwijnen en tenzij van ademruimte voorzien, uiteindelijk vergaan.
In de christelijke periode bedroeg het metalen geld van het Romeinse Rijk $1.800.000.000
tegen het einde van de vijftiende eeuw was dit geslonken tot minder dan S200.000.000
Geschiedenis laat geen andere dergelijk rampzalige overgang zien
als die van het Romeinse Rijk tot de Middeleeuwen."
Ondanks dit rapport door de Silver Commissie, nam het Congres geen actie.
Het volgende jaar, in 1877, braken rellen uit van Pittsburgh tot Chicago.
De toortsen van hongerige vandalen verlichtten de hemel.
De bankiers kropen samen om te beslissen wat te doen.
Ze besloten vast te houden.
Nu ze weer voor een deel de controle hadden, waren ze niet bereid op te geven.
Op de vergadering van de American Bankers Association dat jaar,
spoorden zij hun leden aan om alles te doen wat in hun macht lag
om het idee van een terugkeer naar de Greenbacks neer te slaan.
De ABA secretaris, James Buel, was de auteur van een brief aan de leden
die schaamteloos beroep deed op de banken
om niet alleen het Congres, maar de pers te ondermijnen:
"Het is raadzaam om alles te doen wat in uw vermogen ligt om dergelijke prominente dag-en weekbladen
met name de landbouw- en religieuze pers
te ondersteunen waar deze de uitgifte van de Greenbacks zullen tegenstaan
en u tegelijk te onthouden van aankopen van allen die het overheidsuitgeven niet willen tegenstaan.
Het terugtrekken van de Wet die toestaat Bank Notes te maken,
of overheidsgeld in omloop te herstellen, zal betekenen mensen geld te verschaffen
en zal daarom onze individuele winsten als bankiers en uitleners ernstig drukken.
Bezoek uw Congreslid onmiddellijk en beweeg hem onze belangen te steunen
zodat wij macht over deze wetgeving hebben."
Terwijl politieke druk toenam in het Congres voor verandering,
probeerde de pers het Amerikaanse volk van de waarheid af te zetten.
The New York Tribune zegt het op deze manier op 10 januari 1878:
"De hoofdstad van het land organiseert zich eindelijk, en we zullen zien
of het Congres het aandurft haar wil te negeren."
Maar het werkte niet helemaal.
Op 28 februari 1878 nam het Congres de Sherman wet aan
wat het slaan van een beperkt aantal zilveren dollars toestond,
waarmee het een 5-jarig hiaat beėindigde.
Dit was niet het einde van de goud- standaard voor de munt, echter.
Evenmin liet het zilver volledig los:
Voorafgaand aan 1873, kon iedereen die zilver naar de Amerikaanse munt bracht
het kosteloos in zilveren dollars laten slaan.
Nu niet meer.
Maar in ieder geval begon er wat geld terug te vloeien in de economie.
Zonder verdere discussie over hun controle, begonnen bankiers de restricties
op leningen los te laten, en de
na - Burgeroorlogse depressie werd uiteindelijk beėindigd.
Drie jaar later,
verkoos het Amerikaanse volk de Republikeinse president James Garfield.
Garfield begreep hoe de economie werd gemanipuleerd.
Als Congreslid, was hij voorzitter van het Comite van Kredieten geweest,
en was een lid van het Bank-en Currency Committee.
Na zijn inauguratie, opende hij het vuur op de Geldwisselaars publiekelijk in 1881:
"Wie het volume van het geld controleert in elk land is absolute meester van alle industrie en handel
en als je je realiseert dat het hele systeem zeer eenvoudig is te beheersen,
linksom of rechtsom, door een paar machtige mannen aan de top,
zal u niet worden hoeven verteld hoe periodes van inflatie en depressie ontstaan."
Binnen een paar weken van het maken van deze verklaring, op 2 juli van 1881,
werd President Garfield vermoord.
De Geldwisselaars waren snel kracht aan het verzamelen.
Ze begonnen een periodiek kaalscheren van de
kudde door het creėren van economische booms,
gevolgd door verdere depressies,
zodat ze duizenden huizen en boerderijen konden kopen voor een fractie van de waarde.
In 1891, maakten de Geldwisselaars zich op om
de Amerikaanse economie opnieuw neer te halen
en hun methoden en motieven werden met
schokkende duidelijkheid uitgelegd in een memo
verzonden door de American Bankers Association, de ABA,
een organisatie waarvan de meeste bankiers lid waren.
Merk op dat deze memo bankiers oproept
om een depressie te creeeen op een bepaalde datum
drie jaar in de toekomst.
Volgens het Congressionele verslag, is dit de tekst van de memo:
"Op 1 September, 1894, zullen wij leningen niet vernieuwen, onder geen enkele overweging.
Op 1 september zullen we ons geld eisen.
We zullen verkopen bij executie en worden hypotheekhouders in het bezit.
We kunnen tweederde nemen van de boerderijen ten westen van de Mississippi
en duizenden van hen ten oosten van de Mississippi en, tegen onze eigen prijs
Dan zullen de boeren huurders en pachters worden, zoals in Engeland."
Deze depressies kunnen worden gecontroleerd omdat Amerika op de gouden standaard was.
Omdat goud schaars is, is het een van de gemakkelijkste grondstoffen om te manipuleren.
Mensen wilden zilver legaliseren zodat ze konden ontsnappen
aan de wurggreep die de Geldwisselaars hadden op goud - gedekt geld.
Mensen wilden zilver geld hersteld zien, en Seyd's Wet van 1873 omkeren,
tegen die tijd, de "Misdaad van '73" genoemd.
Tegen 1896, was de uitgifte van meer zilver geld
de centrale kwestie in de presidentiėle campagne geworden.
William Jennings Bryan, een senator uit Nebraska
liep voor president als Democraat op de "Free Silver " kwestie.
Bij de Democratische Nationale Conventie in Chicago,
maakte hij een emotionele toespraak,
die hem de nominatie won, getiteld "Kroon van Doornen en Kruis van Goud."
Hoewel Bryan slechts 36 jaar oud was op het moment,
wordt deze toespraak algemeen beschouwd als de meest beroemde redevoering
ooit gemaakt voor een politieke conventie.
In de dramatische conclusie, zei Bryan:
"We zullen hun vraag naar een gouden standaard beantwoorden door te zeggen tot hen:
Gij zult niet drukken op het voorhoofd van de arbeid, dit doornenkroon,
je zal de mensheid niet kruisigen aan een kruis van goud."
De bankiers steunden de Republikeinse kandidaat, William McKinley, rijkelijk
die de gouden standaard begunstigde.
De resulterende wedstrijd was een van de meest fel omstreden
Presidentiėle races in de Amerikaanse geschiedenis.
Bryan maakte meer dan 600 toespraken in 27 staten.
De McKinley campagne kreeg fabrikanten en industriėlen
zover hun werknemers te informeren dat als Bryan werden verkozen,
alle fabrieken en fabrieken zouden sluiten en er geen werk zou zijn.
De list slaagde. McKinley versloeg Bryan met een kleine marge.
Bryan was opnieuw verkiesbaar voor president in 1900 en in 1908,
maar schoot telkens tekort.
Tijdens de Democratische Conventie 1912,
was Bryan een krachtige figuur die Woodrow Wilson had geholpen de nominatie te winnen.
Toen Wilson president werd benoemd, benoemde hij Bryan als Staatssecretaris.
Maar Bryan werd al snel ontgoocheld door de Wilson administratie.
Bryan diende slechts twee jaar in de Wilson administratie
alvorens af te treden in 1915 over het hoogst verdachte zinken van de Lusitania,
de gebeurtenis die werd gebruikt om Amerika te betrekken in Wereldoorlog I.
Hoewel William Jennings Bryan het voorzitterschap nooit kreeg,
vertraagde zijn inspanningen de Geldwisselaars zeventien jaar
van het bereiken van hun volgende doel:
een nieuwe, particuliere centrale bank voor Amerika.
Nu was het tijd voor de Geldwisselaars om terug te keren naar de zaak
van een nieuwe, private centrale bank voor Amerika.
Tijdens de vroege jaren 1900, leidden mannen als JP Morgan de aanval.
Een laatste paniek zou nodig zijn om de aandacht van de natie
te vestigen op de vermeende noodzaak van een centrale bank.
De achterliggende gedachte was dat slechts een
centrale bank zou kunnen voorkomen dat banken omvielen.
Morgan was duidelijk de machtigste bankier in Amerika
en werd verdacht te werken voor de Rothschilds.
Morgan had geholpen John D. Rockefellers standaard olie imperium te financieren
hij had ook geholpen met de financiering van de monopolies van Edgar Herman in spoorwegen,
van Andrew Carnegie in staal en van anderen in tal van industrieėn.
Maar, boven dit alles was JP Morgan 's vader, Junius Morgan,
Amerikaanse financiėle gezant naar de Britten geweest.
Na de dood van zijn vader, nam JP Morgan een Britse partner,
Edward Grenfell, voor lange tijd de directeur van de Bank of England.
Na Morgan's dood bleek dat zijn welvaart
slechts een paar miljoen dollar bedroeg.
Het grootste deel van de effecten die de meeste mensen dachten dat hij bezat,
waren in feite eigendom van anderen.
In 1902, maakte President Theodore Roosevelt naar verluidt jacht op Morgan en zijn vrienden
door gebruik te maken van de Sherman Anti
- Trust Act om hun industriėle monopolies proberen te breken.
Eigenlijk deed Roosevelt heel weinig zich te mengen in de toenemende monopolisering
van de Amerikaanse industrie door de bankiers en hun vervangers.
Zo brak Roosevelt zogenaamd het Standard Oil monopolie.
Maar het was in feite helemaal niet gebroken.
Het werd alleen maar verdeeld in zeven bedrijven,
allemaal nog steeds gecontroleerd door de Rockefellers.
Het publiek was zich hiervan bewust dankzij politieke cartoonisten
als Thomas Nast, die verwees naar de bankiers als de "Money Trust ."
Tegen 1907, het jaar na Teddy Roosevelt's herverkiezing,
besloot Morgan dat het tijd was om opnieuw te proberen voor een centrale bank.
Met behulp van hun gecombineerde financiėle spieren,
waren Morgan en zijn vrienden stiekem in staat tot een crash van de aandelenmarkt.
Duizenden kleine banken waren enorm overbelast.
Sommigen hadden reserves van minder dan een procent ( 1% ),
dankzij het fractionele reserve principe.
Binnen enkele dagen, waren bank-runs gemeengoed in de hele natie.
Nu stapte Morgan in de publieke arena
en bood aan het faillissement van de haperende Amerikaanse economie
door falende banken te ondersteunen met
geld dat hij vervaardigde uit het niets.
Het was een schandalig voorstel,
veel erger dan zelfs fractional reserve banking,
maar het Congres laat het hem doen.
Morgan vervaardigt $ 200.000.000
van dit volledig reserveloos prive-geld
en kocht er dingen mee, betaalde ermee voor diensten,
en stuurde een deel ervan aan bankfilialen om uit te lenen tegen rente.
Zijn plan werkte.
In korte tijd had het publiek vertrouwen in geld in het algemeen herwonnen
en stopten hun valuta te hamsteren.
Maar als gevolg, werd bancaire macht verder geconsolideerd
in de handen van een paar grote banken.
Tegen 1908, toen de paniek voorbij was werd Morgan geprezen als een held
door de president van Princeton University,
een man met de naam Woodrow Wilson:
"Al deze problemen kunnen worden voorkomen als we een commissie van zes of zeven
publieksbevlogen mannen als JP Morgan hadden om de zaken van ons land te beheren."
Economieboeken zouden later verklaren
dat de oprichting van het Federal Reserve System
het directe gevolg was van de paniek van 1907:
" met zijn alarmerende epidemie van bank mislukkingen,
was het land het voor eens en voor altijd beu
met de anarchie van onstabiele privé banken."
Maar Minnesota Congreslid Charles A. Lindbergh, Sr,
de vader van de beroemde vliegenier, " Lucky Lindy,"
verklaarde later dat de paniek van 1907 eigenlijk gewoon een oplichting was:
"Degenen die niet gunstig zijn voor de Money Trust konden uit de zakenwereld
worden gedrukt, en mensen met angst worden bewogen veranderingen te eisen
in de bank-en munt wetten die de Money Trust zou bewerkstelligen."
Zo waren sinds de passage van de National Banking Act van 1863,
de Geldwisselaars in staat om een reeks
van hoog-en laagconjuncturen te coördineren.
Het doel was niet alleen om het Amerikaanse publiek van hun eigendom te ontdoen,
maar om later te beweren dat het banksysteem eigenlijk zo instabiel was
dat het opnieuw moest worden geconsolideerd in een centrale bank.
Na de crash, Teddy Roosevelt, in reactie op de Paniek van 1907,
ondertekende een wetsvoorstel voor het creėren van iets genaamd
de Nationale Monetaire Commissie.
De Commissie zou het bancaire probleem bestuderen
en aanbevelingen maken aan het Congres.
Uiteraard werd de Commissie vol gestopt met vrienden en makkers van Morgan.
De voorzitter was een man genaamd Senator Nelson Aldrich uit Rhode Island.
Aldrich vertegenwoordigde de Newport, Rhode Island huizen
van Amerika's rijkste bankier families.
Zijn dochter trouwde met John D. Rockefeller Jr,
en zouden samen vijf zonen krijgen:
John, Nelson ( die de vice - president in 1974 zou worden ),
Laurence, Winthrop, en David
( het hoofd van de Council on Foreign Relations
en voormalig voorzitter van de Chase Manhattan Bank ).
Zodra de Nationale Monetaire Commissie werd opgericht,
begon Senator Aldrich meteen een twee jaar durende tournee door Europa,
waar hij uitvoerig beraadvoerde met de private centrale bankiers
in Engeland, Frankrijk en Duitsland.
De totale kosten van zijn reis voor de belastingbetaler was $ 300.000
een astronomisch bedrag in die tijd.
Kort na zijn terugkeer, op de avond van 22 november 1910,
kwamen een aantal van de rijkste en machtigste mannen in Amerika
aan boord van Senator Aldrich 's prive treinwagon
en reisden in het grootste geheim naar deze plek,
Jekyll Island, voor de kust van Georgiė.
Met de groep kwam ook Paul Warburg.
Warburg was 500.000 dollar per jaar salaris gegeven
om te lobbyen voor de doorgang van een particuliere centrale bank in Amerika
door de beleggingsonderneming, Kuhn, Loeb & Company.
Partner van Warburg in dit bedrijf was een man genaamd Jacob Schiff,
de kleinzoon van de man die het Green Shield huis gedeeld had
met de familie Rothschild in Frankfurt.
Schiff, zoals we later ontdekken, was in het
proces van de besteding van $ 20.000.000
om de omverwerping van de tsaar van Rusland te financieren.
Deze drie Europese banken families, de Rothschilds, de Warburgs, en de Schiffs
waren met elkaar verbonden door huwelijken door de jaren heen,
net zoals hun Amerikaanse bancaire tegenhangers,
de Morgans, Rockefellers en Aldrichs.
Geheimhouding was zo strak dat alle zeven primaire deelnemers gewaarschuwd werden
om alleen voornamen te gebruiken zodat de bedienden aldaar
hun ware identiteiten niet leerden.
Jaren later zou een deelnemer, Frank Vanderlip,
voorzitter van de National City Bank of New York
en een vertegenwoordiger van de familie
Rockefeller, dat bevestigen over de Jekyll Island reis
in de 9 februari 1935 editie van de Saturday Evening Post:
"Ik was zo geheimzinnig - inderdaad, zo bedachtzaam - als elke samenzweerder.
Ontdekking, wisten we, mocht gewoon niet gebeuren,
of anders zou al onze tijd en moeite verspild zijn.
Als bekend zou worden dat onze groep samenkwam en een banken wet schreven
zou deze geen enkele kans hebben om aangenomen te worden door het Congres."
De deelnemers kwamen hier om erachter te
komen hoe ze hun grote probleem op konden lossen:
hoe een particuliere centrale bank terug te brengen.
Maar er waren andere problemen die ook moesten worden aangepakt.
Allereerst zagen de grote nationale banken het marktaandeel snel krimpen.
In de eerste tien jaar van deze eeuw,
was het aantal Amerikaanse banken meer dan verdubbeld tot meer dan 20.000.
In 1913, waren slechts 29 % van alle banken National Banks
en zij hield slechts 57 % van alle deposito's.
Zoals Senator Aldrich later toe gaf in een artikel in een magazine:
"Voor de aanname van deze wet, konden New York bankiers alleen reserves van New York domineren.
Nu zijn wij in staat om de bank reserves van het hele land te domineren."
Daarom moest er iets worden gedaan om deze
nieuwe banken onder hun controle te brengen.
Zoals John D. Rockefeller het uitdrukte: "Concurrentie is een zonde"
Ten tweede, de economie van het land was zo sterk
dat bedrijven begonnen hun uitbreidingen te financieren uit de winst
in plaats van het nemen van enorme leningen van grote banken.
In de eerste 10 jaar van de nieuwe eeuw,
kwam 70 % van de zakelijke financiering van winst.
Met andere woorden, de Amerikaanse industrie
werd steeds onafhankelijker van de Geldwisselaars,
en die trend moest worden gestopt.
Alle deelnemers wisten
dat deze problemen kunnen worden verwerkt tot een werkbare oplossing,
maar misschien wel hun grootste probleem was een PR probleem,
de naam van de nieuwe centrale bank.
Die discussie vond plaats hier in deze kamer,
een van de vele zalen in dit uitgestrekte hotel
tegenwoordig bekend als de Jekyll Island Club Hotel.
Aldrich geloofde dat het woord " bank" zelfs niet moet voorkomen in de naam.
Warburg wilde de wetgeving
de Nationale Reserve Bill of de Federal Reserve Bill noemen.
Het idee was om de indruk te wekken dat het doel van de nieuwe centrale bank
was om bank runs te stoppen, maar ook om haar monopolistisch karakter verhullen.
Het was echter Aldrich, de egoļstische politicus,
die aandrong dat het de Aldrich Bill genoemd zou worden.
Na negen dagen op Jekyll Island, ging de groep uiteen.
De nieuwe centrale bank zou zeer vergelijkbaar zijn
aan de oude bank van de Verenigde Staten.
Het zou uiteindelijk een monopolie worden gegeven op de Amerikaanse munt
en maakt dat geld uit het niets.
Hoe werkt het Fed "creėren" van geld uit het niets?
Het is een proces van vier stappen.Maar eerst een woord over obligaties.
Obligaties zijn gewoon beloftes te betalen - of overheids schuldbekentenissen.
Mensen kopen obligaties om een veilige rentevoet krijgen.
Aan het einde van de looptijd van de obligatie, betaalt de
overheid de obligatie, vermeerderd met rente,
en de obligatie wordt vernietigd.
Er zijn ongeveer 3,6 biljoen dollar van deze obligaties op dit moment.
Nu hier is het Fed verdienende proces:
Stap 1. Het Fed Open Market Committee keurt
de aankoop van US Bonds op de open markt goed.
Stap 2. De obligaties worden gekocht door de Fed Bank
van wie deze aanbiedt voor verkoop op de open markt.
Stap 3. De Fed betaalt voor de obligaties met
elektronische kredieten aan de bank van de verkoper,
die op hun beurt de rekening van de verkoper crediteert.
De truc is dat deze kredieten zijn gebaseerd
op niets. De Fed creėert ze gewoon.
Stap 4. De banken gebruiken deze deposito's als reserves.
Ze kunnen meer dan tien keer het bedrag van hun reserves uitlenen
aan nieuwe leners, allemaal tegen rente.
Op deze manier, wordt een Fed aankoop van, laten
we zeggen een miljoen dollar aan obligaties,
omgezet in meer dan 10 miljoen dollar aan bankrekening tegoeden.
De Fed, zorgt feitelijk voor 10 % van dit totaal nieuw geld
en de banken maken de overige 90 %.
Om de hoeveelheid geld in de economie te verminderen, is het proces net omgekeerd:
de Fed verkoopt obligaties aan het publiek, en het
geld stroomt uit de lokale bank van de koper.
Leningen moeten worden verminderd met tien maal het bedrag van de verkoop.
Dus een Fed verkoop van een miljoen dollar in obligaties,
resulteert in 10 miljoen dollar minder geld in de economie.
Dus hoe werkt dit ten goede aan de bankiers waarvan
de vertegenwoordigers ineengedoken waren op Jekyll Island?
1 - Het misleide bancaire hervormingen, weg van de juiste oplossingen.
2 - Het voorkwam het een goed, schulden - vrij-systeem van overheidsfinanciėn
zoals Lincoln Greenbacks - van het maken van een comeback.
Het obligatie - gebaseerd systeem van de overheidsfinanciėn,
opgedrongen aan Lincoln nadat hij Greenbacks maakte,
werd nu in cement gegoten.
3 - Het delegeert aan de bankiers het recht
om 90 % van onze geldhoeveelheid te creėren
gebaseerd op slechts fractionele reserves
die ze vervolgens kunnen uitlenen tegen rente.
4 - Het centraliseert algemene controle van de geldhoeveelheid van onze natie
in de handen van een paar mannen.
5 - Het vestigt een centrale bank met een hoge mate van zelfstandigheid
zonder effectieve politieke controle.
Al snel na haar oprichting, zou de Fed's grote krimp in de vroege jaren 1930
de Grote Depressie veroorzaken.
Deze onafhankelijkheid is sindsdien verbetert,
door middel van aanvullende wetten.
Om het publiek te laten denken dat de regering controle behield,
riep de Fed om te worden geleid door een Raad van gouverneurs
benoemd door de voorzitter en door de Senaat goedgekeurd.
Maar het enige dat bankiers moesten doen, was zeker te zijn dat hun mannen
werden benoemd tot lid van de Raad van Bestuur.
Dat was niet moeilijk. Bankiers hebben geld, en geld koopt invloed op politici.
Zodra de deelnemers van Jekyll Island vertrokken, begon de PR campagne volop.
De grote New York banken hadden samen een "educatief" fonds opgezet
van vijf miljoen dollar om professoren te financieren
bij gerespecteerde universiteiten om de nieuwe bank onderschrijven.
Woodrow Wilson op Princeton was een van de eerste om zich erbij aan te sluiten.
Maar het bedrog van de bankiers werkte niet.
De Aldrich Bill werd al snel geļdentificeerd
als het bankiers wetsvoorstel
een wetsvoorstel om alleen maar ten goede komen
aan wat bekend geworden was als de 'Money Trust.'
Congreslid Lindbergh zei het tijdens het Congressional debat als volgt:
"Het Aldrich Plan is het Wall Street Plan. Het betekent een nieuwe paniek, indien nodig,
om de mensen te intimideren. Aldrich, betaald door de overheid om het volk te vertegenwoordigen,
stelt in plaats van dit te doen, een plan voor de trusts voor".
Gezien zij niet de stemmen konden winnen in het Congres,
bracht de Republikeinse leiding de Aldrich Bill nooit tot een stemming.
De bankiers besloten stilletjes over te gaan op plan
twee, het Democratische alternatief te volgen.
Ze begonnen de financiering voor Woodrow Wilson als de Democratische kandidaat.
Zoals gerespecteerde historicus James Perloff stelde,
werd Wall Street financier Bernard Baruch verantwoordelijk
voor het onderwijs van Wilson:
"Baruch bracht Wilson naar het Democratisch Partij hoofdkwartier
in New York in 1912, 'als een poedel aan een leiband'.
Wilson ontving een indoctrinatie cursus van de leiders die daar samenkwamen.
Dus nu was het podium klaar. De Geldwisselaars waren klaar om
hun particuliere centrale bank opnieuw te installeren.
De schade die president Andrew Jackson 67 jaar eerder gedaan had
was slechts gedeeltelijk gerepareerd
met het verstrijken van de nationale bank act tijdens de burgeroorlog.
Sindsdien was het gevecht over de decennia doorgewoed.
De "Jacksonians" werden de "Greenbackers"
die de harde kern van William Jennings Bryan werden.
Met Bryan aan het roer, wierpen deze tegenstanders van de Geldwisselaars,
onwetend van Baruch's mentorschap, zich nu achter democraat Widrow Wilson.
Zij en Bryan zouden spoedig worden verraden.
Tijdens de presidentiėle campagne,
waren de Democraten voorzichtig te doen alsof zij zich verzetten tegen de Aldrich Bill.
Zoals Rep Louis McFadden, zelf een Democraat als voorzitter
van het Huis voor het Bank -en Currency Committee het uitlegde, 20 jaar na de feiten:
"Het Aldrich wetsvoorstel werd veroordeeld in het platform...
toen Woodrow Wilson werd genomineerd ... beloofden de mannen die de Democratische
partij regeerden de mensen dat als ze weer aan de macht kwamen
er geen centrale bank wordt gevestigd zolang zij de touwtjes in handen hadden.
Dertien maanden later werd die belofte verbroken, en de Wilson administratie
onder de voogdij van die sinistere Wall Street figuren achter kolonel House
vestigden hier in ons vrije land dit door wormen aangevreten, monarchistisch instituut
van de 'koningsbank' om ons te controleren vanaf de top naar beneden
en ons te binden van de wieg tot het graf."
Zodra Wilson werd verkozen, bedachten Morgan, Warburg,
en Baruch een "nieuw" plan,
wat Warburg het Federal Reserve System noemde.
De Democratische leiders prezen het nieuwe
wetsvoorstel, genaamd de Glass - Owen Bill,
als iets radicaal verschillend van de Aldrich Bill.
Maar in feite was het wetsvoorstel vrijwel identiek in alle belangrijke details.
Zo heftig waren de Democratische ontkenningen van overeenstemming
dat Paul Warburg - de vader van beide wetsvoorstellen -
moest ingrijpen om zijn betaalde vrienden gerust te stellen in het Congres
dat de twee wetsvoorstellen vrijwel identiek waren:
"Los van de uiterlijke verschillen die de 'schil' vormen, vinden we de 'pitten' van de twee systemen
zeer sterk gelijkende en aan elkaar verwant."
Maar die bekentenis was alleen voor prive ogen bestemd.
Publiekelijk hamerde de Money Trust op Senator Aldrich en Frank Vanderlip,
de president van de Rockefeller's National City Bank of New York
en een van de Jekyll Island zeven,
op zich te verzetten tegen het nieuwe Federal Reserve Systeem.
Jaren later, echter, zou Vanderlip bekennen in de Saturday Evening Post
dat de twee maatregelen vrijwel identiek waren:
"Hoewel het Aldrich Federal Reserve Plan werd verslagen toen het de naam Aldrich droeg,
werden toch de essentiėle punten vervat in het plan dat uiteindelijk werd aangenomen."
Terwijl het Congres een stem naderde, riep zij Ohio advocaat Alfred Crozier op te getuigen.
Crozier wees op gelijkenissen tussen de Aldrich Bill en de Glass - Owen Bill:
"Het ... wetsvoorstel verleent net waar Wall Street en de grote banken al 25 jaar
naar streven: Private in plaats van publieke controle van de munt.
Het [de Glass-Owen bill] doet dit zo volledig als de Aldrich Bill.
Beide maatregelen beroven de overheid en de mensen van alle effectieve controle over
het publieke geld, en geven aan de banken de exclusieve en gevaarlijke macht
om het geld onder de mensen schaars of overvloedig te maken."
Tijdens het debat over de maatregel,
klaagden Senatoren dat de grote banken
met behulp van hun financiėle armslag
het resultaat beļnvloedden.
"Er zijn bankiers in dit land die vijanden van het algemeen welzijn zijn,"
zo zei een senator. Wat een understatement!
Ondanks de beschuldigingen van bedrog en corruptie,
werd het wetsvoorstel uiteindelijk door de Senaat geramd op 22 december 1913
nadat de meeste Senatoren voor de vakantie waren vertrokken,
na te zijn gewaarborgd door de leiding dat er niets zou worden gedaan
tot lang na het kerstreces.
Op de dag dat het wetsvoorstel werd aangenomen, zou Congreslid Lindbergh
zijn landgenoten profetisch waarschuwen:
"Deze wet vestigt de meest gigantische trust op aarde.
Wanneer de president dit wetsvoorstel tekent, zal de onzichtbare overheid door
de Monetaire Macht gelegaliseerd worden.
De mensen zullen het niet meteen merken, maar de dag van de afrekening is slechts
een paar jaar van ons verwijderd.
De slechtste wetgevende misdaad van de eeuwen wordt gepleegd door deze bankwet. "
Bovenop dit alles, had het Congres slechts enkele weken eerder,
een wetsvoorstel gedaan waarin inkomstenbelasting na lange tijd werd gelegaliseerd.
Waarom was de wet op de inkomstenbelasting belangrijk?
Omdat bankiers uiteindelijk een systeem hadden
dat zou oplopen tot een vrijwel onbeperkt federale schuld.
Hoe zou de rente over deze schuld worden afgelost, laat staan de schuld zelf?
Vergeet niet, een particuliere centrale bank
creėert de hoofdsom van de schuld uit het niets.
De federale regering was klein toen.
Tot dan toe had het alleen over tarieven en accijnzen geleefd.
Net als bij de Bank of England,
moesten rentebetalingen worden gedekt door directe belastingen van de mensen.
De Geldwisselaars wisten dat als zij moesten vertrouwen
op bijdragen van de staten,
uiteindelijk de wetgevers van de individuele staten in opstand zouden komen
en ofwel weigeren de rente op hun eigen geld te betalen,
of op zijn minst politieke druk uitoefenen
om de schuld te klein te houden.
Het is interessant op te merken dat in 1895 het Hooggerechtshof
een soortgelijke wet op de
inkomstenbelasting ongrondwettelijk had bevonden.
Het Hooggerechtshof vond zelfs een
vennootschapsbelasting wet ongrondwettelijk in 1909.
Als gevolg hiervan, laveerde Senator Aldrich een wetsvoorstel
voor een grondwetswijziging dat inkomstenbelasting toestond, door het Congres.
De voorgestelde 16e wijziging van de Grondwet
werd vervolgens verstuurd naar de staat wetgevers ter goedkeuring,
maar sommige critici beweren dat het 16e amendement nooit werd geratificeerd
door de noodzakelijke 3/4e van de staten.
Met andere woorden, zou de 16e wijziging mogelijk niet legaal zijn.
Maar de Geldwisselaars waren niet in de
stemming om de fijne kneepjes te debatteren.
In oktober van 1913, had senator Aldrich het
inkomstenbelasting wetsvoorstel door het Congres gesluisd.
Zonder de macht het volk rechtstreeks te belasten en de staten te omzeilen,
zou de Federal Reserve Bill veel minder handig zijn voor diegenen
die Amerika diep in hun schuld wilden drijven.
Een jaar na de aanname van de Federal Reserve Bill,
heeft Congreslid Lindbergh uitgelegd hoe de Fed
wat we nu de " Business Cycle " noemen
creeerden, en hoe ze het gebruiken in hun voordeel:
"Om hoge prijzen te veroorzaken, zal de Federal Reserve Board slechts
het herdiscontotarief verlagen... waarmee krediet toeneemt en de aandelen markt stijgt.
Wanneer zakenmannen gewend zijn aan de nieuwe omstandigheden
kan het de welvaart tussentijds beheersen door arbitrair de rentevoet te verhogen.
Het kan ertoe leiden dat de slinger van een stijgende en dalende markt
voorzichtig heen en weer slingert door lichte veranderingen in de disconteringsvoet
of heftige schommelingen veroorzaken door een grotere rentevoet variatie,
en in beide gevallen zal het voorwetenschap hebben
over de financiele omstandigheden en over de komende verandering: omhoog of omlaag.
Dit is het vreemdste, meest gevaarlijke voordeel ooit in de handen geplaatst
van een bevoorrechte klasse, door enige regering in de geschiedenis."
Het systeem is prive, uitgevoerd met als enig doel
het verkrijgen van een zo groot mogelijke winst uit het gebruik van andermans geld.
Ze weten van tevoren wanneer panieken te creėren in hun voordeel.
Ze weten ook wanneer om paniek te stoppen.
Inflatie en deflatie werken even goed voor hen wanneer zij financien controleren."
Congreslid Lindbergh was correct op alle punten.
Wat hij niet realiseerde was dat de meeste Europese landen
al ten prooi waren gevallen aan de centrale bankiers, decennia of eeuwen eerder.
Maar hij noemt ook het interessante feit dat slechts een jaar later,
de Fed de goud markt had gemonopoliseerd. Dit is hoe hij het zei:
" Reeds hebben de Federal Reserve banken het
goud en goud certificaten gemonopoliseerd..."
Maar Congreslid Lindbergh was niet de enige criticus van de Fed.
Congreslid Louis McFadden, de voorzitter
van het Huis Bankwezen en Munt commissie 1920-1931
merkte op wat de Federal Reserve Act teweeggebracht:
"Een superstaat gecontroleerd door internationale bankiers en internationale industriėlen
die samenwerken om de wereld tot slaaf te maken voor hun eigen plezier."
Merk op hoe McFadden het internationale karakter zag
van de aandeelhouders van de Federal Reserve.
Een andere voorzitter van de House Banking and Currency Committee in de jaren 1960,
Wright Patman uit Texas, zegt het op deze manier:
"In de Verenigde Staten hebben we vandaag in feite twee regeringen ...
We hebben de door de Grondwet aangewezen regering
Dan hebben we een onafhankelijke, ongecontroleerde en ongecoördineerde regering
in het Federal Reserve System, die de geld machten opereert
die zijn voorbehouden aan het Congres door de Grondwet."
Zelfs de uitvinder van het elektrisch licht, Thomas Edison,
sloot zich aan bij de strijd en kritiek op het systeem van de Federal Reserve:
"Als onze natie een dollar obligatie kan uitgeven, kan het een dollarbiljet uitgeven.
Het element dat de obligatie goed maakt, maakt het biljet eveneens goed,
Het verschil tussen de obligatie en het biljet is dat de obligatie
tussenpersonen tweemaal de hoeveelheid van de obligatie plus 20% laat verdienen,
waar de munt niemand betaalt behalve die op een waardevolle manier bijdraagt.
Het is absurd om te zeggen dat ons land $30 miljoen kan uitgeven in obligaties
en niet $ 30.000.000 in valuta. Beide zijn beloften te betalen,
maar één belofte spekt de woekeraars en de andere helpt de mensen."
Drie jaar na de aanname van de Federal Reserve Act,
begon zelfs President Wilson twijfelende gedachten hebben
over wat was losgelaten tijdens zijn eerste ambtstermijn.
"Wij zijn een van de slechtst regeerde, een van de meest volledig gecontroleerd regeringen
in de beschaafde wereld geworden.
niet langer een regering van vrije mening, niet langer een regering van ...
een stem van de meerderheid, maar een regering van de mening en dwang
van een kleine groep dominante mannen.
Enkele van de grootste mannen in de Verenigde Staten, op het gebied van handel en productie,
zijn *** voor iets.
Ze weten dat er ergens een macht is zo georganiseerd, zo subtiel, zo waakzaam,
zo met elkaar verbonden, zo compleet, zo alomtegenwoordig,
dat ze beter niet boven hun adem spreken met hun veroordeling ervan."
Voor zijn dood in 1924, realiseerde President Wilson
de volledige omvang van de schade die hij had toegebracht aan Amerika, toen hij bekende:
"Ik heb onbewust mijn regering verpest."
Dus nu eindelijk, hadden de Geldwisselaars,
degenen die profiteren door het manipuleren van de hoeveelheid geld in omloop,
opnieuw hun particuliere centrale bank geļnstalleerd in Amerika.
De grote kranten (die zij tevens bezaten)
begroetten de aanname van de Federal Reserve Act van 1913, door het publiek te vertellen dat,
"Depressies kunnen nu wetenschappelijk worden voorkomen."
Feitelijk was dat,
depressies konden nu wetenschappelijk worden gecreėerd.
Macht was nu gecentraliseerd tot een enorm niveau.
Nu was het tijd voor een oorlog - een echt grote
oorlog - in feite, de eerste wereldoorlog.
Natuurlijk, was voor de centrale bankier,
het politieke vraagstuk van oorlog lang niet zo
belangrijk als het winstpotentieel,
en niets maakt schulden, zoals oorlogsvoering.
Engeland was het beste voorbeeld tot op dat moment.
Gedurende de periode van 119 jaar tussen de oprichting van de Bank of England
en de nederlaag van Napoleon bij Waterloo,
was Engeland voor 56 jaar in oorlog geweest.
En veel van de resterende tijd, aan het voorbereiden op oorlog.
In de Eerste Wereldoorlog, hadden de Duitse Rothschilds geld geleend aan de Duitsers,
de Britse Rothschilds geld geleend aan de Britten,
en de Franse Rothschilds geld geleend aan de Fransen.
In Amerika, was JP Morgan de verkoper voor oorlogsmateriaal
aan zowel de Britten en de Fransen.
In feite, zes maanden in de oorlog, werd Morgan de grootste consument ter wereld,
met het besteden van $ 10 miljoen per dag.
Zijn kantoren op 23 Wall Street
werden lastiggevallen door makelaars en verkopers, proberend om een deal te sluiten.
Sterker nog, het werd zo erg dat de bank bewakers moest plaatsen bij elke deur
en bij de huizen van de partners eveneens.
Veel van de New York bankiers deden ook goede zaken uit de oorlog.
President Wilson benoemde Bernard Baruch aan het hoofd van de War Industries Board.
Volgens historicus Jarnes Perloff, profiteerden zowel Baruch en de Rockefellers
zo'n $200.000.000 tijdens de oorlog.
Maar de winst was niet het enige motief. Er was ook wraak.
De Geldwisselaars hadden het de tsaren niet vergeven
hun steun te geven aan Lincoln tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.
Ook was Rusland de laatste grote Europese natie
te weigeren toe te geven aan de particuliere centrale bank regeling.
Drie jaar na de Eerste Wereldoorlog uitbrak,
werd met de Russische Revolutie de tsaar omvergeworpen
en de gesel van het communisme geļnstalleerd.
Jacob Schiff van Kuhn, Loeb & Co schepte op zijn sterfbed op
dat hij $ 20.000.000 in de richting van de nederlaag van de tsaar had uitgegeven.
Geld werd doorgesluisd vanuit Engeland om de revolutie te steunen.
Waarom zou een aantal van de rijkste mannen ter wereld communisme financieel willen steunen,
het systeem dat openlijk zwoor het zogenaamde kapitalisme te vernietigen
dat hen rijk had gemaakt?
Onderzoeker Gary Allen legde het uit op deze manier:
"Als men begrijpt dat het socialisme niet een aandeel-in-welvaart programma is
maar in werkelijkheid een methode voor het consolideren en controleren van de rijkdom
dan is de schijnbare paradox van de super-rijke mannen die socialisme promoten
helemaal geen paradox meer.
In plaats daarvan, wordt het logisch, zelfs de perfecte tool voor macht-zoekende megalomanen.
Communisme of beter gezegd, het socialisme, is niet een beweging van de onderdrukte ***'s
maar van de economische elite."
Zoals W. Cleon Skousen het zegt in zijn 1970 boek "The Naked Capitalist":
"Macht van elke bron heeft de neiging om een honger naar meer macht te creėren
Het was bijna onvermijdelijk dat de superrijken op een dag niet alleen controle over
hun eigen rijkdom zouden begeren, maar de welvaart van de gehele wereld.
Om dit te bereiken, waren ze volkomen bereid om de ambities te voeden van
de macht beluste politieke samenzweerders, die uit waren op omverwerping
van alle bestaande regeringen en het vestigen van een wereldwijd dictatorschap."
Maar wat als deze revolutionairen uit de hand raken
en proberen de macht te grijpen van de superrijken?
Immers, het was Mao Tse Tung, die in 1938 zijn standpunt inzake de macht verklaarde:
"Politieke macht groeit uit de loop van een geweer ."
De Wall Street / London as verkozen om het risico te nemen.
De meester - planners hadden geprobeerd om
revolutionaire communistische groepen te beheersen
door ze enorme hoeveelheden geld te geven als ze gehoorzaamden,
en hun geldhoeveelheid te krimpen, of zelfs hun tegenstanders te financieren,
als ze uit de hand liepen.
Lenin begon te begrijpen dat
hoewel hij de absolute dictator was van de nieuwe Sovjet-Unie,
hij het niet was die aan de financiėle touwtjes trok;
iemand anders was stilletjes in controle:
Wie erachter zat?
Rep Louis T. McFadden, de voorzitter van de House Banking
en het Valuta Comité gedurende de jaren 1920
en in de Grote Depressie jaren van de jaren 1930, legde het op deze manier uit:
"Het verloop van de Russische geschiedenis is inderdaad, sterk beļnvloed
door de activiteiten van de internationale bankiers...
De Sovjet regering is US Treasury fondsen door de Federal Reserve Board gegeven
handelend middels de Chase bank.
Engeland heeft gelden ontvangen van ons, door de Federal Reserve banken,
en het herleend tegen hoge rente aan de Sovjet-regering...
de Dnieperstory Dam werd gebouwd met geld op onrechtmatige wijze
uit de United States schatkist genomen, door het corrupte en oneerlijke
Federal Reserve Board en de Federal Reserve banken."
Met andere woorden, de Fed en de Bank of England,
in opdracht van de internationale bankiers die hen beheerst,
waren een monster aan het creėren, een die zeven decennia brandstof zou
zijn van ongekende communistische revolutie, oorlog, en nog belangrijker - schuld.
In het geval u denkt dat er een kans is dat de Geldwisselaars
communisme op gang bracht en vervolgens controle verloor,
in 1992, meldde The Washington Times dat de Russische president Boris Jeltsin
boos was dat het meeste van de inkomende buitenlandse hulp werd overgeheveld -
- "meteen weer in de kas van Westerse banken in de schulden service."
Niemand bij zijn volle verstand, zou beweren dat
een oorlog zo groot als de Eerste Wereldoorlog
één enkele oorzaak had. Oorlogen zijn complexe
zaken met veel oorzakelijke factoren.
Maar aan de andere kant zou het ook even dom zijn
te negeren, als een belangrijke oorzaak van WWI, diegenen
die het meeste uit de oorlog zouden profiteren.
De rol van de Geldwisselaars is geen wilde samenzweringstheorie.
Ze hadden een motief - een een korte termijn, zelf-dienend motief
evenals een lange termijn, politiek motief van oprukkende totalitaire overheid,
met de Geldwisselaars als handhavers van de financiėle slagkracht
om te controleren welke politici zouden kunnen ontstaan als de leiders.
Vervolgens zullen we zien wat het Geldwisselaars'
'ultieme politieke doel' is voor de wereld.
Kort na de Eerste Wereldoorlog, begon de algemene politieke agenda
van de Geldwisselaars duidelijk te worden.
Nu ze nationale economieėn individueel controleerden,
was de volgende stap de ultieme vorm van consolidatie:
wereldregering.
Het nieuwe wereldregerings voorstel was een topprioriteit
op de Parijse vredesconferentie na de Eerste Wereldoorlog.
Het heette de Volkenbond.
Maar tot grote verrassing van Paul Warburg en Bernard Baruch,
die de vredesconferentie met president Wilson had bijgewoond,
was de wereld nog niet klaar om nationale grenzen te ontbinden.
Nationalisme slaat nog steeds sterk in de menselijke borst.
Zo noemde, Lord Curzon, de Britse minister van Buitenlandse Zaken
de Volkenbond een goede grap,
ook al was het het officiele beleid van de Britse regering om het te ondersteunen.
Tot vernedering van president Wilson,
zou het Amerikaanse Congres de Liga ook niet bekrachtigen.
Ondanks het feit dat het door vele andere landen was geratificeerd,
zonder geld uit de Amerikaanse schatkist, stierf de Liga.
Na de Eerste Wereldoorlog, was het Amerikaanse publiek moe gegroeid
van de internationalistische politiek van democraat Woodrow Wilson.
In de presidentsverkiezingen van 1920,
won republikeinse Warren Harding een verpletterende
overwinning met meer dan 60 % van de stemmen.
Harding was een fervent aanhanger van zowel bolsjewisme en de Volkenbond.
Zijn verkiezing, waarmee een 12 jaar-periode geopend werd
van republikeinse presidenten in het Witte Huis,
leidde tot een tijdperk van ongekende
welvaart gekend als de " roaring twenties ".
Ondanks het feit dat de oorlog Amerika een schuld had gebracht
tien keer groter dan zijn schuld uit de burgeroorlog,
groeit de Amerikaanse economie nog steeds.
Goud was tijdens de oorlog het land in gestroomd
en dit bleef het ook daarna doen.
In de vroege jaren 1920, had de gouverneur van deze bank,
de Federal Reserve Bank van New York,
een man genaamd Benjamin Strong,
regelmatig ontmoetingen met de geheimzinnige
en excentrieke gouverneur van de Bank of England,
Montague Norman.
Norman was vastbesloten om het goud te vervangen
dat Engeland tijdens de Eerste Wereldoorlog aan de VS verloren had
en de Bank of England in zijn oude
positie van dominantie in de wereld van financiėn te doen terugkeren.
Daar kwam bij, dat rijk met goud,
de Amerikaanse economie weer buiten controle zou raken,
net als het na de burgeroorlog had gedaan.
Tijdens de komende 8 jaar, onder de presidentschappen van Harding en Coolidge,
werd de enorme federale schuld opgebouwd tijdens WWI
teruggesneden met 38 %, tot $ 16.000.000.000.
De grootste procentuele daling in de Amerikaanse geschiedenis.
Tijdens de verkiezing van 1920, runden Warren Harding en Calvin Coolidge
tegen James ***, de gouverneur van Ohio,
en de weinig bekende Franklin D. Roosevelt,
die eerder was opgeklommen tot niet minder
dan president Wilson's adjunct-secretaris van de marine.
Na zijn inauguratie, maakte Harding haast
tot het formeel eindigen van de Volkenbond.
Toen maakte hij werk van het verlagen van binnenlandse belastingen
en het verhogen van de tarieven tot recordhoogte.
Nu, dit was een inkomsten beleid dat het merendeel van de grondleggers
zeker zouden hebben goedgekeurd.
In zijn tweede jaar in functie, werd Harding ziek op een treinreis in het Westen
en stierf plotseling.
Hoewel er geen autopsie werd uitgevoerd
werd over de oorzaak gezegd dat het ofwel longontsteking of voedselvergiftiging was.
Toen Coolidge overnam, zette hij het binnenlandse economische beleid van Harding door
van hoge tarieven op de invoer en het verlagen van belastingen.
Als gevolg daarvan groeide de economie met een
zodanige snelheid dat de netto-omzet nog steeds steeg .
Nu, dat moest worden gestopt.
Dus, net zoals ze had zo vaak gedaan,
besloten de Geldwisselaars dat het tijd was om de Amerikaanse economie te crashen.
De Fed begon het land te overstromen met geld.
Ze verhoogde de geldhoeveelheid met 62 % tijdens deze jaren.
Geld was er in overvloed.
Dit is waarom het bekend werd als de " roaring twenties ".
Voor zijn dood in 1919, waarschuwde voormalig president Teddy Roosevelt
het Amerikaanse volk wat er gaande was.
Zoals gemeld in de 27 maart 1922 editie van de New York Times, zei Roosevelt:
"Deze internationale bankiers en Rockefeller-Standard Oil belangen
controleren de meerderheid van kranten en columns in deze kranten
om neer te slaan of uit publieke ambt te drijven, diegenen die weigeren
de wil uit te voeren van de machtige corrupte klieken
waaruit de onzichtbare overheid bestaat."
Slechts een dag eerder, in de NY Times, had de burgemeester van New York, John Hoogland
Roosevelt geciteerd, en haalde uit naar diegenen die hij zag als dat ze de controle over Amerika namen,
haar politieke machine, en de pers:
"De waarschuwing van Theodore Roosevelt heeft veel actualiteit vandaag,
de echte bedreiging van onze republiek is deze onzichtbare overheid die als een reusachtige octopus
haar slijmerige lengte over stad, staat en natie spreidt.
Het grijpt in zijn lange en krachtige tentakels onze executive officieren
onze wetgevende lichamen, onze scholen, onze rechtbanken, onze kranten
en elke instantie gemaakt voor de bescherming van het publiek.
Om af te wijken van louter generalisaties, laat ik zeggen dat aan het hoofd van deze octopus
zijn de Rockefeller / Standard Oil belangen en een kleine groep machtige bankiershuizen
algemeen aangeduid als de internationale bankiers.
Deze kleine kliek van machtige internationale bankiers runnen vrijwel de gehele VS overheid
voor hun eigen zelfzuchtige belangen.
Ze controleren praktisch beide partijen, schrijven politieke platforms
spelen een spel met partijleiders, gebruiken de leidende mannen van particuliere organisaties
en schuwen geen enkel middel om voor hoge ambtsposities alleen zulke kandidaten
te nomineren die ontvankelijk zijn voor de richtlijnen van corrupte grote bedrijven.
Deze internationale bankiers en Rockefeller / Standard Oil belangen
controleren de meeste kranten en magazines in dit land."
Waarom luisterden mensen niet naar zulke sterke waarschuwingen en eisten
dat het Congres achteruit zijn 1913 aanname van de Federal Reserve Act terugdraaide?
Vergeet niet: het was de jaren 1920:
een gestage toename van bankleningen hadden bijgedragen aan een stijgende markt.
Met andere woorden, net zoals het nu is, in tijden van voorspoed,
wil niemand iets te maken hebben met economische kwesties.
Maar er was een donkere kant aan al deze welvaart.
Bedrijven breidden uit en zaten volgestopt met krediet.
Speculatie in de hoogtijdagen van de beurs werd ongebreideld.
Hoewel alles er rooskleurig uit zag, het was een kasteel gemaakt van zand.
Toen alles in gereedheid was, waarschuwt in april van 1929, Paul Warburg,
de vader van de Fed, middels een geheim adviserende
zijn vrienden dat een ineenstorting aanstaande was
en de landelijke depressie zeker was.
In augustus van 1929, begon de Fed om geld aan te scherpen.
Het is geen toeval dat de biografieėn
van alle de Wall Street reuzen uit die tijd,
John D. Rockefeller, JP Morgan, Bernard Beruch etc.
zich allen verwonderden, dat ze net op tijd uit de beurs, net voor de crash geraakten
en al hun activa in geld of goud hadden.
Op 24 oktober 1929, riepen de grote NY bankiers
hun 24 - uurs tussenpersoons call-leningen terug.
Dit betekende dat zowel effectenmakelaars en klanten
hun aandelen moesten dumpen op de markt om hun leningen te dekken,
ongeacht welke prijs ze kregen voor de verkoop.
Dientengevolge, nam de markt een duikvlucht en deze dag werd bekend als "Zwarte Donderdag".
Volgens John Kenneth Galbraith, schrijvend in " The great crash 1929",
bracht op het hoogtepunt van de razernij van verkopen,
Bernard Beruch Winston Churchill hier in
de bezoekers galerie van de NY beurs,
en maakte hem getuige van de paniek en imponeerde hem met zijn kracht
over de wilde gebeurtenissen op de grond.
Congreslid Louis McFadden,
voorzitter van het House Committee voor bankieren en valuta 1920-1931,
wist wie de schuldige was.
Hij beschuldigde de Fed en de internationale
bankiers van het orchestreren van de crash.
Maar McFadden ging zelfs nog verder:
hij beschuldigde hen openlijk van het veroorzaken van de crash
om Amerika 's goud te stelen.
In februari 1931, in het midden van de depressie, zegt hij het op deze manier:
"Ik denk dat het moeilijk kan worden betwist dat de staatslieden en financiers van Europa
bereid zijn vrijwel elk middel in te zetten om snel de goudvoorraad
die Europa aan Amerika verloor als gevolg van de eerste Wereldoorlog terug te winnen."
Curtis Dall, een makelaar voor Lehman brothers,
was op de vloer van de NY beurs op de dag van de crash.
In zijn boek 1970, " FDR: Mijn uitgebuite schoonvader ",
legde hij uit dat de crash werd veroorzaakt
door de geplande plotselinge tekorten aan daggeld in de NY geldmarkt.
Binnen een paar weken, leek $ 3 miljard aan rijkdom gewoon te verdwijnen.
Binnen een jaar, was $ 40.000.000.000 verloren gegaan.
Maar was het echt verdwenen? Of was het gewoon geconsolideerd in minder handen?
En wat deed de Fed?
In plaats van zich te haasten om de economie te helpen,
door het snel verlagen van de rente om de economie te stimuleren,
ging de Fed op brute wijze verder de geldhoeveelheid te krimpen,
de depressie dieper makend.
Tussen 1929 en 1933,
verlaagde de Fed de geldhoeveelheid met een extra 33 %.
Hoewel de meeste Amerikanen nog nooit hebben gehoord
dat de Fed de oorzaak was van de depressie,
is dit bekend bij top economen.
Milton Friedman, de Nobelprijs - winnende econoom, nu aan de Stanford University,
zei hetzelfde in een nationaal openbaar radio-interview in januari 1996:
"De Federal Reserve was beslist de oorzaak van de Grote Depressie
door het verminderen van de hoeveelheid geld in omloop, met een derde 1929-1933."
Maar het geld dat door de meeste Amerikanen was verloren tijdens de depressie,
was niet gewoon verdwenen.
Het was gewoon herverdeeld in de handen van diegenen
die net voor de crash uit waren gestapt en goud hadden gekocht,
dat is altijd een veilige plek om uw geld weg te zetten net voor een depressie.
Maar Amerika's geld ging ook naar het buitenland.
Ongelooflijk, terwijl president Hoover heldhaftig probeerde banken te redden
en bedrijven overeind te houden,
en miljoenen Amerikanen verhongerden terwijl de grote depressie zich verdiept,
werden miljoenen dollars uitgegeven voor de herbouw van Duitsland
van schade tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Acht jaar voordat Hitler Polen zou binnenvallen,
waarschuwde vertegenwoordiger Louis McFadden,
voorzitter van het House Banking and Currency Committee,
het Congres dat de Amerikanen betaalden voor Hitlers machts opkomst.
"Na WW1 viel Duitsland in de handen van de Duitse internationale bankiers.
Die bankiers kochten haar, en bezaten haar nu volledig.
Ze hebben haar industrien gekocht en hebben hypotheken op haar gronden
Ze beheersen haar productie, en al haar nuts voorzieningen.
De internationale Duitse bankiers hebben de huidige Duitse overheid gesubsidieerd
en ze hebben ook elke dollar verschaft van het geld dat Adolf Hitler heeft gebruikt
in zijn kwistige campagne voor het opbouwen van een bedreiging voor de regering van Bruening.
Wanneer Bruening niet voldoet aan de bevelen van de Duitse internationale bankiers
wordt Hitler naar voren geschoven om de Duitsers in onderwerping te schrikken.
Door de Federal Reserve Board, is meer dan $30 miljard van Amerikaans geld gepompt in Duitsland
Jullie hebben allemaal gehoord van de uitgaven die hebben plaatsgevonden in Duitsland
modernistische woningen, haar grote planetaria, haar sporthallen, haar zwembaden,
haar fijne openbare weg, haar perfecte fabrieken.
Dit alles werd gedaan op ons geld. Dit alles werd gegeven aan Duitsland
door de Federal Reserve Board.
De Federal Reserve Board heeft zoveel miljarden dollars gepompt in Duitsland
dat ze het totaal niet durven noemen."
Franklin D. Roosevelt werd het
kantoor ingestemd tijdens de 1932 presidentsverkiezingen.
Eenmaal in functie was Roosevelt, echter,
werden nood bankmaatregelen onmiddellijk aangekondigd,
die niets anders deden, dan het verhogen van de Fed macht over de geldhoeveelheid.
Dan, en alleen dan, is de Fed eindelijk begonnen
om de knip los te maken en nieuw geld te voeden
aan het hongerende Amerikaanse volk.
Aanvankelijk, zou Roosevelt tekeergaan tegen de Geldwisselaars
als oorzaak van de depressie.
Geloof het of niet, dit is wat hij zei op 4 maart 1933 in zijn inaugurele rede:
"Praktijken van de gewetenloze geldwisselaars staan aangeklaagd
in het hof van de publieke opinie,
door de harten en geesten van de mensen afgewezen.
De Geldwisselaars zijn gevlucht uit hun hoge zetels in de tempel van onze beschaving."
Maar twee dagen later, verklaarde Roosevelt
een officiėle feestdag en sloot alle banken.
Later dat jaar, verbood Roosevelt prive-eigendom van alle goud
en alle gouden munten, met uitzondering van zeldzame munten.
Het merendeel van het goud in de handen van de gemiddelde Amerikaan
was in de vorm van gouden munten.
Het nieuwe decreet was, in feite, een inbeslagname.
Degenen die zich er niet aan hielden, waagden zich aan maar liefst tien jaar in de gevangenis
en een boete $ 10.000, het equivalent van 100.000 dollar vandaag.
In de kleine steden van Amerika, vertrouwden sommige mensen Roosevelts bevel niet.
Velen werden verscheurd tussen het houden van hun hard verdiende rijkdom
of het gehoorzamen van de overheid.
Degenen die wel hun goud inleverden, werden betaald met de officiėle prijs ervoor:
$ 20,66 per ounce.
Zo impopulair was de beslissing tot confiscatie,
dat niemand ergens in de regering krediet zou nemen voor het schrijven ervan.
Geen congreslid claimde het schrijven ervan.
Bij de ondertekenings ceremonie, zou president
Roosevelt duidelijk maken aan alle aanwezigen
dat hij niet de auteur van het en verklaarde publiekelijk
dat hij het zelf ook maar had gelezen.
Zelfs een secretaris van de Schatkist zei dat hij het nooit gelezen had,
zeggend dat dat was "wat de experts wilden".
Roosevelt overtuigde het publiek zich te ontdoen van hun goud
door te zeggen dat het samenbrengen van middelen van de natie nodig was
om Amerika uit de depressie te krijgen.
Met veel fanfare, bestelde hij een nieuw edelmetaal depot,
gebouwd om de berg van goud van de Amerikaanse regering te houden
die het illegaal in beslag nam.
In 1936 werd het Amerikaanse bullion depositaris van Fort Knox afgerond
en in januari 1937 begon het goud erin te stromen.
De roof van de eeuwen stond op het punt om te beginnen.
In 1935, nadat het goud volledig was ingeleverd,
werd de officiėle goudprijs plotseling verhoogd naar $ 35 per ounce.
Maar de voorwaarde was, dat alleen buitenlanders hun goud konden
verkopen tegen de nieuwe hogere prijs.
De Geldwisselaars, die Warburg 's waarschuwing had aangenomen
en uit de beurs stape net voor de crash
en goud kocht op $ 20,66 per ounce en dit vervolgens naar Londen had verscheept,
kon het nu terug brengen en het verkopen aan de overheid
voor bijna een verdubbeling van hun geld
terwijl de gemiddelde Amerikaan verhongerde.
Het Fort Knox edelmetaal depositaris
ligt hier in het midden van het Fort Knox militaire reservering,
30 mijl ten zuidwesten van Louisville, Kentucky.
Dit is zo dichtbij als we mochten komen naar de depositaris
ondanks jaren van brieven, van leden van het Congres om onze filmploeg binnen te laten.
Het 4 - hectare grote terrein direct rondom het gebouw
wordt bewaakt door een geėlektrificeerd stalen hek,
een open gracht en vier machinegeweer - bewapende
bewaker bunkers op de hoeken van het bouwwerk.
Toen het goud begon te arriveren, op 13 januari 1937
was er een ongekende veiligheid.
Duizenden officiėle gasten keken naar de aankomst
van een negen-wagonstrein van Philadelphia,
bewaakt door gewapende soldaten, post-inspecteurs, geheime militairen
en bewakers van de Amerikaanse munt.
Het was allemaal geweldig theater:
Amerika's goudvoorraad uit heel het land was samengebracht,
zogenaamd voor het openbaar nut,
en vervolgens veilig verscholen in Fort Knox.
Maar al die beveiliging zou spoedig worden geschonden door de overheid zelf.
Nu werd de weg geėffend voor een echt grote oorlog,
één die schuld zou opstapelen, ver buiten die van de Eerste Wereldoorlog.
Bijvoorbeeld, in 1944 alleen al, was het Amerikaanse
nationale inkomen slechts $ 183.000.000.000,
echter werd $ 103.000.000.000 besteed aan de oorlog.
Dit was 30 keer de uitgaven tijdens de Eerste Wereldoorlog.
In feite nam de Amerikaanse belastingpbetaler
55 % van de totale kosten van de geallieerde oorlog op zich.
Maar, even belangrijk, was dat vrijwel elke natie betrokken bij WO - II
hun schuld vermenigvuldigd zag.
In de VS bijvoorbeeld, ging de federale schuld van $ 43000000000 in 1940
tot 257.000.000.000 $ in 1950, een stijging van 598 %.
Tussen 1940 en 1950, nam de Japanse schuld toe met 1348 %.
Franse schuld groeide 583 % en Canadese schuld nam toe met 417 %.
Na de oorlog, werd de wereld nu verdeeld in twee economische kampen.
Communistisch - geleide economieėn aan de ene kant
versus monopoliekapitalisten op de andere,
opgemaakt om het uit te vechten in een voortdurende
en zeer winstgevende wapen wedloop.
Het was eindelijk tijd voor de centrale bankiers om in alle ernst te beginnen
aan hun drie-stappen plan om de economische systemen
van de hele wereld te centraliseren
en tot slot het oprichten van hun wereldwijde regering of Nieuwe Wereld Orde.
De fasen van dit plan waren:
Stap 1: Centrale bank overheersing van nationale economieėn wereldwijd.
Stap 2: Regionale economie centraliseren door organisaties
zoals de Europese Monetaire Unie en de regionale vakbonden zoals NAFTA.
Stap 3: Centraliseren van de wereldeconomie door een wereld centrale bank,
een wereldmunt en het eindigen van nationale onafhankelijkheid door afschaffing
van alle drempeltarieven door verdragen zoals GATT.
Stap 1 was lang geleden afgerond.
Stap 2 en 3 zijn ver gevorderd, nadert zijn voltooiing.
Hoe zit het met goud?
Onder centrale banken, is de grootste houder van goud nu het IMF.
Zij en de centrale banken beheersen nu 2/3e van de wereld goudvoorraad,
waardoor ze de mogelijkheid hebben om de goud markt te manipuleren.
Onthoud de Geldwisselaars' gouden regel :
"Wie het goud heeft maakt de regels ".
Maar voordat we beginnen over oplossingen voor ons probleem,
laten we een kijkje nemen naar wat er gebeurt met al dat goud in Fort Knox.
Want als we niet begrijpen dat het goud is gestolen,
zullen we ons laten opjagen in de verkeerde oplossing:
een door goud gedekte munt.
De meeste Amerikanen geloven nog steeds dat het goud steeds hier is, in Fort Knox.
Aan het einde van WWII
bevatte Fort Knox meer dan 700 miljoen ounces goud,
een ongelooflijke 70% van al het goud in de wereld.
Hoeveel resteert? Dat weet niemand.
Ondanks het feit dat de federale wet
een jaarlijkse fysieke controle van Fort Knox goud vereist,
heeft de Treasury dit consequent geweigerd om uit te voeren.
De waarheid is dat een betrouwbare controle van wat hier overblijft,
niet is uitgevoerd sinds president Eisenhower er tot een bevolen had in 1953.
Waar is Amerika's goud in Fort Knox gebleven?
In de loop der jaren werd het verkocht aan Europese Geldwisselaars
op de $ 35 per ounce prijs.
Vergeet niet: dit was in de tijd dat het illegaal was voor de Amerikanen
hun eigen goud uit Fort Knox te kopen.
Sterker nog, er was een zeer beruchte zaak
waar de familie Firestone een reeks van dummy corporaties opzetten
om Fort Knox 's goud te kopen en te houden in Zwitserland,
en het nooit Amerikaans grondgebied raakte.
Ze werden uiteindelijk gepakt, echter, en met succes vervolgd.
Uiteindelijk was tegen 1971, alle zuiver goud stiekem verwijderd uit Fort Knox,
en afgevoerd terug naar Londen.
Zodra het goud verdwenen was uit Fort Knox,
sloot president Nixon de deur op goud
door het intrekken van Roosevelts goud reserve act van 1934,
waardoor het juridisch opnieuw mogelijk werd voor de Amerikanen om goud te kopen.
Uiteraard begon de goudprijs meteen te stijgen:
negen jaar later, werd goud verkocht voor $ 880 per ounce,
25 keer meer dan wat het goud in Fort Knox verkocht voor werd.
Men zou denken, dat iemand in de regering uiteindelijk
hoogte zou krijgen van wat er gebeurde en de klok luiden
Het grootste fortuin in de geschiedenis van de wereld, was gestolen.
Schaduwen van de oude James Bond film "Goldfinger".
Nou, zoals de feiten laten zien was, Ian Flaming,
de schrijver van de James Bond -serie,
hoofd van de Britse contra - inlichtingendienst MI5.
Sommigen in de intelligence community geloofden
dat hij veel van zijn fictie schreef als een
waarschuwing zoals veel schrijvers van fictie dat doen.
Als het verwijderen van al het gestandaardiseerd goud uit Fort Knox
kan worden gezien als een opzettelijke aanval op de Amerikaanse schatkist,
dan zou een dergelijke operatie jaren in de maak zijn geweest.
Namelijk 40 jaar.
Zeker genoeg tijd voor Fleming om er lucht van te krijgen en te proberen om het te voorkomen.
Dus hoe kwam het verhaal van de Fort Knox goudroof uit?
Het begon allemaal met een artikel in een New York's tijdschrift in 1974.
Het artikel beweert dat de Rockefeller familie de Fed manipuleerde
om Fort Knox goud aan bodemprijzen te verkopen
aan anonieme Europese speculanten.
Drie dagen later, zou de anonieme bron van het verhaal,
Louise Auchincloss Boyer, op mysterieuze wijze dodelijk vallen
uit het raam van haar 10e verdieping appartement in NY.
Hoe had mevrouw Boyer kennis genomen
van de Rockefeller connectie op de Fort Knox goud overval?
Zij was lange tijd secretaresse van Nelson Rockefeller.
Voor de komende 14 jaar, wijdde deze man Ed Durell, een rijke Ohio industrieel,
zich aan een zoektocht naar de waarheid over het Fort Knox goud.
Hij schreef duizenden brieven aan meer dan 1.000 overheids- en bankwezen ambtenaren
proberend uit te vinden hoeveel goud echt is vertrokken
en waar de rest was gebleven.
Edith Roosevelt, de kleindochter van president Teddy Roosevelt,
stelde vraagtekens bij de acties van de regering in een maart 1975 editie
van het New Hampshire zondag nieuws:
Helaas, heeft Ed Durell nooit zijn primaire doel bereikt:
een volkomen controle van de goudvoorraad in Fort Knox...
Het is ongelooflijk dat 's werelds grootste schat
weinig rapportage of controle heeft gehad.
Dit goud behoorde tot het Amerikaanse volk,
niet aan de Federal Reserve en hun buitenlandse eigenaren.
Eén ding is zeker: de overheid kan dit allemaal als speculatie afdoen
in een paar dagen met een goed bekend gemaakte audit
onder de brandende lichten van media -camera's.
Zij heeft ervoor gekozen dat niet te doen.
Men moet concluderen dat ze *** zijn voor de waarheid
die een dergelijke controle zou onthullen.
Waar is de regering zo *** voor?
Hier is het antwoord: toen president Reagan aantrad in 1981,
spoorden zijn conservatieve vrienden hem aan om de haalbaarheid te bestuderen
van het terugkeren naar een gouden standaard
als de enige manier om de uitgaven van de overheid te beteugelen.
Het klonk als een redelijk alternatief,
dus president Reagan benoemde een groep mannen - de "Gouden Commissie" genoemd,
om de situatie te bestuderen en verslag uit te brengen aan het Congres.
Wat Reagans Goud Commissie meldde bij het Congres in 1982,
was de volgende schokkende openbaring over goud:
de US Treasury bezat in het geheel geen goud.
Al het goud, dat werd achtergelaten in Fort Knox,
is nu eigendom van de Federal Reserve,
een groep van private bankers, als onderpand tegen de staatsschuld.
De waarheid van de zaak is dat nooit eerder
zo veel geld was gestolen uit de handen van het publiek
en in de handen was gekomen van een kleine groep particuliere investeerders:
de Geldwisselaars.
Ik sta aan de voorkant van het hoofdkwartier van het Internationaal Monetair Fonds,
gevestigd in Washington D.C.
Aan de overkant van de straat, daar, is het hoofdkwartier van de Wereldbank.
Wat zijn deze organisaties? Wie controleert ze?
En, belangrijker nog, zijn ze in staat
een enorme wereldwijde depressie te veroorzaken?
Laten we een stap terug nemen in de tijd voor een
moment naar de nasleep van de Eerste Wereldoorlog.
Mensen waren moe van de oorlog.
Dus, onder het mom van vrede stichten,
bedachten de internationale bankiers het plan
om de macht nog verder te consolideren.
Bewerend dat alleen een internationale regering het tij van de wereldoorlogen zou weerstaan
kwamen de Geldwisselaars met een voorstel voor een wereldregering
downloadt en gebruik deze vrijelijk met Youtube Video Audio and Subtitle downloader.