Tip:
Highlight text to annotate it
X
We hebben voor 1886 gekozen door alles wat er daarvoor was gebeurd,
maar ook door wat er nog moest gebeuren.
Het leven veranderde door de industriële revolutie na 1848.
Dat liep eigenlijk door tot de Eerste Wereldoorlog.
Het victoriaanse tijdperk, de stad zelf, de bloeiende industrieën.
Het is het hoogtepunt van de moderne tijd.
Tegelijkertijd hangt er een mystieke sfeer over die periode.
Daar hebben we veel mee gedaan. Ik was altijd dol op het hele idee
van Camelot en de Ridders van de Ronde Tafel.
Het ging niet zozeer over religie, maar over menselijkheid.
Sommige versies van de Arthurlegende gaan terug
naar de pre-Romeinse en Keltische tijd.
We wilden wat van die Keltische oorsprong verwerken
in het oudste deel van The Order.
De overlevering is zo rijk, met die interacties en mensen,
die nobele ridders die de mensheid beschermen. We dachten:
"Als we daar een verhaal over konden maken, die mensen konden maken.
Als we iets konden maken wat net buiten de werkelijkheid valt.,
Kunnen we dat dan geloofwaardig maken?"
Wij wilden die dubbele invalshoek. Dat het echt als 1886 voelt,
maar als je beter kijkt,
dat je ziet dat we soms bewust van de geschiedenis afwijken.
We wilden een goede balans tussen de eerste, historische indruk
en de tweede indruk van "wauw, dat is cool en anders".
We hebben geprobeerd veel uit de tijd te laten zien.
Geen nieuwe geschiedenis schrijven, maar er een draai aan geven.
We hebben de geschiedenis en plattegronden van Londen bestudeerd.
We wilden de stad begrijpen. Begrijpen hoe hij in elkaar stak.
We zijn met twintig man naar Londen gegaan om locaties te bekijken
en veel foto's te maken.
Je moet ernaartoe gaan om te zien hoe het leven moet zijn geweest,
hoe het was om er rond te lopen. Want veel bestaat nog.
Er is zoveel historie dat je de lagen van de tijd
en de lagen van de architectuur eroverheen kunt zien. Zelfs toen al.
We hebben de kostuums uit die tijd bestudeerd en fotoshoots gedaan.
We hebben niet alleen gekeken naar de details,
maar ook hoe mensen zich erin bewogen.
In de Europese legeruniformen van die tijd zat veel vakmanschap,
veel symbolen en insignes, en veel borduurwerk.
Het vormgeven van allerlei pantsering;
daar hebben we bijvoorbeeld lang over gedaan,
maar hebben alle kennis ingezet voor de kostuums van deze personages
en deze Order.
Toen we begonnen met het mixen van fictie en non-fictie,
moesten we grenzen stellen.
In het begin hadden we meer 'fantastische' elementen.
Het was erg aantrekkelijk om te zeggen:
"Als we afwijken van de geschiedenis, laten we het dan maar goed doen".
Het risico van die benadering was dat we zouden doorslaan, waardoor
de spanning dan verdwijnt van wat waar is en wat niet waar.
En die krijg je niet meer terug.
Het ondermijnt de geloofwaardigheid van de situaties en de personages.
Het einde zou zoek zijn.
We wilden niet alles laten afwijken.
De transportmiddelen zijn bijvoorbeeld meestal hetzelfde.
De rijtuigen bijvoorbeeld, maar ook de luchtschepen
die in dat tijdperk bestonden; we hebben ze alleen naar voren gehaald.
We hebben sommige dingen twee of drie decennia terug-
geschoven naar de tijd rond 1886.
We konden de skyline van Londen behouden, maar je ziet daarin bijvoorbeeld
de ankertorens van de luchtschepen en de zoeklichten,
waardoor je die gelaagde draai van de geschiedenis voelt.
Dat uitgangspunt hebben we voor de hele game gebruikt.
Het gaat om de vraag of mensen die nu leven
de fictie in ons verhaal geloven.
Dat is wat alles met elkaar verbindt
dat zorgt voor een tijdperk dat buiten de tijd en de ruimte bestond.
Het fascinerende is: wat we ook voor fictie schrijven,
het zal nooit zo mysterieus zal zijn als het echt is geweest.
Je kunt teruggaan in de tijd door historische boeken te lezen,
maar 100% zekerheid krijg je nooit.
Er is altijd iets wat niet helemaal lijkt te kloppen.
Dat gaf ons de overtuiging om deze game te maken, met een verhaal
dat je het gevoel geeft dat je echt in de game leeft.
We willen dat mensen begrijpen hoe het was om in die wereld te leven,
om de verschillen in onze geschiedenis te ervaren,
uit de eerste hand, door de ogen van iemand die hetzelfde heeft gezien.