Tip:
Highlight text to annotate it
X
Mijn verhaal begint in Zimbabwe,
met de dappere parkwachter Orpheus
en een gewonde buffel.
Orpheus keek naar de buffel op de grond en toen naar mij,
en toen onze blikken kruisten, hing er een onuitgesproken verdriet tussen ons drieën.
Zij was een prachtig wild en onschuldig schepsel,
en Orpheus tilde de loop van zijn geweer tot bij haar oor. (Geweerschot)
Op dat moment begon ze te baren.
Terwijl het leven ontglipte aan het te vroeg geboren kalf, onderzochten we de verwondingen.
Haar achterpoot zat vast in een achtvoudige stropersstrik.
Ze had zo hard en lang gevochten om vrij te komen
dat ze haar bekken in tweeën gescheurd had.
Nu was ze eindelijk vrij.
Dames en heren, ik voel vandaag een grote verantwoordelijkheid
wanneer ik spreek voor hen die dat nooit konden.
Hun lijden is mijn leed, is mijn motivatie.
Martin Luther King verwoordde mijn huidige oproep tot actie het beste:
"Er komt een tijd wanneer je een standpunt moet innemen
dat noch veilig, noch politiek, noch populair is.
Maar je moet dat standpunt innemen omdat je geweten je zegt dat het juist is."
Omdat je geweten zegt dat het juist is.
Aan het eind van deze talk ga ik jullie een vraag stellen.
Die vraag is de enige reden waarom ik helemaal van de Afrikaanse savanne hierheen gereisd ben.
Voor mij heeft die vraag mijn ziel gezuiverd.
Hoe je haar beantwoordt, zal voor altijd van jou zijn.
Ik herinner me dat ik als kleine jongen naar de film "The Wizard of Oz" keek.
Ik was nooit *** voor de heks of de vliegende apen.
Mijn grootste angst was dat ik zou opgroeien als de Leeuw, zonder moed.
Ik groeide op met de vraag: zal ik moedig zijn?
Welnu, jaren nadat Dorothy weer thuis zat in Kansas,
en de Leeuw zijn moed gevonden had,
liep ik een tattooshop binnen
en liet de woorden "Zoek en vernietig" op mijn borst tatoeëren.
Ik dacht dat dit me groot en moedig zou maken.
Maar het koste me bijna tien jaar om in die woorden te groeien.
Op mijn 20ste was ik duiker bij de Marine.
Op mijn 25ste wist ik als commando-scherpschutter
precies hoeveel hoogte ik moest compenseren in mijn vizier
om een bewegend doel op 700 meter in het hoofd te raken.
Ik wist precies hoeveel gram explosieven nodig waren
om een stalen deur op te blazen van luttele meters afstand
zonder mijzelf of mijn team achter me ook op te blazen.
Ik wist dat Bagdad een rotplek was
en als je een knal hoorde... dan stierven er mensen.
Destijds had ik geen idee wat natuurbeschermers deden,
afgezien van bomen omhelzen en grote bedrijven op de kast jagen. (Gelach)
Ik wist dat ze dreadlocks hadden en dat ze wiet rookten. (Gelach)
Ik gaf geen zak om het milieu en waarom zou ik ook?
Ik was de idioot die extra gas gaf om vogels te raken op de weg.
Mijn leven was een wereld verwijderd van natuurbehoud.
Ik had net negen jaar lang dingen gedaan
die de meeste mensen niet eens zouden proberen op een Playstation.
Na 12 uitzendingen naar Irak als 'huurling' waren mijn vaardigheden slechts goed voor één ding:
ik was geprogrammeerd om te vernietigen.
Terugkijkend op alles wat ik gedaan heb, en de plaatsen waar ik geweest ben,
weet ik in mijn hart dat ik slechts één moedige daad heb verricht.
Dat was het maken van een simpele keuze: ja of nee.
Maar deze handeling was het, die volledig beschrijft wie ik ben
en die garant staat dat er nooit een kloof zal zijn tussen wie ik ben en wat ik doe.
Toen ik eindelijk Irak achter me liet, was ik volledig de weg kwijt.
Ik had geen idee wat ik wilde of wat de bedoeling was.
Ik arriveerde begin 2009 in Afrika.
Ik was 29 jaar.
Ergens wist ik altijd wel dat ik een doel zou vinden in de chaos
en dat is precies wat er gebeurde.
Ik had echter nooit verwacht dat ik het zou vinden in een afgelegen deel van de Zimbabwaanse bush.
We patrouilleerden en de gieren cirkelden boven ons.
Toen we naderden, hing de stank van de dood als een dik, donker gordijn in de lucht
en zoog de zuurstof uit onze longen.
We arriveerden bij een grote mannetjesolifant
die op zijn zijkant lag, met zijn gezicht weggesneden.
De wereld om me heen stopte.
Ik werd overmand door een diepe droefheid.
Dat onschuldige wezens op deze wijze vermoord werden, raakte me als niets tevoren.
Ik had als tiener zelf nota bene gestroopt. Die herinneringen zal ik meenemen naar mijn graf.
De tijd had me echter veranderd; van binnen was ik niet dezelfde.
Dat zal het ook nooit meer zijn.
Ik vroeg mezelf: "Heeft die olifant zijn gezicht harder nodig
dan die kerel in Azië een slagtand op zijn bureau nodig heeft?
Natuurlijk heeft hij dat. Het was ook irrelevant.
Alles wat daar op dat moment telde, was:
'Ben ik moedig genoeg om alles in mijn leven op te geven om het lijden van dieren proberen te stoppen?'
Dit was het cruciale moment in mijn leven:
Ja of nee?
Ik contacteerde mijn familie de volgende dag en begon al mijn huizen te verkopen.
Dergelijke bezittingen vergaart een goed geadviseerde huurling vrij snel met de opbrengsten van de oorlog.
Mijn spaargeld is sindsdien gebruikt voor de oprichting en ontwikkeling van de Internationale Stichting tegen Stroperij.
De IAPF richt zich met opgestroopte mouwen op rechtshandhaving.
Van drone-technologie tot een internationale kwalificatie voor parkwachters.
Wij vechten dagelijks om militaire oplossingen te brengen naar de fragiele frontlinie van het natuurbehoud.
Mijn verhaal mag dan enigszins uniek zijn,
maar ik ga het niet gebruiken om over mijn organisatie te praten
in wat waarschijnlijk een vrij goede inzamelingsactie zou zijn geweest.
(Gelach en Applaus)
Vandaag gaat het echter over de vraag die ik je aan het eind zal stellen.
Want het is onmogelijk om hier te staan en enkel te spreken over bescherming van wilde dieren
als ik weet dat het probleem van dierenwelzijn veel breder ligt in de maatschappij.
Enkele jaren nadat ik die olifant zag, werd ik op een ochtend vroeg wakker.
Ik kende het antwoord al op de vraag die ik mezelf ging stellen,
maar het was voor het eerst dat ik het verwoordde:
geeft een koe meer om haar leven, dan ik geniet van een barbecue?
Ik had me al die tijd schuldig gemaakt aan wat genoemd wordt: speciesisme.
Speciesisme lijkt erg op racisme en seksisme.
Het behelst de toekenning van een andere set waarden rechten of speciale overwegingen aan individuen,
enkel op basis van wie of wat ze zijn.
Het besef van de flexibele moraal
waarmee ik in mijn dagelijkse gemakken voorzag maakte me misselijk.
Ik gaf graag delen van Azië de schuld van hun onstilbare honger naar ivoor
en hoe de regionale economische groei
de illegale handel in dierlijke producten aanwakkerde.
Toen ik die ochtend wakker werd, realiseerde ik me:
ook al had ik mijn leven gewijd aan het redden van dieren,
ik was geen haar beter dan een stroper
of die kerel in Azië met een slagtand op zijn bureau.
Als overconsumptieve vleeseter refereerde ik aan sommige dieren als 'beesten'.
In werkelijkheid was ik het beest: verwoestend gehoorzaam,
een slaaf van mijn gewoonten, een doof oor naar mijn geweten.
We hebben allemaal contact gehad met huisdieren of andere dieren in ons leven.
We kunnen niet ons begrip ontkennen van de gevoelens die ieder dier heeft.
Het vermogen om pijn te lijden, eenzaam te zijn.
Angstig te zijn.
Net als wij heeft het dier het vermogen om tevredenheid uit te drukken,
familiebanden te bouwen, en wil het basale behoeften bevredigen.
Velen van ons stoppen hier ons voorstellingsvermogen
voordat de waarheid onze gewoonten in een ongemakkelijk licht stelt.
De kloof die bestaat tussen de consumptie van een product
en de realiteit om dat product op de markt te brengen, is een opmerkelijk fenomeen.
Dieren worden behandeld als goederen en bestempeld als eigendom.
We noemen het doden van een mens 'moord' maar bouwen legale en illegale bedrijfstakken
op wat marteling zou heten als het om mensen zou gaan.
We betalen mensen om dingen te doen met dieren die niemand van ons zelf ooit zou doen.
Enkel omdat we het niet van dichtbij zien, betekent niet dat we niet verantwoordelijk zijn.
Peter Singer, de man die de term 'speciesisme' populariseerde, schreef:
"Ook al zijn er verschillen tussen dieren en mensen,
zij delen het vermogen tot lijden.
Wij moeten dat lijden op gelijke wijze beschouwen.
Elk standpunt dat gelijke gevallen op een verschillende wijze behandelt,
voldoet niet als morele theorie."
Wereldwijd zullen dit jaar 65 miljard dieren gedood worden in de vee-industrie.
Hoeveel dierlijke levens is één menselijk leven waard?
Als vleeseter consumeer je gemiddeld 8000 dieren tijdens je leven.
Oceaanvervuiling, opwarming van de aarde en ontbossing
duwen ons richting de volgende grote ***-extinctieperiode
en de vleesindustrie is de grootste negatieve factor in al deze fenomenen.
De illegale handel in wilde dieren is nu een van de grootste criminele ondernemingen in de wereld --
vergelijkbaar met drugs, wapens en mensenhandel.
Het vermogen om deze verwoesting te stoppen,
ligt bij de bereidheid van een internationale gemeenschap
om te zorgen dat deze stervende wereldwijde rijkdom behouden blijft.
Dierproeven...
Als dieren zodanig op ons lijken dat we ze kunnen gebruiken in plaats van mensen,
dan zullen ze toch ook de eigenschappen hebben
omwille waarvan ze bescherming verdienen tegen het leed dat hen wordt berokkend?
Of we het hebben over de vee-industrie, veetransporten, stroperij, handel in bont,
dit ligt logischerwijs op hetzelfde speelveld voor mij.
Lijden is lijden,
en moord is moord.
En hoe hulpelozer het slachtoffer,
des te gruwelijker de misdaad.
De volgende keer dat je denkt dat een dierenliefhebber te emotioneel is,
te gepassioneerd of zelfs een beetje gek, onthoud alsjeblieft
dat we dingen door een andere lens zien.
Over een paar dagen wordt mijn zoon geboren.
Ik merk dat ik mezelf afvraag: in wat voor wereld komt hij te leven?
Zijn wij de generatie die ons falen als soort definieert?
Ik geloof dat onze generatie beoordeeld zal worden
op onze morele moed om te beschermen wat juist is.
Dat elke waardevolle actie een zekere mate van opoffering vereist.
Welnu, ik offer mezelf zonder voorbehoud, aan de dieren.
Zonder alle materiële eigendommen om me heen,
zie ik dat ikzelf ook een dier ben.
We zijn familie. Samen op één planeet.
Van de 5 miljoen soorten op die planeet
heeft er slechts één het vermogen te bepalen aan hoeveel lijden
we alle andere levende wezens mogen blootstellen.
Of het gaat om minder vlees eten,
bijdragen aan het gevecht tegen stropen, of opkomen voor zij die geen stem hebben,
we hebben allemaal een keuze.
Kleine veranderingen in onze levens betekenen grote veranderingen in andere levens.
Terug naar het begin nu.
Mijn reden om hier te zijn is mijn vraag aan jullie:
de volgende keer dat jullie de kans hebben een verschil te maken voor dieren,
zul je dan moedig genoeg zijn?
Ja of nee?
Dank je wel.
Applaus