Tip:
Highlight text to annotate it
X
HOOFDSTUK III het afwerpen van MOREL - het aannemen van
WILLIAM
Tijdens de volgende week Morel's humeur was bijna ondraaglijk.
Net als alle mijnwerkers, hij was een groot liefhebber van geneesmiddelen, die, vreemd genoeg, hij
zou betalen vaak voor zichzelf.
"Je mun me een druppel o 'laxy Vitral," zei hij.
"Het is een winder zoals we canna ha'ea sup i 'th' 'Ouse."
Dus mevrouw Morel kocht hem elixer van vitriool, zijn favoriete eerste geneesmiddel.
En hij maakte zelf een kruik van alsem thee.
Hij had opknoping op de zolder grote trossen gedroogde kruiden: alsem, rue, horehound,
oudere bloemen, peterselie-purt, heemst, hysop, paardebloem en duizendguldenkruid.
Meestal was er een kruik met een of ander afkooksel staan op de kookplaat, van waaruit
hij dronk grotendeels. "Grand", zei hij, smakt zijn lippen na
alsem.
"Grand" en hij spoorde de kinderen om te proberen.
"Het is beter dan een van uw thee of cacao uw stoofschotels, 'beloofde hij.
Maar ze waren niet te verleiden.
Deze keer, echter, zou noch pillen noch vitriool, noch al zijn kruiden verschuiving van de
"Vervelende peens in zijn hoofd". Hij was misselijkmakend voor een aanval van een
ontsteking van de hersenen.
Hij was nooit goed geweest sinds zijn slapen op de grond, toen hij ging met Jerry naar
Nottingham. Sindsdien was hij dronken en bestormd.
Nu is hij ernstig ziek, en mevrouw Morel had hem tot verpleegkundige.
Hij was een van de ergste patiënten denkbaar.
Maar, in weerwil van alle, en met terzijdestelling van het feit dat hij was kostwinner, ze nooit
nogal wilde dat hij sterven. Toch was er een deel van haar wilde hem
voor zichzelf.
De buren waren erg goed voor haar: af en toe wat moesten de kinderen in te
maaltijden, af en toe wat zou het beneden werk te doen voor haar, zou men rekening met de
baby voor een dag.
Maar het was een geweldig slepen, maar toch. Het was niet elke dag de buren geholpen.
Toen had verpleging van kind en man, schoonmaken en koken, alles te doen.
Ze was helemaal versleten, maar ze deed wat was wilde van haar.
En het geld was net voldoende.
Zij had zeventien shillings een week van de clubs, en elke vrijdag Barker en de
andere butty gebracht door een deel van de winst van de stal voor vrouw van Morel's.
En de buren maakte bouillons, en gaf eieren, en dergelijke invaliden 'kleinigheden.
Als ze niet had geholpen haar zo gul in die tijden, dan zou mevrouw Morel nooit
getrokken door, zonder dat schulden die zou hebben sleepte haar naar beneden.
De weken gingen voorbij.
Morel, bijna tegen hoop, groeiden beter. Hij had een mooie grondwet, zodat, zodra
aan de beterende hand, ging hij recht naar voren naar herstel.
Al snel werd hij scharrelen over beneden.
Tijdens zijn ziekte van zijn vrouw had hem een beetje verwend.
Nu wilde hij haar om verder te gaan.
Hij vaak zette zijn band om zijn hoofd, naar beneden getrokken de hoeken van zijn mond, en shammed
pijnen die hij niet te voelen. Maar er was geen bedriegen haar.
Op het eerste dat ze alleen maar glimlachte bij zichzelf.
Ze schold hem scherp. "Goedheid, man, doe niet zo huilerig."
Dat gewonde hem een beetje, maar hij bleef veinzen ziekte.
"Ik zou niet zo'n Mardy baby," zei de vrouw kort.
Toen werd hij verontwaardigd, en vervloekt onder zijn adem in, als een jongen.
Hij werd gedwongen om een normale toon te hervatten, en ophouden te zeuren.
Toch was er een staat van vrede in het huis voor bepaalde tijd.
Mevrouw Morel was meer tolerant van hem, en hij, afhankelijk van haar bijna als een kind,
was nogal gelukkig. Niet wist dat ze beter bestand
omdat ze hield van hem minder.
Tot die tijd, in weerwil van alles, was hij haar man en haar man.
Ze had het gevoel dat, meer of minder, wat hij deed om zichzelf deed hij aan haar.
Haar levensonderhoud afhankelijk van hem.
Er waren vele, vele podia in het wegebben van haar liefde voor hem, maar het was altijd
eb.
Nu, met de geboorte van deze derde baby, haar zelf ingesteld, niet langer naar hem toe, hulpeloos,
maar was als een vloed die nauwelijks is gestegen, staan af van hem.
Daarna heeft ze nauwelijks de gewenste hem.
En, zich meer afzijdig van hem, niet lekker voelt hem zoveel deel van haarzelf, maar
slechts een deel van haar omstandigheden, had ze niet zo erg wat hij deed, kon vertrekken
hem alleen.
Er was de halt toe te roepen, de weemoed over de daarop volgende jaren, die net als de herfst is in een
leven van de mens.
Zijn vrouw wierp hem af, half spijtig, maar meedogenloos; casting hem
af en draaien nu voor de liefde en het leven aan de kinderen.
Voortaan was hij min of meer een bolster.
En hij zelf berust, zoals zoveel mensen doen, waardoor hun plaats aan hun kinderen.
Tijdens zijn herstel, toen was het echt over tussen hen, beide gemaakt een poging om
enigszins terug te komen op de oude relatie van de eerste maanden van hun huwelijk.
Hij zat thuis en, wanneer de kinderen in bed lagen, en ze was naaien - ze deed al haar
naaien met de hand, alle gemaakte shirts en kinderkleding - hij las haar
uit de krant, langzaam uitspreken en
het leveren van de woorden als een man pitching ringwerpen.
Vaak ze haastte zich hem op, waardoor hij een zin in het vooruitzicht.
En toen nam hij haar woorden nederig.
De stiltes tussen hen waren vreemd. Er zou de snelle, lichte "Klok" van worden
haar naald, de scherpe "pop" van zijn lippen als hij liet de rook, de warmte, de
sissen op de tralies omdat hij spuugde in het vuur.
Toen haar gedachten wendde zich tot William. Hij al was het krijgen van een grote jongen.
Al was hij beste van de klas, en de meester zei dat hij was de slimste jongen van de
school.
Ze zag hem een man, jong, vol van kracht, waardoor de wereld gloed weer voor haar.
En Morel zitten, helemaal alleen, en met niets te denken, zou zijn
gevoel vaag ongemakkelijk.
Zijn ziel zou bereiken in zijn blinde weg naar haar en vinden haar weg.
Hij voelde een soort van leegte, bijna als een vacuüm in zijn ziel.
Hij was onrustig en rusteloos.
Al snel kon hij niet leven in die sfeer, en hij beïnvloed zijn vrouw.
Beiden voelden een onderdrukking van de ademhaling toen ze samen waren gelaten voor bepaalde tijd.
Toen ging hij naar bed en ze vestigden zich om alleen te genieten van zichzelf, werken, denken,
leven.
Ondertussen nog een kind kwam, vrucht van deze kleine vrede en tederheid tussen
de scheidende ouders. Paul was zeventien maanden oud toen het nieuwe
baby werd geboren.
Hij was toen een mollig, bleke kind, rustig, met zware blauwe ogen, en nog steeds de
eigenaardige lichte breien van de wenkbrauwen. Het laatste kind was ook een jongen, eerlijke en
Bonny.
Mevrouw Morel vond het jammer toen ze wist dat ze zwanger was, zowel om economische redenen en
omdat ze hield niet van haar man, maar niet in het belang van het kind.
Ze noemden de baby Arthur.
Hij was erg mooi, met een mop van goud krullen, en hij hield van zijn vader uit de
eerste. Mevrouw Morel was blij dat dit kind hield van het
vader.
Horen de voetstappen van de mijnwerker, zou de baby stak zijn armen en kraai.
En als Morel waren in een goed humeur, riep hij onmiddellijk terug in zijn hartelijke,
zachte stem:
"Wat dan, mijn schoonheid? Ik sh'll tot u komen in een minuut. "
En zodra hij had zijn pit-jas, zou mevrouw Morel zet een schort ronde
het kind, en geef hem naar zijn vader.
"Wat een zicht van de jongen ziet!" Ze zouden uitroepen soms, terug te nemen van de baby,
dat was smutted op het gezicht van de kussen van zijn vader en spelen.
Dan Morel lachte vrolijk.
"Hij is een kleine collier, zegen zijn bit o 'schapenvlees!" Riep hij uit.
En dit waren de gelukkige momenten van haar leven nu, wanneer de kinderen onder meer de
vader in haar hart.
Ondertussen William werd groter en sterker en meer actief, terwijl Paul, altijd vrij
delicate en rustig, werd slanker, en liep naar zijn moeder als haar schaduw.
Hij was meestal actief en geïnteresseerd, maar soms zou hij aanvallen van depressie.
Dan is de moeder zou vinden de jongen van drie of vier huilen op de bank.
"Wat is er aan de hand?" Vroeg ze, en kreeg geen antwoord.
"Wat is er aan de hand? 'Drong ze aan, het krijgen van kruis.
"Ik weet het niet," snikte het kind.
Dus probeerde ze hem te reden uit, of om hem te amuseren, maar zonder effect.
Het maakte haar het gevoel buiten zichzelf. Dan is de vader, altijd ongeduldig, zou
sprong van zijn stoel en schreeuwen:
"Als hij niet ophoudt, zal ik smack hem totdat hij dat doet. '
"Je zult niets van de soort te doen," zei de moeder koud.
En toen droeg het kind in de tuin, opgeschud hem in zijn stoeltje,
en zei: "Nu is er huilen, Misery!"
En vervolgens een vlinder op de rabarber-verlaat misschien viel zijn oog, of hij eindelijk riep
zichzelf in slaap.
Deze past niet vaak, maar ze veroorzaakt een schaduw in het hart van mevrouw Morel, en haar
de behandeling van Paul was anders dan die van de andere kinderen.
Plotseling op een ochtend als ze was naar beneden de steeg van de Bottoms voor de gist-
man, hoorde ze een stem roepen haar. Het was de kleine, dunne mevrouw Anthony in
bruin fluweel.
"Hier, mevrouw Morel, ik wil je vertellen over je Willie."
"Oh, je dan doen?" Antwoordde mevrouw Morel. "Waarom, wat is er aan de hand? '
"Een jongen als gets 'oude van een ander een' scheurt zijn kleren off'n 'is terug," mevrouw Anthony zei:
"Wil iets laten zien." "Uw Alfred is zo oud als mijn William", zei
Mevrouw Morel.
"'Appen' e is, maar dat betekent niet geven hem een recht op het bezit komen van de kraag van de jongen, een '
eerlijke rip het schoon van zijn rug. '
"Nou," zei mevrouw Morel, "Ik wil niet mijn kinderen thrash, en zelfs als ik dat deed, zou ik willen
te horen hun kant van het verhaal. "" Ze zouden gebeuren een beetje beter zijn als ze
Hier krijg je een goede schuilplaats, "antwoordde mevrouw Anthony.
"Als het gaat ter rippin 'een jongen is schoon kraag off'n' is terug een-doel -"
"Ik weet zeker dat hij deed het niet met opzet," zei mevrouw Morel.
"Maak me een leugenaar!" Riep mevrouw Anthony.
Mevrouw Morel ging weg en sloot haar poort. Haar hand beefde toen ze hield haar mok
gist. "Maar ik s'll laat uw Mester weten," mevrouw
Anthony riep haar na.
Tijdens het diner-tijd, toen William had zijn maaltijd klaar en wilde weer weg - hij was
toen elf jaar oud - zijn moeder zei tegen hem:
'Wat je deed Alfred Anthony's halsband traan voor? "
"Toen heb ik scheuren zijn kraag?" "Ik weet niet wanneer, maar zijn moeder zegt dat je
deed. "
"Waarom - het was gisteren - een 'het was a'ready gescheurd."
"Maar je scheurde het meer." "Nou, ik zou een schoenmaker kreeg als 'ad likte
zeventien - een 'Alfy Ant'ny' e zegt:
'Adam een' Eva een 'pinch-me, ging naar een rivier om verzocht.
Adam een "Eva heeft verdronken, doen Wie yer dat gered? '
Een 'dus ik zegt:' Oh, Pinch-JE, 'een', dus ik kneep 'im, een' e gek was, een ' , dus hij
greep mijn schoenmaker een 'off run mee.
Een 'dus ik run na' im, een 'toen ik gettin' houden van 'im,' e ontweken, een 'het
geript 'is kraag. Maar ik heb mijn schoenmaker - "
Hij trok uit zijn zak een zwarte oude paardekastanje opknoping op een string.
Deze oude schoenmaker had "kinderkopjes" - hit en sloeg - zeventien andere schoenmakers op
soortgelijke snaren.
Dus de jongen was trots op zijn veteraan. "Nou," zei mevrouw Morel, "je weet dat je
heeft niet het recht om zijn halsband rippen. "" Nou, onze moeder! "antwoordde hij.
"Ik heb nooit mijn bedoeling tr'a gedaan - een 'het was on'y een oud indirrubber kraag als was gescheurd
a'ready. "" De volgende keer, "zei zijn moeder," je meer
voorzichtig.
Ik zou het niet leuk vinden als je kwam thuis met je kraag afgerukt. "
"Ik heb geen zorg, onze moeder, ik deed het nooit een-doel."
De jongen was nogal ongelukkig op een berisping.
"Nee -. Goed, je voorzichtiger" William vluchtte weg, blij te zijn vrijgesproken.
En mevrouw Morel, die haatte elke lastig te vallen met de buren, dacht dat ze zou verklaren
aan mevrouw Anthony, en het bedrijfsleven zou voorbij zijn.
Maar die avond Morel kwam uit de put kijken erg zuur.
Hij stond in de keuken en keek rond, maar niet spreken voor een aantal minuten.
Vervolgens:
'Wheer dat Willy? "Vroeg hij. "Wat wil je HEM wilt voor?" Vroeg mevrouw
Morel, die had geraden.
"Ik laat 'im weten wanneer ik hem", zegt Morel, sloeg zijn pit-fles op de
dressoir.
"Ik neem aan dat mevrouw Anthony's houden van jou gekregen en was yarning aan u over Alfy's
halsband, "zei mevrouw Morel, in plaats van spottend. "Niver geest, die de greep van me kreeg", zei
Morel.
"Toen ik houd van 'IM te krijgen maak ik zijn botten rammelen."
"Het is een slecht verhaal, 'zei mevrouw Morel," dat je bent zo klaar naar de andere kant met een spits
*** die het leuk vindt om te komen vertellen van verhalen tegen je eigen kinderen. "
"Ik zal im leer '!", Zei Morel.
"Het is niemand er voor mij toe wiens jongen 'e is;' e's none goin 'rippin' een 'tearin' over
net zoals Hij is een geest. "" 'Rippen en scheuren over!' "herhaalde
Mevrouw Morel.
"Hij was actief na dat Alfy, die had zijn schoenmaker, en hij per ongeluk
houden van zijn kraag, omdat de andere ontweek - als een Anthony zou ".
'Ik weet het! "Riep Morel dreigend.
"Je zou, voordat je wordt verteld," antwoordde zijn vrouw bijtend.
"Niver je het goed," bestormden Morel. 'Ik ken mijn bedrijf. "
"Dat is meer dan twijfelachtig," zei mevrouw Morel, "veronderstellen sommige luid mond
schepsel was het krijgen van u om uw eigen kinderen thrash. "
'Ik weet het, "herhaalde Morel.
En hij zei niets meer, maar zat en verpleegd zijn slechte humeur.
Plotseling William liep in, zeggende: "Kan ik mijn thee, moeder? '
"Tha kan meer dan dat ha'e!" Schreeuwde Morel.
"Hou je lawaai, man," zei mevrouw Morel, "en doe niet zo belachelijk."
'Hij zal belachelijk voordat ik heb gedaan wi' hem! "Riep Morel, opstaan uit zijn stoel
en flagrante naar zijn zoon.
William, die was een lange jongen voor zijn jaar, maar zeer gevoelig, was gegaan bleek, en was
kijken in een soort van afschuw bij zijn vader. "Ga naar buiten!"
Mevrouw Morel gebood haar zoon.
Willem had niet het wit te bewegen. Plotseling Morel balde zijn vuist, en
hurkte. "Ik zal GI'E hem 'uit te gaan'!" Schreeuwde hij, zoals
een krankzinnige ding.
"Wat," riep mevrouw Morel, hijgend van woede.
"Gij zult hem niet aanraken voor HAAR vertellen, gij zult niet!"
"Shonna ik?" Schreeuwde Morel.
"Shonna ik?" En, keek de jongen, liep hij naar voren.
Mevr. Morel sprong tussen hen, met haar vuist opgeheven.
'Waag het niet!' Riep ze.
"Wat" riep hij, verbijsterd voor het moment. "Wat!"
Ze draaide rond haar zoon. "Ga uit van het huis! 'Beval ze hem in
woede.
De jongen, als gehypnotiseerd door haar, draaide plotseling en was verdwenen.
Morel haastte zich naar de deur, maar was te laat. Hij keerde terug, bleek onder zijn pit-vuil met
woede.
Maar nu zijn vrouw was helemaal gewekt. "Alleen durft!" Zei ze in een luide, beltoon
stem. "Alleen durft, milord, om een vinger te leggen op die
kind!
Je zult spijt voor altijd. "Hij was *** voor haar.
In een torenhoge woede, ging hij zitten. Als de kinderen oud genoeg waren om te
links, mevrouw Morel lid van de Women's Guild.
Het was een clubje van vrouwen aan de Co-operative Wholesale Society, die
kwam op maandagavond in de lange kamer boven de kruidenierswinkel van de Bestwood "Co-op".
De vrouwen moesten om de voordelen te worden afgeleid van samenwerking te bespreken,
en andere sociale vraagstukken. Soms mevrouw Morel te lezen een krant.
Het leek *** om de kinderen aan hun moeder, die was altijd bezig over de te zien
huis, zit te schrijven in haar snelle mode, denken, verwijzend naar boeken en
weer te schrijven.
Ze voelden zich voor haar op dergelijke gelegenheden het diepste respect.
Maar ze hield van de Gilde.
Het was het enige waaraan ze gunde hun moeder - en dat deels
omdat ze ervan genoten, mede door de traktaties die afgeleid.
Het Gilde werd door sommige vijandige mannen, die vonden hun vrouwen het krijgen van te
onafhankelijk, de "CLAT-scheet" shop - dat wil zeggen, de roddels-shop.
Het is waar, van uit de basis van het Gilde, konden de vrouwen kijken naar hun huizen,
aan de voorwaarden van hun eigen leven, en vinden fout.
Dus de mijnwerkers vonden hun vrouwen hadden een nieuwe standaard van hun eigen, in plaats van
verontrustend.
En ook, mevrouw Morel had altijd een veel nieuws op maandagavond, zodat de kinderen
William hield zich in toen hun moeder thuis kwam, omdat ze vertelde hem dingen.
Dan, wanneer de jongen dertien was, kreeg ze hem een baan in de "Co-op." Kantoor.
Hij was een zeer slimme jongen, eerlijk, met een nogal ruwe functies en echte viking blauw
"Wat gij ter ma'ea stoelgang harsed Jack op 'im wilt voor?", Zei Morel.
'Alles wat hij zal doen is om te dragen zijn Britches achter uit een' earn NOWT.
Wat is 'e Startin' wi '? "
"Het maakt niet uit wat hij te beginnen met," zei mevrouw Morel.
"Het wouldna! Zet 'im i' th 'pit we me, een' el verdienen een
gemakkelijk tien shillin 'een wik van th' start.
Maar zes shillin 'draag' zijn truck-end op een krukje is beter dan tien shillin 'i'
th 'pit wi'me, dat weet ik. "" Hij gaat NIET in de put, "zei mevrouw
Morel, "en er is een einde ervan."
"Het WOR goed genoeg voor mij, maar het is niet goed genoeg voor 'im'.
"Als je moeder je in de put op twaalf, het is geen reden waarom ik het doe
hetzelfde met mijn jongen. "
"Twaalf! Het WOR een gezicht dat hiervoor! "
"Wanneer het was," zei mevrouw Morel. Ze was erg trots op haar zoon.
Hij ging naar de avondschool, en leerde steno, zodat tegen de tijd dat hij
zestien was hij de beste afkorting klerk en boekhouder op de plaats, behalve een.
Daarna leerde hij in de nacht scholen.
Maar hij was zo vurig, dat alleen zijn goede karakter en zijn grootte hem beschermd.
Al de dingen die mannen doen - de fatsoenlijke dingen - William deed.
Hij kon lopen als de wind.
Toen hij twaalf was won hij een eerste prijs in een wedstrijd, een inktstel van glas, in de vorm
een aambeeld. Het stond trots op het dressoir, en gaf
Mevr. Morel een scherp plezier.
De jongen liep alleen maar voor haar. Hij vloog naar huis met zijn aambeeld, adem,
met een "Kijk, moeder!" Dat was de eerste echte eerbetoon aan zichzelf.
Ze nam het als een koningin.
"Hoe mooi!" Riep ze uit. Toen begon hij te krijgen ambitieus.
Hij gaf al zijn geld aan zijn moeder.
Toen hij veertien shilling verdiende een week, gaf ze hem terug twee voor zichzelf, en, zoals
hij nooit dronk, voelde hij zich rijk. Hij ging over met de burgerlijke van de
Bestwood.
Het stadje bevatte niets hoger dan de dominee.
Toen kwam de bankdirecteur, toen de artsen, dan de middenstand, en na
dat de gastheren van de mijnwerkers.
Willam begon te consort met de zonen van de chemicus, de schoolmeester en de
handelaars. Hij speelde biljart in het Mechanics 'Hall.
Ook danste hij - dit in weerwil van zijn moeder.
Al het leven dat Bestwood bood hij genoot van de Sixpenny-hop naar beneden kerk
Straat, tot sport en biljart.
Paulus werd getrakteerd op schitterende beschrijvingen van allerlei soorten bloem-achtige dames, de meeste van
wie leefden als knippen bloeit in het hart van William's voor een korte twee weken.
Af en toe wat vlam zou komen in de uitoefening van haar dwalende Swain.
Mevrouw Morel zou vinden een vreemd meisje aan de deur, en meteen ze snoof de lucht.
"Is Mr Morel in?" De jonkvrouw zou aantrekkelijk vragen.
"Mijn man is thuis," antwoordde mevrouw Morel.
"Ik - ik bedoel jonge heer Morel," herhaalde het meisje pijnlijk.
"Welke? Er zijn verschillende. "
Waarop veel blozen en stotteren van de beurs een.
"Ik - ik ontmoette Mr Morel - op Ripley," legde ze uit.
"O - op een dance"
"Ja." "Ik weet niet goedkeuren van de meisjes voldoet aan mijn zoon
op dansen. En hij is niet thuis. "
Toen kwam hij thuis boos op zijn moeder omdat keerde het meisje weg, zodat ruw.
Hij was een achteloos, maar toch graag uitziende kerel, die liep met grote stappen,
soms fronsen, vaak met zijn pet geschoven jollily aan de achterkant van zijn hoofd.
Nu kwam hij in fronsen.
Hij gooide zijn pet op de bank, en nam zijn sterke kaken in zijn hand, en keek naar beneden
naar zijn moeder. Ze was klein, met haar haren recht genomen
terug van haar voorhoofd.
Ze had een rustige lucht van gezag, en toch van zeldzame warmte.
Het kennen van haar zoon kwaad was, ze beefde innerlijk.
"Heeft een vrouw te roepen voor mij gisteren, moeder?" Vroeg hij.
"Ik weet niet hoe een dame. Er was een meisje kwam. "
"En waarom heb je niet verteld? '
"Omdat ik vergeten, gewoon." Hij brieste een beetje.
"Een knap meisje - leek een dame?" "Ik keek niet naar haar".
"Grote bruine ogen?"
"Ik zag er niet uit. En vertel je meisjes, mijn zoon, dat toen
ze lopen nadat u, zijn ze niet te komen en je moeder te vragen voor je.
Vertel hen dat - brutale Baggages u te ontmoeten op dansen-klassen ".
"Ik weet zeker dat ze was een aardig meisje." "En ik weet zeker dat ze dat niet was. '
Daar eindigde de woordenwisseling.
Over het dansen was er een grote strijd tussen de moeder en de zoon.
De klacht bereikte haar hoogtepunt toen William zei dat hij ging Hucknall
Torkard - beschouwd als een lage stad - naar een gekostumeerd bal.
Hij was om een Highlander.
Er was een jurk hij kon huren, die een van zijn vrienden had, en die voorzien
hem perfect. De Highland pak thuis kwam.
Mevrouw Morel ontvangen koel en zou het niet uitpakken.
"Mijn pak komen?" Riep Willem. "Er is een perceel in de voorkamer."
Hij haastte zich in en knip de string.
"Hoe je je zoon in deze fancy!" Zei hij, verrukt, toont haar het pak.
"Je weet dat ik niet wil u zin in."
Op de avond van de dans, toen hij naar huis gekomen om te kleden, mevrouw Morel op haar
vacht en motorkap. "Ben je niet gaat stoppen en mij zien,
moeder? "vroeg hij.
"Nee, ik wil niet je te zien," antwoordde ze. Ze was nogal bleek, en haar gezicht was
gesloten en hard. Ze was *** voor haar zoon gaat op dezelfde
manier als zijn vader.
Hij aarzelde even, en zijn hart stond stil met angst.
En hij zag de Highland motorkap met de linten.
Hij raapte het op vrolijk en vergeet haar.
Ze ging naar buiten. Toen hij negentien was hij plotseling verliet de
Co-op. kantoor en kreeg een situatie in Nottingham.
In zijn nieuwe plaats had hij dertig shilling per week in plaats van achttien.
Dit was inderdaad een stijging. Zijn moeder en zijn vader waren rand omhoog
met trots.
Iedereen prees William. Het leek dat hij zou gaan om snel te krijgen.
Mevr. Morel hoopte, met zijn steun, haar jongere zoons te helpen.
Annie was nu bestuderen om een leraar te zijn.
Paul, ook heel slim, begon op goed, met lessen in het Frans en het Duits
van zijn peetvader, de dominee die nog steeds een vriend van mevrouw Morel.
Arthur, een verwend en zeer goed uitziende jongen, werd op de Raad van Bestuur school, maar was er sprake
van zijn proberen een studiebeurs voor de High School in Nottingham te krijgen.
William bleef een jaar bij zijn nieuwe post in Nottingham.
Hij was hard studeren, en groeiende ernstig. Iets leek te vreten hem.
Toch ging hij naar de dansen en de rivier de partijen.
Hij wilde niet drinken. De kinderen waren allemaal fanatieke geheelonthouders.
Hij kwam thuis heel laat in de nacht, en zat nog langer studeren.
Zijn moeder smeekte hem om meer zorg te nemen, om een en ander te doen.
"Dans, als je wilt om te dansen, mijn zoon, maar denk niet dat je kunt werken op kantoor, en de
dan vermaken, en vervolgens bestuderen op de top van alle.
Je kunt niet, het menselijk lichaam zal het niet verdragen.
Voer een of het ander - vermaken of te leren Latijn, maar probeer niet om beide te doen ".
Daarna kreeg hij een plaats in Londen, op een honderd en twintig per jaar.
Dit leek een fantastisch bedrag.
Zijn moeder twijfelde bijna of hij of verheugen om te rouwen.
"Ze willen me in Lime Street op maandag week, moeder," riep hij, zijn ogen vlammende
als hij las de brief.
Mevr. Morel voelde alles gaan stil in haar.
Hij las de brief: "'En zullen u antwoorden door de donderdag of je accepteren.
Hoogachtend - 'Ze willen dat ik, moeder, op een honderd en twintig per jaar, en niet
zelfs vragen om me te zien. Heb ik niet verteld dat ik kon doen!
Denk aan mij in Londen!
En ik kan je twintig pond een jaar, mater.
We s'll allemaal rollen in geld. "" Wij zullen, mijn zoon, "antwoordde ze droevig.
Het is nooit bij hem opgekomen dat ze misschien meer gekwetst te worden op zijn weg te gaan dan blij
zijn succes.
Inderdaad, zoals de dag naderde zijn vertrek, haar hart begon te sluiten en
groeien saaie met wanhoop. Ze hield hem zo veel!
Meer dan dat, ze hoopte in hem zo veel.
Bijna woonde ze bij hem. Ze vond om dingen voor hem te doen: ze hield
een kopje thee zetten voor zijn en zijn ijzeren halsbanden, waar hij was zo trots op.
Het was een genot om haar om hem trots op zijn kraag.
Er was geen wasserette.
Dus ze gebruikt om de weg te wrijven op hen met haar kleine bolle ijzer, om ze te polijsten, tot
zij straalde van de enorme druk van haar arm.
Nu zou ze het niet voor hem.
Nu was hij weg te gaan. Ze voelde zich bijna alsof hij zo goed gaat
uit haar hart. Hij leek niet op haar bewoond te verlaten met
zelf.
Dat was het verdriet en de pijn aan haar. Hij nam bijna alles zelf weg.
Een paar dagen voor zijn vertrek - hij was twintig - hij verbrandde zijn liefde-brieven.
Ze hadden gehangen op een bestand aan de bovenkant van de keukenkast.
Van sommige van hen die hij had gelezen uittreksels aan zijn moeder.
Sommigen van hen had ze de moeite genomen om zelf te lezen.
Maar de meeste waren te triviaal. Nu, op de zaterdag ochtend zei hij:
"Kom op, Postle, laten we gaan door mijn brieven, en kunt u de vogels en
bloemen. "
Mevrouw Morel had haar zaterdag het werk op de vrijdag, want hij was met een laatste
dag van de vakantie. Ze maakte hem een rijst koek, die hij
hield, om mee te nemen.
Hij was nauwelijks van bewust dat ze zo ellendig.
Hij nam de eerste letter uit het bestand. Het was mauve-getint, en had paars en
groen distels.
William snoof de pagina. "Nice geur!
Ruiken. "En hij stak de plaat onder de neus van Paulus.
"Eh," zei Paul, ademhaling inch
"Wat d'noem je het? Ruiken, moeder. "
Zijn moeder dook haar kleine, fijne neus tot aan het papier.
'Ik wil niet dat hun afval ruiken, "zei ze, snuiven.
"Dit meisje vader," zei Willem, "is zo rijk als Croesus.
Hij eigenaar van onroerend goed zonder einde.
Ze belt me Lafayette, want ik weet Frans.
'U ziet, ik heb vergeven you' - Ik hou van HER vergeven me.
'Ik vertelde moeder over jou vanmorgen, en ze zal veel plezier hebben als u bij ons aan
thee op zondag, maar ze zal moeten vaders toestemming krijgen ook.
Ik hoop van harte dat hij zal instemmen.
Ik zal u laten weten hoe het transpireert. Indien u echter - '"
"'Laat je weten hoe het' wat? 'Onderbrak mevrouw Morel.
"'Transpires' - oh yes"
"'Transpireert!" Herhaalde mevrouw Morel spottend.
'Ik dacht dat ze was zo goed opgeleid! "
William voelde zich een beetje ongemakkelijk, en verlaten dit meisje, het geven van Paul de
hoek met de distels.
Hij bleef naar bepaalde passages uit zijn brieven, waarvan sommige geamuseerd zijn moeder te lezen,
waarvan sommige verdrietig haar en maakte haar angstig voor hem.
"Mijn jongen," zei ze, "ze zijn heel wijs.
Ze weten dat ze hebben alleen maar om je ijdelheid te strelen, en je drukt naar hen als een hond
dat heeft zijn hoofd gekrabd. "" Nou, ze kan niet op krassen gaan voor
ooit, "antwoordde hij.
"En als ze gedaan hebben, ik draf weg." "Maar op een dag vind je een touw rond
je nek dat je niet kunt trekken, "antwoordde ze.
'Ik niet!
Ik ben gelijk naar een van 'em, mater, hoeven ze niet platter zelf. "
"Je platter jezelf," zei ze zacht.
Al snel was er een hoop verwrongen zwarte pagina's, alles wat overbleef van het dossier van
geparfumeerde brieven, behalve dat Paul had dertig of veertig mooie kaarten van de
hoeken van het briefpapier - zwaluwen en vergeet-mij-nietjes en klimop sprays.
En William ging naar Londen, om een nieuw leven te beginnen.